Slachtoffers van Religieus Trauma Syndroom spreken zich uit

By Inge Bosscha

Sinds 1 november 2019 is er een website boordevol informatie over het Religieus Traumasyndroom: www.religieustraumasyndroom.com

Er komt langzamerhand een heel klein beetje meer bekendheid over wat Religieus Trauma Syndroom (RTS) is. Onlangs schreef ik een blog, waarin ik vertelde over mijn dagelijks leven met RTS, en werd ik door de Linda geïnterviewd. Naar aanleiding van deze artikelen, ontving ik opnieuw vele reacties van mensen die hun verhaal wilden delen. Ik heb daar enkele citaten uitgezocht en toestemming tot geanonimiseerde publicatie geregeld, zodat ik deze verhalen kan delen. Dit leed is namelijk te groot(schalig) om verborgen te blijven.
Op de plaatsen waar dit leed zijn oorsprong vond, wordt niet of nauwelijks geluisterd. Mijn zorg daarbij is: hoe kan men daar voorkomen dat er nieuwe slachtoffers ontstaan, als men niet luistert naar de (oorzaken van de) pijn van de slachtoffers die reeds gemaakt zijn?

Eén van de dingen die het trauma intensiveert is juist het feit dat de slachtoffers vaak geen gehoor vinden of het verwijt krijgen dat hun problemen hun eigen schuld zijn.

Een citaat uit een interview met de Amerikaanse psychologe dr. Marlene Winell, over het verschil tussen het Posttraumatisch Stresssyndroom (PTSS) en RTS:

“Een ander verschil is de sociale context, die opvallend afwijkt van andere trauma’s of vormen van misbruik. Wanneer iemand bijvoorbeeld aan herstel werkt na slachtoffer te zijn geweest van huiselijk geweld, zullen andere mensen de noodzaak om te vertrekken en te herstellen begrijpen en ondersteunen. Men vraagt zich niet af of dit slachtoffer de gebeurtenissen misschien verkeerd geïnterpreteerd heeft en er is niemand die deze persoon probeert terug te sturen naar de plek waar het misbruik plaatsvond.
Toch is dit precies wat er gebeurt met veel voormalige gelovigen die steun zoeken. Wanneer een hulpverlener de achtergrond van de symptomen niet begrijpt, kan hij een cliënt verwijzen naar een pastoraal hulpverlener of zelfs een (andere) kerk.”

Psych. Dr. Marlene Winell

De rest van het interview werd eerder gepubliceerd op deze site en kan je hier lezen: >KLIK<

En dan volgen nu enkele citaten van mensen die de diepe en destructieve impact van een sterk dogmatische, religieuze opvoeding herkennen:

LET OP: Met het plaatsen van deze verhalen beweer ik niet dat religie an sich slecht is, of dat er geen mensen zouden zijn die er veel aan hebben. Het één sluit het ander niet uit en kan naast elkaar bestaan. Het gaat erom dat we naar elkaar luisteren en dat er erkenning komt dat religie niet voor iedereen (altijd) werkt of fijn is. 

Wie luistert er naar deze verhalen?

Een gat in mijn ziel

“Het roept zoveel bij me op en ik weet niet wat ik ermee moet. Al jaren leef ik met een gat in mijn ziel, zoals ik dat noem. Ik mocht als kind niet zijn wie ik was, ik moest steeds om vergeving vragen en er werd me gezegd dat ik opnieuw geboren moest worden. Ik deugde niet. Ik ben geëmigreerd toen ik ruim dertig was. Ik wilde weg uit mijn dorp en van mijn familie, waarvan ik altijd het gevoel bleef houden dat ze verdriet hadden om wie ik was en wat ik deed. Ik dacht dat het op zou lossen wanneer ik opnieuw kon beginnen in het buitenland. En er viel inderdaad ook wel heel veel van me af, maar dat gat in mijn ziel is altijd gebleven. Er is niks voor in de plaats gekomen. Ik mag niet zijn wie ik ben, maar wat mag ik dan wel zijn? Ik ben niks, niemand, een mens dat bang en onzeker is en alleen maar bezig is om te overleven.”

Vrouw, 53 jaar

Een liefdevol godsbeeld, en toch…

“Het doet mij pijn te lezen over religieus trauma syndroom, juist omdat ik christelijk ben en het zo fijn heb binnen de kerk. Ik zou willen zeggen dat het onzin is en dat je de dingen uit zijn verband rukt, maar ik moet bekennen dat ik wel degelijk veel herken. Veel van de angsten die je beschrijft, ken ik ook. Ik heb God inmiddels leren kennen als een liefdevolle God, zonder dogma’s, maar in mijn onbewuste schuilt wel degelijk angst. Ik denk zelfs dat ik lange tijd ben blijven geloven uit angst om in de hel te komen. Ik ben nog altijd bang voor de hel en voor straf. Al neem ik de bijbel nu niet meer letterlijk en geloof ik niet dat er een plaats bestaat waar mensen voor eeuwig moeten boeten.

Mijn angst heeft voornamelijk betrekking op falen in Gods ogen, maar ook in de ogen van andere mensen. Dat er één juiste manier zou zijn, heeft een grotere impact op me gehad dan ik wil. Mensen maken er echt een potje van. Misschien komt dat wel omdat we gewoon niet ten volle begrijpen wat echte liefde is en dat we daarom steeds weer verzinnen dat er ook gestraft moet worden en dat God dat dan ook doet. Atheïsten zeggen zo mooi dat de mens God schiep. Ik moet zeggen dat we er geen goddelijk hoogstandje van hebben gemaakt. En op die manier jagen we mensen gillend de kerk uit, dat toch bij uitstek de plaats zou moeten zijn waar je God kunt ontmoeten. Ont-moeten, mooi woord, maar we begrijpen er niks van.”

Vrouw, 42 jaar

Passieve agressie

“Mijn PTS uit zich voornamelijk in boosheid. Ik kan woest worden als ik op zondagmorgen kerkklokken hoor, of als ik kerkgangers zie. De arrogante betweters, die mijn leven hebben verziekt! Zodra iemand ook maar een beetje stellig spreekt, voel ik de woede in mij naar boven borrelen. ‘Houd je %^&$#@ kop!’ denk ik dan. Maar ik zeg niks, ik heb geleerd om te luisteren. Ik slik en accepteer en konkel me naar de uitgang, zonder voor mezelf op te komen.”

Man, 51 jaar

Verbeelding en nachtmerries

“Onze God was liefdevol en wij zouden naar de hemel gaan. Geen reden voor een trauma zou je zeggen. Maar als klein kind heb ik in mijn verbeelding mijn allerliefste, maar ongelovige vriendinnetje elke avond horen krijsen en zien branden in de hel. Deze beelden en geluiden werden door mijn angst geprojecteerd. Ik zie ze soms nog en ik heb nog nachtmerries van demonen, zoekend wie ze kunnen verslinden.”

Man, 57 jaar

Schaamte

“Ik schaam mij ervoor. Want God is goed en alleen mensen maken fouten. Alles wat mis ging is op te lossen met liefde, vergeving en gebed. Ik zou dus nergens last van moeten hebben.”

Vrouw, 34 jaar

Gruwelijke verhalen 

“Mijn moeder zei: “Ik kon toch ook niet weten dat jij zoveel fantasie had?” Dat was de enige reactie die ze gaf, toen ik haar vertelde dat ik nu, op mijn 46ste, nog wel eens een nachtmerrie heb over de hel, de duivel, de kruisiging of bijvoorbeeld het feit dat Jozef door zijn broers verkocht werd. Ik heb ook grote broers, weet je. Toen dat verhaal een keer werd voorgelezen aan tafel, zei m’n vader nog als grap dat ze mij ook konden verkopen. Iedereen lachte. Ik lachte schaapachtig mee, maar ik was er niet gerust op dat het nooit zou gebeuren. Voor hen waren het slechts verhalen, maar voor mij was het de kennismaking met de wereld en met hoe mensen met elkaar omgaan. Ik had geen enkel referentiekader, behalve dan de boeken van W.G. van der Hulst, maar die gaven ook niet echt een realistische kijk op de wereld.

Achteraf bezien vind ik het haast misdadig, al is het uiteraard niet zo bedoeld. Wat een pedagogische waanzin om kleine kinderen te vertellen over een bloederige doornenkroon, geselslagen, een kruisiging en spijkers in handen en voeten! En dat verhaal van Noach, daar is niks romantisch aan. Daar verdrinkt bijna de gehele mensheid! Of Abraham, die zijn eigen zoon zou offeren… dat zijn toch geen verhalen voor kinderen!? Als je nou, los van een geloof, kijkt naar wat voor verhalen je kinderen zou vertellen, dan zijn dat toch verhalen over vriendschap en dieren enzo? In elk geval niet dit! Het is algemeen geaccepteerd dat de religieuze, soms zeer gruwelijke verhalen maar gewoon worden verteld aan tafel en in de klas. Er zou veel meer aandacht moeten komen voor de gevolgen die dit kan hebben voor kinderen met veel fantasie. En welk kind heeft dat nou niet?”

Man, 46 jaar

Religieuze associaties

“Kan je ook pervers worden van religie? Ik hoop niet dat je het vervelend vind dat ik dit vertel, maar ik vraag het me serieus af. Zou er verband kunnen zijn? Omdat er nooit over werd gesproken en alles wat met seksualiteit te maken had bestempeld werd als smerig òf nuttig (als het ging om het voortbrengen van nageslacht voor de kerk), dacht ik dat masturberen smerig en dus zondig was. Desalniettemin, sloeg ik de hand aan mezelf. Maar Jezus had gezegd dat hij terug zou keren als een dief in de nacht, dus wanneer niemand hem verwacht. Om te voorkomen dat Jezus zou terugkomen, net op het moment dat ik lekker bezig was, stelde ik mij voortdurend zijn wederkomst voor. Dan werd hij in elk geval verwacht en kwam hij nog even niet. (En ik wel.)

In elk geval: ik ben nu behoorlijk exhibitionistisch en provocerend in mijn seksualiteit. Jouw artikel over seksualiteit, waarin je schreef over het maken van associaties, was best wel een eye-opener voor me. Mijn eerste seksuele ervaringen waren denkend aan de komst van Jezus. De aanwezige, of op elk moment binnen kunnen komende, ander, werd voor mij een onderdeel van de seks. Nog steeds. Ik geniet ervan om betrapt te kunnen worden. Ach, iedereen zijn voorkeur en ik vind het ook totaal niet erg, maar ik dacht dat jij het misschien wel interessant zou vinden om te horen, omdat het ook weer aantoont hoe diep dingen kunnen ingrijpen en hoe je dus inderdaad leert associëren. Religieuze associaties bij alledaagse dingen kunnen je toch een beetje verknipt maken denk ik.”

Man, 29 jaar

Uitgekotst

“En dan bedoel ik echt mijn volledige familie he!? Ik zie ze niet meer! Ik heb afgedaan voor hen. En dan te bedenken dat ik mijn grootste en belangrijkste prestatie ooit aan het leveren ben: mens worden! Nou is het zo dat geen van hen mij daarbij had kunnen steunen, maar toch he… ik mis dat wel. Ik voel me uitgekotst en in feite ben ik dat ook, al zullen zij daar mooie religieuze woorden aan geven. Gods kots.” 

Vrouw, 27 jaar

Teruggetrokken

“Ik kom al jaren niet meer buiten, behalve dan als het echt moet. Ik heb ernstige sociale angst en durf zelfs niet naar een psychiater. Ik ben bang dat zo iemand mij gaat vertellen wat ik allemaal verkeerd doe en hoe het eigenlijk zou moeten, wat de juiste weg is en waar ik allemaal aan zou lijden. Ik heb daar al genoeg van gehoord. Niemand heeft iets over mij te zeggen! En ik heb mij dus zo ver teruggetrokken dat er überhaupt niks meer tegen me gezegd wordt.” 

Man, 73 jaar

wie luistert rts gsMeer (korte) citaten van slachtoffers vind je door te klikken op onderstaande links.

Citaten over spanning, angst en eenzaamheid: >KLIK<

Citaten over schuld en schaamte: >KLIK<

Citaten over boosheid en verdriet: >KLIK< 

Citaten over lichamelijkheid en seksualiteit: >KLIK<

Citaten over twijfel en niets meer zeker weten: >KLIK<

Hulp nodig? >KLIK<

About Inge Bosscha

Aandachtig, openhartig, (zelf)kritisch en verbindend. Trainer, coach en inspirator. Deskundige op het gebied van (het loslaten van) aangeleerde religieuze dogma's en belemmerende overtuigingen.

15 Responses

  1. Marcel Groot

    Leestip:

    De geschiedenis van het geloof
    hoe een atheïst kijkt naar de diepzinnigste uitvinding van de menselijke geest.
    Auteur: Kneale
    Uitgever: De Bezige Bij
    Nederlandstalig 303 pagina’s 9789023484806 januari 2014.

    Dit boek heb ik bij de bieb gehaald, echt een aanrader. Kneale zet op voortreffelijke wijze het geloof in een historisch perspecttief. Het is ook niet een erg ingewikkeld boek wat maakt dat het prettig leesbaar is.

    Veel sterkte toegewenst!

    Hartelijke groet,

    Marcel

  2. Tanja Medema

    In het vliegtuig terug van vakantie zong in mijn hoofd het versje: ik ga slapen ik ben moe. Hoewel wij dat thuis niet zongen , reutelde ik.het tweede couplet er zo achteraan: boze dat ik heb gedaan, zie het here mij niet aan, schoon mijn zonden vele zijn, maak om jezus wil mij rein. En dan denk ik: welke zieke geest leert dat een lief kind dat te zingen op een flemend wijsje..
    Ik wens je succes met je tocht Inge, in dit barre landschap, waarin je anderen bodem geeft om er te mogen zijn. Goed zoals ze zijn. Zonder angst schuld schaamte zonde en opgeheven vingers en straf.
    Het verbijstert me dat er in therapieland geen breed gedragen erkenning is voor de gevolgen van de schade die zo’n opvoeding aanricht.
    Groet tanja

    1. aliefje

      Jeetje Tanja, mijn reactie komt bijna anderhalf jaar later. Ik wil er toch nog graag op reageren. Het versje wat jij benoemt ken ik. Ik vond het zo afschuwelijk om te horen en nog erger vind ik het dat ik het toen ik klein was zelf zong voor het slapen gaan.

      Ie-de-re av-ond.

      “Boze dat ik heb gedaan” Iedere avond krijgt het kind het weer te horen, de woorden zijn als dolksteken in haar/zijn ziel.

      “Zie het here mij niet aan” als kind snapte ik er helemaal niets meer van, ik heb iets fout gedaan maar kijk maar niet god…….

      “Schoon mij zonden vele zijn” het kind krijgt een schuld op haar kleine schoudertjes geladen, door het gewicht van de schuld zakt ze weg in een soort van hels moeras.

      “Maak om jezus wil mij rein” Tuuuurlijk en de volgende weer dezelfde **** zingen

      Ik krijg heel veel zin om HARDGRONDIG te vloeken………..

      Ali

  5. Thamar

    Hey iedereen,

    Voor mij is de woede enorm herkenbaar. Ik ben benieuwd hoe anderen hiermee om zijn gegaan of wat voor ervaringen anderen hiermee hebben. De vraag waarmee ik nu vooral bezig ben is: hoe raak ik dit kwijt?
    Ik kan in woede ontsteken als ik weer zo’n refo vrouw op straat zie lopen. Of op zondag de kerkklokken hoor, en/of mensen en uitdedoste kinderen (zó zielig!!) zie lopen naar de kerk.
    Ik háát het. Specifiek bepaalde ouderlingen en mensen hebben mij zeer veel ellende bezorgd en me daarna als ongeestelijk en verwerpelijk, achtergelaten en de nek toegekeerd. Nu wil ik ook absoluut niks meer met hen te maken hebben maar ik heb zo’n woede, zó’n grote overheersende verontwaardiging en woede nog steeds in me.. Door het onrecht ook, dat me geen greintje recht is gedaan en ik dat ook niet hoef te verwachten. Dat maakt me ziedend. Dat heeft ook voor een levensgrote blokkade tussen mij en God gezorgd. Áls Hij dan God is, áls Hij dan werkelijk recht wil doen, laat Hij dan wat dóen in Godsnaam!! Dat denk ik, en eronder ligt een diepe grote voor mijn gevoel onherstelbare wond dat ook God mij in de steek gelaten heeft, dat ik me zelfs door God genaaid voel gewoon. Want die schijnheilige Farizeërs zitten nog steeds elke zondag in de kerk te galmen in hun schijnbare rechtvaardigheid, terwijl ik elke dag opnieuw de gevolgen en het drama in de ogen moet kijken.

    Hoe ik die woede eruit kan krijgen, dat weet ik nog niet goed. Ik besef dat ik het niet van die lui hoef te verwachten – mijn gevoel kan zich hierdoor heel slecht uiten t.o.v. de personen om wie het gaat.
    Nogmaals: heeft iemand die dit leest hier misschien ervaring in of ideeën over? Ik hoor het heel graag!

    Alvast bedankt!

    1. Inge

      Hoi Thamar,

      Dank je wel voor je persoonlijke reactie, waarin je ook zulke belangrijke vragen stelt. Wat fijn dat je dat hier doet, openbaar, juist omdat zoveel mensen met deze vragen en met woede worstelen.

      Vind je het goed wanneer ik jouw vraag citeer als inleiding voor een blog over woede? Dan plak ik later de link naar dit blog hieronder.

      Ik hoor het graag van je.

      Hart. groet,
      Inge

      1. Thamar

        Hey Inge,
        Dank je wel voor je reactie ook.
        Een blog over woede lijkt me geweldig. Ik merk idd als ik het deel ook in mijn eigen omgeving, dat mensen me snel veroordelen, het gek vinden, en/of niet weten hoe te reageren. Die veroordeling en afwijzing die vóel je van de mensen om je heen, en is zeer pijnlijk en vergroot het isolement en het alleen worstelen er weer mee i.p.v. dat het ruimte schept. Het broodnodige delen wordt zo in de weg gestaan terwijl je juist zoveel nood hebt om erover te kunnen praten. En dat het erkend wordt!!!!! Dat het eigenlijk een gezonde reactie zelfs is op zo’n groot onrecht. Maar hoe het constructief kwijt te raken, dat blijft voor mij nog erg over.. Het blijft nu in mezelf vast / onvrij in mijn systeem zitten en daar hou ik zelf best heel veel last van. Dat vergroot het lijden bovenop alles wat ik al aan ballast bij me draag n.a.v. alles wat er gebeurd is.
        Dus, om antwoord te geven op je vraag: ik vind het heel goed als je een blog schrijft over woede en vind het zeker goed als je mijn vraag hierover citeert.
        Super dat je deze site hebt opgezet!

        Hgr,

        Thamar

    2. edwardapcar

      Thamar,

      Mijn eerste reactie was: ”Vergeef hen, zij weten niet beter” (waar heb ik dat eerder gehoord/gelezen?).
      Maar dat is te gemakkelijk. En ik heb gemakkelijk praten want ondanks, of misschien dankzij, het veelkleurig religieuze milieu waaruit ik voortkom met o.a. Armeens othododoxe (in die traditie ben ik gedoopt), islamitiische en verschillende Europese christelijke invloeden, inclusief een nogal streng gereformeerde lagere school ben ik al mijn hele leven een overtuigd atheïst.

      Ik kan jouw woede wel begrijpen. En ik deel hem ook in zekere zin, maar vanuit een ander gezichtspunt. Mknder persoonlijk gericht.
      Ik zie de verderfelijke invloed van religie op het leven van de gelovige, zijn omgeving, de samenleving, de menselijke beschaving en de wereld in het algemeen.. Ik zie de fundamentele leugen ervan. De hypocrisie. Het immorele karakter. Daar zit de afkeer die ik voel voor religie. Let wel, ik heb het niet over de gelovige, de gewone man/vrouw, die trouw naar de kerk gaat, zijn best doet naar de regels van zijn geloof te leven. Voor hen voel ik een soort van … medelijden misschien? compassie? zoiets, vermengd met argwaan. Zoals je ook kunt voelen voor een junkie. Medelijden omdat hij zijn hele bestaan afhankelijk gemaakt heeft van zijn verslaving en argwaan omdat je weet dat hij er niet te beroerd voor is jou te bestelen zodra de kans zich voordoet. Alles om zijn verslaving te bekostigen.
      Deze vergelijking is verder door te trekken: Drugsverslaving is een vorm van vluchtgedrag. Even ontsnappen aan de grauwe werkelijkheid van het dagelijkse bestaan. De drug geeft een gevoel van euforie. Als een roze bril: het leven lijkt aangenamer, draaglijker. Een vergrotende spiegel: Ik ben sterk, kan de hele wereld aan. Maar dat duurt maar even en dan moet er weer gescoord worden. De verslaving gaat het hele leven beheersen. En als een verslaafde vrouw een kind krijgt wordt dat verslaafd geboren. Drugsverslaafden en hun kinderen zijn slachtoffers en als zodanig verdienen zij onze compassie.
      De gelovige vlucht ook. Hij vlucht voor de eindigheid van het leven. Hij ontkent zijn sterfelijkheid. Hij heeft een ziel en die is onsterfelijk. Om dit te onderbouwen heeft hij de eeuwigheid uitgevonden. Eeuwigheid zonder begin en zonder einde met daarin een eeuwigdurende entiteit die de mens en zijn wereld geschapen heeft en die nu de alziende, alwetende, almachtige externe autoriteit is die toeziet en de ware gelovige eeuwige gelukzaligheid gunt en alle anderen tot eeuwige verdoemenis veroordeelt. De gelovige is, als een junkie, zijn hele leven lang op de vlucht.
      Zoals een junkie slachtoffer van zijn drugs is, zo is een gelovige slachtoffer van zijn geloof. En als zodanig verdient hij onze compassie.

      Maar de effecten zijn veel erger.
      De drugsverslaving verwoest het leven van de junk, is erg hinderlijk voor zijn omgeving en veroorzaakt enige economische schade door crimineel gedrag. Daarom is hij ook een dader en wordt met argwaan en afkeer bejegend
      Het geloof belooft zijn volgelingen eeuwige gelukzaligheid als hij zich aan de wetten van zijn ‘god’ houdt, d.w.z. als hij leeft volgens de richtlijnen van zijn voorganger, zijn exegeet van dienst, de zelfbenoemde bemiddelaar die ‘weet’ wat zijn ‘god’ wil. En het belooft eeuwige verdoemenis aan eenieder die die wetten niet naleeft, want dan is hij ten prooi gevallen aan de duivel. Door dit te gelovigen wordt de gelovige slachtoffer.
      De gelovige draagt de verantwoordelijkheid over aan een externe autoriteit. Zo verliest de gelovige zijn eigen autonome integriteit en moraliteit. Niet de gelovige is verantwoordelijk voor zijn daden, maar de externe autoriteit die hem verteld heeft hoe hij moet handelen.
      Door naar zijn geloof te leven ontwikkelt de gelovige een geest, gevuld met onverdraagzaamheid, haat en agressie en soms pure wreedheid.
      Bloederige vervolging van andersdenkenden. Zo scheurt het geloof gemeenschappen en hele samenlevingen uit elkaar. Zo blokkeert het geloof de vooruitgang van de beschaving. Maar de mens kan kiezen. Hij kan kiezen voor autonomie, voor het accepteren van de eindigheid van het leven, voor eigen verantwoordelijkheid. Hij kan zijn vlucht opgeven. Dit maakt de gelovige ook tot dader en zo verdient hij onze argwaan.
      Maar het echte kwaad zit in het geloof als leidend principe in het leven. Daar moet de woede op gericht worden.
      Sorry het is weer een lang verhaal geworden. Ik hoop dat je er wat aan hebt.

      Edward

    3. aliefje

      Wow Thamar, ik herken jouw woede. Wanneer ik een rokje of hoedje zie dan sla ik echt op tilt. Ik vlieg ze niet aan maar oh,wat vind ik dat moeilijk.
      Ik voel een soort hete brei, soort lava in me. Ik kan het zó haten. Af en toe regeer ik mijn woede of op de bokszak. Of ik ga heel hard vloeken als ik op de snelweg rij.

      Kortgeleden is de schutting omvergewaaid Vervelend, maar voor mij een gelegenheid…… Ik heb alle planken met een hamer van elkaar los geramd.
      Tijdens het rammen ben ik bewust gaan denken aan het verwoestende effect wat het systeem, de religie, de kerk, het geloof op mij heeft gehad. Ik heb niemand pijn gedaan met mijn woede. Het voelde goed om te doen.

      Ik was kapot daarna.

      Ik weet niet of je dit leest omdat ik een half jaar verder reageer op jou bericht.
      Mocht je mijn reactie lezen dan wil ik je bij deze bedanken voor het plaatsen van je bericht. Ik weet nu dat ik niet de enige ben met deze gevoelens van woede.

      Ali

  7. Jan-Peter.

    Beste allemaal,

    Na een zoektocht op internet over dit onderwerp, stuitte op deze site/blog. Wat een opluchting!! en herkenning vooral. Ik ben 50 en kom uit een GKV gezin. Ik was altijd heel erg braaf en trok mij veel aan van wat mij van jeugd af aan is voor gehouden. 2 jaar geleden vielen de schellen mij van de ogen. Wat een hypocrisie ik tegen kwam in de kerk. En het stomme is dat ik dat eigenlijk wel wist!! De woede die van mij meester heeft gemaakt is niet meer te stuiten. Ik voel mij helemaal leeggezogen. Jarenlange indoctrinatie heeft bij mij zijn werk gedaan. Ik ben mij nu pas bewust van het feit dat ik al die jaren voor de gek ben houden. Zoveel onderdrukte gevoelens, alsof ik jarenlang op een op slapende vulkaan heb geleefd die nu tot uitbarsting is gekomen.

    Ik zit midden in een zoektocht hoe ik de rest van mijn leven ga LEVEN!!!! En dat vind ik ontzettend moeilijk. Zeker als je al vijftig bent, en er zoveel geloof onzin is in gesleten. Maar ik ga het aan, en laat het er niet bij zitten. Ik hoop dat ik op een dag kan zeggen, beredeneren en vooral ook voelen dat ik een zelfstandig denkend mens mag zijn. Bevrijd van al die ballast. Daar verlang ik ontzettend naar.

    Veel sterkte allemaal.

Jouw reactie kan anderen tot steun zijn.