Nadat ik geleerd had geen enkel ander mens gezag over mijn leven(skeuzes) te geven (zie ‘onder de tucht gesteld’), was er nog altijd de bijbel als ‘gezaghebbend woord van God’ en natuurlijk God zelf als ‘gezaghebber’.
Toen menselijke verklaringen hun kracht verloren hadden, werd de bijbel steeds fascinerender voor mij. Wie had eigenlijk bepaald wat er in dit boek kwam te staan? Welke boeken waren eruit verdwenen en waarom was dit gebeurd? Wat was er later aan toegevoegd en waarom? Ik merkte dat ik met mijn nieuw verworven vrijheid vragen durfde te stellen zonder daarbij te grijpen naar de eeuwenoude kant-en-klaar- antwoorden. Ik nam geen genoegen meer met cirkelredenaties als:
De bijbel is het woord van God, omdat dat in de bijbel staat.
En ook argumenten als:
Je moet gewoon geloven dat wij door Gods genade in het juiste geloof geplaatst zijn en de beschikking hebben over het op de juiste (Gods) manier geredigeerde boek.
zeiden me niets meer.
Ik vond het wel een beetje erg toevallig. Mijn klasgenoten op het Reformatorisch voortgezet onderwijs, die net weer andere dogma’s aanhingen en een andere bijbelvertaling gebruikten, leerden hetzelfde van hun ouders. En ik wist inmiddels, dat ook binnen totaal andere religies mensen dit aan elkaar vertelden, omdat zij het oprecht geloofden. Het leek mij eigenlijk best wel hoogmoedig om zeker te zijn van ‘ons’ gelijk. Of was ik hoogmoedig door mijn twijfels voorrang te geven boven wat mij geleerd was en waarvan ik geacht werd dit in gehoorzaamheid te aanvaarden als zijnde waar? Ik vond mezelf echter totaal niet ongehoorzaam of hoogmoedig. Ik zocht Gods gezicht. Zijn wezen. Zijn aard.
Nu de bijbel haar gezag verloor, werd het steeds belangrijker wie God werkelijk was.
Ik sprak met christenen vanuit allerlei kerken en gemeentes. Ik las vele boeken. En mijn godsbeeld veranderde ingrijpend. Keer op keer. Het meest ingrijpend was de verandering toen ik het boek ‘Een ongewoon gesprek met God’ van Neale Donald Walsch las. Toen ik dat boek uit had, was ik niet meer bang voor God, de duivel en de dood. Het voelde als thuiskomen.
Ik bevond mij inmiddels in esoterische hoek, had zowel de canonieke als de apocriefe bijbelboeken gelezen en voelde me verbonden met alle medemensen en dieren. Ook het soefisme wist mij te ontroeren. Ik genoot van het mystieke en spirituele en de vrijheid en de ruimte die dit gaf.
Het draaide voor mij niet meer om een bepaalde leer, maar veel meer om ervaringen in het hier en nu.
Ik leerde langzaam maar zeker uit mijn hoofd en veel meer in mijn gevoel te komen.
Toen ging ik experimenteren. Ik had namelijk al eerder gemerkt hoe mijn gevoel ingrijpend kon veranderen als mijn gedachten (bv over God) veranderden. Ik wilde meer leren over de kracht van de verbeelding. Mijn eigen verbeelding om precies te zijn.
En dus verbeeldde ik mij, terwijl ik over de stoep liep, dat ik steeds meer ‘in de Heer’ zou komen wanneer ik in het licht bleef lopen. En steeds verder bij hem vandaan zou raken wanneer ik in de schaduw liep. Het werd ineens werkelijk een beetje spannend om in de schaduw te gaan lopen, hoewel ik wist dat ik mij alles slechts verbeeldde. Ik voelde het precies zo gebeuren. Maar dat was nog enigszins logisch te verklaren, aangezien in de bijbel ‘God’ wel vaker gekoppeld werd aan licht en de duivel zou horen bij het duister. Dus ik draaide het om. Dit was niet meer dan een kwestie van zo beeldend mogelijk mezelf indenken hoe het zou voelen als het andersom was. Toen ik verder liep, ervoer ik weer dezelfde sensaties bij zonnige en schaduwrijke delen van de stoep, maar dan precies tegengesteld. Het werkte! Ik kon mijn beleving veranderen als ik mij de nieuwe regels maar goed genoeg had ingeprent.
Hoe ik ook veranderingen aanbracht tijdens de uitvoering van mijn experimenten, in alle gevallen bleek mijn geest te kunnen ervaren wat ik eerder met mezelf had afgesproken.
Dit was zowel bizar als eenvoudig als verbijsterend voor mij.
Ik deed het dus allemaal zelf!
Lees hier het vervolg:
Hoi Inge.
Ik ben diep onder de indruk van je verhaal en ik kan me goed voorstellen dat je nog met heel veel vragen zit. Mocht dat zo zijn, dan kan mijn verhaal je misschien helpen. Ik ben nooit religieus geweest en kan dus niet als een afvallige aangemerkt worden. Toch ben ik een afvallige omdat ik mij niet langer laat leiden door de wil die door mijn gedachten en gevoelens wordt bepaald en als zodanig een kenbare wil is, een wil waarvan ik weet wat die wil en vrijwel altijd twijfelt over goed en kwaad. In plaats daarvan laat ik mij leiden door een Wil die niet te kennen maar wel te ervaren is als de impuls tot manifestatie in het hier en nu. Een Wil die ik ook wel aanduid als dat wat vanzelf gebeurt. Het heeft mij zeven jaar gekost om mij aan die Wil over te geven en daarbij te ontdekken dat deze Wil de wil van God is en zich niet bezig houdt met goed en kwaad.
Wat is er gebeurd? Dankzij nieuwe inzichten in de fysica werd het mij duidelijk dat alles met alles samenhangt en niets zeker is. Dus dat er geen waarheden bestaan, ook niet over goed en kwaad. Dat betekende voor mij dat het antwoord op de grote vragen over het leven niet in de uiterlijke wereld van de vormen en bijbehorende tegenstellingen als bijvoorbeeld goed en kwaad, maar in de innerlijke vormloze wereld te vinden zijn waar zich geen tegenstellingen bevinden. Om die reden heb ik mij open gesteld voor mijn innerlijke wereld. Door die beslissing kwam ik in allerlei situaties die mij inzicht in mijn innerlijke wereld gaven. Na daar zes jaar mee bezig te zijn geweest, verscheen er plotseling een man in mijn bewustzijn. Ik kende die man niet, maar nader onderzoek wees uit dat het Sai Baba was die toen op aarde in India verbleef maar inmiddels overleden is en waarvan ik heb gehoord dat hij wel bij meer mensen verscheen om ze naar God in zichzelf te helpen. Dat was echter niet de enige gids die in mijn bewustzijn verscheen. Want ook Jezus en Boeddha verschenen. Zij hebben mij gedurende zeven jaar naar het verlicht/volmaakt/echt zijn of kortweg het Zijn begeleid waar de mens al vanaf het begin van zijn bestaan naar streeft en het één zijn met het leven zelf, de natuur, je Ware Zelf oftewel je goddelijke kern en dus God is. Tot op heden is dat op een enkele uitzondering na niet gelukt. De reden is dat mensen God proberen te kennen terwijl hij alleen maar te ervaren is. Niet als liefde maar als een neutrale kracht die je in ieder moment stuurt, die er dus altijd is maar waar niet naar geluisterd wordt omdat de eigen kenbare wil domineert. Om één te worden met God en diens Wil moet je alles aangaan wat God in jezelf in de weg zit. Dat betekent dat je verantwoordelijkheid moet nemen voor alle gevoelens hoe pijnlijk ook en deze moet accepteren oftewel toe moet laten totdat het innerlijk Goddelijke Licht verschijnt. Want toelaten bevrijdt en openbaart daardoor dit Goddelijk Licht. Op een gegeven moment ben je dan één ermee en dus één met God. Toen ik dat na zeven jaar met behulp van mijn gidsen gerealiseerd had, verdwenen ze. Dat is nu vijftien jaar geleden en ik moet je zeggen dat het alles inhoudt waar we zo naar verlangen. Denk echter niet dat deze toestand geen mensen confronteert. Dus dat God geen zeer doet. Dat is weldegelijk het geval en is noodzakelijk, omdat mensen de gevoelens die in hen huizen moeten ervaren om zich ervan te kunnen bevrijden en zo één te worden met God. Besef dus dat je nooit schuld hebt aan de gevoelens die je bij anderen raakt ook al voel je je wel schuldig. Het is in deze tijd noodzakelijker dan ooit om één te worden met God c.q. de natuur. Want het niet-Zijn, het niet één zijn met God, ook wel het ego genoemd, is de staat van gevangenschap van de dualiteit en dus de staat van onbalans die zelfvernietigend is en nu de climax daarvan bereikt in de vorm van de opwarming van de aarde die ons voortbestaan bedreigt. Jij bent een voorloper op de Weg naar het Zijn. Dus ga zo door. Ik sta achter je en ben altijd bereid je te helpen.
Wil je meer weten? Zie mijn website http://www.nlbe.nl en/of mijn boek ‘Zijn: de ideale wereld’.
Beste Cor,
Vriendelijk bedankt voor je uitgebreide reactie waar ik tot mijn schrik niet eerder op gereageerd heb. Het spijt me dat ik nu pas reageer.
Ik vind je verhaal zeer herkenbaar…. wonderlijk… je kiest woorden en gebruikt ‘labels’ om te duiden die ik niet zou kiezen, maar wat je vertelt herken ik evengoed. De essentie achter de woorden.
Van ego naar essentie, van ‘worden’ naar ‘zijn’, van ‘wet’ naar ‘genade’, van ‘overleven’ naar ‘leven’, van star naar bruisend, van gestold naar vloeibaar…..
Steeds meer je (goddelijke) zelf worden. Dieper durven voelen en ook de verantwoordelijkheid nemen over die gevoelens.
Een groot avontuur dat ik vol hoop ben aangegaan, ook in mijn geval ongeveer 15 jaar geleden, en waar ik dagelijks de vruchten van pluk.
Ik herken dus enorm veel in je verhaal.
Dank je wel voor het delen!
Hartelijke groet,
Inge
Herkenbaar! Voor mij heeft het tv programma ‘mindfuck’ me ook laten zien hoe goed we onszelf voor de gek kunnen (laten) houden. Ik vertrouw mijn eigen godsdienstige ervaringen niet meer en dat geeft een dubbel gevoel: de betovering is weg (wel jammer ergens, want het was best fijn om alles naief te geloven) en ik voel me verlicht, de schellen zijn van mijn ogen gevallen. Niet alles wat ‘god’ genoemt wordt, is ook god. Er worden veel psychologische spelletjes gespeeld, bewust en onbewust. Vroeger dacht ik dat de geest van god dan aan het werk was…
Hé, dat programma ken ik niet, maar de titel is veelzeggend.. 🙂
Ik dacht vroeger ook altijd dat de geest van God aan het werk was.. of van de duivel natuurlijk… Alles werd vergeestelijkt, want dat was me geleerd. En daarmee ophouden was zowel raar als logisch. Het voelde als verweesd, maar ook alsof ik eindelijk thuis kon komen op aarde. Gewoon mens zijn met andere mensen in plaats van te denken in hokjes en vakjes… goddelijk of demonisch.. goed of fout..
Herken je dat?
Dank je wel voor je reactie! 🙂
Herkenbaar inderdaad om alles altijd met die ‘geestelijke bril’ te bekijken. Link naar mindfuck: http://www.npo.nl/mindf-ck/18-12-2015/POMS_AT_2839535
En deze aflevering van ‘sunny side of spirit’ is ook voer voor een nieuwe blog misschien?: http://www.vpro.nl/programmas/sunny-side-of-spirit.html
Dank je wel voor de linkjes! Daar ga ik eens op mijn gemak naar kijken… leuk! 🙂
Inderdaad Inge, onze geest is iets krachtigs. Onze verbeelding kan een loopje met ons nemen zonder dat we het beseffen. Vooral blijven experimenteren zou ik zeggen. 😉
Vriendelijke groet
Ja zeker! Experimenteren, van een afstandje bekijken, relativeren… het helpt om los te laten wat uiteindelijk alleen maar ballast is: de aannames over wat IS.
Dank je wel voor je reactie! 🙂