Een dogmatisch geloof ‘verliezen’ of ‘achterlaten’ gebeurt meestal niet van de ene op de andere dag.
In veel gevallen gaan hier jaren van steeds groter wordende vertwijfeling aan vooraf.
Wanneer ik onder sommige christenen aangeef dat ik niet langer meer geloof in wat mij in mijn jeugd werd aangeleerd, dan komen er vaak vragen over de aard van mijn geloof.
Heb ik wel echt geloofd? Heb ik wel een juist godsbeeld gehad? Ben ik mij er wel van bewust dat mensen weliswaar teleur kunnen stellen, maar God nooit? Zat ik wel in de juiste kerk? Dacht ik wel op de juiste manier? Heb ik het wel goed genoeg gevoeld en ervaren?
Het lijkt wel alsof men er vanuit gaat dat er, hoe dan ook, iets mis moet zijn met mij(n manier van denken), dat gemaakt heeft dat ik tot deze ingrijpende keuze gekomen ben.
En misschien is het voor sommige christenen op de één of andere manier een geruststellend idee dat het aan mij ligt.
Ik ben waarschijnlijk een weg gegaan die hen angst inboezemt, omdat deze weg niet ’ten eeuwigen leven’ leidt. Door te denken dat het aan mij ligt, kunnen zij zich veilig wanen.
In mijn beleving was mijn geloof echter zeer oprecht en intens. Ik heb Gods aanwezigheid werkelijk ervaren, heb vele emoties gekend gerelateerd aan mijn geloofsbeleving en heb werkelijk wonderen zien gebeuren. Dat wil zeggen, met de bril van toen op waren die ervaringen onder te brengen in de door mij zojuist genoemde categorieën. Mijn geloof was echt.
Had ik het verkeerde godsbeeld of zat ik in de verkeerde kerk? Als dat al zo zou zijn, dan ben ik op mijn reis naar ‘buiten’* langs zo ontzettend veel ‘godsbeelden’ gegaan en heb ik zoveel verschillende kerken en denominaties bezocht en mij hier ook in verdiept, dat dit dan vanzelf ook wel een keer goed was gekomen. In mijn beleving werd God groter en groter en mijn gedachten over wie hij zou zijn, verloren steeds meer aan kracht. Ik realiseerde mij dat ‘God’ niet hetzelfde hoefde te zijn als welk godsbeeld ook.
De vrijheid die ik verwierf op mijn tocht naar ‘buiten’*, was enorm. Het leek wel alsof de schellen van mijn ogen vielen. Steeds weer opnieuw. En dit proces ging maar door en door. Steeds meer dogma’s kwam ik onder ogen om ze vervolgens ook weer los te laten. Uiteindelijk realiseerde ik mij dat ik niks wist. Want alles wat ik meende te weten, was op aannames gebaseerd.
Van betweter werd ik niet-weter.
Wat een bevrijding!
En ja, ik realiser mij dat dit alleen maar zo voelt in mijn beleving.
* Lees voor ‘buiten’ ook gerust ‘binnen’!
Hieronder drie links die samen mijn verhaal vertellen. Links openen op nieuw tabblad.
De ‘uitkomst’ staat wat mij betreft niet vast en zie ik ook niet meer als een soort bestemming. In mijn beleving is het meer een reis en gaat het om het ervaren en hoe ik mij verhoud tot mezelf en de mensen/wereld om mij heen.
Wat voor mij waardevol is, hoeft dat voor jou niet te zijn. Ik wil met mijn verhaal dus geen richting wijzen of voorop lopen ofzo, maar alleen maar delen hoe het voor mij was/is. Vertel jij gerust hoe het voor jou was/is. Ik ben benieuwd! 🙂
Beste Inge,
Een nieuwe website, een nieuwe naam: dogmavrij. Heel mooi en treffend. Naar mijn mening heeft de kerk met haar dogma’s ook weinig met het geloof; het is meer een bedrijf dat zich bezighoudt met zaken doen en eigen belangenbehartiging voor de incrowd. De zielzorg voor de medemens komt op het tweede plan. Als Jezus terug zou komen zou hij, net als op het tempelplein, met 1 handgebaar de boel wegvegen. Een verouderd instituut. Ook de evangelische christenen hebben zo hun eigen subcultuur om zich heen. Waar kun je je nog thuis voelen? Het zou mooi zijn als de overheid geestelijk verzorgers per regio zou aanstellen voor ‘rouw en trouw’. Mannen en vrouwen zoals jij, kunnen, zonder ballast van een instituut, goed werk verrichten in onze geseculariseerde maatschappij. We hebben eigenlijk geen tijd/energie meer om naar de kerk te gaan. Als je in nood zou verkeren, ga je ook niet ‘de kerk’ aanroepen, je roept tot God. Ik denk, gewoon de bijbel blijven lezen; er staan wijze levenslessen en nuchtere levensbeschouwingen in.
Hartelijke groet,
Corine
Corine, heb nu pas je stukje gelezen. Bewonder je inzicht waar het om gaat in dit leven. God wil woning maken in je hart en niet in een stenen gebouw.
Wil niet zeggen dat samenkomen niet fijn kan zijn. Als allen die God persoonlijk hebben ervaren bij elkaar komen om God te love en te prijzen en van elkaar te leren zou mooi kunnen zijn. Maar wij behoren maar 1 leerschool te hebben en dat is de Bijbel en maar 1 leermeester en dat is de Heilige Geest.
Helaas waar mensen samenkomen ontstaat leiding en die zorgen voor statuten, waardoor de vrijheid verdwijnt. Dat is namelijk de clou, Liefde kan alleen bestaan in vrijheid.
Maar gelukkig de geest laat zich niet binden, zo vinden we elkaar altijd ook via dit media.
Tsja, christenen lijken vaak op mensen 😉
Ik heb ook erg weinig met het instituut kerk. Veel mensen zitten vast in theorieën die ze van oudsher hebben geleerd. Het is ook erg lastig om zaken los te laten waar je van jongs af aan hebt geloofd dat dat absolute waarheden zijn. De warheid die ik echter heb ontdekt in de bijbel is dat God ons wil helpen om een goed mens te zijn. Daarvoor heeft hij zijn kracht (de Heilige Geest) aan ons gegeven. Het gaat om de liefde in vrijheid.
Als de kerk dat niet meer begrijpt, dan ontstaan er situaties waarin mensen zich niet meer thuis voelen in de kerk. Maar de liefde, zoals Jezus die écht leerde, willen ze vaak niet loslaten. Laat dat nu het echte volgen van Jezus zijn…
Het is idd vaak erg lastig om de waarheden die je van jongs af aan zijn bijgebracht los te laten. Het helpt dan ook niet echt wanneer er dan iemand langskomt om te vertellen wat de werkelijke waarheid is. Dat is nou niet bepaald dogma-vrij!
Herkenbaar dat mensen bang zijn voor de keuze die je gemaakt heb. Had jij ook dat mensen(familie) nog steeds niet eens waren met je handelen ook al had je aan gegeven dat je niet gelooft en dus je daden/wereldbeeld veranderde? Bijv. op zondag dingen doen en niet naar de kerk.
Gelukkig viel dat voor mij wel mee. Ik was al jaren het huis uit, dat scheelt misschien. En ik sprak er zo weinig mogelijk over. Maar wanneer ik op zondag had gezegd dat ik om boodschappen was geweest, dan zouden ze niet denken ‘wat fijn voor Inge dat ze dat op zondag kan doen’. Ze vinden het erg. Mijn keuze en alles wat daaruit voortkomt evengoed. Ze zeggen het gelukkig niet. Ik zou dat ook niet accepteren.
Loop jij daar tegenaan? Hoe is dat voor jou?
Dank je wel voor je reactie!
Ok. Ik woon nog thuis. En ik wil niet liegen, dus als ik iets op zondag ga doen dan weten ze dat als ze er naar vragen. Een voorbeeld wat ik mee maak is tijdens het eten. Er word gebeden en dan doe ik niet mee, als mijn moeder dat ziet dan word afkeurend het hoofd geschud. Dat snap ik niet. Dus ik loop er af en toe wel tegenaan. En dat voelt niet fijn,
Dat dat niet fijn voelt, kan ik mij goed voorstellen! Het is alsof je nieuwe identiteit niet erkend wordt en je niet mag zijn wie je bent.
Wat dapper van je dat je open en eerlijk bent. Ik weet zeker dat die eigenschappen je goed kunnen helpen, ook in het terugvinden en trouw blijven aan jezelf. Sterkte!
idd geen respect zeg maar. Fijn dat ik hier dit soort dingen kan delen, dat helpt. Ik ben bezig de relatieve leegte nu te overbruggen en mijn leven op de rails te krijgen. komt goed want ik ben ”kapitein” nu!
You go, Arjan!! 😀
Feit is wel dat je alleen kapitein bent op je eigen schip en dat je niet kunt bepalen dat er vanuit de kant van je ouders respect voor jou komt. Daar gaan zij dan weer over. Het enige dat jij kunt doen is aangeven hoe hun houding ten opzichte van jou op jou overkomt. Vervolgens is het weer aan hen wat zij daarmee doen.
Het kan erg oneerlijk voelen wanneer jij hen de ruimte geeft om christen te zijn en zij jou niet de ruimte geven om er anders over te denken.
Misschien kan je iets met de artikelenserie ‘in gesprek met nestblijvers’? https://dogmavrij.wordpress.com/in-gesprek-met-christenen/
Via die serie kom je uit op een lijst met tips, waar je misschien ook wel iets mee kunt of dat je mogelijk als gespreksonderwerp kunt gebruiken wanneer je dit eventueel met je ouders bespreekbaar maakt? https://dogmavrij.wordpress.com/tips-en-adviezen/
Daar heb je inderdaad gelijk in. En ik zal ook hier kijken wat er geschreven word 😉
Je bent van harte welkom. Ik hoop dat je er iets aan hebt!
Op het Freethinkers forum kan je ook met mensen in gesprek gaan. Kijk er bijvoorbeeld maar eens onder het kopje: ‘Getuigenissen van afvalligen en twijfelaars’. 🙂
Mijn moeder vond dat ik de weg van de minste weerstand koos toen ik de kerk verliet…ze moest eens weten…
Nou inderdaad…. 🙁
Wat goed dat je je verhaal zo openhartig opschrijft! Ik herken wel e.e.a. in je verhaal. Zoals ik nu ben is heel anders dan wat ik in mijn orthodoxe opvoeding heb meegekregen. Mijn moeder kan dat niet accepteren wat leidde tot discussies van onbegrip. Ik ben daarmee gestopt. Ik ben dan weliswaar niet ongelovig geworden, mijn beeld van God en Jezus is wel ingrijpend veranderd.
Waar ik benieuwd naar ben is welke wonderen jij hebt zien gebeuren. Kan je daar wat van zeggen?
Dank je wel voor je reactie. 🙂
Waarom wil je weten welke wonderen ik heb zien gebeuren?
Gewoon uit interesse 🙂
Mijn vrienden en familie hebben mij ook in de steek gelaten toen ik anders ben gaan denken. Alleen in het tegenover gestelde. Heb ongelovige familie en vrienden en ben zelf tot geloof gekomen. Dus ik ben bevrijd van het dogma Atheisme. Maar ik denk dat de ervaring er daardoor niet minder om is. Binnen no time, werd ik niet meer uitgenodigd of kwamen ze meer langs. Ze verklaarde me voor gek of onnozel en dom of alles tegelijk. Dat was geen fijne tijd. Heb mijn liefde voor hen kunnen bewaren en naar mate je ouder wordt en hopelijk iets wijzer leer je om te gaan met anders denkende die er niets mee te maken willen hebben. Voor mij is dat misschien makkelijker, zolang ik zwijg ontmoeten wij elkaar weer.
Voor jullie die in een christelijke omgeving opgroeien lijkt me dat nog moeilijker. Want met alleen zwijgen kom je er niet, ze verwachten ook dat je in sommige dingen mee gaat doen. Voor sommige is een boodschap op zondag doen voldoende om kwade gezichten of meewarige gezichten te krijgen toebedeeld.
Toch hoop ik dat jullie de liefde kunnen bewaren, want daar gaat het in dit leven om. Als men jouw liefde voor hen kan ervaren dan doet God de rest wel. Maar je moet wel een hele lange adem hebben. Ze denken vaak echt dat je een verkeerde weg bent ingeslagen die tot een ondergang leid. Als dat zo is dan behoren ze bezorgt te zijn en jou in liefde proberen terug te winnen. Gaan ze zich ergeren en kwaad opstellen, dan zitten ze gevangen in een leer en volgen een geestelijke leider die de boodschap van God aan ons nog niet helemaal begrepen heeft.