Een dogmatisch geloof ‘verliezen’ of ‘achterlaten’ gebeurt meestal niet van de ene op de andere dag.
In veel gevallen gaan hier jaren van steeds groter wordende vertwijfeling aan vooraf.
Wanneer ik onder sommige christenen aangeef dat ik niet langer meer geloof in wat mij in mijn jeugd werd aangeleerd, dan komen er vaak vragen over de aard van mijn geloof.
Heb ik wel echt geloofd? Heb ik wel een juist godsbeeld gehad? Ben ik mij er wel van bewust dat mensen weliswaar teleur kunnen stellen, maar God nooit? Zat ik wel in de juiste kerk? Dacht ik wel op de juiste manier? Heb ik het wel goed genoeg gevoeld en ervaren?
Het lijkt wel alsof men er vanuit gaat dat er, hoe dan ook, iets mis moet zijn met mij(n manier van denken), dat gemaakt heeft dat ik tot deze ingrijpende keuze gekomen ben.
En misschien is het voor sommige christenen op de één of andere manier een geruststellend idee dat het aan mij ligt.
Ik ben waarschijnlijk een weg gegaan die hen angst inboezemt, omdat deze weg niet ’ten eeuwigen leven’ leidt. Door te denken dat het aan mij ligt, kunnen zij zich veilig wanen.
In mijn beleving was mijn geloof echter zeer oprecht en intens. Ik heb Gods aanwezigheid werkelijk ervaren, heb vele emoties gekend gerelateerd aan mijn geloofsbeleving en heb werkelijk wonderen zien gebeuren. Dat wil zeggen, met de bril van toen op waren die ervaringen onder te brengen in de door mij zojuist genoemde categorieën. Mijn geloof was echt.
Had ik het verkeerde godsbeeld of zat ik in de verkeerde kerk? Als dat al zo zou zijn, dan ben ik op mijn reis naar ‘buiten’* langs zo ontzettend veel ‘godsbeelden’ gegaan en heb ik zoveel verschillende kerken en denominaties bezocht en mij hier ook in verdiept, dat dit dan vanzelf ook wel een keer goed was gekomen. In mijn beleving werd God groter en groter en mijn gedachten over wie hij zou zijn, verloren steeds meer aan kracht. Ik realiseerde mij dat ‘God’ niet hetzelfde hoefde te zijn als welk godsbeeld ook.
De vrijheid die ik verwierf op mijn tocht naar ‘buiten’*, was enorm. Het leek wel alsof de schellen van mijn ogen vielen. Steeds weer opnieuw. En dit proces ging maar door en door. Steeds meer dogma’s kwam ik onder ogen om ze vervolgens ook weer los te laten. Uiteindelijk realiseerde ik mij dat ik niks wist. Want alles wat ik meende te weten, was op aannames gebaseerd.
Van betweter werd ik niet-weter.
Wat een bevrijding!
En ja, ik realiser mij dat dit alleen maar zo voelt in mijn beleving.
* Lees voor ‘buiten’ ook gerust ‘binnen’!
Hieronder drie links die samen mijn verhaal vertellen. Links openen op nieuw tabblad.
De ‘uitkomst’ staat wat mij betreft niet vast en zie ik ook niet meer als een soort bestemming. In mijn beleving is het meer een reis en gaat het om het ervaren en hoe ik mij verhoud tot mezelf en de mensen/wereld om mij heen.
Wat voor mij waardevol is, hoeft dat voor jou niet te zijn. Ik wil met mijn verhaal dus geen richting wijzen of voorop lopen ofzo, maar alleen maar delen hoe het voor mij was/is. Vertel jij gerust hoe het voor jou was/is. Ik ben benieuwd! 🙂