Gastblog van Floor.
Waar moet ik beginnen? Misschien toen ik van de vrijgemaakte lagere school op de (weliswaar christelijke, maar toch een grote cultuurshock veroorzakende) mavo belandde? Voor het feit dat ik niet naar een nog strenger christelijke mavo hoefde (het enige alternatief in de buurt) ben ik mijn moeder tot op de dag van vandaag dankbaar. Dan had ik dagelijks in een rokje gemoeten, met biologieboeken waar de tekeningen uitgeknipt waren en in een nog strengere mal dan waarin ik op de basisschool zat. Ik denk dat mijn moeder wist dat de school en ik elkaar niet zouden uithouden.
Ik kwam vanonder een steen
Maar dat neemt niet weg dat ik ook op de christelijke mavo, tussen alleen maar ongelovigen die naar de hel zouden gaan, dagelijks heb afgezien. Ik wilde niet opvallen (puber!) maar wist van toeten noch blazen, kende geen (pop)muziek, wist niet hoe ik vrienden moest maken, wat voor kleding hip was en was qua films blijven steken bij ‘The sound of music’. Ik kwam vanonder een steen en ik hoorde nergens bij. Ik probeerde uit te zoeken hoe het hoorde (om er pas jaren later achter te komen dat dingen niet op een bepaalde manier horen en dat het prima is om iets mooi te vinden wat een ander helemaal niet mooi vindt) en voelde me heel lang bang en alleen. Daar was ik me toen overigens niet echt van bewust, ik was aan het overleven.
Na het weekend werd ik wel eens gepest als iemand me op zondag in een rok had zien lopen. Klassen werden toen ingedeeld op het ‘dorp van herkomst’, hetgeen in mijn geval betekende dat al mijn klasgenoten wisten dat ik rokjes haatte. Ik klom geregeld in bomen om een mooie hut te maken, zat op voetbal en vrijwillig was ik niet in een rokje of een jurk te krijgen. Mijn klasgenoten wisten dat wij griffo’s waren, want ik woonde wel in het dorp, maar wij waren naar een andere basisschool in een andere stad gegaan.
Ik was geen typisch pest-slachtoffer, ik was veel te weerbaar: rap van de tongriem gesneden, slimmer dan de meesten en ik had toen al best wat zelfvertrouwen. Of althans, aan mij was niet te zien dat ik eigenlijk een heel bang en eenzaam meisje was dat geen benul had van de meest normale zaken. Dus dat pesten hield op, ze vonden het denk ik niet zo leuk om te doen. Eén keer heb ik op zondag in het dorp een jongen gevraagd of hij me de volgende dag zou gaan pesten met de rok die hij me op dat moment zag dragen. Ik heb er nooit meer iets over gehoord.
Miskend en onderschat
Ik denk wel dat het feit dat ik er nooit bij hoorde, er toe heeft geleid dat ik een nieuwe start wilde. Ik zorgde dat ik bleef zitten in mavo 3. Op mijn eerste rapport stond ik voor twee vakken een twee en toen wist ik dat ik dat jaar niets meer zou uitvoeren. Zonder al die leeftijdsgenootjes uit mijn eigen dorp werd het op school een stuk meer ontspannen. Dat ik vervolgens met twee vingers in mijn neus door de mavo rolde, kwam omdat ik daar in de eerste plaats al helemaal nooit had moeten belanden. Het was voor mij beter geweest als ik naar de havo was gegaan, dan werd ik tenminste nog een beetje uitgedaagd.
Maar dat advies kreeg ik niet, omdat het schoolhoofd van de basisschool daar tegen was. Mijn moeder heeft voor de havo gepleit, maar ze kreeg het niet voor elkaar. Op de basisschool zat ik alleen maar te lezen. Ik raffelde al mijn werk (en mijn repetities) af om weer verder te verdwalen in de fantasiewereld van mijn boeken. Mijn cijfers waren daardoor misschien niet hoog genoeg. Onbegrijpelijk blijft het wel, want ik heb vervolgens zonder veel moeite de havo en het vwo er achteraan gedaan. De universiteit overigens ook en dat ik niet gepromoveerd ben, heeft er meer mee te maken dat me dat niet trekt dan dat ik het niet zou kunnen.
En nog lesbisch ook!
In de tussentijd kwam ik er ook achter dat ik lesbisch was, al is dat besef nooit zo direct gekomen. Het mocht niet en het kon niet, dus ik duwde het lang weg. Omdat ik op voetbal mocht (dankzij mijn moeder, mijn vader was absoluut tegen) leerde ik daar wat lesbische meiden kennen, al was het ook daar erg verborgen aanwezig. Er werd niet openlijk over gepraat, maar het fascineerde me mateloos. Na verloop van tijd moest ik voor mezelf toegeven dat ik naar die meiden toetrok en dat ik bij hen wilde zijn.
Ik was stiekem verliefd op een lerares (al kon ik dat toen niet duiden. Ik wist ook niet dat dat wat ik voor vrouwen voelde, hetzelfde was als wat andere meisjes voor een jongen voelden) en ik wilde altijd vrienden worden met het mooiste meisje van de klas. Het fascineerde me dat er meer mensen waren zoals ik en dat het mogelijk was om een relatie met een vrouw te hebben, heeft me veel te denken gegeven. Alles gebeurde in mijn hoofd. Ik ontmoette daar een teamgenootje waar ik een hele goede klik mee had (en nog steeds heb). Ze is tien jaar ouder, had een relatie met een vrouw en heeft mij heeeeeel indirect en met veel geduld, begrip en humor geholpen om mezelf te leren kennen. Het heeft wel twee jaar geduurd voordat ik naar haar durfde toe te geven dat ik lesbisch was. Zij wist dat natuurlijk al lang.
Scheiding in mijn hoofd
Er ontstond een soort scheiding in mijn hoofd: de gelovige ik bestond naast de lesbische ik, denk ik. Die twee werelden ontmoetten elkaar lang niet. Maar ook in dat geloof rafelde er van alles. Ik vond het onlogisch dat iedereen die niet van de vrijgemaakte kerk was naar de hel ging: wat dan met alle mensen die voor 1944 al hadden geleefd? Het leek me eigenlijk ook veel gezelliger in de hel, want met niet-gelovigen kon ik vaak ontzettend lachen. En god in de hemel lof toezingen leek me retesaai, laat staan tot in de eeuwigheid! Ik wilde liever voetballen, maar mocht dat wel in de hemel?
Dat waren dan weer veel te banale dingen om te denken, geen goede christen zou dat soort dingen ooit belangrijk vinden, toch? Maar een god die mij in de hel stopte, op hetzelfde ‘strafbankje’ als iemand als Hitler, vond ik ook weer vrij problematisch: hoe kun je de holocaust etc van Hitler nu op dezelfde schaal zetten als mijn lesbisch zijn? Wie deed ik daar nu eigenlijk kwaad mee? Zo’n god was niet mijn god, al duurde het lang voor ik zulke dingen durfde te denken zonder angst, laat staan uitspreken.
Waren het demonen?
Toen gingen ook mijn ouders scheiden: dat mocht volgens mijn moeder overigens wel, maar lesbisch zijn absoluut niet (hoezo hypocriet?) en kreeg ik nog meer twijfels. Ik heb me suf gebeden om verliefd te worden op een jongen/man, maar dat gebeurde nooit.
Ik heb enorm in de knoop gezeten vanwege de strijd tussen mijn gevoel en mijn geloof. Ik kreeg nachtmerries waarin het altijd draaide om het maken van de juiste keuze. Mij werd verteld dat ik werd ‘aangevallen door demonen’ omdat ik leefde zoals ik deed (ik woonde inmiddels samen met een vrouw). Ik was bezeten, ik was god kwijtgeraakt omdat ik niet hard genoeg zocht. Omdat ik omging met mensen waar ik niet mee om mocht gaan.
Ik kreeg hulp van een dominee (niet vrijgemaakt) toen ik vastliep tijdens mijn studie en depressief thuis zat, maar wie weet was zij wel door de duivel gezonden? Moest ik dan maar alleen blijven en mijn kruis dragen? Mensen gingen voor me bidden, ik kon genezen worden, maar diep in mijn hart wilde ik dat helemaal niet. Toen ik mijn moeder de optie voorlegde dat zij na hard bidden misschien over een paar jaar dan ook lesbisch kon zijn, sprak de afschuw op haar gezicht boekdelen. Maar voor mij was het net zo onwaarschijnlijk om voor een man te voelen wat ik voor vrouwen voelde. Ik kon me er niets bij voorstellen.
Ik kon ook niet accepteren dat de volmaakte god een ‘foutje’ had gemaakt toen hij mij lesbisch maakte en dat ik daar dan vervolgens mijn hele leven voor moest bloeden. Ik heb er flink mee geworsteld, het waren gecompliceerde tijden. Ik kan het me gelukkig nog maar slecht voorstellen, maar het vrat me op.
De ongeloofwaardigheid van het geloof
Uiteindelijk ben ik naar een grote stad verhuisd om te studeren en geleidelijk aan verdween het geloof meer en meer op de achtergrond. Op de universiteit leerde ik van het bestaan van psychologische processen die ik (denker en analyticus) kon toepassen op mijn eigen verleden. Maar vooral de rationele manier waarop onderzoek wordt gedaan, het logisch redeneren maakte dat mijn geloof steeds meer iets werd van het verleden. Het werd steeds minder geloofwaardig, om maar in de terminologie te blijven.
Ik kan het moment nog heel scherp voor de geest halen dat ik me voor het eerst realiseerde dat ik er ‘vanaf’ was. Een vriendin vroeg me, toen ik haar vertelde over mijn streng christelijke jeugd, of ik nu nog steeds in god geloofde. Ik antwoordde gedachteloos: het doet er geloof ik niet meer zo toe, ik vind het niet meer belangrijk. Terwijl ik het zei, kwam het binnen en het gaf me lucht. Het was niet meer belangrijk. Daarmee had ik mijn vrijheid gevonden en was ik van het grootste deel van mijn twijfels en mijn angsten af.
Een nieuw leven
Af en toe vind ik in de krochten van mezelf soms nog restjes waarvan ik het bestaan niet meer vermoedde, of een overtuiging die bij nader beschouwing niet van mij is, maar het gevolg is van stevige indoctrinatie. Die pak ik eruit, ik bekijk ze goed en ik plaats ze daar waar ze horen: in het hoekje met jeugdherinneringen.
Van de onzekere, bange ik van 20 jaar geleden is weinig meer over, ik kan me bij het schrijven van deze tekst ook weinig meer voorstellen van die existentiële onzekerheid en angst. Soms heb ik het gevoel dat het de jeugd van iemand anders was.
Ik heb een lange reis afgelegd, vol twijfels, veroordeling, onbekendheid met de wereld aan de andere kant van het hek, een grote angst voor dwaalsporen en het verlies van geloof (eigen schuld, had je je maar aan de regels moeten houden!). Met eenzaamheid en in het begin ook onvermogen om vrienden te maken, om grenzen te stellen en om aan mezelf te denken. Maar ook met bijzondere mensen op cruciale momenten die mij steeds met veel geduld, liefde en soms ook confrontatie hebben geholpen om mezelf te vinden.
Ik ben een hele overzichtelijke wereld kwijtgeraakt, waar ik soms nog steeds een gevoel van verlies om kan ervaren, want die zwart-witte, duidelijke en ongenuanceerde wereld van vroeger bleek helemaal niet te bestaan.. Mij werd een sprookje wijsgemaakt.
Floor
Ben je geraakt door deze gastblog? Wil je reageren? Je kunt je reactie plaatsen onder dit bericht (even omlaag scrollen). LET OP: Opbouwende, verbindende en steunende reacties zijn zeer welkom, kritiek en felle discussies worden niet geplaatst of verwijderd. Gastbloggers op Dogma-vrij wordt op deze manier een beschermde omgeving geboden om hun verhaal te vertellen.
Wat goed verwoord Floor, en ook voor een heteroman goed invoelbaar. Tenslotte vallen we beiden op vrouwen.Jij hebt je weg gevonden en blijkbaar staat het je geluk niet in de weg. Dat zal voor veel lezers een belangrijke opsteker zijn.
Leefse,
Johan
Prachtig onder woorden gebracht Floor, dank je wel voor het delen!
Dat je alsnog heel gelukkig mag worden,vooral jij Floor, het is goed dat je er bent.
Lieve Floor,
zomer 1998 kreeg ik een jongedame op kantoor werken als vakantiehulp via een uitzendbureau. Ik kon het prima met haar vinden en voor het werk was zij een aanwinst al was het maar voor tijdelijk.
Persoonlijk was zij ook een aanwinst want zij liet mij middels cassettebandjes kennismaken met Ani Difranco, een Amerikaanse zangeres voor wiens muziek en hele wezen gevallen ben als een blok.
Vele concerten in Paradiso en de Melkweg te Amsterdam heb ik bezocht. Daar kwam ik haar uiteraard ook telkens tegen. Toen ik reeds lang na haar tijdelijk dienstverblijf eens bij haar langs ging zat haar vriendin daar ook en de onmiskenbare liefde die uit die vier ogen straalde raakte mij plezierig.
Zij verontschuldigde zich naar mij toe dat zij het hier nooit over gehad had maar ik wimpelde dat af omdat zij mij niets verschuldigd is.
Ze was, zoals ze zo mooi zei te schijterig geweest om er iets over te zeggen.
Ik heb de meiden gezegd dat ik meen, dat als twee mensen van elkaar houden, het van geen enkel belang zou moeten zijn of het gaat om een man en een vrouw, twee vrouwen, of twee mannen. Liefde is universeel en laat zich zeker niet dwingen.
Een jaar later ben ik op hun trouwerij geweest en ze leven nog steeds gelukkig gehuwd hun leven, wat wil een mens nog meer…..
U heeft mijn bijzondere respect voor de weg die u heeft afgelegd en de mooie wijze waarop u die voor ons beschreef.
Ieder mens heeft recht op zijn of haar geluk.
Liefs, opa Jos.
Begrip, toestand in de christenwereld, ben net verwijderd door iemand, die vind dat ik totaal op het verkeerde padje wandel :/
En ze weet niet eens dat ik lesbisch ben.
Toch jammer dat je je geloof kwijt bent, het zijn de grondwerkers, niet God die jou veroordeeld om je zijn!
Mag ik je toch een hoop zegen wensen voor de toekomst!
Ik ben ontroerd.
Ontroerd door je mooie verhaal, maar meer nog omdat het je gelukt is je van de indoctrinatie van je jeugd te bevrijden en jezelf te vinden en daarmee het geluk.
Zonder wrok, zonder verwijten.
Mooi verhaal Floor. Schrijnend dat je je door zoveel onbegrip, kilte en vooral afwijzing moest heen worstelen.
Maar mooi dat je gekomen bent waar je nu bent.
Alle geluk en respect toegewenst. Je mag zijn wie je bent.
Wim
Hoi Floor, seksuele geaardheid doet er toch helemaal niet toe waar het om normale sociale omgang gaat? Dat is toch pas van belang als je meer dan een vriendschap wenst? Het lijkt mij dan juist redelijk de geaardheid te weten. Stel dat ik enorm verliefd op je wordt (is natuurlijk wederzijds al niet echt mogelijk, want je bent lesbisch) dan is het toch prettig op tijd de geaardheid te vernemen. Na vele ervaringen blijkt dat hetero zijn mij het best bevalt. Wellicht hoef je zeker als je al een vriendin hebt helemaal niet te vertellen dat je lesbisch bent, dat zien ze dan waarschijnlijk zelf wel. Jammer dat er nog zo zwaar aan geaardheid wordt getild, voor mij maakt het niet echt uit wat een ander zijn geaardheid is, ik ben gelukkig getrouwd, en ken de geaardheid van mijn vrouw, en dat is eigenlijk het enige dat ik wilde weten, of mijn vrouw alsjeblieft niet lesbisch was toen ik haar ontmoette 🙂 Ik wens je veel geluk en hoop voor jou dat de liefde die je tegen komt de zelfde ideeën heeft.
Knap dat je een weg heb weten te banen door alle moeite en beperkingen!!
@gewoon ik: Tip: lees even de bijbel, expliciet word er gezegd dat god het een gruwel vind. bijv. deut 22:5 of lev 20:13 onder andere. Ik vind het iig wel mooi dat je op die manier toch zegt dat je mag zijn zoals je bent.
Als verklaard atheïst heb ik misschien weinig recht van spreken en wellicht strekt mijn bijbelkennis niet ver genoeg, maar wat hebben die twee teksten nou te maken met de damesliefde?
Deuteronomium 22:5 stelt dat vrouwen niet “het kleed eens mans” mogen aantrekken). Als dat al ergens betrekking op heeft, is het op travestie, niet op lesbianisme.
In Leviticus 20:13 gaat het over de “gruwel” van een man die “met vrouwelijke bijligging” bij een man ligt. Over vrouwen die “met mannelijke bijligging” bij andere vrouwen liggen, zegt de bijbel niks.
Feit is dat deze teksten afkomstig zijn van een patriarchale herderscultuur uit de bronstijd, waarin vrouwen tot het roerend goedn werden gerekend: lastdieren met de toegevoegde waarde dat ze nageslacht konden produceren. Vrouwelijke seksualiteit bestond niet en voor zover het wel bleek te bestaan, deed het kennelijk niet ter zake.
Ik ben de eerste om toe te geven dat ik als apologeet geen knip voor m’n neus waard ben, maar volgens mij zou je uit die twee bijbelteksten net zo goed kunnen concluderen dat lesbiënnes het uitverkoren volk zijn.
Lieve Floor, je verhaal is heel herkenbaar. Overigens speelt dit niet alleen binnen reformatorische kring, ook binnen andere christelijke stromingen. Tegen mij werd verteld dat ik vies was, ziek in mijn hoofd en de duivel zou in me zitten. Als ik het gesprek er over wilde aangaan en naar argumenten vroeg dan werd het gesprek al snel afgekapt. Met name mijn moeder had een bepaald beeld in haar hoofd en daar mocht niet aan getornd worden. Mijn vader zweeg het liefst en ik maak hem nog regelmatig verwijten daarover. Het is heel typisch dat de kerk homo’s en lesbo’s aanvalt en dat regeltje ‘dat het de Here een gruwel is’ graag tegen je gebruiken, maar vergeten dat er in het boek nog veel meer staat dat de heer een gruwel is, denk aan het eten van schaaldieren of varkensvlees.
Liefde is universeel Floor. Liefde is het ontbreken van oordeel, zei Buddha.
Wat een lieve reacties allemaal! Dat doet me goed! Wellicht ten overvloede: Ik heb mezelf en het geluk al een poosje gevonden. Met ups en downs, ik ben net een mens 😉 Deze blog staat hier vooral omdat ik hoop dat ik er anderen mee kan helpen die worstelen met hun geaardheid en het geloof.
Al is mijn worsteling gevoelsmatig breder geweest dan alleen dat. Mijn geaardheid was een katalysator, want ik twijfel er niet aan dat ik ook als hetero tegen alle muren van de kerk zou zijn opgeknald. Ik kan me nog herinneren dat ik als 12-jarig meisje in de kerk geen stembriefje mocht aanpakken en doorgeven(!), dan heb ik het nog niet eens over zelf stemmen. Ik was furieus! Het had waarschijnlijk alleen wat langer geduurd voor ik stappen had durven zetten als ik niet lesbisch was geweest omdat de mismatch tussen de kerk en mij daardoor erg onontkoombaar werd. In die zin is het goed voor me geweest.
@Rob Leurs-Kout: wat zul je het zwaar hebben gehad en wat zal de afwijzing van je ouders je nog steeds pijn doen. Ik heb ook geen oplossing, over gaat het niet. Maar ik ben gestopt om mijn ouders te ontzien en ik geef mijn vriendin (in de aanwezigheid van mijn ouders) gewoon een knuffel of een zoen op de mond als ik daar zin in heb. Leuk vinden ze het niet, maar ze schrikken steeds minder hard. Ik mag er zijn en onze relatie mag er zijn en dat laat ik ze zo merken. Mijn ervaring is dat acceptatie deels samenhangt met je eigen houding: hoe meer ruimte ik gaf, hoe harder men ging wroeten.
@gewoon ik: meer of minder getalenteerde grondwerkers doen niets af aan het feit dat ik het geloof (o.a. god) niet meer geloofwaardig vind. Dat zou ik in een boek vol argumenten kunnen toelichten, maar ik besteed mijn tijd liever aan dingen waar ik wel in geloof. Je kunt me dan ook ‘zegen’ toewensen, maar dat voelt voor mij hetzelfde als het ‘voor iemand’ branden van een kaarsje in een kerk: het is vooral goed voor je eigen gemoedstoestand. Dus als het jou een beter gevoel geeft, moet je het doen, voor mij kun je het laten.
@edward: dat je schreef ‘zonder wrok, zonder verwijten’ raakte me. Ik heb mijn hele blog weer opnieuw gelezen (en dat had ik al vaak gedaan) om dat te controleren. En ik geloof dat het inderdaad wel meevalt. Ik ben nog verder dan ik dacht, dankjewel dat je me daarop hebt gewezen!
@opa Jos: dank voor je mooie verhaal. Ik ben niet te ‘schijterig’, ik vind het zo vanzelfsprekend dat we bij elkaar horen dat ik regelmatig vergeet dat het voor nieuwkomers in mijn wereld niet de norm is. Dat is dan vaak weer grappig.
Ik kan er altijd erg om lachen als gelovigen mij vies aankijken als ik zeg dat ik met mijn man getrouwd, maar het de normaalste zak van de wereld vinden als zij zelf meerdere keren in het huwelijk zijn getreden met de partner van hun keuze. Lieden die anderen op grond van hun geloof de les lezen, al dan niet met bijbelcitaten, zal ik graag wijzen op passages in het boek die ook op hen van toepassing zijn. De volgende citaten zijn vrij gemakkelijk te onthouden.
In het Oude Testament wordt Sodom geen (agressieve) homosexualiteit verweten, maar ongastvrijheid, mishandeling van armen, echtbreuk en liegen, bijvoorbeeld in Jeremia 23: 14, Amos 4: 1- 11 en Ezechiël 16: 49 – 50
Jezus sprak over Sodom, maar hij linkte het nooit aan homoseksualiteit. Hoewel Sodom 48 keer genoemd wordt in de bijbel, in het oude en nieuwe testament, refereert geen van die 48 verzen aan homoseksualiteit. Het is bedroevend hoe weinig veel behoudende christenen werkelijk weten van de bijbel.
—
En de bijbel misbruiken is niet moeilijk hoor…
Een huwelijk is alleen geldig als de vrouw een maagd is. Als de maagdelijkheid van de vrouw niet kan worden aangetoond, moet zij gedood worden. (Deuteronomium 22:13-21). Als twee mensen dan toch een huwelijk sluiten in de kerk dan komt dat feitelijk neer op blasfemie.
Je staat versteld hoe snel mensen dan inbinden…..
.
[…] Relatief veel van hen behoren tot de lhbt+-community. Wanneer ik hun soms zeer schokkende verhalen hoor over wat hen is aangedaan, denk ik regelmatig: ‘dit zou verboden moeten […]