Vandaag, op mijn 40ste verjaardag, wil ik iets persoonlijks met jullie delen, omdat ik denk dat het belangrijk is om eerlijk te zijn over kwetsbaarheid en schaamte.
Ik deel dit, omdat ik mij lange tijd geschaamd heb voor mezelf en weet dat ik niet de enige ben met die gevoelens.
Er zijn meer mensen die zich schamen voor wie ze zijn en wat ze doen en die zich ongemakkelijk voelen bij vragen als “wat doe je voor werk” of “welke opleiding deed je”.
Als iemand het mij vroeg, stamelde ik meestal maar wat, terwijl ik van binnen dacht:
“Niks. Ik doe niks en ik ben niks.”
Als ik naar mezelf keek, zag ik iemand die ik beschouwde als het toonbeeld van een loser.
Wereldvreemd
Ik was opgegroeid binnen een orthodox christelijke religie en was vooral klaargestoomd om volgens de gebruiken en rituelen van die groep te functioneren. Ik leerde bijvoorbeeld psalmen en bijbelteksten uit mijn hoofd, voor het geval we later misschien vervolgd zouden worden vanwege ons geloof en bijbellezen verboden zou zijn. Ik zag het al voor me, hoe ik een glansrol zou hebben in de gevangenis, waar ik mijn medegevangen bemoedigde door bijbelteksten in hun oor te fluisteren.
Van de ‘echte’ wereld wist ik vrijwel niets. Ik had veel gebruiken leren afwijzen, was ervan overtuigd dat het in een café, de disco en zelfs de bioscoop allemaal om seks draaide, kende de ‘weg’ niet, sprak de ‘taal’ niet en ook de muziek was mij vreemd. Ik kende alleen christelijke psalmen en gezangen.
Toen ik uit het christelijke wereldje was gestapt, voelde ik me dus behoorlijk sociaal gehandicapt en onzeker.
Daar kwam bij dat ik geen vrienden meer overhield en niet goed wist waar en hoe ik nieuwe vrienden kon maken.
Mijn netwerk was altijd 100% christelijk geweest. Mijn leeftijdsgenoten uit de kerk waren automatisch mijn vrienden geweest. Vrienden maken had ik nooit geleerd.
Falen
Ik had nooit een HBO of universitaire opleiding afgerond, want hé, ik zou toch ‘maar’ verpleegster en daarna moeder worden.
Ik was op m’n 20ste getrouwd en op mn 21ste zwanger naar een vrouwenopvanghuis gevlucht. Daarna was ik in een andere provincie gaan wonen, als alleenstaande bijstandsmoeder.
Enkele jaren en een paar verhuizingen later, was ik opnieuw getrouwd en moeder van twee kinderen, waarvan de jongste ook bijna naar school zou gaan. Ik was 29 en zou voor het eerst gaan werken als herintredende moeder.
Dat liep anders, aangezien ik binnen een jaar in de ziektewet belandde, met een steeds langer wordende lijst van onverklaarbare klachten. Ik voelde me een mislukkeling en het irriteerde me dat er niets aan me te zien was en ik mij toch zo ziek als een hond voelde. Ik had het gevoel dat ik iets niet goed deed. Misschien at ik verkeerd, misschien bewoog ik teveel of juist te weinig, misschien moest ik me meer ontspannen, misschien moest ik…
Ik probeerde van alles, maar ik werd niet beter. Ik voelde me zo falen!
Leren voelen
Middenin mijn onzekerheid ‘schreeuwde’ mijn lijf het uit. Wat had ik een pijn en wat voelde ik me uitgeput. Ik ‘schreeuwde’ gefrustreerd terug:
“Houd je kop! Je doet ’t maar gewoon!”
Maar diep van binnen begreep ik dat ik juist moest leren luisteren, zodat mijn lijf niet meer zo hoefde te ‘schreeuwen’.
Maar leren luisteren naar mezelf was iets dat ik vroeger nooit had geleerd. Ik leerde juist mijn gedachten en gevoelens te negeren. Mij werd verteld dat ik zelf niet kon weten wat goed voor mij was, en daarom bepaalden anderen dat. Ik moest gehoorzamen en volgen. Mijn ouders, de dominee, de bijbel, God… anderen hadden het gezag over mijn leven.
Toen ik de eerste keer (op mijn 21ste) in therapie ging, ontdekte ik pas hoe scheef en zelfdestructief mijn basis was. Het klopte niet dat een ander wel boos op mij mocht worden, maar ik niet op de ander. Mijn eigen boosheid zou van de duivel komen en moest onderdrukt en bestreden worden. De boosheid van de ander daarentegen, was een signaal dat ik iets niet goed genoeg deed. Ik had het er altijd zelf naar gemaakt.
Als iemand mij beperkte of onderdrukte, was er binnenin mij niemand die ging staan en zei: “Ho es effe!” Nee, ik kromp juist steeds meer ineen, voelde me oververantwoordelijk, heel erg schuldig en een grote sukkel.
Er was iets vreselijk mis met mijn onbewuste programmering. Zodra ik daar achter kwam, begon ik met mijn grootste en moeilijkste project ooit: mezelf deprogrammeren.
Soldaten
Het was ook in die tijd dat ik mezelf voor het eerst als ‘ongelovige’ was gaan beschouwen.
“Wie God verlaat, heeft smart op smart te vrezen”,
zo staat er in de bijbel. Ik schaamde me. Ik leek haast wel het levende bewijs dat de bijbel gelijk had.
Maar ik wist dat er iets anders aan de hand was. En dat ‘loslaten van aangeleerde religie’ daar wel degelijk een rol in speelde, maar dan vergelijkbaar met soldaten die teruggekeerd waren van het front. Toen ze middenin de oorlog zaten, hadden ze amper in de gaten gehad hoe gevaarlijk het daar was. Ze leken geen angst te kennen en konden het werk aan. Eenmaal thuis kwam de angst pas los. Toen het veilig genoeg was om deze angst te kunnen voelen.
Ondanks dat ik jarenlang af en toe gesprekken met een psycholoog had, leek het wel alsof operatie herprogrammering nu pas echt ging beginnen.
Operatie herprogrammering
Ontelbare giftige religieuze weerhaakjes moest ik lospeuteren uit mijn blauwdruk. Het was zeer vermoeiend en ging uiterst langzaam.
Vroeger was ik ‘onbewust onbekwaam‘. Ik had geen flauw idee van mijn destructieve programmering. Heerlijk rustig.
Maar in rap tempo werd het me in die tijd duidelijk hoe ik ervoor stond. Ik werd steeds meer ‘bewust onbekwaam‘. Wat pijnlijk en confronterend!
De volgende fase was ‘bewust bekwaam‘. Langzaam en met al mijn aandacht en energie leerde ik mezelf nieuwe ‘regels’ en groeiden er nieuwe verbindingen in mijn hersens. Deze fase, die speelde vanaf dat ik steeds meer lichamelijke klachten kreeg, kon ik alleen goed uitvoeren wanneer ik als een semi-kluizenaar leefde, met zo weinig mogelijk prikkels.
Ik vroeg me dikwijls af hoe lang het zou gaan duren voor ik kon overschakelen naar de eindfase van mijn herprogrammering: ‘onbewust bekwaam‘. Het leek me heerlijk om vanuit vanzelfsprekendheid constructief te kunnen denken en handelen. Ik vroeg me af of ik deze fase überhaupt zou kunnen bereiken.
Tot in het derde geslacht
Een paar dagen geleden was het precies tien jaar geleden dat ik in de ziektewet terecht kwam, om twee jaar later volledig afgekeurd te worden.
Tien jaar zit ik al thuis.
Intensief aan het herprogrammeren. Langzaam aan het transformeren. Weinig sociale contacten, veel op bed liggen, en ondertussen onzichtbaar fulltime keihard werken aan mezelf.
Het kostte zoveel tijd en energie. Tijd en energie die ik niet aan mijn kinderen kon geven. Maar ik moest dit doen! Juist ook voor hen. Ik deed er alles aan om hen een pedagogisch gezonde en veilige omgeving te bieden.
Hun onbewuste programmering mocht niet zelfdestructief zijn, zoals de mijne. Daarom moest ik onder ogen komen en ontmaskeren als zijnde ‘schadelijk’, wat ik had leren labelen als ‘normaal’. Het was diep ingrijpend, deed intense pijn en leverde me veel onbegrip op vanuit mijn omgeving. Maar het moest. Voor mijn kinderen. Voor het derde en het vierde geslacht.
Hoogbegaafd en hooggevoelig
En ik leerde naar mezelf te luisteren. Steeds fijnere signalen ving ik op. Ik leerde mezelf steeds serieuzer te nemen. Ik leerde zelf na te denken en te voelen. Ik leerde te huilen en te knuffelen. Ik was als een bloem die langzaam open ging.
Ik bleek hoogbegaafd en hooggevoelig. Beide labels zeiden me vooral dat ik in mijn religieuze verleden zeer sterk onderdrukt en miskend was, omdat ik juist nooit had leren luisteren naar mijn verstand en gevoel.
Ik volgde diverse opleidingen, allemaal in het kader van reïntegratie, maar haalde nooit een diploma. Soms vanwege mijn ziekte, maar soms ook vanwege overgevoeligheid. Ik heb me lang geschaamd omdat ik mijn universitaire opleiding psychologie afbrak vanwege het voor mij onverdraaglijke ‘labelen’ van mensen. “Stel je niet aan en haal gewoon je diploma!” zei ik boos tegen mezelf. Maar het voelde als mezelf opnieuw vergiftigen, wanneer ik zo in hokjes en vakjes leerde denken. Dus ik stopte.
Libelle
In mijn 10-jarig bestaan als semi-kluizenaar was ik als een larve van een libelle. Het was alsof ik jarenlang diep in de modder woonde. Daarna moest ik mijn oude ‘jas’ zien los te laten. En toen volgde een periode waarin ik extra kwetsbaar was. Ik kon nog niet vliegen. Mijn vleugels moesten nog ontvouwen, opdrogen en uitharden.
Vandaag ben ik 40 geworden.
Ik voel hoe mijn vleugels mij inmiddels kunnen dragen. Mijn nieuwe leven waarin ik zelf aan het roer sta, is begonnen. Alle rijke inzichten die ik tijdens mijn transformatie verwierf, evenals alle kennis die ik als autodidact heb opgedaan, draag ik als kostbare schatten met mij mee.
Ik voel mij inmiddels geen ‘loser’ meer. Omdat ik het niet ben en ook nooit ben geweest! Ik ben mijn levensweg zo intens en diep bewust gegaan, dat ik langzaam leefde en in een heel klein wereldje. Maar dat was nodig.
Ik heb geleerd om woorden te geven aan moeilijke gevoelens en om licht te schijnen op wat veel mensen liever verstoppen en wat daardoor duister blijft. Mijn weg gaf mij haar eigen wijsheid mee.
Toekomst
Als ik kijk naar mijn kinderen zie ik dat de cirkel is doorbroken. Aan hoe ze het met me oneens durven zijn, aan hoe ze het lef hebben om er lekker op los te puberen en lol te maken met vrienden en vriendinnen. Aan hun toekomstvisie, hun drive om er iets van te maken. Ze zijn niet zo passief als ik ooit was. Ze geloven in zichzelf en in hun eigen toekomst.
Ze hebben een moeder die vaak ziek is, maar ze weten dat ze altijd bij me terecht kunnen. Ik deal met de zwaarte van mijn voorgeslachten, omdat ik het niet als een ongeopend pakketje aan hen wil doorgeven.
Ik draag op mijn schouders de last van generaties die niet de mogelijkheid hadden om hun pakketje te openen en het ongeopend door hebben gegeven aan de volgende generatie. Ik bouw, soms liggend op bed, aan de toekomst.
Ik ben langzaam maar zeker emotioneel gezond en onafhankelijk geworden.
Ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid. Ik geloof in kijken naar de pijn, om zo te werken aan de toekomst.
Ik schaam mij niet meer voor wie ik was, ben en nog zal worden. Ik ben vrij.
Ik spreid mijn sterke vleugels en vlieg vol zelfvertrouwen mijn toekomst tegemoet.
Wow… Van harte gefeliciteerd mooi en dapper mens!
En wat bemoedigend..
Dank je wel!
😘
Ik vind je ronduit GEWELDIG, dapper, intelligent, inlevend én ook nog eens beeldschoon… je wereld ligt aan JOUW voeten ! (y) Liefs van Sandra xxx
Gefeliciteerd met je verjaardag, wat fijn om jarig te zijn en dit te kunnen delen, bedankt voor je persoonlijke verhaal en ik hoop dat velen gaan nadenken over religieuze indoctrinatie en de cirkelredenering lees onderdrukking wat religie te weeg brengt.,
Nogmaals gefeliciteerd met je 40ste! En ook met deze blog! Ik herken er zoveel in: de verlammende, aangeleerde denkpatronen, de sociale handicaps, zowel voor als ná vertrek uit de groep, en de pijnlijke, maar o zo noodzakelijke, ontdekkingen die je helpen groeien. Ik wens je nog een heerlijk, ontspannen verjaardag! Lieve groet
Liefde en Licht naar jou, wat een geweldige blog, xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Hartelijk gefeliciteerd, met álles 🙂
Wat prachtig omschreven, Inge. Veel moed gewenst op de weg die jij gaat. En het is voor mij deels zeer herkenbaar. Je bent niet de enige! Liefs
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag
Een huiveringwekkend en indringend relaas. Ik wens je veel geestelijke vrijheid en geluk voor de rest van je leven.
Veertig jaren jong! Gefeliciteerd, Inge! Wat moedig van je om zo openhartig te durven zijn. Eén gedachte dringt zich bij mij op, en niemand kan mij van originaliteit beschuldigen, maar ik moet deze hartekreet kwijt.
Religie maakt meer kapot dan je lief is!
Wat moet dit schadelijk bijgeloof in de loop der geschiedenis al vele talenten in de kiem gesmoord hebben, en zo de vooruitgang van de mensheid verhinderd hebben.
En ik beschuldig niet de slachtoffers van dit systeem, maar het systeem zelf. Aan alle slachtoffers betuig ik mijn diepe medeleven, want ik begrijp hoe moeilijk het moet zijn om je daaruit te bevrijden, te durven bevrijden.
Ha die Inge,
Van harte gefeliciteerd met je 40ste verjaardag en tevens gefeliciteerd dat je al zover bent gekomen. Mijn achtergrond en hoe ik mezelf ontwikkeld heb is bijna een kopie van de jouwe. De onmogelijkheid om jezelf te conformeren. Opgroeien met een verwoest zelfbeeld, de schaamte en de angst hoe nu verder. En toch maar blijven geloven in jezelf. Een bovenmenselijke prestatie moeten leveren, maar toch nooit echt gelukkig kunnen zijn. Het sloopt je. Je bent al arbeidsongeschikt voordat je aan een baan begint. Het is gewoon niet te doen.
Ik heb trouwens als tweede studie ook een paar jaar psychologie gestudeerd. En zelfs hierin lopen we synchroon. Ik heb er veel van opgestoken, maar ben om de zelfde reden gestopt. Het opdelen van het leven in meetbare eenheden gaat voorbij aan het leven in zijn samenhang. Het brengt je terug naar af in ons geval.
En als de wonden zijn geheeld, blijven de littekens over. Daar mag je trots op zijn. Je hebt gevochten en het overleefd.
Beste Inge. Ik heb laatst mijn 64e verjaardag mogen vieren. En kijk inmiddels meer op de zaken terug. De meeste emoties hebben hun kracht al lang verloren. Zelfs de herinnering verbleekt. Want ook ik heb het kind in mij destijds teruggehaald en heb ook steeds weer het emotionele slagveld waaruit ik gekomen was opgezocht. Om mezelf terug te vinden en om alles wat ik onderweg heb moeten achterlaten weer op te halen. Kortom om weer HEEL te worden.
Ik hoop dat je nog lang mag genieten van je dierbaren. Vooral van je kinderen en het leven in het bijzonder. Probeer jezelf een beetje te ontzien en doe zoveel mogelijk dingen waar je je prettig bij voelt.
Nog de beste wensen voor het nieuwe jaar,
Groet, Hans.
Ik herken heel erg veel van wat je schrijft. Gelukkig niet ziek thuis komen te zitten, maar wel twintig jaar depressief geweest (sinds een half jaar krijg ik antidepressiva, en dat maakt een wereld van verschil!). Ik heb nooit een test gedaan maar ben volgens mijn omgeving duidelijk hoogbegaafd. Ik herken ook veel in hooggevoeligheid. En dat maakt dat die religieuze boodschappen hard binnenkomen, en ook nog eens dat je de innerlijke tegenstrijdigheid ervan voelt, maar door angst niet kunt loslaten. Echt, het deprogrammeren, dat is moeilijk! Ik ben sinds dit jaar geen christen meer. Niet dat ik een atheist ben. Maar de dogma’s zeggen me totaal niks meer, en ik ben het zat me aan anderen te onderwerpen en slecht over mezelf te denken!
Wat een pijnlijk, maar DAPPER verhaal! Ik denk dat dit voor veel mensen herkenning oproept. En wie zegt, dat wanneer je een manier van geloven verlaat, dat je dan meteen God verlaat? Je mag geloven zoals jij gelooft. Of zelfs niet gelooft. Dat mag niemand voor jou invullen. Gefeliciteerd met je verjaardag en ik wens je een prachtige toekomst toe, waarin jij je eigen hart mag volgen en dat stemmetje in je binnenste mag leren vinden.
Lieve groet ❤
Voeg mijn felicitatie toe met je verjaardag en je indringende en mooi verwoorde zelfexpressie. Wordt het geen tijd om je verhalen eens in boekvorm te gieten?
Van harte gefeliciteerd Inge.
Geniet van je vleugels. Je bent een bijzondere geopende kleurrijke bloem geworden.
Gefeliciteerd, mooi verhaal Ik sluit mij aan bij wietzebaron, bind je verhaal tot boek! Dan help je jezelf en wellicht vele anderen.
ik kan ook een boek schrijven over mijn geloof ervaringen. Dat wordt een dikke pul 😉
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag Inge.
En nog veel meer uit het diepste van mijn hart gefeliciteerd met die zo zwaar bevochten overwinning die je behaald hebt. Dat ontroert me en maakt me blij.
Wijze inzichten. Wat voor de maatschappij “succes” is, is dat niet altijd voor mij. Alles is relatief. Hoe hoger het postje, hoe psychopatischer vaak de mens. En het zijn die psychopaten die een ander tot “loser” veroordelen.
Nee, jij bent zeker geen loser !! Integendeel ! De maatschappij kan veel van jou leren.
Gefeliciteerd met je 40ste verjaardag ! Mooie leeftijd !
En gefeliciteerd met je transformatie. Een dubbele reden om te vieren. 😉
Drie virtuele kussen! 🙂 XXX
Way to go, Inge! Ik volg je blog al een tijd en kan me altijd vinden in jouw redeneringen. Natuurlijk is er nog steeds een verschil tussen dingen zeggen en dingen doen, maar ik merk dat jij aardig op weg bent! Ik herken veel zaken, ook met een niet-religieuze opvoeding én zelfs met een warm nest om in op te groeien, kan je verwijderd raken van jezelf, zodanig dat je jezelf gaat haten. Veertig was ook mijn breekpunt: kiezen om te sterven of kiezen voor geluk. En wat dat geluk inhoudt, zoek ik stap voor stap wel uit, want ook dat is oké! Maar “maatschappelijke normen”, daar doe ik niet meer aan mee. dikke knuffel van me, en lijkt me wel leuk je eens IRL te ontmoeten!
Lieve moedige Inge, ik vind het geweldig dat je deze stappen.hebt durven nemen , wens je een.hele fijne en liefdevolle toekomst met je kinderen dikke.knuffel.uit Enschede
Lieve Inge..gefeliciteerd met je verjaardag!
Met verwondering heb ik je verhaal gelezen..’t lijkt zoveel op mijn leven..bedankt voor je openheid..
En ik wens je alle goeds voor de toekomst
Erg herkenbaar, al vind ik verjaardagen vieren nog steeds vreemd, toch gefeliciteerd en bedankt voor het delen.
Lieve Inge, van Harte Gefeliciteerd met je verjaardag! Stukje bij beetje leren we je wat beter kennen en ik krijg steeds meer bewondering voor je. Wat heb jij moeten vechten! Behalve bewondering is er ook steeds meer verwondering; wat heeft deze vorm van ‘religie’ veel mensen van binnen verwoest. En wat vind ‘de Kerk’ daar zelf eigenlijk van in deze tijd? Wees maar lekker trots op jezelf, Inge, je hebt dan wel geen carriere gemaakt misschien maar wel heel veel andere mooie dingen bereikt. jouw kinderen kunnen zeker trots zijn op je. Later zullen ze dat zeker beseffen. Dank voor je collumn,
Dag Inge
Ook namens mij gefeliciteerd. De manier waarop je dit verhaal hebt opgeschreven is opnieuw boeiend, pakkend en intelligent geschreven en zo open. Je spaart jezelf niet in hoe kwetsbaar en broos je was en ook zie ik een trots zijn op hoever je nu bent gekomen. Die trots lijkt me helemaal terecht. Gezien hoe je bent als mens kan het leven alleen nog maar beter voor jou worden en dat heb je dan zelf bereikt, met, naar ik hoop, ook wat steun van anderen. Maar het meeste heb je toch zelf gedaan. Je bent mooi, in alle opzichten. Ik wens je alle goeds.
Wim
Hoe herkenbaar! Ik wens je alle goeds. “I did it my way” met alles wat ik erbij “verloren” heb. Ik was alles kwijt en ben trots op waar ik nu sta. Het doet mij verdriet dat mensen in mijn omgeving nog zo aan het vechten zijn, heel verdrietig.
Ik sluit aan: herkenbaar. Troost voor ons, we zijn niet de enigen.
Hoi Inge,
Zouden we zonder het verleden ( noem het maar het rugzakje )
zijn wie we nu zijn?
Ik zou mijn “waarheid” ( de som van de informatie die ik tot me heb genomen + m’n rugzakje in kwadraat ) voor geen goud willen missen.
Ondanks dat er ook pijn en verdriet in zit.
zonder dat zou ik niet zijn wie ik nu ben.
Lieve Inge, Mooi en dappere vrouw, zo kwetsbaar jezelf te laten zien 😍 je bent tot een prachtig voorbeeld voor velen! Geniet van je vrijheid en van wie jij bent. Jouw levensverhaal geeft mij ook de kracht om in mijn transformatieproces te staan en te volharden. Ik ben inmiddels 53 jaar en al sinds mijn pubertijdsjaren bezig om mijzelf hiervan te bevrijden en nog steeds kom ik dingen (lees: angsten) tegen en moet ik ze opnieuw onder ogen komen en erkennen dat die pijn vanuit mijn kindzijn komt. De indoctrinatie, verlating, niet gezien zijn en leer ik stapje voor stapje mijn emoties te herkennen en te voelen en opnieuw los te laten wat oud is en niet meer nodig. Dit gaat soms zo diep maar ik ervaar het ook als een mooie weg die ik nu mag gaan. Ook geniet ik van mijn langzaam verworven vrijheid.