De volledige tekst van dit artikel is met liefde geschreven voor zowel ‘nestblijvers’ als ‘nestverlaters’.
Uit de vele reacties die ik ontvangen heb, maar ook uit mijn eigen ervaring, blijkt dat de relatie tussen ‘nestblijver’ en ‘nestverlater’ ingrijpend kan veranderen.
Het hebben van verschillende inzichten kan leiden tot verschillende uitzichten. Wat de één wel ziet, ziet de ander misschien niet (zo).
Dit kan door alle betrokkenen als frustrerend en pijnlijk worden ervaren. Het gevoel van saamhorigheid kan verdwenen zijn en in plaats daarvan komt soms een min of meer geforceerde omgang met elkaar, alsof men op eieren loopt. De meest wezenlijke dingen kunnen gevoelig liggen en worden in veel gevallen gemeden in gesprekken. Vaak zonder dat dit met zoveel woorden wordt afgesproken, kunnen er taboes ontstaan. Met een wijde boog loopt men dan om ‘het onderwerp’ heen, in de hoop irritatie en pijn te voorkomen.
Zowel bij de mensen die iemand zien vertrekken als bij degenen die zelf het nest verlaten, leven vaak gemengde gevoelens. Toch herken ik zelf, en blijkt ook uit vele verhalen, dat loyaliteit veelal de boventoon voert.
Loyaliteit kan ervoor zorgen dat je je eerder schuldig voelt dan boos. Dit zie je dan ook aan beide kanten terug. Gelovige ouders kunnen zich vertwijfeld afvragen wat zij verkeerd hebben gedaan en het anders- of ongelovige kind voelt zich dikwijls schuldig vanwege de keuze die het gemaakt heeft en die zoveel verdriet teweeg brengt. Overigens kan ook het gevoel dat de ander schuldig is, wat boosheid en verdriet kan oproepen, een grote rol spelen.
Het schuldvraagstuk kan er mede de oorzaak van zijn dat er niet of nauwelijks over de pijn gesproken wordt, omdat het te heftig is om dit te ervaren in combinatie met de last van schuld.
Wordt er toch met elkaar gesproken, dan blijken er vaak veel valkuilen te zijn. Al snel kan er gestruikeld worden over de emoties die loskomen bij zowel jezelf als de ander. Gevoelens van onrecht en onmacht kunnen hoog oplopen. Dit kan gelden voor alle betrokkenen.
Is het überhaupt wel mogelijk om met elkaar in gesprek te gaan wanneer je niet dezelfde ‘bril’ draagt en het dus misschien wel nooit eens zult worden over het uitzicht?
Ik denk dat wanneer je jezelf tot (onbewust) doel hebt gesteld de ander te overtuigen van jouw eigen inzichten/uitzichten, je altijd zult verliezen op relatievlak.
Goede, betekenisvolle omgang met elkaar is mijns inziens alleen mogelijk als je de behoefte om ‘gelijk’ te krijgen leert loslaten.
Je kunt dit echter alleen voor jezelf bepalen. Als de ander toch blijft proberen om jou te overtuigen, dan kan je hooguit zeggen dat je dit niet wilt en je eigen grenzen hierin aangeven. Voor het bewaken van deze grenzen zijn soms vergaande consequenties nodig, zoals een (tijdelijke) breuk met de familie.
Is er een manier om met elkaar verbonden te blijven op een betekenisvolle manier?
Op Dogmavrij staan meerdere pagina’s die dit onderwerp diepgaand en respectvol voor alle betrokkenen bespreken. Kijk rechts van de pagina’s maar eens bij ‘categorieën’ en ’tags’ (om gericht te zoeken tussen de vele blogs die geschreven zijn) of geef een zoekopdracht. (Dit kan rechts bovenaan elke pagina.)
Hieronder staan niet de links naar de blogs, maar wel naar de vaste pagina’s die over dit onderwerp verschenen. Links openen op nieuwe tabpagina.
Ga zo door.
Er is knetterhard gewerkt Inge; het is een stevig en respectabel begin.
Ga door en houd vol !
En bij twijfel? Hebreeën 11:1
Dank je wel! 🙂
Beste Inge, een paar dagen geleden ben ik geattendeerd op deze blog en heb (bijna) alles in 1 keer gelezen! Wat een herkenning, maar ook: wat een verademing dat je respectvol praat, zonder iemand na te trappen.
Ik kom uit een streng evangelisch nest (vergadering van gelovigen, net als vrijgemaakt ‘afgezonderd’, zelfs van de andere kerken omdat die de Waarheid helaas niet kenden..) en kreeg een zwart- wit evangelie: Wie niet voor mij is, is tegen mij. Alleen behoud via Jezus, anders verloren. Iedereen kan kiezen, zelfs uit de natuur kun je het evangelie horen en tot inkeer komen.
We hadden eindeloze discussies over mensen die afvallig waren geworden nadat ze gedoopt waren/bekeerd waren: waren die nu wel of niet behouden: Het antwoord was dan: als het toen echt was, is het bij de hemelpoort ook echt, als het toen nep was, zijn ze verloren.
Er was ook echt bekommernis om de verloren mens: jij gaat ten onder en wij weten de Weg naar redding, kom ajb bij ons!
Vreselijk als volwassen kinderen van mensen uit onze kerkelijke gemeenschap het geloof vaarwel zeiden. Wat een verdriet gaf dat.
Ik werd opgevoed met heel veel goede teksten:
De andere wang toekeren,7 maal 70 maal vergeven, de onderste weg gaan, denk aan de balk en de splinter, wees zachtmoedig en deemoedig net als Jezus, verdraag onrecht zoals Jezus deed, en wees onderdanig aan je man, zoals de scheppingsorde wil.
Het resultaat was bepaald niet een evenwichtig christen, het resultaat was een soort gekke Henkie die geen grenzen aangaf en haar overspelige echtgenoot keer op keer vergaf.. Want je mag dan wel weg gaan na overspel: te verkiezen is: vergeven na berouw. God zal je kracht geven.
Wat ik idd ook geleerd had: Je krijgt kracht van God. Hij heeft een doel met je leven, Boven weet je waarom het zo moest lopen. Denk aan de andere kant van het borduurwerk dat jij niet kunt zien, en aan de Voetstappen in het Zand. God heeft jou uitgekozen voor dit lijden, hij vindt jouw schouders sterk genoeg. Wat voelde ik me ellendig. Ik zat hartstikke klem maar God wilde dat ik bleef.
Nu weet ik hoe fout dit was, deze manier van redeneren. Je gaat alle eigen verantwoordelijkheid uit de weg, en als je ervan overtuigd bent dat God dit wil, durf je echt niet op te stappen.
Onlangs had ik een interview met een chr krant, over je geloofsleven vóór en na je echtscheiding. De andere drie geïnterviewden waren juist na hun scheiding dichter bij God gekomen, ondervonden kracht en lazen met hernieuwde gretigheid de Bijbel. Ik was de enige die zei dat ik dingen niet meer geloofde die ik vroeger voor waar aannam. Het redactioneel commentaar was eerst: ‘nu zit ze bij de brokstukken van haar geloof’ . Ik protesteerde en zei dat ik me juist bevrijd voelde! 🙂
Mijn kinderen ‘doen nergens meer aan’, en ik snap ze, en voel me dichter bij hen staan dan bij (veel) christenen bij wie het geloofsleven incl de moeilijkheden in een schema past. (Bij tegenslag: stap 1: belijd je onbeleden zonden stap 2: Weet dat God je nu aan het snoeien is en dat doet pijn. Stap 3: het is de gebrokenheid vd wereld maar God heeft een plan waarin dit past)
Hartelijk dank, veel succes hier, ik denk dat heel veel mensen hier blij mee zijn (ik wel!) , en ik wens je heel veel sterkte nu ik ergens anders las dat je zwager zo ziek is. Ik heb ook geen flauw idee of dit de goede plek is om te reageren, anders verwijder je het maar: geen probleem.
Vr Groet
Beste Marieke,
Dank je wel voor je persoonlijke verhaal waarin ik zoveel herkenning vind. Wat fijn om te lezen dat jij ook herkenning vindt op mijn site. Dank je wel voor je complimenten en goede wensen.
Ja, lastig kan dat zijn, wanneer een krant een eigen invulling geeft aan jouw uitspraken en net weer andere accenten legt dan je zelf zou doen. Voor een krant is een gedramatiseerd ‘labeltje’ één van de tools waarmee ze lezers trekken. Maar het gaat wel over jou!
Wat mooi om te lezen hoe je je kunt verbinden met je kinderen die een andere weg kiezen. Denk je dat jouw levenservaringen en de levenswijsheid die je hiermee verkreeg hier een positieve bijdrage aan geleverd heeft?
Hartelijke groet,
Inge
Beste Inge, Dank voor je hartelijke reactie! Neee. integendeel..ik volgde mijn kinderen hierin.. Zoon wilde niet meer geloven dat de aarde in 7 dagen van 24 uur geschapen was, en toen hij te horen kreeg dat hij de Bijbel door zo’n stellingname niet aannam als Gods Woord en zich op een glijdende schaal begaf waarin de volgende stap ongetwijfeld de ontkenning van Kruisdood zou zijn, haakte hij helemaal af. Ik probeerde hem nog te vertellen dat er ook nog christenen zijn van wie de evolutietheorie wél mag, maar hij is echt afgeknapt hierop. Ook dingen als: ‘God gaf Noach de perfecte maten voor de ark’ , terwijl zoonlief dan weet dat in die tijd en in dat gebied allang schepen van die maten voeren, daar kon hij niet tegen…
En waar beide kinderen niet aan willen, en terecht, vind ik: volgens de (meeste) christenen is er maar 1 weg tot behoud, via Jezus. Dat betekent dat er maar een erg klein groepje mensen, nl de prot christenen en nog wat bekeerde katholieken (zo leerden wij het!) behouden zijn, en de rest gaat naar de hel. Dat wil er bij hen niet meer in. Ik heb me nog lang vastgeklampt aan een paar boeken van CS Lewis over dit onderwerp, waarin hij een genadiger God voorstaat. Nu ben ik op het punt dat ik het niet meer weet, maar zo wil ik in ieder geval zeker niet geloven.
Wat mijzelf erg dwars zit, is dat er een beeld is dat God vanuit Boven alles bestuurt en weet wat goed voor ons is. Daar kom je misschien mee uit als je in een land als NL woont en niet veel traumatische dingen meemaakt. je overleeft bv je werkeloosheid of je ernstige auto ongeluk en kunt het ‘behappen’ door te denken dat God het beter weet. Dat is geruststellend. Ik vind het zelf erg moeilijk te verteren dat ik 20 jr lang met iemand getrouwd ben geweest waar psychiatrie speelde en die zijn uitweg in overspel zocht. En dan moet ik nu geloven dat het een doel had, en dat ik nu andere vrouwen kan helpen..Het kan je geruststellen als je het gelooft. Maar nu denk ik: Niks Gods plan, ik nam gewoon zelf geen verantwoordelijkheid.
En dan heb ik het nog niet eens over de echt erge dingen die buiten mijn gezichtsveld gebeuren. Verkrachte Jezidi-meisjes die voor hun leven kapot zijn? En andere mensen in afschuwelijke landen die afschuwelijke dingen meemaken? Dat kan zeker niet het plan van God zijn. (‘God loopt niets uit de hand’ , hoorde je ook zo vaak)
Ik weet het, hier begint een eindeloze discussie over of God het wel kan maar niet wil, of wel wil maar niet kan. Ingrijpen, bedoel ik. alle argumenten ken ik uit m’n hoofd. Ik haak af.
(Ik heet overigens in het echt anders. Dat weet jij, Inge, maar andere lezers niet. Voordat ik van smaad beticht word over wat ik hier in het openbaar zeg…:) )
Beste Marieke (ik noem je hier gewoon Marieke 😉 )
Dank je wel voor je herkenbare reactie!
Je kinderen hebben dus, struikelend over dogma’s, afstand genomen van een bepaalde stelligheid waar je het zelf ook moeilijk mee hebt?
Ik herken zo jouw weerstand tegen een bepaald godsbeeld! Ken je het boek ‘Een ongewoon gesprek met God?’ (Neale Donald Walsch) Niet dat ik je nu weer een ander godsbeeld aan wil smeren, maar mij heeft dit boek erg geholpen als ’tegenwicht’ voor het godsbeeld van mijn jeugd. Na het lezen van dit boek kon ik eindelijk met God ‘uit de voeten’, ondanks dat ik het idee achter het ontstaan van het boek sterk manipulatief vind. (Walsch claimt de woorden rechtstreeks van God te hebben ontvangen.) Maargoed, je kunt er zelf de labeltjes aanhangen die je prettiger vindt.
Wat je schrijft over zelf geen verantwoordelijkheid nemen is voor mij zeer herkenbaar.
Feitelijk zat ik zelf ook ooit in een hoekje te wachten tot anderen (mijn man, God) mij gelukkig zouden maken en voelde ik mij gekwetst (slachtofferrol) wanneer dit niet het geval was.
Je leven in eigen hand nemen… de verantwoordelijkheid nemen over je gedachten en emoties… dat maakt je als het ware de schepper van je eigen leven.
Dank je wel voor je reactie! 🙂
Dank voor de tip! Ik ga zeker ’s googelen op dit boek. Voor mij was Donderdagmiddagdochter van Stevo Akkerman ook zo herkenbaar.
Wat super dat je overal op reageert, het lijkt me dat je het er best druk mee zult hebben!!
Ja, het is best wel een klus. Maar fijn om te doen! Alleen loop ik wel eens een achterstand op. Vandaag werk ik de site bij, maar mijn mailbox staat nog stampvol…
Alles op z’n tijd. 🙂
Dank voor de boekentip!