De volledige tekst van dit artikel is met liefde geschreven voor zowel ‘nestblijvers’ als ‘nestverlaters’.
Uit de vele reacties die ik ontvangen heb, maar ook uit mijn eigen ervaring, blijkt dat de relatie tussen ‘nestblijver’ en ‘nestverlater’ ingrijpend kan veranderen.
Het hebben van verschillende inzichten kan leiden tot verschillende uitzichten. Wat de één wel ziet, ziet de ander misschien niet (zo).
Dit kan door alle betrokkenen als frustrerend en pijnlijk worden ervaren. Het gevoel van saamhorigheid kan verdwenen zijn en in plaats daarvan komt soms een min of meer geforceerde omgang met elkaar, alsof men op eieren loopt. De meest wezenlijke dingen kunnen gevoelig liggen en worden in veel gevallen gemeden in gesprekken. Vaak zonder dat dit met zoveel woorden wordt afgesproken, kunnen er taboes ontstaan. Met een wijde boog loopt men dan om ‘het onderwerp’ heen, in de hoop irritatie en pijn te voorkomen.
Zowel bij de mensen die iemand zien vertrekken als bij degenen die zelf het nest verlaten, leven vaak gemengde gevoelens. Toch herken ik zelf, en blijkt ook uit vele verhalen, dat loyaliteit veelal de boventoon voert.
Loyaliteit kan ervoor zorgen dat je je eerder schuldig voelt dan boos. Dit zie je dan ook aan beide kanten terug. Gelovige ouders kunnen zich vertwijfeld afvragen wat zij verkeerd hebben gedaan en het anders- of ongelovige kind voelt zich dikwijls schuldig vanwege de keuze die het gemaakt heeft en die zoveel verdriet teweeg brengt. Overigens kan ook het gevoel dat de ander schuldig is, wat boosheid en verdriet kan oproepen, een grote rol spelen.
Het schuldvraagstuk kan er mede de oorzaak van zijn dat er niet of nauwelijks over de pijn gesproken wordt, omdat het te heftig is om dit te ervaren in combinatie met de last van schuld.
Wordt er toch met elkaar gesproken, dan blijken er vaak veel valkuilen te zijn. Al snel kan er gestruikeld worden over de emoties die loskomen bij zowel jezelf als de ander. Gevoelens van onrecht en onmacht kunnen hoog oplopen. Dit kan gelden voor alle betrokkenen.
Is het überhaupt wel mogelijk om met elkaar in gesprek te gaan wanneer je niet dezelfde ‘bril’ draagt en het dus misschien wel nooit eens zult worden over het uitzicht?
Ik denk dat wanneer je jezelf tot (onbewust) doel hebt gesteld de ander te overtuigen van jouw eigen inzichten/uitzichten, je altijd zult verliezen op relatievlak.
Goede, betekenisvolle omgang met elkaar is mijns inziens alleen mogelijk als je de behoefte om ‘gelijk’ te krijgen leert loslaten.
Je kunt dit echter alleen voor jezelf bepalen. Als de ander toch blijft proberen om jou te overtuigen, dan kan je hooguit zeggen dat je dit niet wilt en je eigen grenzen hierin aangeven. Voor het bewaken van deze grenzen zijn soms vergaande consequenties nodig, zoals een (tijdelijke) breuk met de familie.
Meer lezen over dit onderwerp?
Het miskende kind (Alice Miller)
Nooit eerder las ik tips waar ik zoveel aan had. Ik worstel al jaren met mijn gelovige ouders. Door jouw stukken te lezen begrijp ik zowel mijn ouders als mezelf beter. Ik begrijp ook dat er helaas geen oplossing is, aangezien mijn ouders mij als onder invloed van de duivel zien. Daardoor houden ze de deur gesloten. Dankzij jouw woorden voel ik voor het eerst sinds lange tijd weer wat compassie voor hen. Je wilt verbindend zijn, schrijf je. Neem van mij aan: dat ben je! Ik heb hier zo lang naar gezocht. Nu kan ik verder. Dank je wel! Dank je wel! Dank je wel! X José
Dank je wel…. ben er stil van…. zoveel erkenning geef je mij…. Dit is precies waar ik het voor doe…! Ben je zo dankbaar voor deze terugkoppeling! Heel veel sterkte verder… X Inge
Beste Jose,
het raakt mij elke keer weer dat mensen die zich van welke religie dan ook hebben afgekeerd, te maken krijgen met de ouders, die hen onrecht hebben aangedaan. Natuurlijk zien die ouders dat niet zo, zij hebben, in hun optiek, hun best gedaan, maar dat is een scheef beeld. U heeft zich, door twijfel en zelf nadenken een ander beeld gevormd van de wereld om u heen en ik ben er persoonlijk van overtuigd, dat ieder mens, dus ook uw ouders, de plicht hebben de wereld om zich heen te onderzoeken om tot een helder beeld te komen.
Uiteraard hadden uw ouders het beste voor maar dat neemt niet weg, dat zij er in uw huidige beleving naast moeten zitten. Geen eenvoudige situatie, dat staat buiten kijf maar u kunt zichzelf toch niet verloochenen.
Ik niet in ieder geval, mijn ouders zijn er niet meer en al heb ik de meeste hoogachting voor wat zij met hun beperkte middelen voor mij gedaan hebben, in feite neem ik ze kwalijk dat ze mij belazerd hebben. Niet uit kwaadaardigheid want ze hielden van mij, dat weet ik zeker, maar zij hebben de weg die ik ging, zelf nooit gegaan.
In gesprek gaan is kennelijk niet zo gemakkelijk, via deze site heb ik een poging gewaagd maar ik werd afgewezen. Daar heb ik geen moeite mee, whatever pleases you, ik vind mijn weg wel…..
Liefs, opa Jos.
Inge, wat knap hoe je open en eerlijk woorden geeft aan de pijn, maar toch zo respectvol de verbinding blijft zoeken. Erg mooi!
Dank je wel voor je reactie! Ik vind het erg fijn om te horen dat het overkomt hoe ik het bedoelde! 🙂