“Wat mij drijft is een diepe liefde voor mijn ‘moeder’, mijn afkomst, mijn Bron.”
Iets wezenlijks willen bijdragen, dat is wat mij motiveert. De verhalen die honderden gelovigen en ex-gelovigen me hebben verteld, mijn eigen verhaal, de liefde voor en van mijn (gelovige) ouders, dat is wat mij inspireert.
Ik geloof in goede bedoelingen. Ik geloof dat (de meeste) mensen het goede willen doen en ook het goede zoeken voor hun kinderen.
Ik wil het ‘goede’ doen door onder andere zo goed mogelijk te kijken naar datgene wat niet ‘goed’ gaat en/of voelt. Door naar honderden verhalen te luisteren en deze achteraf te analyseren, ging ik steeds meer verbanden zien tussen wat mensen leerden en meemaakten binnen hun (voormalige) geloofsgemeenschappen en welke uitwerking dit op hen heeft (gehad).
De inzichten die ik daarmee verwierf, publiceer ik in de vorm van persoonlijke blogs en ervaringsverhalen op de website www.dogmavrij.nl. En in de vorm van een uitgebreide kennisbank over hoe religie van invloed kan zijn op de identiteitsvorming op de website www.religieustraumasyndroom.com.
Beide sites zijn gemaakt voor zowel gelovigen als ex-gelovigen met de volgende doelstellingen:
- Erkenning geven aan degenen die zichzelf (deels) in de verhalen herkennen
- Inspiratie bieden voor verbindende gesprekken (tussen gelovigen, twijfelaars en anders- of niet meer gelovigen)
- Inzichten vergroten van degenen die werkzaam zijn op het gebied van religie en/of cliënten begeleiden die daarmee te maken hebben (gehad)
- ‘Tools’ bieden aan mensen die zich inspannen voor gezonde(re) religieuze groeperingen
“Hadden we het maar geweten.” – mijn moeder
Hoe het kwam dat mensen mij hun verhalen gingen vertellen kan je hier lezen: >KLIK<
Ben je benieuwd naar mijn persoonlijke verhaal? In dit filmpje vertel ik je meer.
Wil je mij steunen? Graag! Omdat ik vanwege chronische ziekte onvoldoende energie heb om mensen één op één te begeleiden en bovendien niemand wil buitensluiten, werk ik zoveel mogelijk openbaar en gratis. Ik investeer mijn tijd en geld met liefde, maar omdat ik op het bestaansminimum leef, valt dat soms niet mee. Met jouw bijdrage betaal je mee aan de websites (die kosten samen ruim 600 euro per jaar), de benodigde software en hardware, mijn reiskosten (wanneer ik bijvoorbeeld een ont-moetingsdag organiseer voor lotgenoten) en de ontwikkeling van nieuwe producten en diensten (zoals brochures, cursusmodules en gastlessen).
Mijn missie steunen kan via Paypal of Petjeaf.com Dank je wel!
Ik, ook ‘uit’ de kerk, herken een hoop van wat je zegt.
Zelf ben ik nog wel gelovig maar niet meer aan een kerk verbonden… dat werd een onhoudbare situatie voor mij en mijn vriendin op een gegeven moment.
We voelen dat het voor ons voorlopig nog geen tijd is om ons weer ergens aan te sluiten, als dat ooit al gaat gebeuren… echt detoxen.
Mooi werk doe je, dapper hoe je je proces en gevoelens omschrijft.
Al het goede,
Esther.
Beste Esther,
Dank je wel voor je reactie! Ik vind het schrijnend voor jou en je vriendin dat jullie je gedrongen voelden om afstand te nemen van het kerksysteem. Tegelijk voel ik ook een soort triomf om jullie, omdat deze afstand wel meer persoonlijke vrijheid betekent.
Sommige mensen denken dat ‘vrijheid’ buiten een kerk, gelijk staat aan ‘losbandigheid’ en egocentrisme. Alsof dan alles alleen maar om je eigen behoeften zou draaien.
Ook buiten de kerk werkt je geweten en heb je normen en waarden. Ik denk zelfs dat wanneer je hier zelfstandig over nadenkt en in beslist, je op een hogere normen en waardenstandaard uit kunt komen, dan wanneer je deze van anderen overneemt. Je hoeft niet in de kerk te zitten om een goed mens te zijn.
Alle goeds voor jou en je vriendin!
Hartelijke groet,
Inge
Ik wilde dat er een site als deze geweest was toen ik uit de kerk stapte….
Hoewel we begrijpen dat (met terugwerkende kracht) sommige vrienden en familieleden het ‘heel erg’ voor ons vinden…
Ervaren wij het toch voornamelijk als eigen keuze.
Dat wil niet zeggen dat ik me niet inzet voor acceptatie en gelijkwaardigheid voor homo’s binnen de kerk.
Voor ons was het niet meer houdbaar, het kostte ons teveel en de ingezette verandering ging voor ons persoonlijk te langzaam.
Ons geloof is er inderdaad alleen maar door verdiept en meer volwassen en zelfstandig geworden.
Ook veel meer open voor iedereen: ongeacht wat, hoe en of iemand gelooft.
Jij ook al het goede!
Esther.
Ik ben nu in de tachtig en blij bevrijd te zijn van het christendom. Zo’n twintig jaar geleden liep ik een tweedehands boekwinkel binnen en na enig gesnuffel kwam ik een boek tegen “Is It God’s Word?” geschreven door een amerikaanse jurist Joseph Wheless in de eerste helft van de twintigste eeuw. Bij het doorbladeren werd ik door dit boek gefascineerd en kocht het. Na het te hebben bestudeerd, betelde ik een tweede boek door dezelfde schrijver “Forgery in Christianity.” Deze twee boeken hebben mij volkomen genezen van wat Christopher Hitchens “de waanzin van geloven” noemt. H.L. Mencken, ook een jurist uit dezelfde tijd als Wheless, schreef “Een gelovige is als een blinde man in een donkere kamer die zoekt naar een zwarte kat die er niet is . . . en hem toch vindt.” Ik ben nu een atheist, evenals mijn vrouw dit werd, en ben veel gelukkiger dan tevoren.
Peto Veritatem.
Jammer, maar je hebt het probleem „van het ontstaan van alle dingen“ hiermee beslist niet opgelost. “Als alles door toeval is ontstaan, dan ook jouw verstand en dat maakt je keuze wel erg onbetrouwbaar”. Is dat nu werkelijk een rationele redenering, en dat voor een computerontwerper? Waarom zou je verstand onbetrouwbaar zijn als het door toeval is ontstaan? Het befaamde horloge van het (gefalsificeerde) christelijke horlogemakersargument is immers ook niet betrouwbaarder? En hoe leuk de schepping ook in elkaar geknutseld is, ze is evenmin perfect. Zie bijv. de luchtpijp en de slokdarm die elkaar in de weg zitten en vaak tot verstikking leiden. En welke ontwerper die bij zijn volle verstand is, plant nu een open riool midden door een pretpark heen? Zo mogen we de vrouwelijke voortplantingsorganen toch ook wel zien. Heb je nooit geconstateerd, dat het ontbreken van één chromosoom alle Down-patiënten op elkaar doet lijken, alsof het een apart ras was? Net als het verschil tussen jou en een Bonobo-aapje, met een opmerkelijk klein verschil in DNA. Allemaal gepland of toeval? Verdiep je eerst maar eens echt in de evolutieleer, voor je haar zonder argumentatie wegwuift.
Met vriendelijke groet,
Johan Nijhof
Ik ben katholiek opgevoed maar mijn ouders waren gelukkig niet zo streng in de leer. De kerk bezoek ik af en toe en de roomse kerk zit in mijn hart … dat sla je er niet uit … hahaha. Afgelopen jaar heb ik gewerkt in Genemuiden als wijkverpleegkundige. Ik werd omwille van mijn rooms katholieke achtergrond niet geaccepteerd. Alles verliep moeizamer. De contacten met cliënten en hun systeem je komt nooit tot de kern. De collega’s en behoudende huisartsen. Ondanks modernisering tegenwoordig voelde ik gewoon … Hier kom ik niet verder en alles wordt zo zo onder water besproken wat op mij geniepig overkwam. Let wel dit is puur mijn beleving geweest. Ik vind het erg zoals sommige streken zijn. De normen, angst, dwang en alles wat ik soms zag bij bijv. jonge collega’s wat naar buiten wilde treden maar door omgeving niet kon. Het voelde voor mij als buitenstaander als erg als benauwend om daar te werken. Hoe moet het zijn om daar te leven. Ik heb besloten om elders te werken. Iemand met een roomse blijere opvoeding kon ik daar beslist niet aarden en werd ik bijna ziek. Ik heb een baan geaccepteerd meer in het westen van het land.
Wat een herkenbaar verhaal.
Ik was 18 jaar toen ik besloot om uit de gereformeerd vrijgemaakte kerk te stappen.
Geen makkelijke keuze maar voor mijn gevoel kon ik niet anders. De ouderlingen kwamen nog “even” vragen of ik het wel zeker wist, want daarna zou het niet meer goed komen.
Uiteindelijk ben ik blij dat ik sterk genoeg was om door te zetten,. Maar nu 30 jaar later heb ik nog steeds last van die periode.
Ik ben toen al mijn vrienden en een deel familie kwijt geraakt. Wij leefden ook alleen maar in onze eigen kring. ik ben begin van het jaar overspannen geraakt en kwam er achter hoeveel onverwerkte emoties er nog zijn. Ik was al jaren alleen maar op mijn hoede en aan het vechten.
Het gaat nu weer goed met me.
Ik heb ook niets tegen het geloof maar doe er zelf niets meer mee.
Iedereen moet voor zichzelf doen wat werkt.
Beste Tiennien,
Wat moet dat zwaar en frustrerend zijn, om na dertig jaar te merken dat je er nog steeds last van hebt. Je bent niet de enige die dit overkomt. Gevoelens van vroeger zitten vaak zo diep weggestopt, en zeker wanneer we leerden om deze te negeren.
Wat erg voor je, dat je toen al je vrienden en een deel van je familie bent kwijtgeraakt. Wat moet het zwaar voor je zijn (geweest)!
Hierin verschilt het Religieus Trauma Syndroom (RTS) met bijvb Posttraumatische Stressstoornis. De sociale context is totaal verschillend.
Wanneer je mishandeld werd, zal niemand zeggen: “Heb je dat wel goed geïnterpreteerd?” of: “Je kunt maar beter weer teruggaan”. Nee, dan kan je rekenen op sociale steun.
In het geval van RTS probeert men je de mond te snoeren door bv te zeggen dat je psychisch niet helemaal goed bent of door het simpelweg weg te wuiven/te negeren. Niet zelden laat de familie je juist dan in de steek, omdat zij het gevoel hebben dat jij je tegen hen hebt gekeerd. Zij zien niet wat jij ziet, omdat ze er nog middenin zitten en hebben geleerd normaal te vinden wat schadelijk is.
Fijn om te lezen dat het nu weer wat beter met je gaat.
Mocht je er behoefte aan hebben, er is ook een verborgen forum waarop slachtoffers van RTS met elkaar in gesprek zijn. Je kunt je aanmelden via: ingebosscha@outlook.com
Heel veel sterkte en moed!
Hartelijke groet,
Inge
Soms is het niet eens een specifiek geloof, maar vooral de opgelegde normen en waarden die je ‘eeuwig’ schuldig doen voelen. Het zelfvertrouwen dat je normaal als jong kind hebt, wordt al meteen de grond ingeboord door die hoge normen. Daardoor faal je n.l. altijd, want die zijn onbereikbaar. Ik heb ontdekt dat je beter kunt luisteren naar je hart, wat voor JOU pluis of niet pluis is. Oordelende en verstikkende mensen zijn er altijd. Belangrijk is dat je bij jezelf blijft. Ik voel me eindelijk meer bij mezelf en daardoor gelukkiger. Zodra ik mezelf meer aanvaardde, was ik ook meer in harmonie met mijn wereld en kon ik anderen ook meer aanvaarden. De opgelegde angst (ook die van de oorlog!) is voorgoed verleden tijd.
Je kunt alleen jezelf ‘redden’ en gelukkig maken.
Wat mooi en sterk geschreven. Compliment voor je kracht en inzet. Zelf ben ik ook een nieuw leven aangegaan na de geboorte van mijn kinderen jaren geleden (ongeveer 20 jaar) Alles wat in mijn geval met de Noorse broeders (sektariale kerk, waar ik zelf geboren was en opgegroeid) heb ik achter gelaten en daar stond ik dan met mijn twee jonge kinderen niets van de vreemde boze wereld om mij heen te begrijpen en ze toch op te moeten voeden. Hoe? Ik schreef vorig jaar een boek voor mijn inmiddels volwassen kinderen. Schrijven is altijd makkelijker dan dingen in gesprekken uit te leggen merkte ik. Na het schrijven van mijn boek kwamen de vragen van mijn kinderen en ontstonden er indrukwekkende gesprekken met hen. Mijn boek gaat vooral om de verwarring door indoctrinatie en opgelegde denkwijzes die een levenslang meegaan. Mijn boek is nog in omgang en heet Vrije val, een innerlijk gevecht waarin je als moeder toch al gauw je kinderen de dupe van kan laten worden. De kracht van mijn kinderen onderstreepte de vrijheid die de mens nodig heeft voor een persoonlijke ontwikkeling die je sterker maakt om eigen keuzes te leren maken en te durven leven naar je eigen eer en geweten.
Schrijfster Ingrid Aanen schreef deze recensie over mijn boek met een link naar de uitgever.
http://www.ingridaanen.nl/boekrecensies/vrije-val-yneke
Ik bewonder je site en daardoor jouw keus en kracht. Daarnaast wens ik je heel veel geluk en rust toe. Jij kan jezelf recht aankijken in de spiegel en weten waar jij in je leven voor wil kiezen. Dank voor het schrijven van deze inspirerende en begripdelende website van je.
vriendelijke groet
Yneke
Als ”ongelovige” heb ik 3 jaar bij een oud-gereformeerd familiebedrijf gewerkt, en ik kan zeggen: ze maken je het tot een hel.
Zou er boekdelen van kunnen schrijven van deze ”nette” mensen.
Geborgenheid, veiligheid: in de kerk – als instituut – heb ik het niet gevonden. Altijd een flinke mate van eenzaamheid ervaren. Wij als kinderen hebben er vroeger geen bescherming gevonden, terwijl we in groot gevaar waren, thuis. Later heb ik – in evangelische gemeente – bescherming gezocht voor een ontspoord gezin, maar het is terzijde geschoven. Ik voelde me toen opnieuw verraden. Maar de kerk – als Jezus in Zijn volgelingen – is er heus. Die ervaring heb ik ook nu werkelijk wel. Het blijft een gevoelig thema, het lidmaatschap van een kerk, maar toch, het lukt me (PKN) zolang ik me niet teveel irriteer aan het systeem. Jezus is mijn bestaanskern en met Hem en enkele geliefden, is het toch goed. In verbondenheid met andere die hier reageerden. Dapper. Zegen op je werk, Inge
Ik zag je in het programma van Ozcan, je verhaal trof me en ik ben gaan Googlen. Wat verdrietig hoe de kerk is omgegaan met je situatie. Ik ben ook gelovig opgevoed en geloof nog steeds. Ik wil je laten weten dat ik het niet okay vind wat er in ‘Gods naam’ tegen je gezegd is in het verleden en dat ik het heel erg vind dat je dit hebt meegemaakt. Wat ontzettend fijn om te horen dat je gevoelens en je innerlijke stem serieus bent gaan nemen en vrijheid hebt gevonden.
Wat een mooi verhaal. Ik herken hier veel in, ook hoe mijn ouders uiteindelijk veranderd zijn. Maar als oudste in het gezin had ik daar niet zo veel aan. Inmiddels ben ik weggegroeid van de traditionele kerken en betrokken bij een vrijzinnige geloofsgemeenschap. Maar het heeft/kost me best veel – ook depressies die hiermee samenhangen. Daarom vind ik dit een mooi initiatief. Mooi ook dat: ‘wij geloven beiden in wat wij juist ervaren’ en dat ‘we het juiste willen doen’.