Als je van je ouders leert om te leven volgens calvinistische geloofsdoctrines, dan weet je vaak niet beter of ‘zo hoort het’. Als je familie, en alle mensen met wie zij omgaan, er net zo als je ouders over denkt, dan komt het misschien niet eens bij je op dat hun mening niet vanzelfsprekend is. Je hebt geleerd te gehoorzamen aan extern gezag en dat doe je zo goed als je kunt. Je gelooft dat er een hel en een hemel bestaat en kent het grote belang van het maken van de juiste keuzes in dit leven. Wanneer je dan kinderen krijgt, zal je er alles aan doen om hen te leren wat jou geleerd is. Gehoorzaam, trouw en liefdevol. Je wilt immers het aller-, allerbeste voor hen.
Je inzet is enorm. Urenlang wordt er voorgelezen uit de kinderbijbel en wordt er op een speelse en betrokken manier met de kinderen gesproken over wie God is en wat zijn bedoeling is met hun leven. Er wordt geen moment onbenut gelaten om te getuigen van het geloof en om te laten zien hoe heerlijk het leven met God is. Het wordt intens beleefd, en oprecht en met de beste bedoelingen de kinderen voorgeleefd, hoe rijk het leven is met God, Jezus en de Heilige Geest.
Een gereformeerde moeder liet haar zoon weten dat zij liever had dat hij gestorven was, dan dat hij ‘afvallig’ was geworden. De onzekerheid over zijn toekomst en de angst om zijn ‘eeuwige bestemming’ maakten dat zij liever in dit leven intens verdriet had om zijn dood (en dat haar zoon ‘behouden’ zou zijn), dan dat hij straks ‘voor eeuwig zou branden in de hel’.
Ik denk dat de meeste mensen wel zullen begrijpen dat dit liefde is. De intense liefde van een moeder voor haar kind. Weliswaar beleefd door haar eigen bril, maar wie bekijkt de wereld niet door zijn eigen bril?
Net als deze moeder, doet waarschijnlijk ook haar zoon wat hij denkt dat ‘goed’ is. Ook hij maakt keuzes over zijn leven en dat van zijn kinderen. En ook hij zal later van zijn kinderen wellicht te horen krijgen dat ze in hun rugzakje naast bruikbare bagage, ook onnodige ballast meegekregen hebben.
Het gaat mij niet om ‘goed’ of ‘fout’. Het gaat om het schrijnende gevoel van onrecht dat er kan zijn, wanneer mensen elkaar niet meer kunnen vinden in hun beleving van wat ‘goed’ zou zijn en wat ‘fout’.
Lees hier verder:
Ik heb ook gehoord van een moeder die dit zei en vond het ontzettend schokkend. We hebben het over een volwassen vrouw die iemand het leven heeft gegeven en nu uitspreekt tegen haar eigen zoon dat ze daar spijt van heeft en dat leven het liefst weer zou afpakken. Het is een variant op: “Was je maar nooit geboren”. Veel erger kan het niet en er is helemaal niets dat dat rechtvaardigt. Sterker nog: het is een walgelijke vorm van geestelijke mishandeling.
Dat is een variant op een uitspraak van Maarten ’t Hart in een van zijn boeken. Hij vermeldt dat een tante iets zei hierover: ‘Kom je in de hemel, is je kind er niet, heb je nog geen leven”. Het is heel moeilijk om je eigen familie mild te laten blijven als je afvalt, maar zelf mild en begripvol blijven kan een brug in stand houden.