Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: ik heb je lief!

Huh mij?

Ja, jou!

Maar… ik ben niet de enige die dit leest… je hebt het vast tegen iemand anders?

Ja ook, maar ik richt mij in het bijzonder tot jou. En het maakt me niet uit hoe je over mij denkt en wat je van mijn werk vindt. Misschien lees je dit alleen maar uit verveling en erger je je nu al groen en geel aan mijn schrijfstijl… het maakt me niet uit: ik heb je zo lief!

En ik zit echt niet aan de paddo’s of in één of andere meditatieve trance. Ik ben niet gek en ik ben ook zeker geen heilige, want ik heb je heus niet altijd zo lief als op dit moment, maar nu.. nu heb ik je zo ontzettend lief!

Ik voel mij vrijwel altijd al een soort van ‘vloeibaar’, stromend en bewegend, me gemakkelijk verbindend met alles dat leeft. Maar als ik mij verbind met mijn diepste gevoelens, mijn passie en liefde, zoals ik dat nu doe, dan lijk ik wel te verdwijnen in een eindeloze oceaan. Alsof ik inplug op iets dat groter is dan mezelf en dit tegelijk ook zelf ben. Een druppel liefde in een oceaan van liefde.

Mijn hart krult dan zo ver open dat je de ruwe binnenkant haast ziet. Tenminste, zo vóelt het, rauw en levensecht. Ik moet daar soms van huilen. Ik voel dan de pijn om al die momenten waarop ik me miskend en juist niet geliefd voel(de). En ik realiseer me dat jij net zo goed die pijn ervaart. Ik voel boosheid en verdriet opborrelen, maar doordat daarachter een kolkende stroom van compassie zit, worden al mijn gevoelens overstroomt door golven van liefde.

Ik zie mezelf zitten, met al die kleine pruttelende verdrietjes en boosheidjes, verdwijnend in die enorme stroom van liefde. Ik voel zoveel verwondering en vreugde. Kijk dan! Kijk mij dan! Ik voel het allemaal en het is oké! Ik ben oké! Ik heb mezelf zo lief. Ik heb het leven lief. Mijn leven. Hier. Nu.

En ik kijk om mij heen en ik zie mijn kinderen, mijn vriend, mijn ouders, zusjes, broertjes, vriendinnen, vrienden, tantes, ooms, nichtjes, neefjes, buren, kennissen… Wat zijn we met veel en wat bijzonder dat we hier allemaal zijn. We delen dezelfde tijd en dezelfde aarde. We willen het allemaal goed hebben met elkaar. En om dat te bereiken kiezen we allemaal (onbewust) onze eigen (aangeleerde) strategieën.

Sommige van ons zwijgen wanneer er pijnlijke, onrechtvaardige dingen gebeuren of gebeurd zijn, terwijl anderen juist daarover willen spreken. In beide gevallen willen we hetzelfde: de relatie goed houden of goed krijgen.

En dat we hetzelfde willen, vergeten we zo vaak. Wanneer iemand iets (niet) doet of (niet) zegt dat wij nooit (niet) zouden doen of (niet) zouden zeggen, omdat we dat als ‘lomp’, ‘provocerend’ of ‘liefdeloos’ ervaren, denken we al snel dat die ander dus ook ‘lomp’, ‘provocerend’ of ‘liefdeloos’ ìs.

Wanneer ik die enorme liefde door me heen voel stromen en uit me voel gutsen als bloed uit een wond, dan zie ik ineens veel beter hoe onze gedragingen dikwijls getuigen van onmacht en miscommunicatie en hoe we veel meer met elkaar gemeen hebben dan op het eerste gezicht lijkt.

En ik houd van je. Van jou, wanneer je mij steunt en begrijpt waarom ik doe wat ik doe en ook van jou, wanneer je me niet wilt steunen en maar niet begrijpt waarom ik doe wat ik doe. Weet je, ik begrijp jou ook zo vaak niet. Maar ik zie je worstelen, net als ik. Ik heb je zo lief.

Ik houd van jou, die vindt dat ik jou en je groep onrecht aandoe door te praten over wat er allemaal mis ging en soms helaas nog altijd mis gaat. Ik houd van je hevige verontwaardiging, van de felheid waarmee je overtuigd bent dat het goede beschermd en gekoesterd moet worden. Ik deel die overtuiging. We kiezen andere strategieën, maar we zijn gelijk. Ik heb je zo lief.

Ik houd van jou, wanneer je je door mij miskend voelt in je goede bedoelingen en in het goede dat er binnen jouw groep allemaal gebeurt. Ik voel mij ook wel eens miskend in mijn goede bedoelingen en inzet. We zijn gelijk. Ik heb je zo lief.

Misschien ga jij rechtsom en ik linksom, misschien ben jij conservatief en ik progressief, of misschien is het wel net andersom. We zijn allemaal op weg, in de veronderstelling dat het een goede weg is. We hebben allemaal bepaalde ervaringen opgedaan, we hebben allemaal bepaalde inzichten gekregen en we kiezen allemaal bepaalde strategieën. Kijk dan! Kijk ons dan! Hier staan we en dat is oké! Wij zijn oké! Ik heb ons zo lief. Onze planeet, onze leefomgeving, de eindeloos fascinerende natuur, de dieren, de mensen… ons allemaal!

Maar jou in het bijzonder.

Huh mij? 

Ja, jou!

Ik zie liefde wanneer ik naar je kijk.

Ik hoor liefde wanneer ik naar je luister.

Oh, het is kwetsbare,

het is gewonde liefde,

maar geen andere liefde dan

de liefde die ik probeer te geven.

Jij bent een andere mij.

Ik ben een andere jou.

Ik heb je lief… zo ontzettend lief!