Ze probeerde met haar rode schoentjes precies op het midden van haar schaduw te landen. Dat was nog niet zo gemakkelijk, aangezien haar schaduw vrolijk met haar meehuppelde. Ze lachte en keek blij naar het mooiste boeket bloemen dat ze ooit had gezien. Elk voortuintje in de straat had ze afgestruind in haar zoektocht naar bloemen die ze nog niet had. Het resultaat hield ze stevig in haar handjes.
Ze snoof de zoete geuren op en bewonderde de verschillende bloemblaadjes en hoe zij zacht glansden in de zon. Wat zou mama blij zijn!
Toen ze de achtertuin in kwam, zwaaide ze blij naar mama, die vanachter het aanrecht net een blik wierp door het keukenraam. Mama zwaaide niet terug. In plaats daarvan schudde ze boos haar hoofd en opende de keukendeur. “Waar ben jij geweest en hoe kom je aan die bloemen?”
Ze was zo geschrokken dat ze niks kon uitbrengen. Het leek erop dat ze de regels had overtreden.
“Hoe haal je het in je hoofd om in de tuinen van andere mensen te komen! Hoe durf je! Hier met die bloemen!” Mama griste de bloemen uit haar handjes, gooide ze in de container en liet het deksel met een klap dichtvallen.
Totaal verbijsterd voelde ze hoe haar lip zó hard begon te trillen, dat erop bijten niet meer hielp.
“Deze bloemen zijn niet goed! Ik wil ze niet! Ik schaam me voor je! De hele buurt weet nu dat mijn dochter een stout kind is! Waarom doe je mij dit aan!? Je moest je schamen!”
Ze kon haar hoofd niet dieper buigen dan ze al deed om het trillen van haar kin te verbergen.
Die middag moest ze bij elke voordeur aanbellen om haar excuses aan te bieden voor het stelen van bloemen. Eén mevrouw deed een beetje boos, maar de meeste mensen waren erg lief voor haar. Plechtig beloofde ze keer op keer dat ze het noooooit meer zou doen. En toen ze thuis kwam, kon ze wel zes nieuwe snoeppapiertjes aan haar verzameling toevoegen.
Ze hield haar woord. Nooit gaf ze haar moeder meer een boeket van dezelfde schoonheid als het boeket dat weliswaar niet geplukt had mogen worden, maar dat met al haar liefde was samengesteld.
Ze ontdekte overigens jaren later pas, dat haar moeder dacht dat alle bloemen giftig waren, behalve gladiolen. En gladiolen kocht haar moeder zelf, elke zaterdag, bij haar vaste kraampje op de markt. Het waren de enige bloemen waar haar moeder oprecht van kon genieten. De enige juiste bloemen.
Het waren ook de enige bloemen die zij niet kon uitstaan.
(Voor de duidelijkheid: bovenstaande verhaal is geheel fictief!)
Miskenning
In de verhalen die mij worden verteld door ex- en anders-gelovigen, komt steeds hetzelfde thema terug. Miskenning. Niet gezien worden. Niet welkom zijn.
Veel ‘afvalligen’ krijgen het verwijt dat zij hoogmoedig zijn, door ‘op eigen inzichten te vertrouwen’, in plaats van gehoorzaam het aangeleerde voor waar aan te nemen. (Terwijl de ‘afvallige’ juist ‘hoogmoed’ ervaart wanneer de eigen leer NIET betwijfeld mag worden.)
Dat de ‘afvallige’ net zo goed het ‘juiste’ probeert te zoeken/doen, kan niet elke ‘nestblijver’ begrijpen. Zij menen dat er maar één ‘juiste’ manier van denken/geloven/spreken/zorgen/leven is: hùn manier.
Door uit het geloofssysteem te stappen, stap je vaak automatisch ook een beetje uit het gezinssysteem. Je hoort toch wat minder (of zelfs helemaal niet meer) bij de groep en dat maakt dat je de groepsprocessen van een wat grotere afstand kunt gaan bekijken. Dan kan het zijn dat je dingen ziet die je nog nooit zo waren opgevallen.
Je realiseert je dat wat je altijd normaal hebt gevonden, misschien wel helemaal niet zo normaal is als je dacht en je begint aan een zoektocht naar informatie. Hoe hoort het eigenlijk? Wat vind ik zelf? Wat voel ik?
Vragen die, als ze eenmaal steeds vaker gesteld worden (al dan niet met behulp van een therapeut), kunnen leiden tot verbijsterende antwoorden en de confrontatie met heel veel onrecht en verdrongen pijn. Niet zelden moeten mensen hard aan de slag om zichzelf te vinden, te erkennen en te herprogrammeren.
Maar de nieuwe psychologische inzichten, sociale en emotionele vaardigheden, worden door de oude groepsgenoten niet gewaardeerd. Niemand lijkt het op prijs te stellen wanneer je erover begint en dus zwijg je over wat jou op dat moment het meeste bezighoudt.
Het is alsof de door jou uit de levenstuin geplukte bloemen met één veeg van tafel worden gemaaid.
En dat voelt misschien een beetje alsof je de voor jou meest geneeskrachtige en kleurrijke bloemen in de kliko moet werpen.
Maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet! Waarom zou je zulke mooie bloemen weggooien, alleen maar omdat sommige mensen er toevallig niet van houden? Je hebt ze toch niet voor niets geplukt uit de tuin van het leven? Jij ziet de geneeskrachtige waarde en de schoonheid ervan in. Jij mag er dus volop van genieten.
Je kunt je bloemen bijvoorbeeld in de mooiste vaas zetten die je hebt, om ze stuk voor stuk te koesteren. Je kunt ze ook weggeven aan mensen die ze wèl waarderen. Doe ermee wat jij wilt, maar laat nooit meer iemand anders bepalen wat de waarde zou zijn van de bloemen die je zelf hebt geplukt. De enige die dat van jouw bloemen bepaalt, ben je zelf. Je bloemen zijn bij jou op het juiste adres. Zorg dat ze tot hun recht komen, want dat zijn ze waard. Dat ben JIJ waard!
Elke bloem heeft een eigen schoonheid, ook als zij door niemand wordt opgemerkt.
Je MAG een hekel hebben aan gladiolen! 🙂
Tijdens het schrijven van bovenstaand verhaal, realiseerde ik mij in eerste instantie niet dat het begrip dat ik voor het meisje voelde, omdat ze een hekel had gekregen aan gladiolen, precies hetzelfde begrip is dat ik voor mezelf mag hebben.
Ik hoef mezelf NIET in allerlei bochten te wringen om wegen te zoeken naar mensen die zelf ook geen wegen zoeken naar mij.
Ik hoef NIET net zo lang aan mezelf te blijven werken tot ik eindelijk de schoonheid van gladiolen zie, wanneer gladiolenliefhebbers ook niet hun best doen om te begrijpen wat ik in mijn lievelingsbloemen zie.
Natuurlijk is het verbindend en werkt het verzachtend om in alles schoonheid te zien. Als roze-bril-draagster weet ik uit ervaring dat je dan ook steeds meer schoonheid opmerkt. Maar ik HOEF niet overal schoonheid in te zien. Ik MAG ook gewoon iets heel erg lelijk vinden.
Ik MAG een hekel hebben aan gladiolen.
Niks aantrekken van de negatieve vibraties van sommigen. Je bent competent en goed bezig. Dus pluk die bloemen!
Dank je wel! 🙂
Hoi Inge, als mede roze-bril-draagster weer zo herkenbaar. Altijd maar proberen om het gezichtspunt van de gladioolliefhebbers te respecteren, begrijpen en glad te strijken. Daarbij mijn eigen geurende veldboeketje snel wegmoffelend.
Niet opgeven hoor. Ik bewonder je enorm om hoe je dit soort zaken steeds weer zo mooi kunt en durft te formuleren.
Wat zeg je dat treffend!
Dank je wel! 🙂
Herkenbaar!!
Ik vraag me af waarom (sommige) christenen zo geraakt worden door ons praten hier over onze veranderde visie. Ik zou me nog kunnen voorstellen dat het hen pijn doet, zoals bv als je in hetzelfde gezin opgroeit en je broer veel negatiever over je ouders is dan jij. Als jij zielsveel van je ouders houdt vind je de kritiek van je broer rot om te horen. Maar dan nog kun je als volwassenen zeggen dat twee verhalen naast elkaar mogen bestaan.
Dus waarom die geprikkeldheid van sommigen? Omdat we afstand nemen van de WIJ-hebben-de-Waarheid-club, en dat dat dus echt niet kan? Of in jouw beeldspraak: je ontkent dat die andere bloemen giftig zijn, terwijl dat altijd zo hard geroepen werd. Dus komt er een discussie over wie er gelijk heeft, want er kan er maar 1 gelijk hebben. Zoiets? Als we nou gewoon erkennen dat niemand alles zeker weet maar dat we gewoon verschillende visies op bloemen hebben, en dat het prima en is om elkaar te bevragen maar verder laten we elkaars flora voor wat die is?
Ja he… was het maar zo!
Ik kan me er ook zo over verbazen. Er zijn echt mensen die, wanneer je over ‘moeilijke dingen’ praat, meteen vinden dat je ze kwetst. Zodra iets pijn doet, komt dat door iemand anders, door mij in dit geval. Een verbijsterend gebrek aan zelfreflecterend vermogen en verantwoordelijkheid voor de eigen gevoelens…
Dank je wel voor je reactie! 😉 🙂
Van de schrijver Louis Paul Boon is de bekend geworden vaststelling: ‘Schop de mensen tot zij een geweten krijgen’. Dat lijkt me een goed motto.
That’s the spirit !! 🙂
Een plant die zodanig woekert dat hij het licht van andere planten wegneemt, mag gerust wat teruggesnoeid worden.
Jij hebt ook het recht om te bloeien. Snoei en bloei er maar op los, Inge! 😉
Vriendelijke groet
Haha, YESSS!! 😀
Dank je wel. 🙂
Lieve Inge,
Ik zou willen beginnen met de conclusie.
Je hoeft niets te doen om te zijn wie je bent.
Daar gaat het om.
-Het loslaten van het wij-zij denken. -Vergelijken. -Goed of kwaad -Donker of licht -Zonde of deugd Etc. Je kunt tot in het oneindige doorgaan met of I.p.v. en.
Er is geen goed of kwaad. Er is goed en kwaad. Er zijn creationisten en evolutionisten. Creationisten gaan uit van de gedachte dat alles geschapen is en evolutionisten baseren zich op het feit dat alles groeit en evolueert in een eeuwig doorgaand proces. Waarom staan ze eigenlijk tegenover elkaar? Waarom zijn dat zo vaak tegenstanders? Is het eigenlijk niet zo dat er een evolutionair proces is geschapen? In dat geval hebben beiden gelijk. Geen controverse. Geen ruzie. Geen problemen. Heerlijk.
Trouwens, over het hebben van gelijk; Een klok die stilstaat heeft twee keer per dag volkomen gelijk. Wat moet ik met een klok die stilstaat? Wat heb ik aan een dergelijk ‘gelijk’?
Vergelijken is liefdeloos. We moeten accepteren dat alles één is. Dat alles van elkaar afhankelijk is. Dan en dan alleen krijgt alles bestaansrecht en betekenis.
Dan hoeft niemand zich meer te vermommen met een lidmaatschap of een geloofsbelijdenis, of zich te verdedigen, of als martelaar zijn plaats in de hemel te verdienen. Dan verdwijnt de honger. Gegarandeerd. En het ware bestaat voor ieder schepsel, maar niet voor een toestromende menigte met het passepartout van de een of andere hervorming.
Je hoeft niets te doen om te zijn wie je bent.
Liefs. Kees
Dank je wel, lieve Kees! 🙂
Ik meen wel een tegenstrijdigheid te zien als je zegt dat je niets hoeft te doen om te zijn wie je bent EN “Dan en dan alleen krijgt alles bestaansrecht en betekenis.” Ik zou zeggen: je bestaat, dus je hebt bestaansrecht. (Je hoeft niets te doen) Maar ik begrijp je bedoeling wel, denk ik. 🙂 Het geven van je eigen betekenis aan dit bestaan. Je eigen bloemen plukken. 🙂
Indringend! Enige tegenstrijdigheid is dat in de inleiding de bloemen worden geplukt voor moeders, later blijken de bloemen toch voor jezelf te zijn en voor hen die ze waarderen. De essentie van iets weggeven lijkt me echter dat je het voor de ander doet, terwijl het hier gaat over gezien te worden (je kunt de bloemen dus ook houden, want ze zijn eigenlijk van en voor jezelf – of voor hen die ze óók waarderen). Belangrijk thema overigens. En het doet niets af aan je oproep.
Ja, geven doe je vanuit vrijheid en vanuit jezelf.
In dit geval probeer ik aan te geven dat je niet eindeloos door moet gaan met geven aan mensen die dit niet waarderen. En zeker niet als ze voor je ogen je geschenken kapot maken. Als je WILT mag je natuurlijk blijven geven. Maar het HOEFT niet. Het gaat mij om de verademing van de toestemming… 🙂
En nou vergeet ik je helemaal te bedanken voor je reactie! Dank je wel! 🙂
Die trillende lip! mag ik even een arm om je heen slaan en je troostend vasthouden?
Dat mag. Graag! Dank je wel! 🙂
(Ik moet alleen wel lachen om de combinatie met je automatisch toegewezen avatar… haha!)
Haha Wat doe je nou Inge !! een agressieve avatar, zó ben ik helemaal niet hoor 🙂
Ook ik heb vele boeketjes mooie bloemen geplukt en niet eens uit andersman tuin gestolen. Wilde andere er mee plezieren of mijn waardering voor hen uitspreken.
Vele boeketjes zijn in de kliko beland. Niet alleen zonde van die bloemen dat ze op deze manier aan hun einde moesten komen, maar ook de verwarring, wat ging er verkeerd?, was zo goed bedoeld. Het leven blijkt een grote levens les te zijn, zelfs nu na mijn 65ste, te oud voor de werkende maatschappij, leer ik nog elke dag mijn les, alsof ik nog op de basisschool van het leven zit.
Het zou zo helpen als mensen elkaars goede bedoelingen zouden zien (of zoeken)! Sommige mensen redeneren echt alleen maar vanuit zichzelf. Daarom zegt deze moeder ook “waarom doe je mij dit aan?” Terwijl haar dochter ongezien blijft. Heel narcistisch eigenlijk…
Dank je wel voor je reactie! 🙂
Weer een mooie gelijkenis, Inge.Kunnen die van Jezus niet altijd aan tippen 🙂 !
Dat je op zo’n publiek medium geen acceptatie van iedereen kunt verwachten, weet je, maar zie eens hoeveel mooie emoties je los weet te maken.
Haha, dank je wel! 🙂
Ja, dat is wel waar eigenlijk… 🙂
Inge, wat heb ik een respect voor jou! Tijdens het lezen van jouw artikel, kwamen er opnieuw tranen (tja, die vloeien af en toe de laatste tijd). Ik proef in alles, dat je de Mens wilt ontmoeten en geen overtuigingen.
Telkens brengt een artikel van jou een proces bij mij op gang, hoewel ik beter kan zeggen, dat het proces in mij voortgaat. Het proces van het openbaar maken van schade binnen verkeerd/dogmatisch geloof. Soms voel ik me heel sterk, een andere keer weer kwetsbaar. Maar mede door jouw schrijven en de manier waarop je je opstelt, leer ik om te blijven geloven. Niet in Iets of Iemand, maar écht in mijzelf. Vertrouwen te blijven hebben in het zoeken en vinden en doorgaan, op mijn weg.
Vandaag heeft jouw artikel, mij zelfs geïnspireerd om al filosoferend, over sneeuwklokjes te schrijven, op mijn blog.
Van de enige echte Willem van Oranje, wordt gezegd, dat de volgende uitspraak door hem is gedaan: “Er is zelfs geen hoop meer nodig, om je ingeslagen weg te vervolgen, zolang je zelf weet, dat je op de goede weg bent!”.
Ik kan alleen maar zeggen, dat jij op de goede weg bent Inge en ik hoop dat je op jouw weg vele mooie bloemen tegenkomt om misschien door jou geplukt te worden of om van te genieten of om te laten staan, of…..
Liefs en
Leefse!
Aaltje
Ach lieve Aaltje…. dank je wel!!
Als ik op de goede weg ben, dan ben jij het ook.
Ik wens jou zachte, troostrijke bloemen toe, zoals viooltjes, op je weg naar JEZELF.
Leefse!
Liefs,
Inge
Lieve Inge,
Weer een prachtige parabel. Voor het eerst kon ik mij hierbij inleven in de kritiek van de mannenbroeders, omdat gladiolen (naast rozen) nu juist mijn favoriete bloemen zijn. Sterk en langbloeiend, door hun lengte en kleur altijd prominent aanwezig in de huiskamer. Maar dat hebben ouderlingen ook vaak, vrees ik, en die kunnen inderdaad beter de container in. Ik hoorde ooit van een Lutherse pastoor in Zweden, dat hij niet van rozen hield, omdat rozen door kweek zo waren geworden als ze zijn. Ik vond dat, gedachtig de duinrozen die in mijn oorspronkelijke biotoop rijk bloeien, wel schattig, maar niet erg overtuigend. Eerder een bewijs, dat de mens op het gebied van scheppen zelf ook wel iets kan. Ik zou immers ook niet graag de leghorn missen, en uiteraard ook de Hollandse herder niet.
Leefse,
Johan
Dank je wel, lieve Johan!
Ja, ik kan me best wel voorstellen dat je gladiolen tot je favoriete bloemen rekent. Ze zijn natuurlijk ook imponerend mooi!
Voor mij staan ze symbolisch voor:
-zwaard (gladius)
-trots/fier
-strijd (de dood of de gladiolen, gladiator)
-hoog verheven
En stiekem vind ik het scheldwoord ‘achterlijke gladiool’ ook eentje om te eerbiedigen. 😛
Ken jij dat scheldwoord? Ik heb er uiteraard aan gedacht. maar leefde in de veronderstelling dat het buiten de regio Den Haag niet gebruikt werd, zo’n absurd, prachtig scheldwoord. De gladiool herinnert mij aan een tante, die haar verjaardag vierde in de bloeitijd van de gladiool, en ze dus altijd kreeg, tot haar 99ste verjaardag. Mijn connectie met het zwaard zul je nog leren kennen uit mijn boek.
Ha Johan grappig ,ik ken het scheldwoord ook maar ik heb me eigenlijk nooit afgevraagd wat het nu eigenlijk betekent,er is immers niets mis met een gladiool? mits zij / hij niet achterlijk is natuurlijk.( ja off topic 🙂 nou ja misschien leest Inge het niet ssssttt mondje dicht hé dag Johan) Wat doet ze het trouwens goed hé? aan deze site was echt behoefte. Groet T
Geweldig doet ze het, hiermee kan heel Nederland ontkerkelijkt worden. Op internet vind ik net, dat achterlijke gladiool in 1975 door de cabaretier Herman Berkien gemunt zou zijn. Dan is het dus Utrèèchs!
Nee hoor, ik lees niet mee, hahaha! Dank je wel! 😉
Mooi geschreven Inge. Ik heb de hele discussie met Rolf Koens in de comments bij het artikel gelezen. Volgens mij is hier sprake van een uiterst rationeel persoon terwijl jij (en ik en vele andere lezers misschien) een emotioneel-gevoelig persoon bent. Hij praat in rationele, koele bewoordingen en doet alsof de verhalen in de bijbel een paar wiskundige formules zijn die, als je ze snapt, de juiste uitkomst geven. En hij snapt ze. Hij weet de uitkomst. Vervolgens past hij die formules toe op jouw woorden en probeert je in een hoek te drijven. Hij wil je laten denken dat je slechts de formule niet begrijpt. Maar, zo redeneert hij, als je die eenmaal door hebt, begrijp je plotseling ook wat er bedoelt wordt door de schrijvers van de bijbel. En zou je zien dat het klopt. Want een toegepaste formule kent slechts 1 juiste uitkomst. Helaas heeft hij niet door dat het totaal niet zo werkt. Zijn voorbeeld van ‘Inge haat jodenhaters’ was niet relevant. In dit voorbeeld wordt een niets aan twijfel overlatende bewering 180 graden omgedraaid met rechtstreekse gevolgen voor jou, het onderwerp. Logisch dat je een zo overduidelijk foute interpretatie zou willen weerleggen. De bijbel is niet zo duidelijk, integendeel. Bovendien hebben verschillende interpretaties geen rechtstreekse, duidelijke persoonlijke gevolgen. Het zijn ‘slechts’ andere interpretaties waarvan men kan besluiten of men ze aanvaardt of niet. Voila, de geloofsrichting waar men toe behoort. Het superieure ‘gearriveerdheidsgevoel’ wat Rolf Koens ten toon spreidt, is stuitend. Hij denkt dat hij niet begrepen wordt (wat trouwens erg moeilijk is door zijn warrige, semi-wetenschappelijke zinnen) maar hij begrijpt zelf de essentie niet, die door jou en andere volgers vaak erg duidelijk wordt beschreven. Ik voel een bevrijding in jouw woorden en die van andere volgers. In zijn woorden voel ik slechts beklemming. Je bent zeer waardevol met je artikelen.
Groet, Marco
Dank je wel, Marco! Wat een glasheldere analyse! 🙂
Mooi stuk Inge.
Zonder af te willen doen aan je mooie gelijkenis, wil ik het vanuit een net iets andere kant benaderen als dat mag. Even wat het met mij deed.
Ik ben namelijk zelf vader. En dat is soms best pittig. Uiteraard doe ik mijn best om het gedrag van de hierboven beschreven moeder te vermijden. (En gelukkig lukt dat ook aardig).
Wat ik in je verhaal herken is de drang van het kind naar bevestiging. En het geven van dingen die niet van onszelf zijn.
Ik herken dat bij mezelf en bij m’n eigen kinderen. Plat gezegd zijn ik en mijn kinderen best wel “approval junkies”…
Ik zit momenteel op het spoor om daar zelf los van te (willen) komen en wil daarbij ook m’n kinderen begeleiden naar een fase waarbij ze – los van verslaving mbt bevestiging – kunnen genieten van wie ze zelf zijn en wat ze zelf al hebben. Misschien is vanuit die bron ook wel de mooiste bloem te halen om zelf van te genieten en (vanuit overvloed) is er dan ook van het mooiste weg te geven…
Dank dat jouw blog ook hierover weer aan het denken zet. 😀
Mvg
Divine Decay
Dank je wel, DD! 🙂 Herkenbaar, hoe je met je kinderen omgaat. Ik wil mijn kinderen ook aanleren hoe hun waarde in zichzelf staat, los van of anderen dit opmerken. Wat mij betreft hoort daar bij dat ze leren hun parels niet voor de zwijnen te werpen. Gewoon, omdat ZIJ er de waarde van inzien en de negatieve houding van anderen herkennen als ‘ongepast’.
Lieve Inge,
mag ik zo brutaal zijn om een fictieve proloog voor jouw fictieve verhaal te plakken?
De voor velen, al te herkenbare moeder inspireert mij tot het aandragen van een heel andere moeder.
Mama, kijk eens! Proloog.
Ze kwam de kamer binnen en zette de koffiekopjes op de salontafel. “Dank je”, bromde haar man vanachter zijn krant, meer uit gewoonte dan met aandacht voor haar.
Terwijl ze ging zitten keek ze even uit raam en toen zag ze haar.
Het kleine meisje huppelde met een onbevangen glimlach hun tuinpaadje op, een veelkleurig, wild boeketje in haar kleine knuistje geklemd.
Ze kon zich al niet voorstellen dat een wildvreemd kind haar een bloemenhulde zou komen brengen toen het meisje afboog en voorzichtig met haar rode schoentjes op het gras tussen de bloemperkjes stapte en de verschillende bloemen die er stonden bekeek .
Het was haar onmiddellijk duidelijk wat er te gebeuren stond.
Ze liep snel de gang door en opende de voordeur zo voorzichtig mogelijk om het meisje niet te laten schrikken. Het meisje, dat de deur toch gehoord had, draaide zich om en ze keek in de mooiste, helderblauwe kinderogen die ze ooit gezien had.
“Je gaat hier toch niet zomaar bloemen plukken, is het wel?” vroeg ze vriendelijk.
Ze zag de glimlach van het kleine gezichtje glijden en hoorde een verlegen : “Maar ze zijn niet voor mij, ze zijn voor mama”. “Dat is mooi,” gaf ze terug, “maar de meeste mensen vinden het toch niet leuk als je zomaar bloemen uit hun tuintje plukt.”
Om het kleintje wat gerust te stellen vroeg ze snel : “Hoe heet je eigenlijk?”
“Miranda”, tinkelde het heldere kinderstemmetje parmantig.
De naam sneed door haar hart en ze keek weer in die inktzwarte, peilloze afgrond. Ze voelde weer hoe ze viel, alsof al die jaren niet waren vergleden.
Toen ze haar ogen eindelijk weer opende vroeg het meisje met die kinderlijke eerlijkheid : “Waarom moet u huilen”?
“Niet om jou lieverd, laat maar, het is al goed,” hoorde ze zichzelf zeggen terwijl ze moeilijk slikte en ze vroeg : “Welke bloemen vind je het mooiste”? “Die”, zei het meisje en ze wees zonder aarzeling naar de zachtroze pioenen die centraal in het middelste perkje prijkten.
Ze plukte de mooiste en grootste af en gaf hem aan het kind, dat hem midden in haar boeketje stak. “Ga je bloemen nu maar vlug naar mama brengen”, wist ze nog uit te brengen en ze keek het weghuppelende meisje na.
Voor haar geestesoog zag ze hoe het meisje haar moeder het boeketje toe zou steken terwijl ze riep : “Mama, kijk eens!” Ze zou haar kleine armpjes om de hals van haar moeder slaan, die haar knuffelde om de liefde die haar dochter voor haar tentoonspreidde.
Een golf van warme liefde rolde door de ijskoude zee van haar verdriet en toen ze terug liep naar de voordeur vocht ze tevergeefs tegen haar tranen…….
Ooooh lieve opa Jos… wat een ontroerende proloog!
Het bewijs dat het meest scherpe verdriet soms de meest zachte, liefdevolle harten vormt… Dank je wel voor het delen! 🙂
Mooi verhaal opa Jos