“Hier ga ik, ik kan ook anders!” zoemt mijn mantra in mijn hoofd. Ik probeer mijn stuur losjes vast te houden. Ik voel de triomf die bij vrijheid hoort. Ik hoef hier niet naar links te gaan, langs het drukke verkeer, op weg naar de supermarkt. Ik mag ook naar rechts, het landweggetje op, richting de natuur. Maar ik ga toch echt om boodschappen. Ik heb daar bewust voor gekozen, ondanks mijn angst die bij vlagen paniek dreigt te worden. Het besef dat ik in vrijheid kies en elk moment van richting kan veranderen, helpt me enorm.
Nee, aan de buitenkant merk je het niet. Ik lach, ik groet, ik zwaai, ik klets, maar ik moet daar continu keihard voor werken. Mijn hoofd draait overuren om mezelf zo normaal mogelijk te doen overkomen. Om niet te verdrinken in het moeras van aanklagende gedachten van mijn innerlijke critici die nog altijd als eerste het woord nemen en me vertellen dat ik het niet goed doe. Dat ik niet goed bèn. Het minste van het minste, niet eens in staat tot enig goeds en het aanzien niet waard. Het liefst zou ik onzichtbaar zijn. En gekend zoals ik ben. Hoe paradoxaal.
Mijn boodschappenlijstje is bewust niet te lang en ik sta binnen tien minuten weer buiten. Het zweet staat op mijn rug en dat is niet van de warmte. Maar ik heb de boodschappen. En ik klets even met een klein jongetje, die kijkt hoe ik mijn fietstassen vol prop. Ik functioneer. Ik doe het goed.
Wanneer ik met de boodschappen de keuken instap, voel ik de spanning van me afglijden. Mijn lichaam ontlaadt door te trillen. Er zijn dagen geweest dat ik tijdens zo’n ontlading moest huilen, van opluchting, van frustratie en van verdriet. Soms vond ik mezelf echt zielig. Omdat zoiets simpels als even een boodschap doen zo moeizaam gaat en omdat ik zo graag veel meer zou willen kunnen. Leuke, sociale dingen.
Ik huil niet. Ik ben trots op mezelf. Ik heb het gedaan! Ik doe altijd wat ik kan en ik kan er niets aan doen dat dit maar zo weinig is. Ik ben niet lui of passief. Ik werk en vecht als een beer. Vroeger zag ik mezelf als ‘ongeschikt’, omdat ik arbeidsongeschikt ben verklaard en de samenleving zogenaamd geen dienst meer zou bewijzen als ‘uitkeringstrekker’. Nu weet ik inmiddels dat ik de samenleving een hoop geld bespaar, door er elke dag weer voor te zorgen dat ik niet op een gesloten afdeling opgenomen hoef te worden.
Ik heb psycho-educatie en therapie gehad. Maar in de loop van de jaren merk ik steeds duidelijker dat dit voornamelijk in mijn hoofd helpt. De angst die in mijn lijf ligt opgeslagen, heeft nog altijd vrij spel en speelt ook nog zo vaak op dat ik chronische pijn en vermoeidheid ervaar.
En hoewel ik niet meer bang ben voor God of de duivel, heeft het altijd aanwezige, indringende gevoel dat iemand naar me kijkt en over mijn gedachten, woorden en gedrag oordeelt, ervoor gezorgd dat ik een hoog zelfbewustzijn ontwikkeld heb en mij nog altijd voel alsof ik bekeken en veroordeeld word. Daar komt het gevoel van voortdurende dreiging bij. Nee, ik ben niet meer bang voor de duivel, maar ik schrik nog steeds heel snel en schiet dan als eerste reactie in mijn angst. Om er binnen een fractie van een seconde alweer uit te komen, met behulp van mijn gedachten die me sussen en geruststellen, als waren ze de volwassene die een doodsbang kind moeten kalmeren.
Ik zou niet functioneren zonder mijn ‘helpende gedachten’. Maar het is zo hard werken! Alsof ik mij rot ren en toch geen millimeter vooruit kom, als een hamster in een rad. Ik voel al jaren dat er meer te bereiken is. Ik weet dat ik iets met lichaamsgerichte therapie moet doen, ik voel mijn pijnlijke lijf als het ware hierom schreeuwen. Maar ik voel ook dat ik dan zo diep zal gaan, dat ik mij voor langere tijd moet laten opnemen. Dat wil ik graag, maar niet zo lang mijn kinderen mij soms nog zo nodig hebben. Alleenstaande moeder zijn maakt het niet eenvoudiger. Maandenlang uit de roulatie gaan om aan mijn diepere angsten te werken, is iets dat ik pas wilde gaan doen als de kinderen het huis uit zijn.
Tot vandaag.
Ik ben bij de angsttandarts geweest. Voor het eerst. Ik heb enkele nare ervaringen opgedaan bij verschillende ‘gewone’ tandartsen die allemaal neerkwamen op het feit dat ik mij voelde alsof er met mij geen rekening werd gehouden. En dat triggert teveel oud zeer. De hardnekkige ‘regel’, diep verankerd in mijn blauwdruk, dat mijn gevoelens en gedachten er niet toe zouden doen, speelt me altijd parten wanneer ik –letterlijk- monddood ben bij de tandarts. Altijd slaat de paniek toe, de volledige machteloosheid, het gevoel overgeleverd te zijn aan iemand die sterker is, de herbeleving van trauma’s, te danken aan verkeerde partnerkeuzes, waaraan ook weer ten grondslag lag dat het niet om mij draaide, maar om DE ANDER. Alle machteloosheid lijkt gekanaliseerd te worden naar de tandartsstoel, elke keer opnieuw. Tijd dus voor een tandarts die mij in die angst van dienst kan zijn met tijd en begrip.
Ze had niet alleen veel geleerd over angst, ze had er ook ervaring mee. We hadden meteen een soort klik. Ze vroeg me wat ik dacht dat er aan de basis lag van mijn angst. Ik gaf aan dat ik dat heel moeilijk vond om uit te leggen, omdat ik mij juist op dat moment zo angstig en onveilig voelde en dan niet naar mijn kwetsbaarheid wilde gaan. Ik vertelde dat de basis mijn blauwdruk is, en dat ik uit een streng calvinistische omgeving kom. Ze knikte en ik zag dat ze dat niet zomaar deed. “Ik kom uit een streng katholieke omgeving”, zei ze. Ze wist en ze begreep.
Misschien is het niet professioneel dat een tandarts iets over zichzelf vertelt, maar ik bewonder haar moed. Ze was mens naast mij. Omdat ze zoveel herkende uit mijn verhaal, vertelde ze kort iets over zichzelf en vooral over een therapie die ze het afgelopen jaar had gevolgd en die haar van haar angsten had afgeholpen. Twee intensieve weken intern en daarna was ze klaar. Twee weken maar!?
Ineens gloeide de hoop op. Het deed gewoon pijn. Dit wilde ik ook! Al zo ontzettend lang en ik ben er ook zo klaar voor. Ik ben niet bang om naar mijn angst te kijken en om er dwars doorheen te gaan, ik was alleen maar bang dat ik dan te lang niet meer als moeder zou kunnen functioneren. Maar twee weken… dat kan ik regelen! Dat kunnen mijn kinderen aan! Ik moest ineens heel erg huilen. Zo overweldigend. Trillend van angst ging ik de behandelkamer binnen, en trillend van opluchting en hoop liep ik er weer uit.
Na de zomer ga ik beginnen aan een nieuw avontuur op mijn lange weg naar bevrijding. Ik ga het doodsbange kind laten spreken, laten krijsen en huilen van angst, walging, woede, pijn en verdriet. Tot ze weer glimlacht. Omdat ze de angst dan zelf ontmaskerd heeft en ze zelf kan voelen dat er niks is om nog bang voor te zijn.
Wow Inge, ik lees dit met tranen in mijn ogen. Liefs en moed voor jou!
Dank je wel! Ik had dit nog maar net geplaatst en toen kwam jouw reactie al binnen. Tranen. Ik moest even ontladen. Fijn dat je zo snel en zo compassievol reageerde! <3
Herkenbaar,heel herkenbaar,succes met het nieuwe avontuur en dat je daarna eindelijk aan een vrij leven kan beginnen
Dank je wel, T! Moedig om te delen dat je het herkenbaar vindt. 🙂
Mooi beschreven Inge, ik voelde gewoon wat je meemaakt. En dan heb ik nog het geluk dat het niet mijn ouders waren die op deze manier hun kinderen indoctrineerden, want ze kwamen zelf in verzet tegen deze dogma´s. Maar ze bleven wel in de kerk, dus ik heb het wel meegekregen en tegelijkertijd geleerd om zelf een mening te vormen. Ik vind het super dat je dit openlijk en eerlijk deelt. Er zijn er heel wat die zo rondlopen en nog niet eens weten waar het vandaan komt. Ik deel het op mijn FB en ben benieuwd naar de reacties. Sterkte met het verwerken. Els
Ja, er zijn er echt heel veel die hiermee rondlopen… :'( En velen van hen zitten in de kerk. Lang niet iedereen durft/kan/wil eruit stappen… Dank je wel voor je reactie en voor het delen van het bericht! 🙂
Een hele dikke wow! Lieve mooie vrouw ❤💙💚💛💜 Veel liefde en kracht vanuit Flevoland xxxx
Dank je wel!! Ik weet niet hoe je die gekleurde hartjes maakt. (Hoe doe je dat? 😛 ) Maar ik stuur je een hartje terug, in de enige kleur die ik kan. <3
Hihihi rood is de kleur van de liefde zeggen ze 🙂 Tenk joe darling xx
Een verstandig besluit, Inge. Ik wens je veel sterkte, en ben ervan overtuigd dat je het in je hebt om die therapie te doen slagen.
Ik ook. 🙂 Dank je wel, Peter! 🙂
Ik heb heel veel respect voor je moed! Je moed om dit aan te gaan en je moed om dit te delen. Keep going! <3
Dank je wel! Ja, ik ga zeker door, altijd! <3
Bedankt voor het delen van je verhaal. Sterkte en meer nog, veel liefde!
Dank je wel, Anita! 🙂
Je wordt steeds sterker. Dankzij dit besluit ga je misschien wel een grote sprong maken! Ik leef met je mee.
Dank je wel voor je meeleven!
Ik ben heel nieuwsgierig waar ik ga uitkomen… Ik heb er alle vertrouwen in. 🙂
Veel sterkte Inge.
En ik deel je hoop dat je hiermee deze zo moeilijke episode van je leven definitief kunt afsluiten.
Nog vele jaren in vrijheid en geluk toegewenst.
Dank je wel, Edward! 🙂
Sterkte en wijsheid voor jou Inge. Wat een topper van je!
Dank je wel, Bea! 🙂
Als de tijd daar is.
Dan gaan stukjes op zijn plaats vallen.
En jouw tijd is daar.
Denk ik.
Ik denk het ook! Vol vertrouwen, hoppa, gaan! 🙂 Dank je wel voor je berichtje en het delen van dit bericht op fb. 🙂
Dat is zeker hard werken, wat dapper van je!
Liefdevol ook naar jezelf en naar je kinderen toe, want die krijgen ongetwijfeld veel mee van je strijd en angst.
Dank je wel!
Ja, voor mijn kinderen is het niet altijd gemakkelijk. Ik probeer wel zo duidelijk mogelijk te zijn over het feit dat mijn angsten irreëel zijn, maar dan nog.. het heeft zeker invloed… al was het maar omdat ik niet alles met ze kan doen wat ik/zij zou(den) willen…
Ik ben wel erg benieuwd wat je gaat doen? Hoe heet het? Kan ik er iets over vinden op internet?
Ik ga er later nog verslag van doen en dan zal ik er meer over vertellen! 🙂
Dat is de beste oplossing. De angsten recht in de ogen kijken en er niet voor vluchten. Het kan een harde en zware periode zijn, maar het zal muren breken. Je zal zoveel lichter zijn.
Heel veel succes !
Dikke knuffel !
Dat denk ik ook. Dank je wel voor je reactie! 🙂
Een heel sterk geschreven verslag. Wens je heel veel succes,
Dank je wel, Johan! 🙂
Lieve Inge,
Jij bent een beeldkunstenaar! Je raakt mij en vele anderen in je beeldend schrijven!
Gedurfd en een heel kwetsbaar schrijven! En wat fijn als iemand jou herkend
in je onzekerheden en angsten!
Veel liefs en sterkte met de verwerking van al je traumatische ervaringen!
Het komt goed! Liefs, Meta
Dank je wel, lieve Meta!
Op een bepaalde manier IS het al goed… ♡
Wow – hier ben ik stil van. Heel veel sterkte!
Digitale hug en aanmoediging om er voor te gaan. Alle goeds voor jou!
Warme groet
Divine Decay
Dank je wel, DD!
Warme groet terug. 🙂
Heftig Inge. Die aanklagers in je herken ik ook. Dat gevoel van ik doe het niet goed, het is mijn schuld, een ander weet het beter die zijn zo desastreus. Simpele dingen die anderen moeiteloos doen zijn lastig voor vele van ons. Zijn nieuwe dingen ook extra eng? Ik iig wel op specifieke vlakken.
Niet in staat tot enig goeds… Om dit dogma en wat er mee samenhangt word ik echt zo kwaad de laatste tijd. De PURE wanhoop en degradatie van ons als mens is gewoon misselijkmakend voor me nu.
Sterkte met je training. Op naar een comfortabel lichaam! 😉
Ja, dat hakt er wel in he Arjan! Degenen die ons hebben geleerd dat we niet in staat zijn tot enig goeds, zijn ook degenen die dit van zichzelf geloven. Het trieste is dat wanneer je als ouder onbegrenst en zelf-afwijzend door het leven gaat, je dit automatisch je kinderen voorleeft als ‘de norm’, waardoor gezonde grenzen en eigenwaarde nog jarenlang kunnen aanvoelen als ‘egocentrisch’.
Ik heb trouwens zelf niet in het bijzonder last van onzekerheid bij ‘nieuwe dingen’, maar het uit zich bij iedereen weer anders..
Jij ook heel veel sterkte!
Ja ze geloven het helemaal ja. Triest voor hen zelf en ook voor de kinderen. Mijn vader is dus typisch zo een persoon die dat gewoon is en leeft. En ik merk het ook bij mijzelf dat vaak een gevoel van: dit ga ik niet halen of iets in die richting. Zoal;s je zegt voorgeleefd. Balen voor mij 😛
Veel sterkte, lieve Inge. Er is zo veel herkenbaar!
Dank je wel, lieve Marieke! 🙂 Jij ook heel veel sterkte!
Mooi geschreven. Er is lang geleden een boekje over dit onderwerp geschreven. Ik heb het nog nooit te pakken kunnen krijgen. Het heet: Hulpeloos maar schuldig van Aleid Schilder. Hieronder staat een linkje naar wat info. Dat kan je in je denken helpen. Maar het lijkt me goed dat je niet alleen (of juist niet) cognitief aan de slag gaat (en blijft zou ik zeggen) Sterkte!
Alle boeken van Aleid Schilder zijn nog te koop op Bol.com.
Google Aleid Schilder en je bent nog twee (of zo) muisklikken van aankoop af.
Dank je wel, Leon! Het boekje dat je noemt staat -stukgelezen- in mijn boekenkast. Het is inderdaad nog, in geheel herziene versie, gewoon verkrijgbaar, dus sla je slag! 😉 Echt een aanrader.
Whooo mooie en krachtige stap. Heel veel sterkte en liefde voor de twee weken na de zomer. Ben zelf ook bezig met een intensieve training over mindset en angsten. The work van Byron Katie helpt mij ook in het proces naar bevrijding. Het gekke vind ik dat als ik denk ‘ik ben (dogmavrij)’ dat er iets ontstaat om me nog meer te bevrijden. We zijn zo verkeerd geprogrammeerd geweest en moeten zoveel dingen opnieuw conditioneren. Met autosuggestie lukt het me al aardig om mijn onderbewustzijn te herprogrammeren.
Heel veel sterkte … Je kunt het!
Lieve groeten Esther Roest
Goed bezig, Esther! The Work is toch met die 4 vragen? Volgens mij heb ik dat ook gedaan. Misschien is het proces van herprogrammeren wel levenslang, omdat de ‘blauwdruk’ zo hardnekkig is.
Jij ook heel veel sterkte, succes, liefde en vrijheid gewenst! 🙂
Dit raakt mijn hart Inge, omdat het zo herkenbaar is. Je kunt alles wel uit je hoofd hebben, maar er kan iets in je lijf blijven zitten. Ik wens je toe dat het je gaat lukken om daar ook van af te komen, het is weer een volgende stap. Het lukt je!! Succes.
Dank je wel, Rien! Je brengt het heel treffend onder woorden. “Je kunt alles wel uit je hoofd hebben, maar er kan iets in je lijf blijven zitten.” Precies. En DAT wil ik zo graag aanpakken. Ik denk dat ik nog een heel eind kan komen, al verwacht ik niet dat ‘het’ ooit helemaal weg zal gaan. Maar dat hoeft ook niet.
Angst….wat heb je het prachtig verwoord….ik ben er zelf mee bezig, maar heb wrsch andere angsten: voor de toekomst, om te laat te komen, om er niet bij te horen, om je niet geliefd te voelen…een ieder beleeft het anders…
Heel veel succes! Kanjer!
Dank je wel, Janneke/Annigje! Ik denk dat achter heel veel angsten (misschien wel allemaal?) de angst ligt om ‘dood’ te zijn/gaan. En dan bedoel ik ‘dood’ niet alleen letterlijk, maar ook vooral het ‘niet krijgen/hebben van bestaansrecht’, de angst dat je niet welkom bent, niet mag zijn wie je bent, niet geliefd (verstoten) zult zijn, een ‘doods’ leven (niet verbonden met jezelf en/of anderen) leidt.. Ik denk dat onze, of laat ik het zo zeggen: mijn grootste drang, voor zover ik dat in mezelf herken, is de drang om te ZIJN, te BESTAAN. En dan niet zomaar als een gewenste uitkomst van opvoeding en cultuur, maar als een unieke mix van eigenschappen die mij MIJ maken.
Inge, Wat moedig van je! En wij geloven allemaal in jou! Dat het je gaat lukken!! Het gaat je lukken! Echt waar! Want wij lezen dat in jouw tekst! Ik wens je succes! een goede ontdekkingsreis, de moeilijke momenten in de ogen kijken, mildheid voor jezelf! en veel sterkte!!
Dank je wel! 🙂 Ik geloof ook in mezelf. Ik zie het als een groot avontuur, dat weliswaar zwaar zal zijn, maar waarvan ik ergens ook gewoon weet dat ik het kan. Ik kijk er echt naar uit om weer eens met begeleiding af te dalen in de krochten van mijn zijn. Gewoon, omdat alles wat daar huist er ook bij hoort en ook zo ontzettend veel bepaalt soms… dus beter luister/kijk ik er eens goed naar en bepaal dan ZELF welke gedachten iets te vertellen hebben in/over mijn toekomst.
Mooi dat je mildheid noemt. Ik denk dat daar alles mee begint. In elk geval de toestemming om het te laten zijn, om te kijken naar wat er is. Zolang er angst is voor (zelf)veroordeling, durf ik niet goed te laten zien/kijken. Maar als ik voel/weet dat ik mag zijn, dan stel ik mij open. Ook voor mezelf dus. 🙂
Ha die Inge,
Ik vroeg je een tijdje geleden hoe het nu eigenlijk met jou ging. Hoe je je staande hield binnen je gezin en tussen je vrienden en relaties. Want zo zei ik, door alles wat je mee hebt gemaakt, ben je op zijn minst anders dan anderen. Welnu, hier is je antwoord en nu ben ik even stil. Want ik dacht alles al te hebben meegemaakt op dit gebied, maar bij jou is het nog heftiger en nog intenser. Zo diep ik ben gegaan, ga jij nu zeker. En ik denk best wel dat je het uiteindelijk zal lukken. Om dat beschadigde kind dat je hebt moeten achterlaten terug te halen. Terug te halen naar het nu. Waar het getroost en geheeld kan worden voor het onrecht dat is aangedaan. Namelijk het ontberen van het gevoel van bescherming, van veiligheid en beschutting, dat zo essentieel is voor een opgroeiend kind. En wat je feitelijk is ontnomen.
Ga gewoon door. Wanhoop niet, maar forceer ook niet. Luister naar je gevoel. Naar je hart. Want jij weet wat voor jou goed is. En wijk daar nooit vanaf. Want wie zichzelf verliest, verliest alles.
Hans.
Dank je wel, Hans, voor de prachtige dingen die je zegt.. Ik hoor aan alles hoe je zelf ook diep ging/gaat. Je weet waar je over praat..
Het ontberen van een gevoel van bescherming, veiligheid en beschutting.. daarmee sla je de spijker op z’n kop. Raar eigenlijk, want ik leerde juist dat ik zo ontzettend veilig was.. en beschut.. en beschermt.. en gekocht… en verlost.. en geliefd… Toch heeft het gevoelsmatig een andere uitwerking gehad en heb ik ergens bepaalde ‘regels’ gemaakt over mijn (toestemming om te) zijn, waardoor ik mij nu nog steeds laat blokkeren.
Je laatste zin… ja! Mijn grootste drang is om te BESTAAN. Niet zomaar als een wenselijk personage in de levens van anderen, maar als MEZELF. Liever gehaat om wie ik ben, dan geliefd om wie ik niet ben..
‘Moedig is zij die haar angst overwint’ volgens een oud gezegde. Jij bent al heel lang moedig, Inge. Hopelijk gaat je tweewekelijkse therapie ervoor zorgen dat je niet zo heel vaak meer moedig hoeft te zijn. Vooralsnog bewonder ik je moed!
Dat zeg je mooi, Jan! Je begrijpt het.. Dank je wel! 🙂
Ingelief,
“Hier sta ik, ik wil niet anders!”
Wij zijn twee kanten van een en dezelfde medaille. Wij zijn, in mijn beleving, innig met elkaar verbonden maar tegelijkertijd zijn wij mateloos ver van elkaar verwijderd.
Ik ben nooit in jouw kamp geweest en jij zult mijn kamp wellicht nooit bereiken en dat wil je waarschijnlijk ook helemaal niet.
Lezing van “Mijn leven met Religieus Trauma Syndroom” ontstak in mij een vlammende woede jegens diegenen, die jou dit hebben aangedaan. Dat zij meenden er goed aan te doen wil voor mij nog niet zeggen dat het daarmee ook allemaal wel goed is. Toen jij een andere weg koos dan zij hadden zij jou onvoorwaardelijk moeten steunen. Ik krijg echter niet de indruk dat zij dit deden.
Maar ik laat die woede achter mij, ik heb er niets aan en jij al helemaal niet.
Ouders mogen hun verwachtingen nooit aan een kind opdringen, het kind is door hen ontstaan en heeft derhalve geen verplichtingen aan de ouders, andersom des te meer. Als mijn dochter zich anders ontwikkelt dan ik had gedacht, accepteer ik dat niet alleen, maar steun ik haar met alles dat ik in mij heb.
Je weet dat ik mij gelukkig zeer vroegtijdig van de religie heb los kunnen maken en dat jouw lijdensweg mij daarom feitelijk vreemd is. Ik kan mij er wel wat bij voorstellen maar dat kan nog geen fractie zijn van de werkelijkheid die jij beleven moet.
Ik zou je zo graag willen helpen maar ik vrees, dat ik daar de vaardigheid niet voor bezit.
Ik ben je buitengewoon dankbaar voor jouw openheid en je analytische beschouwingen want met elk schrijven van jou duw jij mijn neus in mijn geluk, dat ik altijd als zo vanzelfsprekend heb aangenomen. Nu weet ik dat dit niet zo simpel ligt.
Lieve Inge, ik hoop dat de nieuwe weg die je inslaat jou mag brengen wat je verwacht en stel vast, dat jouw angsttandarts, zoals dat in het Rotterdams heet, een wereldwijf is.
Liefs en een grootvaderlijke kus,
Jos.
Lieve Jos,
Dank je wel voor je reactie! 🙂
Ik ben het helemaal met je eens dat wanneer iets goed bedoeld is, dit niet betekent dat het dan ook goed zou zijn.
Maar ik denk niet meer in termen van schuld, maar van verantwoordelijkheid. Hoe ik ben opgevoed, in de breedste zin van het woord, dus bijvb. ook door dominees en onderwijzers, is niet mijn verantwoordelijkheid geweest. Ik heb alleen maar hoeven te besluiten wat ik daar vervolgens mee doe. En hoe ik het ‘label’.
Ik heb ervoor gekozen om niet te blijven hangen bij ‘de goede bedoelingen’, maar om te kijken naar de schade en daarmee het labeltje ‘schadelijk’ te hangen naast het labeltje ‘goed bedoeld’.
Ik heb dat gedaan, omdat ik het zelf anders wil doen. Als ik niet als schadelijk had leren benoemen wat voor mij destructief was, dan had ik nu mijn kinderen op dezelfde manier grootgebracht, in dezelfde overtuiging dat ik het goed deed, omdat het nou eenmaal zo hoorde..
Het is pijnlijk om af te wijken van wat je geleerd is en wat ‘het gros’ in mijn omgeving vindt. Maar ik zou ook pijn veroorzaken wanneer ik NIET was afgeweken. Pijn bij mijn kinderen.
En ik heb niet de illusie dat mijn kinderen nu pijnvrij opgroeien, maar de pijn waarvan ik mij bewust geworden ben, zal ik hen in elk geval niet (bewust) aandoen.
En ja, mijn angsttandarts is een wereldwijf! 😉
Liefs,
Inge