Een blog voor vrouwen. (Maar mannen zijn evengoed welkom.)
Nadat ik mijn toenmalige vriend, die 21 jaar ouder was dan ik, dringend had verzocht mij twee dagen met rust te laten, omdat ik alleen wilde zijn, stond hij binnen een dag huilend bij mij op de stoep. Nee, hij huilde niet omdat ik in de afgelopen uren zijn vele telefoontjes had genegeerd. Hij huilde omdat hij zo met mij te doen had en steeds aan mij moest denken.
Volgens hem wist ik niet wat liefde was en had ik bindingsangst, waardoor ik mij, op een moment dat ik het moeilijk had, terugtrok, in plaats van hem om steun te vragen.
“Ik wil er zo graag voor je zijn! Ik weet zeker dat jij ook het liefst bij mij wilt zijn. Ik wil je vasthouden, je hier doorheen dragen, je als een prinses behandelen. Ik wil jou doen ervaren wat ECHTE liefde is en ik zal je nooit kwaad doen. Laat me toch binnen, want je hebt me nodig!”
Verward keek ik hem aan. Had hij gelijk? Ik voelde me kwetsbaar.
Ik woonde amper een jaar op mezelf, na 9 maanden in een vrouwen-opvanghuis te hebben gewoond, waarin ik zowel mijn scheiding had geregeld als mijn eerste kindje had gekregen, en was onder behandeling van een psycholoog om meer inzicht te krijgen in mezelf.
Ik voelde me overweldigd.
Jaren later wist ik pas waarom. Het was de verwarring. Het voelde alsof er een kwetsbaar jongetje op de stoep stond te huilen om zijn moeder, omdat hij niet alleen kon zijn. Ondertussen presenteerde dit ‘jongetje’ zich als ‘sterke redder’, terwijl hij mij de rol van klein meisje toebedeelde, dat niet samen kon zijn. Hij draaide alles om!
En omdat ik, vanwege het leeftijdsverschil, mezelf sowieso al aan het bevragen was of ik niet gewoon een meisje was, op zoek naar haar vader, herkende ik het ‘jongetje’ niet, evenals de ‘moeder’ die hij zocht. Ik zag alleen maar (hallo roze bril) een grote, sterke man naar wiens nabijheid en omarming ik inderdaad verlangde, maar die me aan mezelf deed twijfelen.
Wist ik echt niet wat liefde was? Hij wist het duidelijk wel. Kijk hem huilen om mij. Pure liefde. Misschien had hij gelijk. Misschien moest ik hem binnenlaten…
Op dat moment liet ik mezelf (voor mij toen onbewust) in de steek. Ik kende aan zijn (prachtig klinkende) woorden meer gezag toe dan aan mijn eigen gevoelens. Ik wilde het zó graag geloven, dat ik het als ‘waarheid’ aannam. Ik deed het zelf. Hij dwong mij nergens toe.
Tien jaar later was ik, 32 jaar en volledig uitgeput, voor de tweede keer gescheiden. Ik schaamde me kapot.
Maar ik zou Inge-Rozebril-Bosscha niet zijn als ik daar niet een positieve draai aan kon geven. Want nu was er dus een soort patroon. Dit bood mij kansen op zelfinzicht. Wat zei dit over mij?
Ik schrok van wat ik, deels door therapie (hallo zoveelste therapeut), onder ogen kwam. Dit zat zo ontzettend diep! Dit betrof mijn ‘blauwdruk’, mijn onbewuste programmering. Ik MOEST aan de slag. Ik MOEST zorgen dat ik nooit meer voor een destructieve relatie zou kiezen. Ik mocht mijn kinderen niet onbewust in dezelfde mal gieten als waarin ik gevormd was.
Inmiddels meen ik iets meer inzicht te hebben in mezelf. Ik herken de ‘programmering’ van afhankelijkheid en onderdanigheid, evenals de ‘moederrol’. En wat me opvalt, is dat ik deze ‘programmering’ ook regelmatig meen te herkennen in andere vrouwen.
Met name in veel van de vrouwen die de afgelopen maanden contact met mij hebben gezocht, omdat hun verhaal overeenkomsten vertoonde met dat van mij.
In dit geval hadden al deze vrouwen met elkaar gemeen dat zij streng dogmatisch waren opgevoed en allemaal hadden geleerd dat het draait om de wil/de gevoelens van ‘de Ander’.
Dat ik NIET DE ENIGE ben, is de reden dat ik besloten heb dit verhaal te delen.
Voor ik verder ga, even het volgende:
Nee, ik beweer absoluut niet dat ‘gelovig opgevoed worden’ per definitie tot (relatie-)problemen leidt. Ik zoom alleen in op de groep mensen voor wie dit wel zo is. Mensen die opgroeiden in een sfeer van onderdanigheid versus machtsmisbruik, manipulatie en intimidatie. En nee, om in zo’n sfeer op te groeien/’geprogrammeerd’ te worden, hoef je niet perse gelovig opgevoed te worden. Dit komt in alle bevolkingslagen en (sub)culturen voor. Dit gaat namelijk over menselijk gedrag en niet over religie. Al kan religie dus wel misbruikt worden in het menselijk gedrag en hier extra gewicht aan toevoegen.
Ik maak in de voorbeelden gebruik van stereotypen. Er zijn echter beslist ook mannen die risico lopen op misbruik, net zo als er beslist ook ‘foute vrouwen’ zijn. Pas het voor jezelf gerust aan wanneer het voor jouw situatie net andersom is of wanneer je op een partner van hetzelfde geslacht valt.
Wanneer ben je een onderdanige, naïeve vrouw?
- Je herkent je eigen gevoelens niet goed, omdat je van jongs af aan leerde daar geen aandacht aan te besteden. (Alle mogelijke ‘relationele alarmbellen’ die afgaan, worden daardoor niet gehoord of volledig genegeerd.)
- Je bent gericht op het behagen van ‘de Ander’ en voelt je betekenisvol wanneer je in de behoeften van ‘de Ander’ kunt voorzien. (Hierdoor trek je onbewust mannen aan die het fijn vinden om, op wat voor manier ook, veel (ongepaste) zorg te ontvangen en/of in het centrum van de belangstelling te staan. Over deze mannen straks meer.)
- Als er iets ‘mis’ gaat in de relatie, neem (of krijg) jij de schuld op je en ga je nòg meer je best doen om hem niet teleur te stellen.
- Je gelooft in wonderen. “Diep van binnen is hij van puur goud!” Of deze: “O, die verander ik nog wel…” (Hallo magisch denken, hallo prins op het witte paard, hallo roze bril.)
- Mogelijk kreeg je via je moeder 24/7 voorbeelden van hoe een onderdanige vrouw zich behoort te gedragen/kleden en raakte je via de voorkeuren/afkeuring van je vader alvast vertrouwd met het type man dat daarop valt.
Voor welke mannen moet je uitkijken?
Herken jij jezelf in deze beschrijving? Kijk dan uit voor elke man die op jou valt! Dat doen ze namelijk waarschijnlijk (onbewust) mede om bovenstaande redenen.
Het zijn mogelijk mannen die, om wat voor reden ook, er baat bij hebben dat jouw gevoelens er niet toe doen, dat je alles voor hem over hebt en hem als heer/god beschouwd.
Mannen die niet goed zijn in het omgaan met gevoelens (en gelukkig heb jij geleerd deze niet te uiten). Mannen die niet goed voor zichzelf kunnen zorgen (en dat kan jij dan mooi doen). Mannen die niet zorgzaam zijn voor anderen (en dat kan jij mooi compenseren). Mannen die (onbewust) vinden dat de wereld om hen draait. (Fantastisch dat jij jezelf zo goed kunt opofferen, want dat is precies wat ze van je verwachten en ook de normaalste zaak van de wereld vinden. Net als jij dus.)
Voorbeelden van ‘foute mannen’:
- De keurige, rigide man. Emotieloos, empathieloos, harde werker, zakelijk.
- De man die aanbeden wil worden. Vindt zichzelf geweldig en presenteert zich aan jou als ‘redder’ of als ‘god’, of, subtieler, als een onzekere, ‘bescheiden’ man, maar dan wel één die heel snel op zijn teentjes is getrapt. ‘De narcist’.
- De man die zich graag machtig voelt en speelt met jouw (onbewuste) gevoelens. Hij maakt je volledig afhankelijk van hem (op subtiele wijze raak je in een sociaal isolement), hij zorgt dat je je af en toe emotioneel verscheurd voelt, zodat hij jou weer kan ‘helen’. ‘De psychopaat’.
- De ‘hulpbehoevende’ of (emotioneel) onzelfstandige man. Het kan zijn dat hij qua uiterlijk sterk en stoer overkomt, maar op de één of andere manier heeft hij altijd (onbewust) hulp en steun nodig. Jouw steun.
- De seksueel geobsedeerde, gefrustreerde of geblokkeerde man.
Een uitgebreidere psychologische beschrijving van relationele missers vind je hier. >KLIK<
Bij al deze mannen ligt het risico van misbruik op de loer. Dit kan komen doordat het empatisch vermogen zeer klein is/ontbreekt (het misbruik vindt door hem ‘onbewust’ plaats), maar je kunt ook volledig bewust (ik heb het over ZIJN bewustzijn) misbruikt worden door een gewetenloze psychopaat.
Help, ik ben onderdanig/naïef en ik wil NIET misbruikt worden!
Naar welke man moet ik op zoek?
Zo lang je het gevoel hebt dat het alleen aan jouw man/vriend zal liggen of jij wel of niet misbruikt wordt, zou ik eerst maar op zoek gaan naar een goede hulpverlener. Dat meen ik serieus. Zorg dat je in je eigen kracht komt te staan! Zorg dat je (weer) in contact komt met je gevoelens en dat je deze serieus neemt. Zorg dat je ‘nee’ en ‘stop’ niet alleen kunt voelen, maar ook kunt zeggen en indien nodig zelfs schreeuwen.
(artikel gaat verder onder de afbeelding)
Oké, en dan heb je aan jezelf gewerkt, maar merk je dat die f*cking ‘blauwdruk’ er nog altijd voor zorgt dat je soms toch aangetrokken wordt door de voor jou ‘foute man’. Erken dat dan in de eerste plaats. Wees je bewust van de gevaren die daarin schuilen en blijf altijd alert. Zorg dat je jezelf op de eerste plaats zet. Niet omdat je egocentrisch bent, maar omdat je jezelf en de mensen om je heen een grote dienst bewijst wanneer je relationeel gezond bent.
Wat is een ‘goede’ of relationeel gezonde man?
(Voor het geval je me wat mannen betreft nog serieus neemt 😉 )
- Hij heeft oprecht interesse in jouw gevoelens en behoeften. Hij staat hier open voor en dat kan je duidelijk aan hem merken, doordat hij ernaar vraagt en vooral doordat hij ernaar luistert. (En dan niet alleen om jou een fijn gevoel te geven, zodat je met hem naar bed wilt!)
- Hij heeft zelfinzicht en is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen gedachten en gevoelens. Hij schuift jou niks in de schoenen en hij kan ‘sorry’ zeggen en vervolgens ook luisteren naar hoe het voor jou was.
- Hij deelt zijn gevoelens met je. Hij is open en eerlijk over zijn ‘tekortkomingen’ en minder sterke punten.
- Hij speelt geen spelletje met je. (Of jullie moeten dat allebei leuk vinden en het moet voor beiden duidelijk zijn dat het om een tijdelijk spelletje gaat! 😉 )
- Hij investeert in jou en de relatie, bijvoorbeeld met aandacht, tijd, energie of geld.
- Hij voelt zich niet ‘mannelijker’ wanneer jij kwetsbaar bent of ‘minder mannelijk’ wanneer jij sterk bent. Hij staat in zijn eigen kracht en stimuleert jou ook om in je eigen kracht te staan.
- Hij is ontzettend lief, heeft veel humor, blauwe ogen, en is precies dertig centimeter langer dan jij bent.
Oh, dit laatste punt geldt alleen voor mijn eigen relatie. 😀 Maar ook al heb ik nu zelf een goede/gezonde relatie, ik blijf toch altijd op mijn hoede. Ook in vriendschappen. Zodra iets niet helemaal goed (meer) voelt, maak ik het bespreekbaar en voel ik mij vrij de relatie, indien nodig, te herzien. Ik zal er altijd rekening mee blijven houden dat mijn inmiddels goed ontwikkelde alarmsysteem tòch kan haperen. Zo kan ik veilig en in vrijheid genieten van al het goede dat vriendschappen/relaties kunnen bieden.
Vergeet vooral niet dat, ondanks al mijn pogingen, de liefde niet in hokjes of vakjes te proppen is, maar dat het een zaak is van gevoel. Volg dus altijd je <3 , laat je <3 niet te snel op hol brengen, maar gebruik OOK je verstand, en draag jezelf een warm <3 toe! In godsnaam!
Denk niet dat het geluk van een ander persoon afhangt, geluk begint bij je zelf. Wanneer je met je zelf in harmonie bent, je geaccepteerd hebt wie en wat je bent is een begin van een gelukkig leven. Een ander persoon kan je aanvullen je sterken in feite nog gelukkiger maken. Mijn levenservaring is dat het gevoel vaak je beter waarschuwt voor een voor jou slechte situatie of persoon dan je ratio. Ik heb vaak in mijn leven gedacht was ik maar op mijn gevoel af gegaan dan had mij een hoop leed bespaart. Door verliefdheid worden vaak negatieve ervaringen gedachten weggeveegd wat heel menselijk is. Het opkomen voor je zelf is heel goed maar dit moet wel in balans zijn met je omgeving, we staan niet alleen in dit leven. Een leven dat uit alleen uit ik bestaat zal uiteindelijk een heel eenzaam leven worden.
Dank je wel voor je reactie, Kees! Ik herken het ook zo: geluk begint bij jezelf. Hoe meer je dit inderdaad uit jezelf kunt halen, hoe minder je een ander ‘belast’ met de verantwoordelijkheid voor jouw eigen geluk/leven. En hoe meer je relationeel ook te geven hebt. Ik denk dat voldoende eigenwaarde, onafhankelijk van de ander, de basis is voor een gezonde relatie. Herken jij dat ook?
Op zich is alles waar wat je zegt, Kees. Ik citeer: ‘Wanneer je met je zelf in harmonie bent, je geaccepteerd hebt wie en wat je bent is een begin van een gelukkig leven’
Het probleem is dat velen hier al niet eens toekwamen aan ‘Wanneer je met jezelf in harmonie bent.’ Natuurlijk ben je zelf verantwoordelijk, de ellende is dat als er in je kindertijd als het ware een groef op je LP wordt gezet die zegt: ‘jij bent onwaardig’ , het heel lang duurt voor je met ‘jezelf in harmonie bent’ . En als je je dat eindelijk realiseert kun je twee dingen doen: blijven hangen in een slachtofferschap (want je bent wel slachtoffer en dat mag je hardop zeggen) of jezelf herpakken en vreselijk je best doen om een andere groef in je LP te zetten. En dat gaat met vallen en opstaan..
En natuurlijk zijn zulke ‘groeven’ niet voorbehouden aan christenen. Wel is het zo dat het in een bepaalde chr hoek als deugd werd/wordt gezien om jezelf compleet weg te cijferen en je grenzen te negeren.
Ook dat ‘op je gevoel afgaan’ klopt als een bus. Het rotte is dat je na zoveel jaren moment echt niet meer weet wat je nou zelf vindt of voelt.
Wat goed uitgelegd, Marieke! Je legt precies de vinger op de zere plek. Er kan een groot verschil zijn tussen weten/begrijpen en toepassen/voelen…
Dank je wel voor je reactie!
Hier kan ik alleen maar stil van worden. Alles is gezegd wat maar gezegd kan worden.
Dank je wel voor je reactie, Cor! Is het herkenbaar voor je?
Ik kan mij voorstellen dat dit een lastig onderwerp is om op te reageren, voor zowel mannen als vrouwen. Ik kreeg wel enkele mailtjes n.a.v. deze blog. Ik zal de komende dagen kijken of ik daaruit (mits er toestemming voor gegeven wordt) kan citeren. Ik wil ruimte geven aan deze verhalen en aan mensen die zich middels hun ‘blauwdruk’ belast voelen.
Nee Inge, niet direct, ik was de persoon waarbij ze kwamen uithuilen. Maar dan gingen ze meestal toch weer terug naar hen die ze aan het huilen brachten. Toen begreep ik het niet helemaal, waarom zij zich zelf dat aandeden. Dacht toen dat vrouwen een sterke man nodig hadden en ik was maar een mietje met gelukkig wel brede schouders om op uit te kunnen huilen. Het ging en gaat me wel van het hert te zien hoe ze eigenlijk gewoon gebruikt werden/worden.
Het zijn niet altijd alleen de vrouwen die ‘slachtoffer’ zijn. De mannen zelf kunnen soms ook niet anders, vanwege hun ‘programmering’… Het onrecht van een destructieve relatie overkomt hen ook…
Er zijn zoveel brede schouders nodig! Fijn om te lezen dat die van jou al hun bijdrage leveren… hoe triest het ook is dat het nodig is…
Lieve Inge,
een gelovige opvoeding heeft zeker niet het monopolie op het kweken van onderdanige, naïeve vrouwen.
Toch neem ik aan dat het percentage vrouwen dat aan deze beschrijving voldoet ongetwijfeld hoger zal zijn bij de gelovig opgevoede vrouwen.
Natuurlijk spelen cultuuraspecten ook een rol en ik meen, dat zelfs genetische aspecten hier debet aan kunnen zijn.
In zijn algemeenheid denk ik dat als je jezelf toestaat om “voor een ander” te leven of dit van een ander verlangt, je duidelijk op de verkeerde weg bent.
Het is prima om wat voor een ander over te hebben maar je moet wel jezelf kunnen blijven.
Ieder mens is feitelijk alleen, je wordt alleen geboren en zal alleen sterven, het ligt voor de hand dat je dan ook alleen leeft. Uiteraard bouw je een groep mensen op om je heen die van betekenis voor je zijn en waar je dingen mee deelt, maar uiteindelijk val je toch altijd terug op jezelf.
Ik leef niet voor mijn vrouw of door mijn vrouw, wij leven naast elkaar. We waken ervoor om niet langs elkaar heen te leven, we doen veel voor elkaar en laten veel voor elkaar en ik denk dat daar de kracht van onze verbintenis ligt.
Laat elkaar in zijn/haar waarde, doe dingen samen maar ook los van elkaar, probeer zo compleet mogelijk te zijn.
Liefde, leefse en mijn warme waardering,
Jos.
Mooi verwoord Inge. Ik sluit me (als 4e nieuwsgierige man ☺ op deze vrouwen blog) aan bij de m.i. goed verwoorde reactie van Jos.
Mooi beschreven, lieve Jos! Dank je wel! 🙂
Haha DD, de eerste reacties die binnenkwamen, ook op Facebook, waren allemaal van mannen! 😉
Dank je wel voor je reactie. 🙂
Lieve Inge,
Geluk begint bij jezelf, maar er zijn er wel twee voor nodig, die allebei lekker in hun vel zitten. Daarom worden veel mensen verliefd tijdens een vakantie, als ze een nieuwe baan hebben, promotie gemaakt hebben, voor een examen geslaagd zijn, e.d. Verliefdheid als vlucht uit een probleem werkt niet, verliefdheid en liefde zijn zelf al probleem genoeg. Sommige mensen zijn een leven lang op zoek naar een gelijkgestemde ziel, en lopen daardoor de prachtige ervaring van de “coup de foudre” met een tegenpool mis. Leeftijdsverschil, taalverschil, cultuurverschil, het zijn allemaal leuke uitdagingen. Eerder is willen trouwen met je nichtje een beetje ziek. Waarschijnlijk is met iemand van de catechisatiecursus, ook dat heb ik nooit kunnen en zeker niet willen uitproberen, dat ook.
Leefse
Johan
Heel herkenbaar wat je zegt, lieve Johan! 🙂
In mijn geval was het leeftijdsverschil uiteindelijk totaal niet de reden van echtscheiding. Sterker nog, het voegde juist wel iets toe, als een interessante uitdaging en een verrijking van de relatie! Helaas was de relatie verder destructief zonder uitzicht op verbetering…
Dat herken ik dus heel goed. Bij mij was het, zoals je begrepen zult hebben, nogal extreem, maar ik was dan ook degene die, al tot over mijn oren verliefd, zei: „Je bent veel te jong voor mij.“ Gelukkig vond zij dat onbelangrijk. Het heeft in ons geval ook nooit problemen opgeleverd. Nee, ik zei desgevraagd bijv.: „mijn dochter? Welnee man, die is toch veel te jong om mijn dochter te zijn. Nee hoor, zij is mijn geliefde“. En zelfs bijna nooit commentaar gehad.
Een mooi en duidelijke blog, Inge. Toch vind ik het jammer dat je voor de vrouwen de woorden naief en onderdanig gebruikt en voor de mannen: de foute mannen. Beide zijn fout, naief, onderdanig. Noem het maar: niet zichzelf. Beide hebben als kind niet geleerd hun gevoelens te uiten, of mochten het niet. Beide hebben moeten overleven in hun thuissituatie: de ene door zich terug te trekken en onderdanig te zijn, de ander door te manipuleren en met gevoelens van de ander te spelen. Misschien heeft hij het wel geleerd bij zijn eigen , onderdanige, moeder? En kon hij op die manier krijgen wat hij wilde? En wie van die twee heeft geleerd dat je eigen keuzes kunt maken? Geen van beide, denk ik. Als je als poppetje rood geboren wordt, maar je ouders willen dat je blauw wordt , dan zul je uiteindelijk paars worden. In ieder geval niet jezelf. En dus moet je wat met al die onderdrukte maar opborrelende gevoelens.
Maar verder, ontzettend leuk besc hreven en een goed onderwerp, zeker van toepassing op veel huwelijken/relaties. Liefs, Els
Zeer goed punt, lieve Els! Ik ben het volledig met je eens. Ik gebruik overigens de woorden ‘naïef’, ‘onderdanig’ en ‘foute mannen’ ook om te prikkelen en mensen uit te dagen om verder te lezen. 😉
Hej Inge!
Jouw artikel is me op het lijf geschreven en dat moge duidelijk zijn, voor mij heel herkenbaar, komend uit een streng (niet-gelovig) gezin. Als een kind geen zelfvertrouwen heeft kunnen ontwikkelen, zijn eigenheid niet heeft kunnen ontdekken, is de kans groot op datgene, waar jij over schrijft. Je kunt het ook affectieve verwaarlozing noemen.
Jij bent er goed en sterker uitgekomen en wat vind ik dat fijn voor jou!
Ook ik kan me gelukkig prijzen, dat ik weliswaar op een wat latere leeftijd, mijn huidige man heb leren kennen en er achter kom: “Zo kan het dus ook”. Elkaar, voor ogen hebben en daarbij niet jezelf verliezen, verloochenen.
Tja, dat was een harde leerschool, om hier achter te komen en ik begrijp maar al te goed, dat niet iedereen hier zomaar mee naar buiten treedt.
Leefse!
Aaltje.
Hé Aaltje, wat heb je een mooie profielfoto! Je staat er gelukkig en krachtig op. Echt een afspiegeling van hoe je nu in het leven staat! 🙂
Ja Inge, je slaat de spijker op z’n kop. Ook fijn dat je dit “ziet”. Er zijn op de wereld al genoeg kijkers en te weinig “zieners”! -:)
Liefs!
Aaltje.
En naast een mooie foto ook nog eens een nieuwe blog pagina (een echte WordPress pagina zelfs 😉) met een mooie Nietzsche quote er op. Goed bezig! ☺
Veel blog plezier!
Mvg
Divine Decay
Dank je Devine Decay, ook voor jouw waardering en bemoediging!
🙂
Aaltje.
Echt superfijn voor je Aaltje, dat je het nu beter hebt!
Dank je wel Marieke, dat je dit hebt opgemerkt en mij laat weten. Dat doen mensen niet zo gauw en we hebben het allemaal nodig om elkaar te bemoedigen!
Liefs!
Aaltje.
Herkenbaar..helaas jaren onderdrukt in de kerk en door echtgenoot welke zijn roeping moest volgen omdat God die op zijn leven had gelegd. Ik moest volgen in die roeping, het kwam immers van God. 22 jaar geleden hoorde ik dit toen ik verkering wilde met deze jongen. Nu, na 21 jaar huwelijk bij hem weg gegaan omdat ik een andere lieve man had gevonden.. 2 kinderen bij hem gelaten en 1 met mij mee. Ik word gezien als de overspelige vrouw, regelmatig gestenigd met woorden door iemand met een roeping. Jarenlang heb ik mijn eigen gevoel weg moeten cijferen, mocht mezelf niet zijn, werd in een roeping gedrukt van iemand anders..en dan sta je daar, als voorgangersvrouw..Wil ik dit wel? Ik was altijd ” de vrouw van” ..eigen identiteit ? Ho maar! En scheiden deden alleen de goddelozen. Ben bezig mijn leven opnieuw in te vullen. Ervaar nog steeds de pijn. Zie hoe mijn 2 andere kinderen geïndoctrineerd door mijn man, ze zijn helaas te jong om te zien dat ze een eigen wil hebben hierin aangezien ze door mijn ex emotioneel vast gehouden worden; “als ik jullie niet had, wilde ik niet meer leven” ..hoe manipulatief kun je zijn naar pubers.
Vind het verschrikkelijk, zoek nog steeds naar m’n identiteit, heb ik God los gelaten? Ik weet het soms niet meer…
Je vertelt mijn verhaal, Doreth..bij mij alleen geen voorganger maar chr hulpverlener. Wat moedig dat je weg ging! Ook ik was 21 jr getrouwd, was gedegradeerd tot deurmat…en had dat uiteraard ook helemaal zelf laten gebeuren en in stand gehouden, geïnspireerd door ‘goeie’ Bijbelteksten. Balk en splinter, de onderste weg, de minste zijn, blablabla.
Je kinderen: ja, dat doet pijn. Je bent zo kwetsbaar in hen.
Wat heerlijk dat je een lieve man hebt gevonden en dat je jezelf goed genoeg vindt voor iemand anders. Dat is mijn klus nog..
Hallo Marieke, bedankt voor je reactie! Ik dacht serieus dat ik alleen stond in mijn problemen rondom de christelijke/evangelische wereld. Ik ben blij met mijn nieuwe vriend, hij is van huis-uit chr. geref. opgegroeid, maar door teleurstelling ook de kerk vaarwel gezegd. Ik hoop voor jou ook voor je dat je een nieuwe man zult ontmoeten die je begrijpt.
Mijn ex bestookt mij nog steeds met mail/whatsapp dat ik nu zo “nep’ ben , mijn bekering waarschijnlijk ook één groot toneelstuk is geweest en het ergste is misschien wel dat hij mijn meiden zo beïnvloed dat ik hun dezelfde woorden hoor zeggen; “mama is veranderd, is zichzelf niet meer…” en dat terwijl ik me nu juist “verlost” voel..
mijn ex preekt nog steeds overal, verkondigt een verlossend evangelie, terwijl hij mij uitmaakt voor van alles en nog wat, gisteravond kreeg ik nog “nep-moeder’ naar m’n oren geslingerd… en dat terwijl hij preekt over lief hebben…
Wat een schrijnend verhaal Doreth, en Marieke dus ook. Maar dit is een tijd die niet dol is op haatpredikers. Niet alleen moet je je eigen waarde beseffen, en dat doen jullie kennelijk wel, maar je moet ook terugvechten. Die zelfgerechtigheid met verwijzing naar een sprookjesboek bevechten door duidelijk te maken dat beide heren niet alleen jullie leven, maar ook dat van zichzelf hebben geruïneerd door eigen onnozelheid en ontoereikendheid. Vertel je verhaal hier, dat is prima en weldadig, maar vertel het ook aan je ex-vriendenkring. Probeer een schuldbesef aan de kant van je ex te wekken, in het belang ook van je kinderen. Vecht voor hen. Of God nog een plaatsje kan hebben in je leven, dat moet je natuurlijk helemaal zelf weten, maar laat het niet de genadeloze oude man met baard zijn, die nog door je dromen spookt.
terugvechten helpt niet in mijn situatie…helaas… mijn ex heeft , toen ik ben vertrokken, direct wereldkundig gemaakt via Facebook dat hij bedrogen is door de liefde van zijn leven en hij kreeg direct vanuit zijn omgeving alle steun, want….tja…vreemdgaan doe je niet, wat de reden ook is.
Er is een enkeling welke, na inmiddels een jaar, bij mij komen om mijn verhaal te horen. En neem van mij aan, ze schrikken van mijn verhaal. Iedereen heeft begrip voor mijn ex zijn verhaal,iedereen vind hem zielig. Ik word door verschillende mensen nog steeds genegeerd alsof ik oud vuil ben…zelfs door kerkgangers word ik genegeerd.
echt vrienden had ik nooit met mijn ex, want “we hadden genoeg aan elkaar” Ik bouw nu een vriendenkring om me heen op, welke mij en mijn vriend ondersteunen en begrijpen. heerlijk!
Blijf vechten Doreth.
Als het dan niet tégen je ex en zijn valse praatjes kan, dan toch vóór jezelf. Vóór je kinderen en vóór de waarheid.
Eens zullen je dochters volwassen zijn, net als jij gaan nadenken en ontdekken hoe de vork aan de steel zit. Werk daar naartoe.
Sterkte!
En eh, overtuig jezelf ervan: Je hebt god al losgelaten, anders stond je niet waar je nu staat, deed je niet wat je nu doet.
Lieve Doreth,
Wat een afschuwelijk verhaal.. wat heb je veel meegemaakt en wat zijn het ingrijpende dingen! Wat erg voor je, dat je helemaal niet werd geloofd en dat je moest toezien hoe ook je kinderen lijden onder de religieuze en manipulatieve druk.
Echtscheiding is zo ingrijpend… en het breken van de echt gebeurt vrijwel nooit op het moment dat iemand vertrekt of verliefd wordt op een ander… Daarvoor zijn er vaak al dingen gaande die voor verwijdering/wanhoop/eenzaamheid hebben gezorgd.
Soms is degene die vertrekt het meest trouw, omdat dat de persoon was die het meest bereid was om te werken aan het huwelijk, maar tegen muren van onbegrip en tegenwerking aanliep. Wie breekt dan de echt… het is een ingewikkeld en complex systeem, waarin je je vooral moet focussen op je eigen aandeel, begrip en vergeving voor jezelf en met een schone lei verder kunnen.
Ik hoop dat je momenteel genoeg hulpbronnen in je omgeving hebt om je gesteund te voelen. En ik hoop ook dat het tij zal keren voor de situatie van je kinderen. Soms is wijsheid om dingen te slikken en later uit te leggen, dan hen nu te verwarren met jouw versie van de waarheid. Het is al ingewikkeld genoeg.
Laat ze weten dat hun vader en moeder van hen houden en dit ieder op een eigen manier laten zien.
Heel veel sterkte met de situatie waar je in zit.
En ik ben blij voor je, omdat je een nieuwe partner hebt gevonden.
Marieke, jij ook heel veel sterkte… !
Ik wens jullie veel mildheid, wijsheid en liefde toe. <3
Op de Amerikaanse blog Journeyfree vond ik een hartenkreet die ik Marieke en Doreth niet wil onthouden: “After 21 years of marriage my husband feels he cannot accept me since I have left the “church” and is divorcing me”. Vraag je dus af: als je alleen de kerk had verlaten, zonder dit met een nieuwe relatie te combineren, hoe groot was dan de kans dat het “heilige huwelijk” op initiatief van je man was verbroken? De bijbel heeft overigens geen probleem met het samenleven van een christen met een ongelovige. Dit als discussiepunt inbrengen zou een hoop hypocrisie bloot kunnen leggen. Zelf ben ik als ongelovige al 9 jaar gelukkig getrouwd met een orthodox christelijke vrouw, die mijn ongeloof wel betreurt, maar zich er (in de meest letterlijke zin!) bij neerlegt.
[…] basisovertuigingen hebben mij lange tijd kwetsbaar gemaakt voor ‘foute mannen’, omdat ik totaal geen grenzen had en alleen maar had geleerd om (hem) te volgen. Voor mezelf […]
Vond het bijzonder om te lezen. Tob enorm met de vraag of ik mijn partner mag confronteren met alle dingen die mij kwetsen en pijn doen of dat ik dat in liefde (ik vraag me soms af of ik nog wel wat over heb) moet verdragen. De liefde rekent immers het kwade niet toe…….