In een steungroep op Facebook werd vandaag vol verbijstering en afgrijzen gereageerd op het antwoord dat door de redactie van Refoweb gegeven werd naar aanleiding van de hulpvraag van een bijna dertigjarige man.
Deze man vertelt dat hij gelovig is opgevoed, maar zichzelf nu als atheïst definieert. Hij wil graag een goede relatie met zijn gelovige familie en wil weten hoe hij het beste met hen kan omgaan.
Hij is zich bewust van het feit dat de redactie van Refoweb waarschijnlijk moeite heeft met zijn proces naar atheïsme en vraagt of ze hem hierin willen respecteren.
Refoweb reageert echter op tenenkrommende wijze door meteen al aan te geven dat ze hem dat respect niet zullen geven, gevolgd door een ‘preek’ over hoe erg het is dat hij God en Jezus afwijst. Ze vertellen hem op manipulatieve en veroordelende wijze dat hij God in zijn gezicht heeft geslagen en op zijn hart heeft getrapt, dat hij dom is en dat hij liegt tegen zijn familie.
Tot slot krijgt hij nog een dringende oproep om maar eens een ‘consult’ bij Jezus aan te vragen.
Lees de betreffende reactie hier: >KLIK< (link opent in nieuw tabblad)
BAM! In your face! (Wie slaat nou wie in het gezicht?) Dus hier kan de man het mee doen. Ik ben verbijsterd. Ijzig koud krijg ik het van de woorden van de redactie, waarin elke vorm van menselijkheid lijkt te ontbreken.
Zien ze niet dat deze man om hulp vraagt? Begrijpen ze niet het grote belang van een goede relatie tussen ouders en kinderen, ook wanneer de inzichten over wat ‘waar’ en ‘juist’ is volledig verschillen?
De pijn is groot
Als initiatiefneemster van het platform Dogmavrij, waar mensen met elkaar in gesprek zijn over het loslaten van aangeleerde, beperkende, religieuze dogma’s, krijg ik ook vaak de vraag hoe je als ‘afvallige’ het beste kunt omgaan met je gelovige ouders. Het is zelfs de vraag die mij het meest gesteld wordt en waarachter soms de grootste pijn schuilgaat.
Ik lees de worstelingen van kinderen die het goed willen hebben met hun ouders, maar die ‘uit de gunst’ zijn geraakt, omdat ze van inzichten verschillen. Kinderen die vroeger nog ‘lief’ waren, maar die nu worden bezien als ‘ongehoorzaam’ en ‘tegendraads’. Waar zij vroeger nog begroet werden met een glimlach en open armen, is er nu het hoofdschudden en zijn er de ijzige stiltes en gespannen verhoudingen.
Er is veel pijn, zowel bij de kinderen als bij de gelovige ouders, om de vanzelfsprekende verbondenheid die er niet meer is en de verwijten en de afstand die in plaats daarvan gekomen zijn. Deze pijn is groot, wordt vaak in stilte geleden en zelden begrepen door hulpverleners.
Oh Refoweb
En nu is er deze man, die het zó graag goed wil hebben met zijn gelovige ouders, dat hij bij andere gelovigen om advies vraagt. Hij kiest mensen uit die zo dicht mogelijk bij zijn ouders staan, omdat hij advies wil waarmee hij zijn ouders echt van dienst kan zijn. Hoe ver kan een kind zich uitstrekken, uit liefde voor de ouders?
Oh Refoweb, wat een misplaatste reactie… wat afschuwelijk hoe jullie deze volwassen man ‘op het matje’ roepen, een matje waarvan hij zeer bewust en na een moeizaam proces afstand deed. Hij is niet dom, zoals jullie durven beweren, hij heeft andere inzichten èn een vrije wil. Hij mag, net zoals jullie dat mogen, zijn leven leven op de manier waarvan hij gelooft dat dit ‘juist’ en ‘de bedoeling’ is. Daarin verschilt hij in niets van jullie.
Sta me toe om deze man te benaderen. Jullie hebben zijn gegevens. Willen jullie deze brief aan hem doorsturen? Hij moet weten dat er mensen zijn die hem en zijn probleem wèl serieus nemen.
Brief
Beste bijna dertigjarige man,
Dank je wel voor je moed om je hulpvraag te stellen op Refoweb. Ik heb je vraag gelezen en ook de reactie die je daarop kreeg. Als ik het al koud kreeg van verbijstering, hoeveel te meer moet deze reactie voor jou een klap in je gezicht zijn geweest. Het spijt me voor je, dat niet werd opgemerkt hoe groot de liefde en de pijn moet zijn die achter jouw vraag schuilgaat.
Ik wil je graag laten weten dat je niet de enige bent met deze gevoelens. Ik ben een community begonnen, waar mensen die gelovig werden opgevoed, maar nu op een heel andere manier in het leven staan, met elkaar in gesprek zijn, en waar de pijn die er kan zijn tussen gelovige ouders en hun anders- of niet meer gelovige kinderen regelmatig ter sprake komt. Je bent van harte welkom om ons te joinen!
Wat ik in jouw brief lees, is iets dat ik in veel andere brieven ook tegenkwam en ook uit mijn eigen proces herken: grote verantwoordelijkheids-, angst- en schuldgevoelens.
Doordat jij een afwijkende weg neemt, denk je dat je je ouders pijn doet. Daardoor voel je je verantwoordelijk voor hun gevoelens en wil je er alles aan doen om hun pijn zo klein mogelijk te houden. Er is een kloof gekomen tussen jou en je ouders, waar jij je voor de volle 100% verantwoordelijk voor voelt.
Ik weet, je hebt waarschijnlijk aangeleerd gekregen om je snel schuldig te voelen, maar je mag hier anders naar gaan kijken. De kloof die er tussen jou en je ouders is, komt namelijk niet alleen door jou, maar net zo goed door hun. Dat jullie van inzicht en uitzicht verschillen komt niet doordat jij nu deze bril bent gaan dragen, maar ook doordat zij door hun eigen bril blijven kijken.
Ook al ben je in deze ‘setting’ geboren, dat wil nog niet zeggen dat je geen recht hebt om daarvan af te wijken. En dat je ouders dat mogelijk nooit hebben gedaan en in het spoor van hun voorouders zijn getreden, betekent niet dat zij ‘lief’ zijn en jij ‘stout’. Elk mens mag kiezen: volg ik het pad dat anderen mij gewezen hebben of ga ik zelf op ontdekkingstocht? Beide keuzes zijn legitiem. In beide gevallen doe je wat je denkt dat goed is. Dat doen je ouders op hun manier en jij doet dat op jouw manier.
Net zoals jij bang bent om de band met je ouders kwijt te raken, zijn zij dat ongetwijfeld ook. Om het goed te houden/krijgen tussen jullie, kiezen jullie mogelijk beiden andere strategieën. Ik kan me zo voorstellen dat zij ervoor kiezen om jou ertoe te bewegen weer net als zij naar de dingen te kijken en dat jij juist graag zou zien dat zij accepteren dat jij nu een andere bril op hebt. In beide gevallen willen jullie hetzelfde: het samen goed hebben.
Wat ik je sowieso zou willen aanraden is om te voorkomen dat je in een strijd terecht komt over wat ‘goed’ is en hoe je dingen behoort te zien of hoe je je behoort te gedragen. Daarover verschillen jullie nou eenmaal te ingrijpend en diepgaand.
Probeer je ouders duidelijk te maken dat je hen niet wilt veranderen en dat je hun overtuigingen wilt respecteren, zoals duidelijk blijkt uit je brief, waarvoor mijn complimenten en respect.
Geef aan dat jouw overtuigingen voor jou net zo belangrijk zijn als hun overtuigingen dat voor hen zijn.
Het kan helpend zijn om je te realiseren dat je ouders veel tijd nodig hebben om te wennen aan het idee en om te rouwen om wat ze kwijtraakten. Jij bent al langer op de hoogte dat jullie niet meer dezelfde inzichten delen dan zij dat zijn en ook voor jou is het een langdurig en pijnlijk proces (geweest).
Maar ongeacht hoeveel tijd je je ouders geeft, je zult er zeer waarschijnlijk mee te maken krijgen dat er een groot verschil zal zijn in de mate waarin jullie elkaars keuzes kunnen respecteren. Doordat jij niet bij je aangeleerde visie op het leven bent gebleven, maar ingrijpend veranderd bent, is jouw ‘bereik’ enorm vergroot. Je weet dat je met je oude visie een goed mens was en dat je dit met je nieuwe visie nog steeds bent. Jouw ouders hebben mogelijk grote moeite om het ‘goede’ te zien in jouw visie en keuzes en dit kan, ook voor hen, zeer pijnlijk zijn.
Het is uiteindelijk aan jou om te kiezen en ook goed te voelen wat je kunt opbrengen, ook als volledige acceptatie van je ouders zal uitblijven. Uit de verhalen die mij zijn verteld blijkt dat volledige acceptatie zeldzaam is en dat volledige afwijzing helaas ook voorkomt. In de meeste gevallen bungelt de balans ergens tussenin.
Het is erg belangrijk dat je steun zoekt en ook krijgt, het liefst van mensen die begrijpen wat je doormaakt. Er zijn echt ontzettend veel van deze mensen, je bent zeer zeker niet alleen.
Neemt niet weg dat je het uiteindelijk allemaal zelf moet doen en dat het van tijd tot tijd ontzettend zwaar kan zijn.
Daarom wens ik je uit de grond van mijn hart heel veel sterkte, moed en wijsheid toe.
Voel je vrij om te reageren en laat het ook vooral weten wanneer je lid wilt worden van de community. (Er is een openbare en een geheime, waar mensen veel vrijer en persoonlijker met elkaar kunnen spreken.) Je bent van harte welkom!
Hartelijke groet,
Inge Bosscha
ingebosscha@outlook.com
Beste leden van de redactie van Refoweb,
Jullie zijn ook welkom in de community. Mits er geen pogingen tot bekering zullen plaatsvinden, want die zijn daar, naar welke richting ook, ten strengste verboden. Jullie zijn welkom om te leren en te begrijpen, van de pijn die mensen soms wordt aangedaan door (ongetwijfeld goedbedoelde) reacties zoals in bovenstaand voorbeeld gegeven door jullie.
Beste lezer,
Als jij deze man wilt steunen, reageer dan vooral op deze blog. Hopelijk leest hij het en anders staat het in elk geval op een website waar veel mensen in gelijksoortige situaties en met gelijksoortige vragen komen en er wellicht iets aan hebben. Dank je wel. 🙂
Met alle liefde,
Inge Bosscha
<3
Ach, lieve bijna dertigjarige man. Wat ben jij gegroeid dat je deze stap kon nemen. Wat een dappere beweging heb je gemaakt en hoe eenzaam en onbegrepen kun je je misschien wel voelen. Afwijzing…trachten jou te overspoelen met schuldgevoelens en gevoelens van onbekwaamheid. Onterecht!! Ik hoop dat je dicht bij je eigen gevoel kunt blijven. Hoe langer je sterk en op afstand staat, hoe opener je naar buiten bent over je gevoelens en over wat je raakt, hoe krachtiger jij zult worden. En het eerste geloof is geloof in jezelf, geloof in dat je deze stappen kon nemen, geloof in je eigen kracht! Je zult eye-openers krijgen, je zult ineens situaties van lang geleden kunnen begrijpen en je zult je je nog verder kunnen ontworstelen en zelf kunnen groeien. Dat is je gegund. Dat is ieder menselijk wezen op aarde gegund. Waar hij of zij maar in gelooft of niet in gelooft. Sterkte en lieve groet!
Ik heb dit artikel gelezen en het heeft mij erg geraakt/geschokt. Ik heb bewondering voor de manier waarop hier eea onder woorden wordt gebracht. Uiteraard heb ik dit artikel gedeeld op Facebook.
Beste jij,
Een voorzichtige reactie van iemand die zich thuis voelt in de kerk… maar een voorzichtige reactie omdat ik erg geschrokken ben het antwoord dat je kteeg. Met Inge heb ik bewondering voor jou om de brief die je schreef en de zorgzaamheid die je laat zien. Ik wens je toe dat je die zorg en liefde naar je ouders kunt behouden, ook als je die niet terugkrijgt van hun gemeenschap, die je zelf ook zo goed kent.
De stap om nota bene die gemeenschap om advies te vragen vind ik dapper en mooi. Ik vind het ook pijnlijk om te zien dat je erom aangevallen wordt. In mijn beleving laat het antwoord van Refoweb zien dat de belangrijkste opdracht van het christendom – leren onvoorwaardelijk lief te hebben – erg moeilijk is. Ik hoop dat je de liefde die spreekt uit jouw brief wilt blijven oefenen en beoefenen, zodat ik en andere christenen daar nog wat van kunnen leren. Waar ik alleen nog aan toe wil voegen dat de teleurstelling, verdriet en boosheid die ik mee bij je voor kan stellen gewoon mogen zijn. Hier laat ik het graag bij.
Ik wens je alle goeds
Ik las de betreffende vraag en het antwoord gisteren op Refoweb, en ik was net zo verbijsterd. Uit het antwoord blijkt een zeer matig inlevingsvermogen (misschien bewust) en in ieder geval weinig empathie (gedreven door de strenge bijbelse interpretatie tot vermaning?). Het is goed Inge, dat je deze mooie reactie hebt aan Refoweb hebt verstuurd.
Telkens, als je deze gebeurtenissen leest, zie en voel ik weer dezelfde pijn, het verdriet,onvermogen en liefdeloze verwijdering tussen mensen. Bewondering voor deze man die zelf (na denk ik een gedegen feiten onderzoek) zijn leven kan, mag en wil bepalen, dat geldt ook voor zijn “gelovige” ouders, “echter daar zit nu juist een hele grote adder onder het gras”! Inge je schrijft een héél belangrijk stukje ik citeer: “Ook al ben je in deze ‘setting’ geboren, dat wil nog niet zeggen dat je geen recht hebt om daarvan af te wijken. En dat je ouders dat mogelijk nooit hebben gedaan en in het spoor van hun voorouders zijn getreden, betekent niet dat zij ‘lief’ zijn en jij ‘stout’. Elk mens mag kiezen: volg ik het pad dat anderen mij gewezen hebben of ga ik zelf op ontdekkingstocht? Beide keuzes zijn legitiem. In beide gevallen doe je wat je denkt dat goed is. Dat doen je ouders op hun manier en jij doet dat op jouw manier”
Dat zet mij aan tot logisch redeneren…Waarom zijn de ouders in het spoor van hun voorouders getreden? Zijn beide keuzes legitiem? (rechtvaardig, acceptabel of gegrond) In beide gevallen “denken” beiden dat het “goed” is. waarom denken ze dat en hoe zijn beiden zover gekomen?
Nu de kern of basis van de zaak: Wie of wat is de veroorzaker van deze (wereldwijde) liefdeloze verwijdering en problemen? Hebben de “gelovige ouders” werkelijk een vrije keuze? Door wie of wat worden hun gedrag, de (kerkelijke of dogmatische) informatie stroom, de gedachten en emotie’s van deze “gelovige ouders” beheerst? Is een “geloofskeuze” een “vrije” keuze ? Heb je als kind een vrije keuze? is deze keuze legitiem? Is dat allemaal bebaseerd op liefde? Bijna “dertig jarige man”, ik heb respect en bewondering voor je inzet en liefdevolle pogingen, ga zo door, help mensen te denken en redeneren met een 100% vrij wil, zonder dogma’s of andere (dwingende) overtuigingen en invloeden die bepalend zijn voor liefdevolle toenadering of juist verwijdering, verdriet en angst, Refoweb, aan de vrucht herkent men de boom.
Ik ben echt sprakeloos van de reactie -van de redactie- van Refoweb. Uit woede heb ik gisteravond maar niet gereageerd. Beste 29-jarige man: petje af voor je respectvolle en liefdevolle benadering! Ik hoop van harte dat deze mooie eigenschappen van je geen deuk oplopen en dat je een goede oplossing vindt voor je vraagstelling.
En Inge, weer een heel mooi geschreven stuk hoor.
Lieve bijna dertiger man, In tegenstelling tot het weinige respect wat je hebt gekregen van Refoweb vind ik gelukkig wel volop in de liefdevolle en mooie reacties van Dogmavrij. Ik hoop van harte dat je dit allemaal te lezen krijgt.
Ik vond het nogal aanmatigend hoe Refoweb jou de les gaf. Als er een god is van de liefde dan vraagt deze entiteit niet om in hem te geloven. Zoiets zou gewoon niet te definiëren zijn. Door jouw brief aan Refoweb heb je deze gemeenschap eigenlijk een spiegel voorgehouden! Voor de meeste mensen is god een onzelfzuchtig wezen dat ons de mogelijkheid heeft gegeven om te bestaan. Maar als je kijkt naar de regels die deze fundamentalistische geloof de mensen opleggen, dan zou deze god een zelfzuchtige wezen zijn. Zo dien je god te aanbidden! Je dient hun regels te volgen als je je beloning wilt krijgen! Je moet je leven door hun laten beoordelen. Dat is egocentrisch gedrag zou ik zeggen, je zou het zelfs NARCISTISCH gedrag kunnen noemen.
Het dreigen met hell en verdoemenis is niet erg humaan.
Liefde, respect, compassie en empathie zijn de ijkpunten waarin wij geloven en vasthouden in het leven. Ik wens je van harte alle goeds!!!
Veel Liefs Dida
ps graag voeg ik hierbij een linkje. Als fotograaf was ik getuige van een intense liefde en die bezegeld was. Ik voelde dat er werkelijk iets bijzonders was.
https://plus.google.com/109125386636808193829/posts/fUjpPpubzM5
Ik hoop dat het linkje nu wel werkt… Bedankt Inge voor je snelle reactie
https://plus.google.com/109125386636808193829/posts/fUjpPpubzM5
+ Dogmavrij is een mooie haven om in af te meren 🙂
Beste Inge,
Hoewel ik jouw blog al geruime tijd met levendige belangstelling volg, neem ik zelden de moeite om te reageren omdat ik, om zo te zeggen, niet tot de doelgroep behoor: ik worstel niet met m’n religieuze achtergrond want ik hèb er geen. Ik ben opgegroeid in een agnostisch gezin. Gevraagd naar mijn overtuiging – uit mezelf begin ik er nooit over – noem ik mezelf gekscherend “orthodox atheïst”. Het bestaan van een opperwezen komt me dermate onwaarschijnlijk voor dat ik het beschouw als de facto onmogelijk.
Wat mij betreft is God zoiets als Sinterklaas voor volwassenen. De analogie tussen God en de Goedheiligman is opvallend: beiden zijn belonende en straffende entiteiten die alomtegenwoordig, almachtig en alwetend heten te zijn. Beiden hebben het eeuwige leven. Beiden hebben een zwarte knecht voor het smerige disciplinaire werk (toen ik een kind was, hetgeen veel langer geleden is dan ik me wens te herinneren, werden stoute kindertjes nog door Zwarte Piet met de roe getuchtigd alvorens per jutezak te worden gedeporteerd naar Spanje).
Beiden zijn, wat mij betreft, evenzeer niet-bestaand. De menselijke neiging tot godsdienst beschouw ik als het resultaat van een speling van de evolutie die heel erg schadelijk is uitgepakt (de speling bedoel ik, niet de evolutie). De ellende die erdoor is veroorzaakt, is onafzienbaar en stemt tot diepe depressie.
Dat laatste kun je in elk geval ook zeggen van de reactie die de “bijna dertigjarige man” heeft gekregen van dat Refoweb. Merkwaardig, denk ik dan, dat een godsdienst die de naastenliefde predikt, in de praktijk zo liefdeloos kan zijn.
De reactie is anoniem, maar ik heb een half uurtje rondgesnuffeld op Refoweb en, afgaande op bepaalde stilistische karakteristieken in de tekst, vermoed ik dat die geschreven is door een zekere Ds. A. Kot, die andere reacties op Refoweb inzake afvalligheid en atheïsme wèl heeft ondertekend. En één zin in zijn onderhavige reactie heeft me een spontane schaterlach ontlokt.
“Het grootste cadeau dat een mens op aarde kan ontvangen zet je op het spel voor een paar jaar plat plezier hier op deze aardkloot.”
“Plat plezier”? Wat voor hoogst zonderlinge fantasieën koestert Ds. A. Kot in godsnaam (pun intended!) over het atheïsme… Het zou al te kinderachtig zijn om daar een reeks vrolijke veronderstellingen inzake de zondige drijfnatte dagdromen van een dominee op te projecteren. Dat zal ik dus maar niet doen.
Maar het raakt wel aan een punt dat me altijd weer ergert als ik in aanraking kom met godsdienst: de pretentie dat het geloof de moraal in pacht heeft. Hier blijkt weer eens impliciet dat dat niet het geval is want, lieve Inge, ik ben het volkomen met je eens dat het niet aangaat om iemand die zo duidelijk met een groot probleem zit, zo’n geniepige tik op z’n neus te geven.
Maar ik schat in dat Refoweb jou niet met de arme man in contact zal brengen; voor Ds. A. Kot en zijns gelijken ben jij de ongetwijfeld de spreekbuis van de duivel.
Solon
Inderdaad een christelijke tak van IS, die nog in is voor onthoofdingen met een bot mes. “Zo’n antwoord slaat alles natuurlijk”, reageert prof.dr. S. Paas, een steil gereformeerde theoloog met wie ik een goede relatie heb en wiens mening ik wilde weten. Zo zijn er echt ook. Het antwoord verbijstert me niet, maar bevestigt mijn ideeën. Zo zijn ze vaak onderling ook hoor. Ik herinner me het verhaal van een bible belt-dominee op kraambezoek, die een laatdunkende blik in de wieg wierp en de profetische woorden sprak: “blinkend brandhout voor de hel” (de historiciteit wordt gestaafd door een betrouwbare bron). De vraagsteller heeft mijn volle sympathie, maar laten we eerlijk zijn, hij heeft het liefdeloze antwoord gekregen dat hij verwachten kon, en het advies om niet te doen alsof lijkt me volkomen juist. Daar wint hij niets mee en op den duur loopt dat toch spaak.Hij heeft dus een antwoord waar hij mee uit de voeten kan.
Vreselijk gewoon. Wat goed dat je hier aandacht aan besteedt en wat een geweldige opsteker schrijf je erbij!
Het is juist die liefdeloze onverzettelijke onverdraagzaamheid wat mensen tot wanhoop kan drijven en waardoor ze de kerk ver achter zich laten.
Jammer genoeg geeft dat ook weer een leegte. De behoefte aan gemeenschapszin is er namelijk vaak wel. Het is de manier waarop wat het probleem is.
Warme groet!
De man geeft duidelijk aan dat hij atheïst is geworden. Dwz dat hij dus niet meer in het bestaan van een God gelooft. Je zou dan verwachten dat Refoweb met een aantal argumenten zou komen waarin ze voor het bestaan van de God uit de bijbel pleiten. Maar niets is minder waar. Ze verdiepen zich niet in zijn standpunt maar gaan er van uit dat zij gelijk hebben, Zo lees ik o.a. wat hij hun God heeft aangedaan en dreigementen met de hel. Wat me ook opvalt is dat zij er vanuit gaan dat hij ongelovig is geworden om meer van het leven te kunnen genieten. Wat een achterhaald beeld over ongelovigen. Blijkbaar ziet refoweb ex-gelovigen als mensen die er liever op los leven dan naar de kerk te gaan. Zoals ik begon, het probleem van ex-gelovigen dat zij niet meer in het bestaan van een God kunnen geloven ontgaat hen. Ze hebben er geen idee van wat voor worsteling er voor nodig is om van God los te komen. Ze willen niet begrijpen dat ongeloof bv. kan ontstaan doordat men zich meer in het ontstaan van de bijbel is gaan verdiepen, de Bijbelverhalen kritischer is gaan lezen. Ik herinner me een waarschuwing van mijn moeder. Ze vroeg aan mij of ik nog wist hoe het voelt als je je vinger brandt. En dat terwijl ik juist niet meer in het bestaan van een hel geloofde. Dat ongeloof kan ook refoweb zich blijkbaar niet voorstellen. Ze doen daar in hun antwoord in elk geval geen moeite voor.
De reactie die de redactie van Refoweb geeft is, zoals te verwachten valt, tenenkrommend. Een reactie van een club mensen die zichzelf zien als de vertegenwoordigers van het juiste geloof en op grond daarvan menen te oordelen en anderen waar nodig te veroordelen. Het is te triest voor woorden. Er is slechts een waarheid denkbaar: hun waarheid en iedereen dient zich daaraan te onderwerpen. Deze mensen hebben het grondrecht ‘vrijheid van godsdienst’ totaal niet begrepen. Vrijheid van godsdienst geeft iedereen het recht te geloven wat hij of zij wil, maar ook – en dat vergeten zij – het recht om niet te geloven.
Beste bijna-dertiger ,
Hoewel ik je besluit / ontwikkeling betreur begrijp ik m wel. Wij zijn allemaal verlaters van God, niemand uutgezonderd. Dat zou het antwoord aan jou moeten typeren, in die zin, dat deze met liefde geschreven had moeten worden. De toon is veroordelend en aanmatigend. Dat had heel anders gekund en gemoeten. Ik voel plaatsvervangende schaamte. Mijn wens is dat ooit eens je bestemming niet zozeer in de kerk, maar in God mag vinden.
Hartelijke groet van een ambtsdrager uit de HHK.
Het is goed om te beseffen dat refoweb over het algemeen weinig met christen-zijn te maken heeft. Liefdeloos, harteloos, angstig. In weinig straalt het iets uit van Jezus. Het is vaak verbijsterend om te lezen. Ik doe het weleens om hard te lachen samen met mijn lief over de treurigheid die daar beschreven wordt. Maar goh: je zal toch echt met bepaalde vragen lopen en dan zulke antwoorden krijgen…. toch een vorm van masochisme.
Afschuwelijke liefdeloze reactie van Refoweb. Wel jammer dat deze bijna 30 jarige man nog iets bruikbaars qua advies verwacht van dit soort vastgeroeste non-empathische ubergelovigen. Ik zou hem dringend aanraden ergens anders advies in te winnen en misschien zelfs wel therapie te volgen bij een warm voelend empathische menselijke therapeut/social worker of iets dergelijks. Wat een afschuwelijke emotionele wond heeft Refoweb hem aangebracht. En die zouden van de naastenliefde zijn????