Voor wie liever luistert dan leest:

Verkiezingsdag. M’n stembiljet lag klaar. Toch heb ik niet gestemd. Ik had wel iets anders aan mijn hoofd. Mijn vriend en ik besloten die dag vol verdriet dat het voor ons beiden beter is om onze relatie van ruim tien jaar te beëindigen. En nu ben ik in de rouw. En het is heftig. Ik voel intens, ik ga diep, ik scheur, ik breek.

Ik kén rouw. Ik schreef er vaker over. Ik coach mensen die in de rouw zijn. Kerkverlaters. Ze missen het fundament van hun leven, ze missen de vanzelfsprekende verbondenheid met de groep en soms ook met hun vrienden en familie, en wanneer ze ook hun geloof in God kwijtraakten of loslieten, missen ze vaak ook het gevoel van een liefdevolle, verzorgende aanwezigheid en het idee dat je altijd gezien en gehoord wordt. Gevoelens van desolaatheid en verstoting kunnen een rol spelen, een diepe eenzaamheid en wanhoop kan je overvallen en je weet vaak niet meer hoe het nou verder moet.

Ineens zit ik daar ook weer middenin. Hoe kan ik leven zonder hem? Wie houdt me nu vast als ik moet huilen? Wie kalmeert me als ik angstig ben? Wie knuffelt me? Wie verlangt naar me? Wie ziet mij? Met wie kan ik op elk moment van de dag even snel iets overleggen? Wie staat er altijd voor me klaar? Wie is er voor me als ik het even niet meer weet? Wie zegt me dat ik het heus wel kan? Waar is het fundament waarop ik mijn sterke – vrouw – act kan spelen?

Alles lijkt te verbrokkelen en te verpulveren. Ik voel wanhoop en paniek. Dit kan ik niet! Ik voel mijn intense aanhankelijkheid, de mate waarin ik mij altijd hecht aan mensen. Ik voel hoe ik mij nog steeds verbonden voel met mijn exen en met hun eventuele kinderen en kleinkinderen. Ik ben iemand die zich enorm en diep kan hechten. Het is wel een soort thema in mijn leven dat ik me verbonden voel met mensen die zich niet altijd ook verbonden voelen met mij. Bijvoorbeeld met gelovigen. Onder hen zijn er die mij zien als een ‘bok’ en zichzelf als een ‘schaap van de kudde’, en daarin ligt voor hen een soort tweedeling. Terwijl ik ons beleef als ‘we zijn toch allemaal dieren’. Ik word in mijn leven nou eenmaal vaker geconfronteerd met het feit dat ik anderen soms liever heb en als meer nabij beleef dan zij mij.

Ik vind dat oké, dat is nou eenmaal zo, ik ben een aanhankelijk type. Maar wanneer ik dit combineer met wanhoop en paniek, dan voelt aanhankelijkheid ineens als afhankelijkheid. En dat is ontwrichtend voor mijn zelfbeeld. Dat doet me denken dat ik helemaal nooit een sterke vrouw ben geweest, maar dat er diep in mij een klein meisje zit met verlatingsangst.

Ik sta mezelf toe alles te voelen, ook al is het naar en zwaar en beangstigend. “Kijk en leer” zeg ik tegen mezelf, wanneer ik voel dat ik weer naar de diepte ga. Ik ben vastbesloten om boven te komen met parels. Zo was het altijd. Ik voel een diep vertrouwen dat ik parels ga vinden en met een vreemd soort zelfverzekerdheid kijk ik rond in mijn diepste krochten en probeer ik mezelf bij te lichten op mijn pad.

Terwijl ik door mijn dal van diepe duisternis ga, huilend om mijn veilige maatje, mijn dierbare vriend, die nu niet meer naast me loopt, voel ik hoe ik met duizenden draadjes aan hem vastzit. En ik voel hoe ze één voor één breken. Dit is er niet meer. En dat. Dit kan niet meer. En dat moet ik nu zelf doen. Ik wil me vastklampen aan hem, omdat hij degene was naar wie ik me in nood altijd kon wenden. Ik besef dat ik moet wennen aan een nieuw normaal. Ik weet en herinner me van andere rouwperiodes dat ik nieuwe wegen ga vinden, nieuwe steunbronnen ga ontdekken, nieuwe kracht ga herkennen in mezelf. Ik weet dat over een aantal weken alles een stuk beter zal gaan, hoewel ik dan ook nog steeds in de rouw zal zijn, maar dan ben ik inmiddels gewend om middenin de pijn niet meer iets van hem te verwachten.

We gaan onze eigen weg nu. En wat doen we het goed. Ik ben trots op ons. We houden nog steeds zoveel van elkaar en dat zullen we waarschijnlijk ook voor altijd blijven doen. We zien zorgzaam naar elkaar om. Red je het? Wanneer zullen we weer even bellen? En moedig maken we de periodes tussen onze contactmomentjes steeds groter. We weten dat we dit moeten doen. We zijn nou eenmaal te verschillend. Dat was altijd al zo. Dat leidde soms tot grote hilariteit en heeft ons ook enorm veel opgeleverd. Wat hebben we veel van elkaar kunnen leren, juíst doordat we de dingen zo anders aanvlogen en zulke verschillende behoeftes hadden. Maar dat maakte dat onze relatie er ook één was waarvoor we hard moesten werken. En naarmate dat langer duurde, werd dat zwaarder en kregen we vaker gesprekken over dat het té zwaar werd. Dan maakten we plannen, we verzonnen nieuwe strategieën om in onze béide behoeften te kunnen voorzien. Wat hebben we ons best gedaan, wat hebben we hard gewerkt, veel opgeofferd, veel gegeven en intens veel van elkaar gehouden! Wij hebben niet gefaald. Ook nu niet, nu we er in liefde voor gekozen hebben elkaar los te laten. Maar wat doet het pijn.

Ik wilde dit eerst niet met jullie delen. Het is zo kwetsbaar, het is nog zo rauw. Het voelt ook alsof ik aankondig dat ik weer ‘beschikbaar’ ben ofzo, alsof ik wel weer lastiggevallen kan worden op Facebook, zoals sommige singles schijnt te overkomen. Ik vond het stiekem altijd prettig dat ik mijn relatiestatus zichtbaar had en dat daarin te lezen stond dat ik een relatie had. Nu heb ik hem onzichtbaar gemaakt. Ik wil niet dat mensen kunnen meekijken wanneer ik hier verandering in aan ga brengen. (Ja, het moet nog… alles op z’n tijd.. ) Ik wil steviger op mijn eigen benen leren staan. Ik wil niemand nodig hebben. Al weet ik dat ik nou eenmaal ‘bedraad’ ben als aanhankelijk typje en dat dit mij een bepaalde kwetsbaarheid geeft. Ik vind het zo fijn om soms op iemand te leunen, om gezien en gekend te zijn, om niet alleen te zijn. Als ik ergens kwetsbaar kan zijn, kan ik ook veel beter sterk zijn. En nu moet ik leren om op nieuwe plekken kwetsbaar te zijn, om andere mensen in vertrouwen te nemen, om nieuwe wegen te vinden. Ik weet dat ik dat kan. Ik weet ook dat het tijd zal kosten. En dat het vaak zal voelen alsof ik het niet kan. 

Ik ben deze dagen in mijn gedachten en gevoel bewust teruggegaan naar een tijd waarin ik mij ook volledig alleen heb gevoeld. Dat was toen ik zwanger in een vrouwenopvanghuis zat, in de clinch met het kerkelijk gezag, doodsbang dat God mij niet meer wilde/had verlaten en elke nacht lag te huilen en angstaanvallen had. Toen waren er ook geen sterke armen om me heen. Toen wist ik ook niet waar ik het zoeken moest. Toen heb ik het ook gered. En juist díe periode heeft me zoveel geleerd en werd achteraf gezien het begin van een moedige reis waarin ik mezelf nieuwe inzichten en ervaringen toestond.

Het lijkt alsof ik dit niet kan, maar ik wéét dat ik het kan. Ik voel me niet goed, maar het gáát wél goed. Het gaat precies zoals het moet.

Ik duik moedig. Ik duik diep. Ik vind de parels. En ik kom weer boven. Kijk en leer. Dit is rouw. Dit ben ik. Dit is het leven. Míjn leven. En hier wil ik zijn. Híér stem ik voor.

Op Dogmavrij kan je lekker gratis lezen zonder reclame of betaalmuur. Zo sluiten we niemand buiten. Neemt niet weg dat er – naast veel liefde – tijd en geld in deze website wordt gestoken. Heb jij misschien iets (gehad) aan de artikelen, de series, de steungroep of andere projecten? Zou je dan willen overwegen om dit werk te steunen? Dat kan via  http://petje.af/ingebosscha Dank je wel!