“Spreek ik met Inge Bosscha?”

“Ehm… ja, dat klopt, dat ben ik. En wie bent u?”

“Ik ben xxxxxx. Je kent mij niet. Ik ken jou ook niet. Ik heb je telefoonnummer van je ouders doorgekregen.

Ik zal even uitleggen waarom ik je bel. Ik heb begrepen dat jij vanaf 1989 tot en met 1995 catechisatielessen hebt ontvangen binnen de GKV. Klopt dat?”

“Dat kan wel kloppen ja, de precieze jaartallen weet ik zo even niet. Maar hoezo?”

“De GKV probeert momenteel om alle mogelijke gedupeerden op te sporen. Wij nemen onze verantwoordelijkheid heel seri…”

“Wacht even… ‘gedupeerden’ zei u? Hoe bedoelt u? Zat er soms asbest in dat zaaltje waar we catechisatie kregen?”

“Oh, neem me niet kwalijk, ik dacht dat je al op de hoogte zou zijn. Nee, het gaat niet om asbest. Het gaat om wat we jou, en anderen, geleerd hebben. Dat was als het ware ook giftig. Maar dan met name voor je sociale vorming en je rationele en emotionele ontwikkeling.

We hebben in alle grote kranten, zowel de landelijke als de regionale, spijtbrieven laten plaatsen. Ik dacht dat je dat wellicht gezien had, vandaar dat ik er gelijk over begon.”

“Ik weet even niet wat…. Tjonge…. Dit had ik nooit verwacht… ”

“Nee, die reactie horen we vaker. We zijn vroeger zo stellig geweest, dat de mensen die dat meemaakten zich bijna niet voor kunnen stellen dat het nu zo anders is. We zijn overigens ook een aantal leden kwijtgeraakt.

Maar in elk geval, we realiseren ons nu dat we toen veel te veel gericht waren op ‘de juiste uitleg’ van de bijbel. Maar we hebben met onze definities van deze ‘juiste uitleg’ ook onze grenzen strak afgebakend en mensen buitengesloten die het niet met ons eens waren.

Daarmee gaven we eigenlijk alleen maar ruimte aan onze eigen gedachten, waarvan we aannamen dat die door God geïnspireerd waren. We beperkten echter de ruimte van God en van de veelkleurige gemeente. We hebben daar oprecht spijt van.

En we realiseren ons dat we schade hebben veroorzaakt bij mensen, soms ook bij hele families. We waren scheidingbrengend bezig en leerden de jeugd, jou dus ook, om scheidingbrengend te denken. Om de wereld in te delen in ‘wij’ en ‘zij’.

We hebben aandachtig geluisterd naar de verhalen van mensen die te maken kregen met soms heel veel onrecht dat hen door ons of door onze leden werd aangedaan. Soms voelen mensen zich zelfs voor het leven misvormd.

Dat maakt dat we het boetekleed hebben aangedaan. Voor deze mensen, maar ook voor gelovigen in andere kerken, die wij zo nodig hebben moeten veroordelen. We dragen dit boetekleed voor iedereen die zich door ons onheus bejegend of beschadigd voelt of heeft gevoeld.”
 

Helaas heeft bovenstaand gesprek alleen in mijn fantasie plaatsgevonden…