Kunnen gelovigen en niet (of anders-) gelovigen elkaar echt accepteren?
Wat denken jullie?
Willen jullie stemmen? Alvast enorm bedankt!
Stemmen kan anoniem, maar je keuze toelichten mag natuurlijk ook en kan hieronder, bij de reacties. 🙂
Lees hier meer over de valkuilen die er kunnen zijn wanneer een gelovige en een niet (of anders-) gelovige met elkaar in gesprek gaan.
Mijn man en ik gaan nu ongeveer 5 jaar niet meer naar de kerk, maar ons geloof in God zijn we niet kwijt geraakt, het is wel veranderd. We kwamen er ook achter dat we stukliepen op de dogma´s en leerstellingen, ook al zijn ze in iedere kerk anders. Iedere kerk vindt zijn dogma´s de ware en de meest bijbelse. In mijn blog beschrijf ik het zo: Religie zegt: volg onze regels, onze wetten.
Wij hebben het juiste perspectief op de wil van God.
Volg ons programma, dien Hem door te werken voor de Heer.
Je wilt toch niet veroordeeld worden, dus maak de juiste keuzes.
Je moet je aan de regels houden, goed je best doen.
Religie laat je voortdurend rennen, waar je doodmoe van wordt.
Het geeft angst, want doe ik het wel goed en ben ik wel op de juiste weg.
Genade zegt: Komt allen tot Mij, die vermoeit en belast zijn en Ik zal u rust geven. Ik zal je dragen in elk facet van je leven. Ik geef je alles wat je nodig hebt. Ik geef je vrede, waar je ook bent.
Ik accepteer je zoals je bent, gewoon omdat Ik van je hou.
Ik ben je Schepper en jij bent mijn creatie. Ik kies ervoor van je te houden, want Ik ben Liefde.
Dat jij alles wat met God en geloof achter je hebt gelaten begrijp ik heel goed. Je blog lees ik met grote interesse en ik herken mezelf er ook in.
Dank je wel voor je herkenbare, verbindende woorden en je begrip!
Ik herken de ontwikkeling van ‘wet’ (dogma’s) naar ‘genade’ (liefde).
Voor mij kwam er nog iets bij, namelijk de theorie dat aan mijn beleving (wel of geen God) mijn aannames en gedachten ten grondslag liggen. Dit maakt dat ik mij vrij voel om wel of niet in het bestaan van God te geloven. Het feit dat ik beide opties zou kunnen kiezen, vergroot mijn begrip voor mensen die hier voor zichzelf een keuze in gemaakt hebben, welke keuze dit dan ook is.
Ik vind dat het absoluut moet kunnen. Een goeie vriendin van mij is gelovig en ik ben ongelovig. Ze accepteert dat van mij. Toch is er een maar. Ze kan niet alles van mij accepteren, dus daar wil ze dan gewoon over zwijgen. Er zijn dus voorwaardes aan onze vriendschap. Dat vind ik best moeilijk, want ik ben degene die zich moet aanpassen. Maar, de rest van onze vriendschap is goed en daar kies ik voor, dus accepteer ik het. Andersom heb ik ook bepaalde gedachtes over het geloof die ik nooit zal uitspreken naar haar.
Kunnen we elkaar dan echt accepteren? Ik denk het wel, maar er is een gebied waarin we elkaar niet begrijpen en verstaan.
Lieve groet,
Monique Amber
Wat je schrijft is voor mij heel herkenbaar.
Ik had ooit een hele goede christelijke vriendin (soulmate), met wie ik gewend was alles te delen. Onze vriendschap ontstond toen we beiden christelijk waren en ons christelijk geloof was een belangrijke gezamenlijke basis en ook ons grootste gespreksonderwerp. Van hart tot hart konden we urenlang met elkaar praten. Dat bleven we doen, ook toen ik langzaam maar zeker niet meer christelijk was geworden.
Jarenlang ging dit goed, maar toch was er ook iets veranderd. De allerbelangrijkste basis was verdwenen. Wat ons het meest bezig hield gingen we steeds meer met anderen delen. Zij met andere christenen en ik met andere ‘afvalligen’. Het is ons niet gelukt, en we wilden het ook niet omdat het niet bij ons paste, om in onze vriendschap bepaalde onderwerpen niet meer te bespreken met elkaar. Uiteindelijk kozen we ervoor dat onze vriendschapswegen uit elkaar zouden gaan, omdat onze mooie vriendschap dreigde te veranderen in een frustrerende en verdrietige reeks van confrontaties met onze verschillen.
Misschien hebben we allebei tijd nodig om te rouwen om een gezamenlijke basis die verdwenen is. Misschien hebben we in de toekomst weer een fijne vriendschap. Aan onze liefde voor elkaar zal het in elk geval niet liggen!
Ik vind het mooi om te lezen hoe het jou en je vriendin lukt om een goede vriendschap te hebben met elkaar. In jullie geval is er misschien nooit sprake geweest van een gezamenlijke ‘geloofsbasis’, waardoor de zaken vanaf het begin misschien al duidelijker lagen.
Toch kan ik me heel goed voorstellen dat het ook een beetje als een gemis voelt wanneer je om bepaalde onderwerpen heen laveren moet. Zeker voor iemand die zo taboe-doorbrekend bezig is als jij!
Dank je wel voor je reactie! 🙂
Ik heb antwoord 1 en 2 aangevinkt. Ik denk dat het kan/zo is al moet ik er bij zeggen dat in sommige relaties het onderwerp vermeden wordt. Ik merk het i.i.g. niet dat ik anders bejegend wordt. Tevens is het zo dat ik in de omgang met sommige gelovigen er niet over begin omdat ik weet dat er dan ongemakkelijke situaties kunnen ontstaan en dat is het me niet waard. Het is me genoeg om te weten dat men weet dat ik niet geloof, ik hoef niet zo nodig telkens weer de betweter uit te hangen. Principes zijn leuk maar we moeten wel samenleven, dus laat de kerk maar een beetje in het midden.
Beste Albert,
Dank je wel voor je herkenbare reactie!
Dat ik het herken blijkt waarschijnlijk wel uit de reactie die ik zojuist boven jouw verhaal heb geplaatst, als reactie op Monique Amber.
Wat je zegt, het is genoeg als ze van je weten dat je niet gelooft.
Ik heb dit in mijn familiekring (ooms, tantes, neefjes, nichtjes enzo) ook heel duidelijk gemaakt, vóór ik op een familiedag verscheen. Ik was bang voor aannames, verwachtingen en teleurstellingen bij anderen, wanneer de schok zou komen dat ik niet mee zou bidden of zingen. En bovendien wilde ik laten zien dat ‘het’ bespreekbaar was voor mij.
“Ik word liever gehaat om wie ik ben, dan geliefd om wie ik niet ben.” (Kurt Cobain)
Ja het kan, en dan heb ik het alleen over mensen waar mee je van gedachten wisselt over wel/niet geloven. Want anders kan het wat mij betreft altijd. Het zal zeker een jaar of acht geleden zijn dat ik via christenhyves op de atheistenhyve terecht kwam.Ik begon te merken dat ik het nogal vaak eens was met de benadering van atheisten. Ze zetten me aan het denken…ze hielden me een spiegel voor en dat was in het begin niet makkelijk. Soms dacht ik; “verhippen jullie maar met elkaar, ik kom niet terug”. Maar ik kon het niet laten en na een intens zware periode van twijfel is mijn geloof veranderd. Nee atheist ben ik niet geworden, het geloof trok me nog teveel aan, ik kon het niet loslaten. Ik dacht dat dat moest, nu weet ik beter. Maar het is zeker veranderd,na 62 jaar lid van een kerkgenootschap te zijn geweest ben ik dat niet meer. En dat komt mede omdat veel vragen van atheisten de mijne zijn geworden. Nu kan ik zeggen, bedankt lieve hyve vrienden. Bedankt dat jullie niet de totale oogkleppen weggehaald hebben, maar wel een stukje. Jullie wisten hoe dierbaar me veel was, een aantal van mijn atheistische vrienden begrepen dat. Elkaar begrijpen omdat je dat graag wilt, dat was voor mij het sleutelwoord. Hoe dierbaar Jezus me is,die Jezus waar jullie niet in geloven. Maar jullie geloven in vriendschap en ik ook. Op naar de volgende meeting. <3
Dank je wel, lieve Storm, voor je ontroerende en verbindende reactie!
Het raakt me diep wanneer je het – bescheiden – hebt over hoe je Hyvesvrienden niet je totale oogkleppen hebben weggehaald… hoe je je geloof in Jezus die voor jou zo dierbaar is, dus ook deels met andere ogen kunt aanschouwen en je dan realiseert dat er mogelijk sprake is van een bepaalde ‘verblinding’. (Ik hoop dat ik je goed begrepen heb?) Wat moedig. Om te kijken met open ogen en om toch te durven kiezen. Diep respect voor jou!
Ik vind het zo verbindend hoe je in het gebied van ‘niet weten’ naast me komt zitten. Dank je wel daarvoor! <3
Ja, het kan omdat het moet en het moet omdat het kan. Ik moet elke medemens, die op mijn weg geplaatst wordt accepteren zonder enige uitzondering of voorbehoud. Dat betekent niet, dat een ander mij nooit irriteert. Maar ik probeer me dan te realiseren dat ik de ander misschien nog wel meer irriteer dan omgekeerd.
De overtuiging, dat ieder mens door God is bedacht en gemaakt maakt het mij gemakkelijker om de ander te accepteren, want God is volmaakt. Maar er gaat veel stuk in deze wereld, ook in relaties.
Je mag van je medemens wel verwachten, dat hij/zij anders DOET, maar niet dat hij/zij anders IS of wordt.
Jouw woorden ontroeren me ook, Henk. Het zegt misschien ook wel iets over de reden waarom je regelmatig mijn site bezoekt en er reageert. Net als ik geloof jij ook in verbinding en in relaties. En net als ik kijk jij ook door je eigen bril naar je medemens.
Dank je wel voor je reactie! 🙂
Ik heb “Ik weet het niet. Ik hoop het wel.” aangevinkt maar merk op, dat ik in plaats van “weet” liever “denk” wil gebruiken.
Net als Monique Amber voel ik dat het aanpassen doorgaans van “onze” kant moet komen maar daar zit ik niet mee. Inderdaad blijft er het nodige onbesproken en dat blijft incompleet aanvoelen maar daar kan ik wel mee leven.
Af en toe komt het wel eens tot een diepgaander gesprek en dan blijken de verschillen toch groter dan verwacht.
Het valt mij overigens wel op dat de meeste mensen die een religie achter zich laten, toch behoefte blijven houden aan een godsfiguur, kennelijk wordt dat tijdens de indoctrinatie stevig verankerd in de zich ontwikkelende hersenen van het kind.
Ikzelf heb die behoefte niet opgebouwd, waarschijnlijk omdat ik op zo’n lage leeftijd al voldoende twijfels had om zo’n figuur niet toe te laten. Hij is dan ook samen met Sint Nicolaas, in diezelfde periode, uit mijn geestelijke bagage verdwenen.
Wel, gelovig of ongelovig, protestant of katholiek, of welke gezindte ook, we zullen met z’n allen samen moeten leven en dat zou, met elkaar voldoende accepteren, toch moeten kunnen.
Wijsheid en liefde gewenst,
Jos.
Dank je wel voor je reactie!
Ik denk dat het gevoel dat het van ‘onze kant’ moet komen deels komt doordat we precies weten wat/dat we inslikken aan opmerkingen en dat we niet precies weten wanneer/of de ander dit doet. De kans dat de ander óók het gevoel heeft dat het vooral van zijn kant moet komen, is aanwezig.
Verder speelt ook mee de waarheidsbeleving die iemand heeft. Ervaart men deze als ‘persoonlijk’ of wordt de eigen waarheid gezien als ‘algemeen geldend’? In dat laatste geval is het moeilijker om je open te stellen voor een ‘andere waarheid’. https://dogmavrij.wordpress.com/waarheidsbeleving/
Het valt mij ook op, dat het vaker voorkomt dat mensen de kerk vaarwel zeggen dan dat ze hun geloof in God vaarwel zeggen. Ik kan hier zelf ook niet voor 100% afstand van nemen. Ik blijf de optie dat God bestaat open houden. Dat voelt eerlijker en fijner. En dat dit zo voelt, kan inderdaad komen door indoctrinatie in mijn jeugd. Ik kom daar niet achter. Ik probeer zo trouw mogelijk te zijn aan mijn eigen gevoel en ik sta mezelf toe dat dit in de loop van de jaren veranderen kan. Dat is immers al gebleken. 😉
Ingelief,
ik ben mij zeer bewust van wat ik doorgaans moet inslikken en denk, dat er aan de andere kant niets wordt ingeslikt, daar weet men al te zeker hoe het een en ander in elkaar steekt. Mijn waarheidsbeleving is puur persoonlijk, als die algemeen geldend was zag de wereld er wel heel anders uit, maar zo denkt iedereen er uiteraard over.
Ik zou je jouw god niet af willen nemen, want al hecht ik zelf geen enkele waarde aan zo’n fictieve entiteit, jouw waarheidsbeleving is niet aan mij ter beoordeling.
Ik ontbeer jouw mildheid en jij zet mij er toe aan om daar in mee te gaan en mijn wereldbeeld daarop aan te passen, dat is voor mij een zeer positieve insteek, waar het ook toe leidt, dank daarvoor.
Grootvaderlijke kus,
Jos.
Lieve Jos, dank je wel voor je reactie en de manier waarop je ruimte maakt voor mensen die anders denken dan jij.
Je kunt me mijn god niet afnemen. Ik heb geen god. Ik weet alleen dat ik hoop dat er toch iets/iemand is… zelfs al is dat misschien hoop tegen beter weten in.
Ik vraag me af wanneer je zeker kunt weten dat je jezelf niet voor de gek houdt. Volgens mij weet je dat nooit. Je kunt er wel vanuit gaan dat je jezelf met je gedachten en waarnemingen kunt vertrouwen, maar of dat klopt…? Ik vind het fijn om altijd nog ergens een raampje open te houden, terwijl ik misschien de rest al dichtgetimmerd heb… 😉
Met jouw artikel ben ik behoorlijk in de weer geweest, Inge. Ik herinnerde me, hoe ik ooit met vriendinnen in dezelfde kerkgemeenschap kwam. Ja, we waren vriendinnen, waarin het geloof in Jezus centraal stond. Tot ik, na een zwaar proces, uit die kerk stapte. Meteen veranderde er iets. Alsof ik hen had verraden en daarbij, ongehoorzaam was geweest aan het strikt opvolgen van de regels. Sommigen meden mij, anderen waarschuwden me. Ik ben helemaal vertrokken uit die stad en ontmoet hen niet meer.
Ik zag voor me een hoge muur, waarachter deze goede vriendinnen nog steeds verkeren. Ik sprong op en neer om glimpen van hen op te vangen. Maar ze zagen mij niet. Ik wist, bij een eventuele ontmoeting, zou het even vreugdevol zijn elkaar weer te zien, maar al gauw zou de vraag komen: “Ga je nog naar samenkomsten? Leef je nog met de Heer?”. En dan scheiden de wegen zich weer, we spreken elkaars taal niet meer, ik ben nu van de duivel en de muur rijst opnieuw hoog op. Ik kan alleen nog springen om te zien of er ergens iemand is, die twijfelt, nieuwe vragen stelt en antwoorden zoekt, een andere kant op durft te kijken. Zodra ik dat zie, zoek ik een brug om in contact te komen. Dan komt de taal van destijds weer terug, als hulpmiddel om hun vertrouwen te verkrijgen. Om het dogmatische, van kaft tot kaft de bijbel letterlijk te nemen en jezelf weg te cijferen, te kunnen doorzien en ter discussie te stellen.
Achter deze muur menen deze gelovigen dat ze veilig zijn en de waarheid bezitten, maar een ongeweten angst houdt hen in de greep. Ik kan hen nog steeds begrijpen, maar zij begrijpen mij niet meer, willen mij niet meer begrijpen.
Ik sta nu aan mijn kant van de muur en moet hier opnieuw uitkijken, niet weer in een ander soort systeem ofwel hokje terecht te komen.
Dit beeld deed mij pijn, maar ik kan het niet anders zien.
Dit is mijn reactie op jouw enquete.
Leefse!
Waarde Aaltje,
Telkens als ik een relaas als het uwe lees, strijden woede en droefheid bij mij om voorrang.
Steeds weer die heftige strijd om los te komen van datgene waarmee men ongewild belast werd, al die kostbare levensjaren die aan deze strijd verloren gaan……
U ziet een muur, Inge een hek en ik een schier onneembare barricade. Maar waar u nog probeert over die muur te kijken wend ik mij er juist vanaf en kijk liever in de nieuwe richting, want daar gaat mijn leven verder.
Dat gelovigen mij zullen zien als “verloren” is mij best, hun hel, hun hemel, hun god en hun duivel bestaan niet voor mij en zijn dan ook van nul tot gener waarde. Ik leef mijn leven zo humanitair mogelijk en ben niet bang voor de dood, hooguit de manier waarop dat zal gaan gebeuren. Het dood zijn is niets nieuws, het zal net zo zijn als de tijd voordat ik werd geboren, ik besta niet en heb nergens weet van.
Sterkte en liefde gewenst,
Jos.
Beste Jos,
Hartelijk dank voor Uw reactie op mijn verhaal. Eerlijk gezegd, ben ik het helemaal met U eens, maar deze kant, zoals ik het heb belicht, is er ook. Maar normaal gesproken keer ik mij ook met de rug naar die muur en wil leven! Daarom eindig ik altijd met “leefse”, i.p.v. “geloofse”. Ook ik wens U veel goeds toe!
Aaltje.
Dank je wel voor je reactie, Aaltje!
Jouw beeld van de muur kan ik helemaal voor mij zien en ook voelen bij sommige mensen. En inderdaad: het doet pijn!
Mij helpt het om me te realiseren dat, hoewel het mij persoonlijk betreft, het niet persoonlijk bedoeld is. Dat deze mensen MOETEN afwijzen en buitensluiten komt niet door mij. Het komt door de bril waarmee zij naar mij kijken.
Het enige dat ik tegen zulke mensen zeg is: “Ik weet dat je niet anders kunt. Ik zou het graag anders zien, maar ik wil mij niet opdringen. Ik sta hier. Je weet me te vinden wanneer je anders over mij gaat denken. ” En daar scheiden onze wegen dan. Met sommige mensen kan je nou eenmaal niet van hart tot hart communiceren.
Heel veel sterkte met de pijn die dit soms geeft…
Nee, ik denk niet dat dat kan bij echt bevindelijk gereformeerden en heftig evangelische types. De fundamentalistische christenen zeg maar. Ik heb het heel vaak geprobeerd met familieleden of met anderen vanuit mijn achtergrond omdat het toch leuk zou zijn, maar het gaat al mis op iets simpels als zelfreflectie. Vanuit de aard van hun geloof kunnen ze hun eigen zwaktes niet erkennen want dat zijn voor hen zonden, en dat moet dus bestreden worden in plaats van geaccepteerd. Dat is in de praktijk wel een beetje lastig want als jij dat zelf wel doet, dan gaan ze je meteen redden of toespreken of betuttelen. Ook geven ze niet toe als ze nare dingen doen en blijven zichzelf goed praten en de ander schuld aanpraten, zeker als die persoon al eerder makkelijk zwaktes erkende. Daarin kunnen veel gelovigen heel autoritair zijn. Een ander punt is dat zij echt geen hoog opgeleide vrouwen of intellectuele vrouwen kunnen accepteren, die gaan ze kleineren bijvoorbeeld door te wijzen op nederigheid (je mag niet slim zijn). Ze willen natuurlijk de ander in het gareel houden en zijn misschien jaloers of voelen zichzelf minderwaardig maar dat zullen ze weer niet erkennen. Want ze erkennen geen zwakke kanten van zichzelf. Mijn ervaring is daarom dat serieuze vriendschappen met fundamentalistisch gelovigen een hele vermoeiende exercitie is waarbij ik heel veel investeer en zij niet verder komen dat platitudes. Ook blijkt het vaak sensatiezucht te zijn – ze vinden een ongelovige interessant – of ze willen je stiekem toch bekeren. Dat is teleurstellend als je zelf probeert eerlijk te communiceren en te investeren. Zelf heb ik er daarom echt geen zin meer in maar jammer is het wel. Al is het maar omdat het leuk is om weer eens aan zo’n reformatorische tafel te zitten net zoals vroeger bij je opa of oma, of om nog eens op een bijbel verhaal terug te komen. Voor de nostalgie zeg maar, het gevoel weer even verbonden te zijn met je roots.