Op deze website vind je persoonlijke verhalen en informatie die betrekking heeft op het loslaten van een religie die vanuit de jeugd werd aangeleerd.
In mijn geval was dit de Gereformeerde kerk vrijgemaakt, maar ook mensen vanuit andere denominaties kunnen hier herkenning vinden, omdat veel ervaringen van ‘nestverlaters’ met elkaar overeen blijken te komen, ongeacht welk nest men verliet.
Naast mijn persoonlijke verhaal, vind je hier ook informatie over het Religieus Traumasyndroom, ondersteund met vaak zeer aangrijpende citaten uit de honderden reacties van ‘nestverlaters’ en ‘nestblijvers’ die ik inmiddels gekregen heb. Je kunt ook een kijkje nemen op mijn andere website, die speciaal gemaakt is om meer inzicht te geven in Religieus Traumasyndroom.
! Op geen enkele manier wil ik hiermee stellen dat het per definitie traumatiserend zou zijn om op te groeien binnen een religie. Of dit als belastend ervaren wordt, hangt met vele factoren samen en heeft dus niet alleen te maken met het soort kerk waarin men opgroeide. Veel kerkverlaters, ook uit ‘mijn’ kerk, geven aan nergens last van te hebben, wat ik natuurlijk alleen maar fijn vind! Ik wil niemand iets aanpraten, maar een verhaal vertellen en ruimte maken voor andere verhalen van mensen die wel onrecht en onmacht ervaren (hebben) bij het verlaten van de kerk van hun jeugd.
Omdat ik geloof in verbinding en openheid, besteed ik veel aandacht aan de relatie tussen de ‘nestblijvers’ en de ‘nestverlaters’. Ik beschrijf zo duidelijk mogelijk de pijnpunten die er aan beide kanten kunnen zijn en probeer daarnaast te zoeken naar mogelijkheden om een betekenisvolle relatie met elkaar te houden/krijgen.
Omdat ik zeer veel van mijn gelovige ouders houd en respect voor hen heb, wil ik niet met modder smijten, maar wel zo duidelijk mogelijk zijn over wat ik voel.
De vinger op de zere plek.
Onder elk bericht is de mogelijkheid om te reageren. Daardoor fungeert deze site ook als platform waar lotgenoten elkaar kunnen ontmoeten.
Jouw verhaal kan anderen tot steun zijn.
Reacties zijn dan ook zeer welkom!
Het is natuurlijk te billijken dat Inge de wens koestert, de relatie met haar gelovige ouders in stand te houden. Dat vergt inderdaad wederzijds respect. De lijn is echter erg dun. Als hij overschreden wordt, kom je in een situatie waarin orthodoxen en niet-gelovigen elkaar gaan zitten vlooien, of zo je wilt pluimen in het achterwerk steken. Dat is in niemands belang. Wel is het mode om alle denkbare tolerantie te tonen. We moeten zonodig “verlost“ worden, en daarom proberen we in arren moede dan maar elkaar te verlossen.
Er heersen in de kerken soms toestanden die met alle beslistheid moeten worden afgewezen. Inderdaad: veroordeeld.
In een kerkje met 35 leden in New Hartford in de staat New York trapte afgelopen zondag een rechtschapen, liefhebbende vader zijn zoon (wie zijn kinderen liefheeft kastijdt ze, wie ze kastijdt heeft hen dus lief) letterlijk rechtstreeks de hemel in, afgelopen zondag. De goede man was onderwijsassistent, dus vast wel in zekere zin deskundig. Hij werd bijgestaan door, kreeg althans bijval van zijn echtgenote, zijn “huisvrouw“ dus, en vier andere lidmaten. De jongeman was 19 jaar. Zijn broer van 17 overleefde ternauwernood de urenlange mishandeling.
Is het nog christelijk om hiervoor begrip te hebben? Ik dacht toch van niet.
Hoewel ik wel ontzag heb voor een mogelijk goddelijk wezen, dat ons geschapen moet hebben en in een onvoorstelbaar ingenieus geconstrueerde leefomgeving geplaatst, spreekt de figuur van Jezus in de evangeliën mij weinig of niet aan. Hij kan behoorlijk fanatiek en hard uit de hoek komen, en tenzij je hem als een soort Zen-meester wilt zien, is dat niet altijd aanvaardbaar. De psychiatrische instellingen zitten vol met lieden die denken Jezus te zijn, maar hij was in elk geval de eerste. We zien in de scène met de Samaritische vrouw, dat hij zich erop beroept Jood te zijn, en gekomen te zijn voor de verloren schaapjes van Israel, en niet voor de “honden“. Ik zou zeggen: behoorlijk arrogant en rassistisch. De Samaritanen zijn gewoon geloofsgenoten maar hebben een andere afkomst. Het heil is uit de Joden, beweert Jezus. Ik hoef niet zo nodig verlost te worden, laat mij ook geen zondigheid aanpraten, zeker niet via het achterhaalde concept van erfzonde, en behoor ook al niet tot die aanvankelijke doelgroep. Zeker, Jezus is later gecharmeerd van enkele niet-Joden die onder de indruk zijn van hem, maar stuurt tenslotte zijn apostelen nog steeds op pad met de opdracht om de gelovige Joden zijn boodschap te brengen.
Overweeg eens: hoe zondig zijn wij nu helemaal in het dagelijks leven? Is het niet veeleer onze taak, onze medemensen te overtuigen, dan bewijsbare dwalingen te tolereren? Daar zou best een beetje Zen bij mogen komen.
Beste Johan,
Dank je wel voor je uitgebreide reactie. In naam van religie/God worden de meest afschuwelijke dingen gedaan. In naam van de wetenschap echter ook. Overtuigingen kunnen verworden tot extremisme. Dat is niet perse iets religieus, dat is iets menselijks.
Ik denk dat het inderdaad niet goed is om alles maar te tolereren. Ik voel me echter niet persoonlijk ‘geroepen’ om anderen te overtuigen van hun ongelijk. Ik heb zelf ooit dingen geloofd waarvan ik nu denk dat dit misschien wel absurd was. Had iemand mij dit toen verteld, was het niet binnengekomen en had ik alleen gedacht dat die persoon ‘verblind’ was. Door mezelf hierom met mildheid te benaderen, ontstaat er ook mildheid naar anderen die in iets ‘absurds’ geloven. Dan begrijp je (een klein beetje) hoe het zo ver kan komen dat bv een vader zijn eigen zoon kan doden. Op mijn website leg ik de nadruk op begrip, maar begrip is m.i. niet het enige waarmee de mensheid dergelijke gruwelijkheden zou moeten benaderen. Ik ben dan ook blij dat er ook mensen zijn die strijden tegen onrecht!
ik vind hier herkenning
erkenning van mijn gevoelens en proces
bewustwording
inspiratie
oprechtheid
ontroering
liefde warmte
medemenselijkheid
integriteit
en dankbaarheid
Dank je wel, Emola! Wat een zorgvuldige en liefdevolle opsomming… !
“Beauty is in the eye of the beholder.” 🙂
Beste Inge, even laten weten dat jouw blogs mijn leven hebben veranderd. Wat schrijf jij wijs en liefdevol! Dank je wel dat je je inzichten hier gedeeld hebt. Ik heb er zoveel aan gehad! X Tanja
Dank je wel dat je dat laat weten, Tanja! Fijn dat mijn schrijven iets voor je kon betekenen…. 🙂
Hallo Inge, Zojuist ook even op ‘Afvallige blog’ rondgeneusd.
Ik vind het bewonderenswaardig hoe je je verhaal vertelt zonder je daarbij in het wilde weg tegen alles dat troost of inspiratie zou kunnen bieden af te zetten en zonder je gevoel en de context te ontkennen of te verloochenen.
Ik veronderstel en begrijp dat je op deze manier ook veel anderen in de erkennings- en de afkickfase tot steun kunt zijn. Mooi en zinnig blog.
Dank je wel, Dick, voor deze mooie complimenten en voor je belangstelling! 🙂
Hoi Inge, erg interessant blog is dit, ik ga het zeker volgen! Ik heb persoonlijk nooit dit soort dogma’s vanuit religie ervaren maar ik houd mij wel veel bezig met hokjesdenken en taboe’s die een erg beklemmende invloed hebben op mensen.