Nadat ik geleerd had geen enkel ander mens gezag over mijn leven(skeuzes) te geven (zie ‘onder de tucht gesteld’), was er nog altijd de bijbel als ‘gezaghebbend woord van God’ en natuurlijk God zelf als ‘gezaghebber’.
Toen menselijke verklaringen hun kracht verloren hadden, werd de bijbel steeds fascinerender voor mij. Wie had eigenlijk bepaald wat er in dit boek kwam te staan? Welke boeken waren eruit verdwenen en waarom was dit gebeurd? Wat was er later aan toegevoegd en waarom? Ik merkte dat ik met mijn nieuw verworven vrijheid vragen durfde te stellen zonder daarbij te grijpen naar de eeuwenoude kant-en-klaar- antwoorden. Ik nam geen genoegen meer met cirkelredenaties als:
De bijbel is het woord van God, omdat dat in de bijbel staat.
En ook argumenten als:
Je moet gewoon geloven dat wij door Gods genade in het juiste geloof geplaatst zijn en de beschikking hebben over het op de juiste (Gods) manier geredigeerde boek.
zeiden me niets meer.
Ik vond het wel een beetje erg toevallig. Mijn klasgenoten op het Reformatorisch voortgezet onderwijs, die net weer andere dogma’s aanhingen en een andere bijbelvertaling gebruikten, leerden hetzelfde van hun ouders. En ik wist inmiddels, dat ook binnen totaal andere religies mensen dit aan elkaar vertelden, omdat zij het oprecht geloofden. Het leek mij eigenlijk best wel hoogmoedig om zeker te zijn van ‘ons’ gelijk. Of was ik hoogmoedig door mijn twijfels voorrang te geven boven wat mij geleerd was en waarvan ik geacht werd dit in gehoorzaamheid te aanvaarden als zijnde waar? Ik vond mezelf echter totaal niet ongehoorzaam of hoogmoedig. Ik zocht Gods gezicht. Zijn wezen. Zijn aard.
Nu de bijbel haar gezag verloor, werd het steeds belangrijker wie God werkelijk was.
Ik sprak met christenen vanuit allerlei kerken en gemeentes. Ik las vele boeken. En mijn godsbeeld veranderde ingrijpend. Keer op keer. Het meest ingrijpend was de verandering toen ik het boek ‘Een ongewoon gesprek met God’ van Neale Donald Walsch las. Toen ik dat boek uit had, was ik niet meer bang voor God, de duivel en de dood. Het voelde als thuiskomen.
Ik bevond mij inmiddels in esoterische hoek, had zowel de canonieke als de apocriefe bijbelboeken gelezen en voelde me verbonden met alle medemensen en dieren. Ook het soefisme wist mij te ontroeren. Ik genoot van het mystieke en spirituele en de vrijheid en de ruimte die dit gaf.
Het draaide voor mij niet meer om een bepaalde leer, maar veel meer om ervaringen in het hier en nu.
Ik leerde langzaam maar zeker uit mijn hoofd en veel meer in mijn gevoel te komen.
Toen ging ik experimenteren. Ik had namelijk al eerder gemerkt hoe mijn gevoel ingrijpend kon veranderen als mijn gedachten (bv over God) veranderden. Ik wilde meer leren over de kracht van de verbeelding. Mijn eigen verbeelding om precies te zijn.
En dus verbeeldde ik mij, terwijl ik over de stoep liep, dat ik steeds meer ‘in de Heer’ zou komen wanneer ik in het licht bleef lopen. En steeds verder bij hem vandaan zou raken wanneer ik in de schaduw liep. Het werd ineens werkelijk een beetje spannend om in de schaduw te gaan lopen, hoewel ik wist dat ik mij alles slechts verbeeldde. Ik voelde het precies zo gebeuren. Maar dat was nog enigszins logisch te verklaren, aangezien in de bijbel ‘God’ wel vaker gekoppeld werd aan licht en de duivel zou horen bij het duister. Dus ik draaide het om. Dit was niet meer dan een kwestie van zo beeldend mogelijk mezelf indenken hoe het zou voelen als het andersom was. Toen ik verder liep, ervoer ik weer dezelfde sensaties bij zonnige en schaduwrijke delen van de stoep, maar dan precies tegengesteld. Het werkte! Ik kon mijn beleving veranderen als ik mij de nieuwe regels maar goed genoeg had ingeprent.
Hoe ik ook veranderingen aanbracht tijdens de uitvoering van mijn experimenten, in alle gevallen bleek mijn geest te kunnen ervaren wat ik eerder met mezelf had afgesproken.
Dit was zowel bizar als eenvoudig als verbijsterend voor mij.
Ik deed het dus allemaal zelf!
Lees hier het vervolg: