Een tijdje terug vroeg mijn nichtje of ik mee wilde werken aan haar project voor een filmcursus. Ze wilde een film maken over religieuze opvoeding en daarin mijn verhaal gebruiken. Ik stemde gelijk enthousiast in. Beiden hadden we amper ervaring met filmen en gefilmd worden, dus het was allemaal best spannend, vooral ook omdat er vanwege een snel naderende deadline zeer weinig tijd om te filmen was.
Toen ik t resultaat zag, was ik echt verrast over wat mijn nichtje ervan heeft weten te maken. Maar ook verbijsterd om hoe ik zelf op de film sta. Ik ben niet echt vanuit een flatterende hoek gefilmd (HOEveel onderkinnen zei u??) en omdat ik maar wat in t luchtledige moest praten, praat ik tegen niemand, heb ik amper mimiek en lijk ik wel een robot die niet kan lachen… (En echt, ik zweer: in t echt ben ik veel leuker!) (Ja makkelijk praten natuurlijk 😛 )
Maar de paar mensen aan wie ik het liet zien, waren minder negatief. Oké, één persoon was zo eerlijk om te zeggen dat ik er inderdaad heel raar, bewegingsloos en jankerig uitzag, met kleine oogjes en een dikke plofkop, waar ik verschrikkelijk om heb gelachen omdat ik dat zelf ook vond, maar ze zeiden allemaal dat het wel een heel duidelijk beeld geeft van de impact die een religieuze opvoeding kan hebben.
Mijn ouders hebben de film ook bekeken. Het was voor ons aanleiding tot een zeer verbindend gesprek waarin zij aangaven dat ze wilden dat ze bepaalde dingen heel anders hadden aangepakt en waarin ik zei dat ik de oprechte liefde heb gevoeld waarmee ze mij hebben opgevoed.
Ze trokken dezelfde conclusie als ik: predikanten en opvoeders moeten hiervan op de hoogte zijn/worden gebracht.
Ik heb aan de film meegewerkt omdat ik hier bekendheid aan wil geven. Het sluit aan bij mijn missie/passie. En ja, natuurlijk hoopte ik dat ik ontzettend leuk van het scherm zou spatten, maar nu dat niet zo is, kan het hopelijk wel een bijdrage leveren aan meer begrip voor mensen met een Religieus Trauma Syndroom.
Ondanks dat mijn ego in mijn oor dingen tettert als ‘imago-fiasco’ en ‘heb je dan helemaal geen schaamte?’, besluit ik mij inderdaad niet te schamen, omdat het maar een momentopname is. En bovendien is het vanaf nu veel minder spannend om mensen te gaan ontmoeten, want ik kan alleen nog maar meevallen! Wat een geruststellend idee. 🙂
Ik hoop dat de film voor meer mensen iets goeds uitwerkt of in gang zet, net zoals dit in mijn familie het geval was. En het allermeest hoop ik dat deze film bijdraagt aan het voorkomen van toekomstige slachtoffers…
Mijn complimenten en grote dank voor mijn lieve nichtje Gesine, die de opnames zo knap gemonteerd heeft en die ervoor koos om juist dit verhaal te gebruiken in haar film.
