Gisteravond werd ik geïnterviewd voor het programma NTR Kwesties op NPO radio 1. De uitzending is hier >KLIK< terug te luisteren.
Het zou maar een minuutje duren. Dus van die rare introductie, dat u-zeggen en die niet helemaal passende omschrijving van mijn website zei ik niks. Ik had een missie en wilde geen tijd verspillen. Van tevoren was afgesproken dat ik zou vertellen dat een godsdienstige opvoeding schadelijk kan zijn, waarom ik niet voor een verbod op religieus opvoeden ben en wat ik vind dat er dan WEL gedaan moet worden. (Want er MOET iets gedaan worden!)
Maar in plaats van naar mijn mening te vragen, vroeg de presentatrice naar mij en mijn ouders, met als klapper de vraag “had jeugdzorg moeten ingrijpen?”.
Ik was mij op dat moment zeer bewust van mijn meeluisterende ouders, met wie ik een moeizaam verworven goede band en fijne, oprechte gesprekken heb. Ik dacht aan mijn broers en zussen, die, vol loyaliteit naar mijn ouders, waarschijnlijk met ingehouden adem zaten te wachten op wat ik zou antwoorden. Ik dacht aan kinderen in de knel en aan soms zeer ernstig beschadigde volwassenen die maar wat graag hadden gewild dat er vroeger ingegrepen was door Jeugdzorg…
Heel even overwoog ik niet te antwoorden of het te veralgemeniseren. (“Ik denk dat er inderdaad gevallen denkbaar zijn waarbij ingrijpen gewenst is.”) Ik had echter het gevoel dat wanneer ik niet of ontwijkend zou antwoorden, dit gezien zou worden als een ‘ja’. En dus zei ik nee.
En ik hàd ook niet gewild dat Jeugdzorg had ingegrepen. Wat hadden ze moeten doen? En hoe beangstigend was het geweest voor ons, als kinderen, wanneer we bv naar een ‘werelds’ of ‘op een verkeerde manier gelovig’ pleeggezin hadden gemoeten of verplichte gesprekken hadden moeten hebben met mensen ‘van de wereld’?
Mijn ouders zijn zeer liefdevolle, vriendelijke mensen, die het beste met hun kinderen voorhebben. Als zij, vóór ze met opvoeden begonnen, geleerd hadden wat ze nu inmiddels weten, had ik mij ws veel minder ‘onderdrukt’ gevoeld.
En dan had ik natuurlijk alsnog mijn meegekregen ‘nestbrilletje’ moeten afzetten, omdat dat soort processen nou eenmaal horen bij volwassen worden, maar dan was ik minder bang geweest om dat te doen.
Ik vind dat elke ouder een verplichte ouderschapscursus zou moeten volgen vóór zij aan opvoeden beginnen. Eén van de modules van die cursus zou bijvoorbeeld ‘indoctrinatie en vrije wil’ kunnen zijn. En deze ook graag erin: ‘meningsvorming en gewetensvorming’.
Het moet een interactieve cursus zijn, die ouders dwingt zelf na te denken en hen daartoe uitdaagt met prikkelende stellingen, groepsgesprekken, filmpjes en casussstudies.
Ouders verplichten hun kinderen groot te brengen met (of zonder) een bepaald mens- en wereldbeeld, zou ons terugbrengen naar een staatsopvoeding. Ouders hebben nou eenmaal het recht om volgens de eigen normen, waarden en ideologieën hun kinderen bijvb. (extreem) rechts, (extreem) links, marxistisch, antroposofisch en/of (extreem) godsdienstig op te voeden.
Vrijheid voor ouders is een groot goed waar ik zelf ook gebruik van maak. Ik had er niet aan moeten denken mijn kinderen verplicht godsdienstig op te moeten voeden.
Maar deze vrijheid zou dan weer niet ten koste mogen gaan van het welzijn en de veiligheid van kinderen. (Sommige gelovigen zullen van mening zijn dat ik mijn kinderen ernstig tekort doe door hen niet godsdienstig op te voeden, waardoor ik hun ‘eeuwig heil’ op het spel zou zetten.)
Had Jeugdzorg moeten ingrijpen? Waar ligt de grens? En hoe zou dat ingrijpen eruit moeten zien?
Ben je zelf beschadigd en/of getraumatiseerd door je godsdienstige opvoeding? Wat had jou kunnen ‘redden’?
Hoe beschermen we de kinderen?
Wat denk jij?