Over een paar dagen begin ik aan een lange reis. Letterlijk, omdat ik bijna 4 uur onderweg zal zijn, maar vooral ook figuurlijk. Want aangekomen op de plaats van bestemming, begint de volgende ochtend vroeg mijn intensieve traumatherapie.
Afgelopen weken heb ik twee intakes gehad, waarin ik ruim vijf uur moest vertellen over wat voor mij traumatiserend is geweest.
In het dagelijks leven ben ik veel minder in contact met mijn angsten dan wanneer ik erover moet praten. En in dit geval gaat het niet alleen om een beetje vertellen, maar moet ik bij wijze van spreken met een zaklampje schijnen op de hoekjes in mijn geheugen waar zich het meeste stof en spinrag heeft verzameld. En monsters, er wonen daar monsters die soms komen spoken. Ik kom daar niet graag. Maar ik heb er wel last van. En daarom ga ik er nu heel bewust naartoe, om de boel eens goed uit te mesten.
Soms vliegt de angst me aan en vraag ik me af waaraan ik ben begonnen. Ik zie er ontzettend tegenop om andere getraumatiseerde mensen te ontmoeten. Mensen die er misschien veel erger aan toe zijn dan ik ben. Mensen die zwaar dissociëren of ineens beginnen te huilen of boos worden… En wat ga ik zelf doen wanneer de beerput open ligt en ik er elke dag een duik in neem? Wat ga ik (her)beleven en voelen?
En wat nou als het niet werkt? Als het gewoon niet mijn therapie is?
Ik ben bang voor een teleurstelling, maar ik ben ook bang voor succes. Want wat als het me zo helpt, dat ik straks mijn leven totaal anders kan gaan inrichten? Dat vooruitzicht is zowel aantrekkelijk als angstaanjagend.
Ik weet dat ik hoe dan ook deze kans met beide handen wil aangrijpen. Ik bereid me zo goed mogelijk voor om uit die donkere hoekjes te halen wat erin zit. En uit mezelf.
Ik ga in de poel van angst duiken, om er aan de andere kant weer uit te komen. Helemaal zwaar van de blubber en de zooi, maar dat geeft niet. Ik worstel en kom boven. En dan laat ik me drogen in de zon. Ik zal de modder van me afpeuteren, om te ontdekken dat het helemaal vergruist en verpulvert. De zuigende werking zal verdwijnen wanneer ik de blubber meeneem naar het licht.
Ach ja, ik kan er wel een mooi beeld bij verzinnen, maar de realiteit kan best heel anders voelen. Ik laat alles maar los en geef me eraan over. Dat loslaten betekent overigens ook dat ik mijn therapiedagen (en -nachten) geen mobiele telefoon of internet tot mijn beschikking mag hebben. Ik ben echt helemaal weg van de wereld, zelfs mijn kinderen kunnen me alleen in geval van nood via de begeleiding bereiken. Hen loslaten vind ik nog het moeilijkst. Maar ik ga het toch doen. Tijdelijk. Om te investeren in hun moeder. In mezelf.
Dus lieve mensen, ik ben de komende weken even niet bereikbaar, but I’ll be back! Al was het maar om verslag te doen. Jullie zijn nog niet van mij af! 😉
Tot ergens in oktober…
Heb het goed!
<3