Bekrompen geesten

 

Tijdens het koffie drinken werd nog wat nagepraat over de preek.

De dominee had onder andere gesproken over alternatieve geneeswijzen. Enkele aanwezigen rond de koffietafel spraken verbazing en ergernis uit over de suggestieve uitspraken die in de preek werden gedaan.

 

Afkeuring

 

Zo had de dominee bijvoorbeeld duidelijk afkeuring laten blijken toen hij sprak over iemand die aan reiki deed, “terwijl deze persoon toch al lang tot geloof gekomen was”. Over iemand die nog maar kort geleden bekeerd was, maar nog wel op zondag ging tennissen, was hij milder. Sommige dingen waren wellicht ook een kwestie van tijd.

Tijd totdat WAT? Tot deze personen zich zouden gedragen volgens de regels waarvan deze dominee dacht dat het de regels van God waren?

Alsof er ergens in de bijbel staat dat je niet aan reiki mag doen of dat het verboden zou zijn om op zondag te tennissen!

En hoe zit dat eigenlijk met de reguliere geneeskunde? Mag een christen daar dan wel zomaar gebruik van maken, volgens deze dominee? Zou daar niet eerst gekeken moeten worden of de arts in zijn privé vertrekken niet ergens een boeddhabeeldje heeft staan? Om maar iets te noemen.

 

De opmerkingen over de preek triggerden bij mij frustratie om wat in mijn beleving kortzichtigheid en angstige arrogantie is.

 

Verschil van inzicht

 

Neem nou reiki. Dat is gewoon iets met energie. Er zijn christenen die dit als ‘magie’ beschouwen en menen dat het ‘werken der duisternis’ zijn, ofwel dat de duivel er achter zit. Er zijn ook christenen die oprecht dankbaar gebruik maken van reiki, omdat ze het zien als iets dat natuurlijk en ‘ingeschapen’ is door God zelf.

Of neem het tennissen op zondag. Als we ervan uitgaan dat de ‘regel’ is dat je de zondag moet ‘heiligen’ en iets met ‘zondagsrust’… wat betekent dit dan in de praktijk? Hoe beleeft iemand het tennissen? Misschien werkt het wel zo ontspannend en meditatief, dat deze persoon zich veel meer kan openen voor de preek van de middag?

 

Spaans benauwd

 

Ik weet bijvoorbeeld nog hoe er ook regelmatig gesproken werd over ‘op zondag naar het strand gaan’. Wij hadden thuis de ‘regel’ dat dit in de winter eventueel wel mocht, want dat was verstillend, maar in de zomer zou in de badplaatsen alles draaien om ‘lichamelijkheid’ en ‘wereldgelijkvormigheid’ en dan diende je daar niet te zijn als goede christen.

Ik was diep geschokt toen een vriendinnetje op een zomerse zondag, tussen twee kerkdiensten in, naar het strand was geweest.

Ik had in mijn hoofd de sterke overtuiging dat een goed christen dat niet eens zou willen, omdat het indruiste tegen wat (ik dacht dat) de wil van God zou zijn. Mijn vriendinnetje kon onmogelijk een goed christen zijn! Of zou het enkel aan haar ouders liggen? Wat erg dat die mensen zo eigenwijs waren. Ik herinner me nog steeds het gevoel van onveiligheid dat dit gaf. Wat als ik daar zou logeren en ze deden iets dat God niet wilde? Ik kon het daar Spaans benauwd van krijgen.

 

Maar één manier

 

Met dit voorbeeld uit mijn eigen jeugd wil ik maar zeggen dat ik begrijp hoe beangstigend het kan zijn wanneer mensen uit je eigen groep dingen doen waarvan jij denkt dat het niet goed (voor hen) is, omdat God het verboden heeft.

De achterliggende gedachte is dat God een bepaalde manier van leven verkiest en dat dit één manier zou zijn. Dat Gods wil ‘te kennen’ is en dat er mensen zijn die om de één of andere reden (jarenlange studie aan -door mensen geleidde- universiteiten over ‘God’?) het recht hebben om anderen daarin te onderwijzen.

 

Frustraties

 

In het seculiere leven kunnen ook frustraties ontstaan wanneer je intensief te maken krijgt met iemand die datgene dat jij belangrijk vindt totaal onbelangrijk vindt, maar die zich wel druk maakt om wat er voor jou niet toe doet. Elk mens komt ergens vandaan en neemt van daaruit bepaalde bagage mee.

Sommige mensen zijn met hun aandacht gericht op ‘de binnenkant’ en anderen op ‘de buitenkant’. Sommige mensen willen zwijgen over moeilijke dingen, om zo bij te dragen aan de ‘goede sfeer’ en andere mensen willen juist spreken over moeilijke dingen, om op die manier de spanning eraf te halen, als bijdrage aan de ‘goede sfeer’. Verschillende inzichten kunnen enorm botsen en tot grote frustraties leiden.

 

Welkom?

 

In sommige kerken bepalen enkele mensen hoe iedereen behoort te leven, ook wanneer dit indruist tegen hoe iemand diep van binnen is. Zo kan een homo te horen krijgen dat hij “natuurlijk van harte welkom is in de gemeente”, maar dat hij geen relatie mag hebben met wie hem zo lief is.

Hij mag echt zijn wie hij is en heus, hij zal geaccepteerd worden door alle broeders en zusters, maar hij moet wel vechten tegen zijn ‘zondige aard’.

De problemen worden gigantisch wanneer deze homo diep van binnen voelt dat de liefde van God komt.

 

Gewetensnood

 

De gewetensnood kan enorm zijn wanneer je zelf ervaart dat iets juist Gods bedoeling is, terwijl iemand, waarvan je gelooft dat die ‘de wil van God’ spreekt, jou vertelt dat dit niet zo is.

 

Alsof ‘God’ slechts zo groot is als onze bekrompen geesten.

 

Alsof Jezus, die ons leerde wie God is, ons niet leerde dat het allerbelangrijkste de LIEFDE is.

 

Als er liefde en acceptatie is, hoeven we elkaar niet te veranderen of ter verantwoording te roepen. Dan mogen we zijn wie we zijn en kunnen we de ander anders laten zijn.

Dan vragen we aan elkaar hoe de zondag was en luistert de één naar het strandverhaal van de ander en de ander hoort het verhaal van de thuisblijver aan.

Niet om een opening te vinden om onze eigen mening te verkondigen, maar om elkaar te leren kennen en begrijpen. Van hart tot hart.

 

 

Ik denk dat ik dit maar naar de slotkapel van Wittenberg ga mailen.