Uit de vele reacties die ik ontvangen heb, maar ook uit mijn eigen ervaring, blijkt dat de relatie tussen ‘nestblijver’ en ‘nestverlater’ ingrijpend kan veranderen.
Het hebben van verschillende inzichten kan leiden tot verschillende uitzichten. Wat de één wel ziet, ziet de ander misschien niet (zo).
Dit kan door alle betrokkenen als frustrerend en pijnlijk worden ervaren. Het gevoel van saamhorigheid kan verdwenen zijn en in plaats daarvan komt soms een min of meer geforceerde omgang met elkaar, alsof men op eieren loopt. De meest wezenlijke dingen kunnen gevoelig liggen en worden in veel gevallen gemeden in gesprekken. Vaak zonder dat dit met zoveel woorden wordt afgesproken, kunnen er taboes ontstaan. Met een wijde boog loopt men dan om ‘het onderwerp’ heen, in de hoop irritatie en pijn te voorkomen.
Zowel bij de mensen die iemand zien vertrekken als bij degenen die zelf het nest verlaten, leven vaak gemengde gevoelens. Toch herken ik zelf, en blijkt ook uit vele verhalen, dat loyaliteit veelal de boventoon voert.
Loyaliteit kan ervoor zorgen dat je je eerder schuldig voelt dan boos. Dit zie je dan ook aan beide kanten terug. Gelovige ouders kunnen zich vertwijfeld afvragen wat zij verkeerd hebben gedaan en het anders- of ongelovige kind voelt zich dikwijls schuldig vanwege de keuze die het gemaakt heeft en die zoveel verdriet teweeg brengt. Overigens kan ook het gevoel dat de ander schuldig is, wat boosheid en verdriet kan oproepen, een grote rol spelen.
Het schuldvraagstuk kan er mede de oorzaak van zijn dat er niet of nauwelijks over de pijn gesproken wordt, omdat het te heftig is om dit te ervaren in combinatie met de last van schuld.
Wordt er toch met elkaar gesproken, dan blijken er vaak veel valkuilen te zijn. Al snel kan er gestruikeld worden over de emoties die loskomen bij zowel jezelf als de ander. Gevoelens van onrecht en onmacht kunnen hoog oplopen. Dit kan gelden voor alle betrokkenen.
Is het überhaupt wel mogelijk om met elkaar in gesprek te gaan wanneer je niet dezelfde ‘bril’ draagt en het dus misschien wel nooit eens zult worden over het uitzicht?
Ik denk dat wanneer je jezelf tot (onbewust) doel hebt gesteld de ander te overtuigen van jouw eigen inzichten/uitzichten, je altijd zult verliezen op relatievlak.
Goede, betekenisvolle omgang met elkaar is mijns inziens alleen mogelijk als je de behoefte om ‘gelijk’ te krijgen leert loslaten.
Je kunt dit echter alleen voor jezelf bepalen. Als de ander toch blijft proberen om jou te overtuigen, dan kan je hooguit zeggen dat je dit niet wilt en je eigen grenzen hierin aangeven. Voor het bewaken van deze grenzen zijn soms vergaande consequenties nodig, zoals een (tijdelijke) breuk met de familie.
Is er een manier om met elkaar verbonden te blijven op een betekenisvolle manier?
Op Dogmavrij staan meerdere pagina’s die dit onderwerp diepgaand en respectvol voor alle betrokkenen bespreken. Kijk rechts van de pagina’s maar eens bij ‘categorieën’ en ’tags’ (om gericht te zoeken tussen de vele blogs die geschreven zijn) of geef een zoekopdracht. (Dit kan rechts bovenaan elke pagina.)
Hieronder staan niet de links naar de blogs, maar wel naar de vaste pagina’s die over dit onderwerp verschenen. Links openen op nieuwe tabpagina.