Iemand vroeg mij:
“Eeehm Ing, waar gááááát dat stukje met dat bad over??? Ik moest tijdens het lezen aan van alles denken, maar vraag me af wat je bedoelt?”
In de eerste plaats komt dit verhaal natuurlijk uit de duistere krochten van mijn mind 😛 ,maar er is wel een aanleiding.
Sinds ik blog, komen er (gelukkig) mensen lezen en reageren. De meeste bezoekers lezen eerst, voor ze reageren, maar af en toe komt er eentje voorbij die vrijwel niet hoeft te lezen om meteen al te ‘begrijpen’ wat er met mij ‘aan de hand’ is. Het wordt me vervolgens ook nog haarfijn verteld: “Typisch zo’n ‘geval’ van ‘het kind en het badwater’.”
Ik zou het Kind met het badwater weggegooid hebben.
Tja.
Men denkt dat ik n.a.v. negatieve ervaringen met de kerk (badwater), uit de kerk ben gestapt en dat ik nu afgeef op alles (incl ‘het Kind’) wat ook maar een beetje riekt naar ‘kerkelijkheid’ en ‘religie’, ook al zitten daar goede dingen bij.
Ik heb zelf helemaal niet het gevoel dat ik ‘het Kind’ heb weggegooid. Maar dat ligt er natuurlijk maar net aan wat er precies bedoeld wordt met ‘het Kind’.
De Bron
Er zijn mensen, soms ben ik er zelf ook één van (om het even ingewikkeld te maken), die denken dat ik mijn geloof in ‘God’ heb losgelaten. (En dan zou je ‘God’ kunnen vergelijken met ‘het Kind’.) Ik weet echter alleen dat ik mijn geloof in godsbeelden heb losgelaten. (En ‘godsbeelden’ zou je kunnen vergelijken met ‘poppen’.)
Ik laat de mogelijkheid open dat er Iets is dat je God zou kunnen noemen, (maar een andere naam geven kan ook en heeft mijn voorkeur, aangezien de naam ‘God’ nogal beladen is) en waarvan je zou kunnen aannemen dat dit de Bron is van het leven.
Ik geloof in Leven en ik vind teksten uit de bijbel die daarover gaan vaak inspirerend. De bijbel spreekt ook over ‘levend water’ en dat heeft me altijd gefascineerd.
Ik geloof dat je gezond, levend water niet zou moeten indammen of beperken, maar lekker moet laten stromen. En er natuurlijk vaak in zwemmen of met blote voeten in rondstruinen, jezelf verwonderend over de beweging, het ritme, de structuur en de verschillende verschijningsvormen.
Ommuurde bassins
Als ik nadenk over kerken en kerkmuren (en ik denk daar vaak over na, want het gaat me aan het hart), dan zie ik als het ware ommuurde bassins voor me, gevuld met water dat uit alle macht zo zuiver mogelijk gehouden wordt, maar dat ondertussen wel stilstaat en langzaam maar zeker verstikt.
Ik zie ‘goede bedoelingen’ en ‘geloof in eigen inzichten’. De dammen en muren zijn er dan ook om kwade invloeden buiten te houden. Er is duidelijk grote liefde voor het water.
En op allerlei manieren wordt geprobeerd om het water in beweging te houden. Men roert in het water of slaat erop, maar het enige dat gebeurt, is dat de drab van de bodem rond dwarrelt om vervolgens weer te bezinken. En als je er te diep in roert, wordt het één grote blubberzooi.
Met al die verschillende kerken in mijn achterhoofd en met de verschillende inzichten over wat ‘het kind’ zou zijn, kwam ik tot de metafoor van de badrituelen, die gisteren geplaatst werd op Dogma-vrij.
Natuurlijk gaat dit aan alle kanten mank. In het verhaal was het baden van het Kind een gebeuren dat in huiskamers plaatsvond, in plaats van dat men samenkomt, zoals dit in de kerken gebeurt.
Stromen
Ik heb er echter vooral mee willen aangeven hoeveel onrecht er veroorzaakt wordt, wanneer mensen niet alleen van inzichten verschillen, maar er ook vanuit gaan dat de eigen inzichten beter zouden zijn dan de inzichten van anderen.
Zo worden muren gehandhaafd, waarmee indirect wordt voorkomen dat het water, in verschillende verschijningsvormen, vrijelijk kan stromen of verdampen in alle richtingen.
En of we het dan over een pop, een kind of een Kind hebben, ik pleit voor verversing van het badwater en het zoeken naar manieren waarop het water onbeperkt kan stromen.
