Antwoorden: 453x, onbeantwoord: 249x

Antwoorden die herleidbaar zijn naar een persoon zijn (deels) weggelaten of geanonimiseerd.

Dit zijn de reacties, in willekeurige volgorde:

– Miskenning, beschuldiging, wantrouwen, niet luisteren, evangeliseren, geloof opdringen/bekeren

– Gebrek aan schuldbesef bij kerkverlaters, geloven is een keuze!!

– beschuldigingen

– verwijten

– Veroordeling

– Ongewenst en oneerlijk: inspelen op emotie vanuit gemeenschapsvisie van waarheidsbeleving; dus niet naast het individu staan of deze zien

– Scheve ogen, mensen die elkaar uitsluiten, mensen die drukker bezig zijn met hun gelijk dan met gods Liefde

Het lijkt alsof er maar één weg is. Één manier

– Ik ben geschrokken hoeveel mensen gewoon in de ontkenning schieten of niet meer reageren als bepaalde zaken niet blijken te kloppen.

– Het gevoel wat je krijgt bij een gelovige dat je dom bent, terwijl ik juist heel erg ZELF nadenk over de dingen en niet domweg als een schaap de kudde achterna ga

– Dat ik geen/weinig interesse en medeleven ervaarde toen ik besloot niet meer aan de kerkgang deel te nemen.

– Dat het mijn fout is, ik moet iets veranderen/rechtzetten

– Kerkverlating is niet hetzelfde als oppervlakkig zijn of verlies van geloof. Ik denk dat menig kerkverlater geloviger is als menig kerkganger

– Ik vind het vreselijk als mensen door kerkmensen worden ingedeeld in ‘gelovig’ en ‘ongelovig’. Waarbij het een goed is en het ander fout, nee zelfs eeuwige marteling oplevert. Zo zie je je medemens en wat je van hem/haar kan leren niet meer, maar alleen maar een evangelisatieproject. Denigrerend en je mist volgens mij juist de kern.

– het gebrek aan echt contact en interesse in elkaar

– Reactie v ouders. Ipv te informeren kwamen er oordelen. Het moeilijkst was het niet gezien zijn

– Onverschilligheid

– Het onbegrip, je willen bekeren, je te wijzen op de ‘foute’ keuze die je maakt. Opmerkingen zoals: je weet heel goed dat je nu ongehoorzaam bent.

– Opgroeien als in een familie ,.totdat je andere toon gaat aanslaan . Dan is familiegevoel weg en worden het opeens gevaarlijke mensen

– Veel kerken bieden veel meer ruimte dan, zeg, 20 jaar geleden. Dat wordt door kerkverlaters vaak genegeerd als zij over dit onderwerp praten.

– Uitsluiting door interne gerechtelijke commite

– Stilte

– Niet serieus nemen, niet echt luisteren

– Meeste pijn en achterstand: Niet geleerd om een eigen mening te vormen

– Je moet niet alles willen weten. Je moet geloven als een kind, die snapt ook niet alles, maar vertrouwt zijn vader. Je moet er ook wel voor openstaan om iets van God te ervaren. Uiteindelijk ligt het aan mij, doe ik iets fout dat ik niks van God merk.

– Maar wanneer je de kerk verlaat bevind je je ineens in de dorre woestijn van het post-kerkelijk leven. Want je verliest niet alleen je zondagmorgen activiteit, je verliest ook de mensen die daar ook zijn, je verliest je vrienden. Niemand begrijpt wat jou ineens bezielt. Toch is het niet ineens; de eenzaamheid begon al in de kerk, waar je zoveel moest en je dat niet wilde. Waar je dingen hoorde die je niet meer geloofde. Waar niet naar je kinderen werd omgekeken. Waar je niet mocht zijn wie je was en waar je niet mocht geloven wat ineens zo belangrijk voor je was: God is de Redder van alle mensen!

– De formele afkondigingen. Je blijft er toch bij horen, hoor (NEE dus).

– Dat verbinding/vriendschap blijkbaar afhangt van welke kerk/gemeente ik lid ben. Het begrip “kerkvrienden”. Geen vriendschap op basis van wie ik ben maar op basis van mijn religieuze voorkeur.

– een grote groep mensen laten je vallen. je bent per direct een outsider, of haast vijand, en iedereen wast zijn handen in onschuld, en gaat over tot de orde van de dag. je bestaat niet meer.

– Als kerkverlater: de onbereidheid van kerkgangers om te luisteren en te proberen te begrijpen, of enkel luisteren in de zin van ‘aanhoren’ om een insteek te zoeken om weer de weg naar her-bekering in te slaan.

– Ik overweeg kerkverlating. Ik twijfel nog. Ik zal de gemeenschap zeer missen.

– Negeren vanwege verlaten

– De onmacht van afgeserveerd worden en niet jouw kant van het verhaal kunnen vertellen. Dit omdat je door uitsluiting monddood bent gemaakt en er een verbod op contact is.

– Dat veel mensen je niet meer willen kennen

– Het verwijt dat ik tegen Gods wil in ga door de (ware) kerk te verlaten.

– Dat het slecht met me gaat aflopen omdat ik hun godsbeeld verlaten heb. Nooit mijn eigen gevoelens serieus mogen nemen, want de kerk/ de gelovigen weten wat het best is voor mij. Het is niet nodig daar zelf ook een mening over te hebben, zelfs niet als het gaat om essentiële zaken zoals je huwelijk of je kinderen.

– Goedbedoelde bekeerpogingen en het feit dat kerkgangers totaal niet geïnteresseerd zijn in het waarom.

– Eerst wordt je wat denigrerend behandeld  neiging om je te bekeren. Als je vervolgens met sterke en doordachte argumenten komt, dan wordt er minzaam teruggedeinst. En dan sta je alleen.

– dat het geloof de enige weg is, en anders de hell

– dat mijn ouders zeiden: was je maar dood gegaan toen je nog geloofde.

– Het meest pijn deed dat er niemand was/is die erop gereageerd heeft, ik kwam niet meer in de kerk en er is nooit iemand geweest die me gevraagd heeft waarom, of me uberhaupt iets gevraagd heeft, ik ben weg en dat is het. Hoezo allemaal kinderen van eén vader? geloofsgemeensschap, weg is weg kennelijk, niet meer van belang ofzo

– Dat er een onderwerp voor gesprek is verdwenen dat voor mij erg belangrijk is.

– Het werd nauwelijks opgemerkt

– Dat de kerk als een gebouw wordt gezien, niet als gemeenschap. Dat het om geld draait. Dat het alleen grijze koppen zijn. Dat geloven iets is geworden wat je moet uitleggen/verdedigen/verantwoorden.

– Wat ik mijn kinderen dan mee wil geven. Hoezo? Wat geven zíj hun kinderen mee? Maar dat is automatisch goed en verantwoord ofzo. Terwijl ik geen goedkeuring krijg omdat ik niet met hen bijbellees e.d. Het gevoel dat ik niets mag zeggen over hun geloof, maar dat zij wel gewoon mogen zeggen tegen mij dat ik naar de hel ga, God ‘afwijs’ (wat niet zo is, ik geloof gewoon niet meer dat ik gered hoef te worden), etc.

– Brieven met: “wij hebben het licht van de heer gezien en we gunnen dat jou ook” “ik bid voor je dat je weer mag geloven” “als je dat gelooft ben je een kind van de duivel”  “er is alleen A of B, jouw weg bestaat niet” “je houdt jezelf voor de gek” “hoe kun je iemand die jou alleen maar liefheeft afwijzen?!” Of (emotionele) discussies aangaan omtrent geloof en pogingen om te overtuigen. “Christenen zijn (moreel) betere mensen” Of van buiten de gemeenschap: “wat traumatiserend!” “Wat waren jouw jeugd en de denkbeelden waarmee je bent opgevoed erg/vreselijk/belachelijk!!” “Wat goed dat je eruit bent!”

– Omdat ik autistisch ben worden er aan mjjn gedrag zaken gekoppeld die niets met mijn gedrag op dat moment van doen hebben. Dat is erg eenzaam. Ook krijgen sommige mensen een hekel aan mij en moeten ze dat perse laten blijken. Hierdoor wel eens op het punt gestaan weg te blijven. Maar tot nu toe nog niet gedaan

– De beschuldiging dat ik naar de hel zou gaan. Die ik uiteraard wel had verwacht. De achterlijkheid, dat ik er niet over na zou hebben gedacht. Vooral van mensen die laagopgeleid zijn en fundamentalistisch zijn, en dus zelf nooit nadenken. Sowieso is er voor intelligente hoogopgeleide mensen, die zelf kritisch nadenken, geen ruimte in de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt). En ook niet in andere orthodox-protestantse kerkgenootschappen. Ik heb een enorme hekel aan orthodoxie en fundamentalisme gekregen. Maar ook omdat orthodoxe/fundamentalistische gelovigen niet consequent zijn. De God van de gereformeerde belijdenisgeschriften is gewoon evil. Hij laat mensen voor eeuwig branden in de hel, omdat ze het offer van Jezus niet accepteren, of hier nooit van gehoord hebben. God is een kwaadaardige entiteit. Dat moeten orthodoxe gelovigen toegeven. ‘God is liefde’ is een belachelijke leugen. Een doorzichtig reclamepraatje. God is niet groot zei Christopher Hitchens dan ook terecht.

– Wat ik het allerergste vond was de oorverdovende stilte. Ik ging soms mee als mijn ouders het vroegen, en dan deed iedereen heel tof en gezellig, roepen ze dat ze me missen, maar ik hoor niets. Tijdens mijn verlatingsproces ben ik wel eens een tijdje uit een huiskring gezet omdat ik “negatieve keuzes maakte”, juist toen ik zo kwetsbaar was lieten ze me vallen. Dat heeft mijn plan om weg te gaan  zodra ik uit huis was alleen maar gesterkt.

– Dat dierbaren zich zorgen maken om mij. Terwijl ik zo bevrijd ben

– de verstoting en het vernederen en de beledigingen, nul empathie

– Mensen die oprecht geloven in de leer die in de bewuste kerk verspreidt wordt, zien je vaak als afvallige. Dat vind ik jammer, want met die mensen kan je vaak dan ook geen goed gesprek voeren of alleen maar begrip krijgen. Verschilt overigens ook per persoon. De een kan zich beter inleven in een keus dan een ander

– Een kerk is mensenwerk, dus ‘gedoe’ en ruzie is te verwachten. Dat vind ik wel lastig als reden voor vertrek. Je hoopt dat mensen met elkaar in gesprek blijven, maar helaas lukt dat niet altijd.

– Het idee ‘welke rol heb ik hierin gespeeld’, en ‘waarom heb ik hier tot  op het moment dat er een kerkverlater was geen verandering in kunnen brengen?’

– Het feit dat er een verklaring gezocht wordt. Het is onmogelijk gewoon een andere mening te hebben. Dus wordt het niet gelijkwaardig

– Pijn deed het als mijn ouders zeiden: diep van binnen weet je wel wat het goede is. (niet wat ik deed, uiteraard)

– Er wordt lelijk gepraat over kerkverlaters waardoor het moeilijk is om erover te praten of zelfs weg te gaan omdat men dan lelijk over jou gaat praten.

– Onderwerp werd genegeerd. Doodzwijgen. En ook: niet kerkelijken hebben geen diepgang.

– Goedbedoelde opmerking dat het oké is om even een pauze te nemen en dat er wel weer een moment komt dat ik terug zal keren. Alsof alleen binnen de kerk het juiste pad is voor een gelovige Terwijl ik juist buiten de kerk veel meer rust in mijn geloof ervaar dan binnen de kerk.

– Dat er zoveel kerkverlaters zijn die alleen maar aan zichzelf denken en ‘het zinkende schip’ verlaten.

– De zorgen dat het met mij helemaal fout was gegaan, voor mij bidden, proberen me terug te praten

– Toen ik uit de kast kwam, mocht ik ineens niet meer aan het avondmaal en moest ik direct stoppen met jongerenwerk

– Eenzaamheid.  Oneerlijkheid

– Het onbegrip vanuit het Apostolisch Genootschap. Zelfs heden ten dage nog steeds.

– Dat ik niet vanwege de fout van mensen het geloof moet verlaten. Maar ik verlaat het geloof eigenlijk omdat ik GOD een narcistische god vind (in ieder geval als ik naar zijn leer uit de bijbel kijk en de afhankelijkheid die hij wilt en dat ik altijd zondaar/niet goed ben vanuit mezelf). Maar wat ik het ergst vind is dat mensen me überhaupt niet meer hebben gecontacteerd (ondanks dat ik veel uren per week aan kinderwerk in de kerk kwijt was), en dat zelfs goede vrienden uit de kerk niets vanuit zichzelf laten horen. Maar ik krijg ook het gevoel dat ze bang zijn met mij contact te hebben, omdat ik uitgesproken ben in wat en waarom ik niet meer geloof.

– Het zwijgen, en of na jaren vragen hoe het met mijn kind gaat

– Stalken, bedreigen en de heksenjacht door (…verwijderd om herkenning te voorkomen…) leden om mij terug te halen

– Wat tegenviel was dat ik niet gemist leek te worden. Totdat een echtpaar mij een brief schreef om te laten weten dat de kerk niet beseft wat ze met mijn weggaan verloren.

– Verlies van ouders daardoor, ze willen geen contact meer wat zeer pijnlijk is voor mij.

– “Wat erg dat jij nu probeert te leven zonder god”

– Het feit dat mensen tegen je zeggen dat je naar een psychiater moet, mij het etiket Borderliner oplegde (moeder, gelukkig is dit niet gediagnosticeerd!)

– “Je komt wel weer tot inzicht.”

– Het negeren, de verwachting dat wij in de goot zouden belanden.

– Vragen stellen over hoe we omgaan met anders denkenden, eigen verantwoordelijkheid, inclusiviteit, vragen stellen

– Het gevoel van onmacht, en niet kunnen snappen wat de oorzaak precies is

– Dat ze pas zeggen dat ze weg willen, als ze de knoop al hebben doorgehakt. Je kunt er dan niks meer mee.

– Dat men praat alsof ze de waarheid in pacht hebben. Maar uiteindelijk rond je deze gesprekken met deze mensen altijd af met; ‘het is wel een geloof hè….’. Of te wel niemand die het zeker weet.

– Dat ik na 47 jaar als gelovige het evangelie niet goed begrepen heb

– Het blijven bidden voor je. En het over de tong gaan dat ik mijn ouders pijn heb gedaan…

– Dat de mening van de minderheid niet telt, terwijl dat de mensen zijn die nadenken en de goede dingen op het spoor komen

– Een gemeente die naar buiten gastvrij wil zijn maar dat ook voor de eigen leden moet zijn.

– Sommige mensen (familie, ouderlingen) dachten dat het een bevlieging was, terwijl er een jarenlange worsteling aan mijn kerkverlating vooraf ging.

– Met nek aangekeken

– Het ontdekken dat je de rug werd toegekeerd, maar meer nog 20 jaar na dato erachter komen dat ik ben opgegroeid in een totale indoctrinatie, met zeer veel valse voorwendselen

– Dat leiders niet open zijn waarom mensen weg gaan

– Het steeds ontkrachten van mijn woorden, emoties, gevoel. Mij “fout” maken. Dus werken op schuldgevoel.

– “Je maakt dit allemaal mee omdat je God niet meer dient”

– Dat kerkverlaters hun belofte verbreken

– Ik word minder serieus genomen door familieleden die nog gelovig zijn. Ik tel niet echt meer mee.

– Complete afkeuring door ouders

– Zolang je als mak schaap (en onderdanig) meeloopt vindt men je ok, zo niet laat men je vallen als baksteen

– Dat ik nu op 64 jarige leeftijd pas weet wie ik ben

– Al eerder de kerk verlaten, toch weer over laten halen, maar weggaan bijna niet er zijn vaak veroordelingen. Als je anders bent .

– Schaamte schuld verstoting

– Doodzwijgen

– Uitsluiting, geen communicatie meer, onzichtbaar bij kerkgenoten en familie. Verstoorde relaties.

– “Het is nu heeel anders dan vroeger….”

– Niet luisteren naar elkaar. Gelijkhebberij. Verwijten. Ruzies.

– De opgelegde schaamte, het appèl op je geweten terwijl je nog in een twijfelfase zit

– Dat men in de kerken totaal is afgestomp geraakt, ze zien echt niet in wat de ander drijft om weg te gaan. Ze willen / kunnen het niet eens zien of aanvoelen

– Als iemand die opgegroeid is in een (vooral) gezonde en ondersteunende christelijke achtergrond met veel vrijheid en bevestiging van wie ik ben, EN met uitleg die recht doet aan hoe in mijn ogen het bedoeld is, vind ik het enorm pijnlijk en schrijnend om te zien hoe intens mensen beschadigd zijn geraakt door ervaringen die haaks staan op die van mij. Religie (welke dan ook) is eigenlijk bedoeld als voeding voor de ziel in positieve altijd liefdevol bevestigende zin en als je die ervaring met religie hebt is dat een rijke voedingsbodem voor een gezonde persoonlijke ontwikkeling in samenhang met de schepping, de mensen en het goddelijke. Mijn hart krimpt er vaak van ineen en vaak zou ik graag iets willen laten ervaren hoe het anders en juist helend kan zijn, maar wanneer de pijn zo hevig nog is in de ander is dat niet wat ik te doen heb. Enkel aanwezigheid en ruimte scheppend voor het verhaal van de pijn. Maar de pijn die ik dan ook (aan)voel is intens.

– Als mensen gelijk zeggen dat je je wel bij een andere kerk aan moet sluiten omdat je niet in je eentje christen kunt zijn. Omdat je wel bij het lichaam van Christus moet horen en andere christenen nodig hebt om het geloof te beleven.

– Door voorganger gediscrimineerd

– “Jij kunt niet gelukkig zijn!”

– Dat ik tot mijn 18de elke dag daar heen moest. Moeten . In 2 werelden moeten leven. Vrienden kwijtraken

– Contactverlies familie, invulling van leven/ agenda

– Het niet meer geaccepteerd worden door familie

– dat mijn ouders toen vonden dat het niet goed kwam met mij

– Het verdriet van mijn ouders en als slecht kind gezien worden door anderen

– Als het welzijn /welkom zijn niet centraal staat

– Onbegrip van familie en kennissen vanwege het verlaten van het geloof en de gemeenschap

– Niet meer aangekeken worden en dat ik mijn ongeluk tegemoet ging

– Met de nek aangekeken worden

– Als kerkverlating als individueel probleem en/of zonde van die persoon wordt gezien

– de hypocrisie bij gelovigen.

– Dat ik weer terug moest gaan naar God .. ze daarmee lieten merken dat ze mijn proces niet begrepen.

– Je aankijken alsof je van het padje bent. Vragen hoe je aan je geestelijke voeding komt. Jou als minder zien en niet meer welkom zijn bij de kerk.

– Niets meer horen van mensen waarvan je dacht dat je een goede relatie met elkaar had. Blijkbaar was die alleen gebaseerd op het feit dat we op dezelfde manier geloofden.

– Als anderen veroordelend zijn en in onmin verder gaan.

– Dat zij zeggen er voor de ander te zijn en dat ze van je houden maar als je in de shit zit dan geven ze niet thuis. Hoor naar hun woorden maar zie niet naar hun daden

– Dat je wordt genegeerd, er is een soort oppervlakkige vriendelijkheid, maar mijn geloof wordt als van de duivel gezien.

– Dat je compleet werd buitengesloten. Ik zorgde voor brusjes. Die mocht ik alleen onder toezicht en na afspraak een korte tijd bezoeken.

– Dat je niet als persoon gezien wordt, als zuster. Niet als individu. Al 40 jaar wordt ik totaal genegeerd door familie & iedereen waar ik mee opgroeide..

– Als kerkverlater diepe pijn door eenzaamheid.

– Het schuldgevoel en de eenzaamheid. Opmerkingen zijn er zoveel dat ik ze niet kan noteren

– Opzettelijke psychische mishandeling m.n. vanuit de hogere geledingen van de kerk

– Kerk verandert, met name de prediking van het evangelie. Steeds oppervlakkiger.

– Dat er geen ruimte is voor zelfbeschikking en vaak meningen die compleet indruisen tegen mensenrechten. Hypocrisie

– Als ze mij als kerkverlater steeds vertellen dat ik iets mis

– Omzien naar elkaar en begrip. Meteen al van een predikant horen dat ik, mocht ik ooit een nieuwe relatie krijgen, er geen kerkelijk huwelijk kon plaatsvinden

– Er werd gewoon niet geluisterd naar je, alles was ter ere en glorie van het Godswerk en de Apostel. Het feit dat ik als mens niet gezien werd heeft me veel pijn gedaan, terwijl ik liefdevol in het leven sta..

– Dat je ineens alleen komt te staan terwijl je daar niet op voorbereid bent. Dat je in dat proces eigenlijk geen steun van oude geloofsgenoten kan vinden omdat ze jouw stappen niet kunnen volgen. Dit terwijl ik die steun erg hard nodig had omdat het heel slecht met me ging

– Eenzaamheid

– Twijfelen aan geestelijke gezondheid. Erg schrikken! Aardig doen met een bedoeling tot bekering. Erge zorgen uiten om mijn kinderen en gezin!? Het voor het blok zetten van mijn echtgenoot. Weten dat er gekletst word over je en niet met je. Geen reactie!? Van je eigen familie die er niet mee om kan gaan. De mensen, de gewoonte, de rituelen, de aanbidding missen terwijl je je er niet meer in kan vinden en je ook beseft dat het toxisch voor je was. Het omarmen dat dat de weg is die je zo lang bent gegaan. Loskomen van oordeel. De schijn vriendengroep, het groepsgevoel dat je erdoor kwijt raakt wetende dat het toch echt beter is. De ontnuchtering. Wat je jezelf allemaal ontzegd hebt. Of mij schamen voor wat ikzelf gedacht of gezegd heb tegen andere ongelovigen. Pijnlijk.

– Kerkverlaters weten niet wat ze aanrichten en zijn alleen gefocust op zichzelf.

– Mensen laten anderen makkelijk gaan!

– Ik heb hierbij weinig of geen pijn ervaren. Er is kort discussie geweest met mijn moeder maar dat ging snel over.

– Het negeren van mij

– Op Hemelvaartsdag een kaart van mijn vader in de bus krijgen met daarop: “een goede hellevaart!”

– Dat ze hoopten dat God uit de hemel zou komen om me te straffen met de dood

– Gebrek aan aandacht

– Uitsluiting,..veroordeeld worden..

– Haat, afkeer, uitsluiting

– is het vergeten….? De Kerk is van Christus!

– Werd genegeerd zoals bijna iedere vorm van gezond verstand werd genegeerd.

– Dat er vanuit wordt gegaan dat je niet meer gelooft

– Dat ik minder dicht bij God leef sinds ik niet meer naar een kerk ga. Dat is wat mij is verweten. Kerk was het belangrijkste van het geloofsleven. Dat moest ik goed wéten.

– Je hoort niet meer bij ons

– Ik zie je graag maar Jehovah komt toch op de eerste plaats. Dus daarom kan ik geen contact meer met jou hebben

– Zonder de apostel zal je nooit gelukkig worden.

– De angst dat mijn kinderen naar de hel gaan.

– Ik denk dat sommige familieleden vinden dat wij onze kinderen te vrij(blijvend) hebben opgevoed en dat ze daarom niet (of anders) geloven.

– Dat ze naar de hel gaan

– Uitgestoten worden – mensen die je niet meer zien staan als je ze tegen komt omdat je bent vertrokken. De opmerking dat je in de goot terecht komt als je vertrekt is me na al die laren nog het meeste bij gebleven

– Het doet pijn dat ik voor mijn hele familie dood ben en dat mijn kinderen wordt verteld dat het allemaal mijn schuld is en ik ook de enige ben die dit recht kan zetten door terug te komen.  Er wordt gezegd dat je met vrije wil erin gestapt bent. Maar wat is vrije wil als je erin geboren bent en iedereen van je verwacht dat je je in je tienerjaren laat dopen

– Angst voor de hel, de bestraffing. Misschien heb ik het wel fout.

– Pijn voor mijn ouders. Ongewenst was vooral de opmerking van de dominee, die mij met verheven stem hel en verdoemenis voorspelde. De oen.

– Opluchting

– “je gaat naar de hel”,  “wat hebben wij verkeerd gedaan”, “je hebt je laten beïnvloeden door de wereld”. Er was geen enkele aandacht voor het waarom van mijn keuze, er was veel aandacht voor het lijden wat de ander moest dragen door mijn gedrag.  Of zoals Aleid Schilder het formuleerde “hulpeloos maar schuldig”,  Ook na 20 jaar is er de stille afkeuring / teleurstelling rondom het thema kerkgang / geloof. Over andere onderwerpen kan er gelukkig wel gesproken.  Het contact met mijn ouders is vooral functioneel. Met vrienden en familie van mijn eigen generatie speelt de afkeuring / teleurstelling geen rol. Daar wordt het, word ik, gewoon geaccepteerd om wie ik ben. Heul fijn 🙂

– Wel respect eisen voor het geloof, maar geen respect terug krijgen

– Dat ik tot het minimale percentage behoor als afhaker

– Mensen denken dat er iets mis is met je en reageren alsof ze het recht hebben er iets over te zeggen en reageren op die manier dat ze in de basis al 100% zijn overtuigd dat geloven beter is. Het is pijnlijk en denigrerend. Je weet dat je keuze wordt afgekeurd.

– Er werd gezegd dat mijn angststoornis/depressie/trauma zoals het nu is veroorzaakt dus doordat ik niet meer geloof en naar de kerk ga

– Het uitblijven van echte interesse waarom je niet meer kan/wil komen, kortom geen moeite doen om je “binnen” te houden terwijl je daar al 15 jaar komt. Maar het tegenovergestelde zou natuurlijk ook niet fijn zijn.

– Er worden dingen veranderd, waardoor ik mijn behoeftes niet meer vervuld zie. Intelligentie gaat boven zielsgebeuren en inspiratie

– Ik kon het geloof en gevoel in de gemeenschap niet meer met hem delen. Ik heb daar geen steun bij gekregen.

– Dat je jezelf als een zwart schaap ziet. Dat je ongelijk hebt. Dat je je ouders verdriet doet. Dat ze zich schamen voor jou.

– Compleet negeren, kerkgangers die mij vermijden, geen belangstelling.

– Dat het gemakzucht zou zijn

– Hoogmoed en veroordeling

– Bijna geen contacten meer, mensen gaan enkel met je om als je in kerk komt. (Niet iedereen gelukkig, wel paar warme contacten behouden)

– Nu je naar de remonstranten gaat kun je net zo goed gelijk stoppen met geloven. Die geloven niet. En JIJ (stemverheffing en vingerwijzing) brengt mensen in verwarring!

– het doodzwijgen van de familie en vrienden. Net of het geen waarde had dat ik mij met ziel en zaligheid 33 jaar had ingezet in de gemeente. En het oordeel dat later kwam, bidstonden dat ik maar weer terug zou komen.

– “Het is nu heel anders” (en dus moet ik zwijgen over toen?)

– Buitensluiten, doodzwijgen

– zelf heb ik de kerk niet verlaten, maar sta er wel heel anders is. Geloven in een god die niet bestaat.

– In een keer al je vrienden kwijt

– Dat ik nu afvallig ben en dood volgens mijn vader en ze mijn kinderen nooit hebben willen ontmoeten nooit hebben gezien

– Dat je nooit geaccepteerd zal worden hoe je daadwerkelijk bent.

– Het doet mij pijn als mensen de oorzaak zijn van kerkverlating.

– Het komt vanzelf wel weer goed, Het zat er altijd al in, Laat maar los en blijf bidden

– Kerkelijke bemoeienis rondom scheiding van mijn zus en het aflezen van mijn naam als kerkverlater werd door dominee in 1 telefoongesprek genoemd, kennelijk om ze nog meer te shockeren. Ik was rond de 35 en het kwam hen niet als verrassing. Naar mij heeft hij niet gebeld.

– Gebedsgenezingen, verstoten zijn, eenzaamheid, de verwijten dat ik naar de hel zal gaan.

– Ben angstig, slaap slecht, zal ALTIJD conflicten vermijden, Ben erg onzeker. Heb altijd behoefte aan bevestiging en dat is wat anders dan ‘vissen’ naar complimenten.

– dat ik begrip moest hebben voor de anderen

– Me niet gezien als mens. Ik deed er niet meer toe

– Niet geaccepteerd worden voor wie ik ben.

– Elkaar niet kunnen vasthouden

– Dat ik elke dag worstel met de gevolgen van Religieus Traumasyndroom en dat zij ondertussen zwelgen in hun eigen gelijk, menend dat ik het er zelf naar gemaakt heb door ‘zo moeilijk’ te doen.

– “Je gaat naar de hel” WTF, zijn zij daar de poortwachter dan? De arrogantie ook, onverdraaglijk gewoon!

– Generaliserende oordelen over en weer, mensen die menen de enige waarheid in pacht te hebben

– Alle opmerkingen daarover

– “Nee joh, je bent en blijft toch echt Apostolisch”

– Dat het gesprek soms niet meer mogelijk is en dat de gemeenschap in zijn geheel moet ‘boeten’ voor wat sommige in die gemeenschap hebben gedaan of doen.

– Conclusies/oordelen vanuit de kerkenraad of andere blijvers.

– De uitsluiting an sich

– Het feit dat ik in religieus mishandeld ben door ouders die dachten het goed te doen. Het feit dat je vanaf heel jong iedere avond voor het slapen gaan op m’n knietjes moest om te zeggen dat ik die dag weer het kwade had gedaan en dat mijn zonden vele waren…rarara hoe wordt je brein dan gevoed ?

– Dat iemand toen ik in scheiding lag en daardoor niet lekker in mijn vel zat met Jezus op de proppen kwam. Als ik weer zou geloven zou alles goed komen. Dat gaf me heel erg het gevoel dat aan mijn gevoelens en problemen voorbij werd gegaan.

– Het niet meer bestaan voor je familie

– Ik werd genegeerd en had ineens geen vrienden meer

– Hoezeer mijn ouders ook hun best doen om mij te willen begrijpen, eens in de zoveel tijd stellen ze toch weer de vraag: ‘Bid je wel? Geloof je wel?’ of de oprecht geuite woorden van mijn moeder: ‘Het is mijn grootste wens dat jij nog eens tot geloof zult komen…’ Die woorden deden pijn en veel verdriet, doordat ik wist dat ik nooit zal gaan geloven op de manier zoals zij en omdat ik het zo graag goed wil doen voor mijn moeder om haar liefde te ‘verdienen’ en dat ik haar grootste wens nooit in vervulling zal kunnen laten gaan.

– Wanneer iemand binnen de kerkorde over de schreef gaat, dan krijgt de hele Kerkorde het voor haar kiezen. Niet fair, maar (in geval van de RK Kerk) ook niet onbegrijpelijk, aangezien de Roomse Kerk een Institutioneel Religieuze Dictatuur is.

– Onbegrip van gemeente maar ook van ongelovige familie.

– Ruzie met enkele mede geloofsgenoten kan leiden tot kerkverlating. Jammer, want er blijven zoveel anderen, waar geen ruzie mee is, over!

– Verlies van geloof in God, normen, vrijheid.

– Opmerkingen als, je doet je familie veel verdriet als je weggaat …

– Het gaat vooral om het ‘niet praten’. Er werd gezwegen en daardoor ook heel pijnlijk. Alsof je het niet waard bent om mee te spreken

– Dat oude gemeenteleden je negeren als je ze tegenkomt. Doen alsof ze je niet kennen.

– Doen alsof je dood bent, niet (meer) bestaat

– Mensen zijn vaak bang dat het mis gaat met kerkverlaters daar ben ik minder bang voor God laat niet los wat Hij begon en eens komen ze toch weer bij hem uit. En geloof is niet aan een gebouw gebonden.

– Dat je door de mensen die bleven niet langer voor vol wordt aangezien.

– Geen opvangnet. Ik bedoel hiermee dat er geen begeleiding is vanuit de sociale diensten. Dit geeft het gevoel dat het niet erkent wordt dat het een hele moeilijke stap is met gevolgen in vele levensdomeinen.

– Het gevoel te zijn verworden tot een persona non grata.

– voelde me erg eenzaam!

– Het onuitgesproken maar goed te voelen oordeel dat je dan op het verkeerde pad bent en naar de eeuwige hel gaat. Vind ik shockerend dat dierbaren hiervan overtuigd zijn.

– Onbegrip en uitspraken als in: je hebt geen doel in je leven. Of dat ze voor je gaan bidden. Alsof ze je alsnog willen veranderen. Vreselijk. Hoezo iets buiten jezelf nodig hebben om tot zelfrealisatie te komen? En dat kinderlijke gebed te pas en te onpas alsof er niet gedeald kan worden met mijn keuze. Alsof dat niet geaccepteerd wordt

– Niks deed pijn. We werden ook niet gemist.

– Mensen hebben mensen nodig, in welk verband ook. Een begrip als vrijheid is daarom meerduidig. In onze liberale kapitalistische samenleving staan relaties daardoor onder druk. Los daarvan geloof ik dat vrijheid en liefde niet onafhankelijk van elkaar bestaan. Liefde kan niet zonder individuele vrijheid, maar individuele vrijheid kan ook niet zonder liefde.

– Verdriet ouders

– “God laat jou niet los..”

– Er is geen ruimte voor discussie of vragen. Je krijgt altijd cliché antwoorden op serieuze vragen. En omdat “God het zegt” of “omdat het in de bijbel staat” doodt elke discussie en bestempelt de vragensteller tot “zondaar”, “rebel”, “ongehoorzaam”, “ongelovige” etc.

– in één klap werden alle contacten verbroken, ik ‘bestond’ niet meer…

– Dat niemand er aandacht aan besteed heeft. Niks!  Alsof het ze niks kon schelen. Een extra bevestiging dat geloven een hobby is

– Eenzaamheid. Ik mis jou op een bepaalde plek(hypocriet)

– De angst te zien bij mijn ouders dat ik er niet in het paradijs ging komen. Voelde mij zo alleen en bang!

– Het modder gooien van kerkverlaters.

– Verliezen van je veilige omgeving en wereldbeeld

– De angst voor de hel is by far het ergst.

– Dat de kerkgemeenschap denkt dat ik ben gezwicht voor de verleidingen van de wereld, en mensen van buiten de kerkgemeenschap niet beseffen wat het betekent om daarin op te groeien en snel denken dat je vanwege regeltjes weg bent gegaan en je dus niet echt begrijpen.

– Mensen die je keuze veroordelen en zeggen dat je beïnvloed bent door de duivel. Of die je keuze niet serieus nemen, zeggen dat je nog wel achter “de waarheid” komt. En je dan soms mee proberen te lokken naar diensten, of beledigd zijn als je niet naar een doopdienst meegaat.

– Dat ik nooit gelukkig zou worden

– Er word even snel voor iemand gebeden op zondag voor die persoon en dat lijkt het dan te zijn. Geen woord over hoe verdrietig dit is en welke verscheurde gevoelend het geeft, aan beide kanten. Daar heb ik moeite mee. Behoefte aan meer kwetsbaarheid laten zien.

– Het missen van mensen om je (hem) heen die je stimuleren om de nabijheid van God te blijven zoeken en/of ervaren

– Teleurstelling dat je nu niet meer leeft zoals het ‘hoort’. De angst van anderen dat jij naar de hel gaat. En de enorme blijdschap om degenen die het wel ‘goed’ doen, zoals mijn broer die pas belijdenis deed.

– Kerkverlating zou kunnen betekenen dat mensen zich geen deel van de familie van Christus meer voelen, terwijl we zijn handen en voeten zouden moeten zijn. De kerk is maar een instituut, goed om net elkaar over inhoud te praten onder het genot van een kop koffie of thee. Ook goed voor een moment van bezinningl

– Ontstaan van emotionele afstand met vertrouwde mensen en het door hen negeren en doodzwijgen van mijn beweegredenen om de kerk te verlaten. Bang voor hun eigen gefundeerdheid en confrontatie met twijfel?

– Rouw. En het blijven zoeken naar contact met de Eeuwige

– Dat ik niet mocht scheiden en zeker geen nieuwe relatie mocht aangaan.

– Dat mensen niet op het moment zelf vertellen wat hen dwars zit maar achteraf tegen het geloof aanschoppen. Als dan geprobeerd wordt om fouten van vroeger recht te zetten wordt niet mee gedaan in het gesprek

– Met de vinger naar een ander wijzen; niet vergevingsgezind zijn; dat het een sprookje bleek; dat ik dom en naïef ben

– Ontkenning dat het een sekte is

– Het feit dat ik mijn ouders verdriet deed. De neerbuigende houding van mensen uit de gemeenschap (als ik die bij mijn ouders tegenkwam), zo van “jij komt nog wel met hangende pootjes terug”.

– Ik voel me vreemd in een seculier wereldbeeld.  Miste het delen en vieren van de heiligheid van het leven en het contact met de goddelijke wereld.

– Het God de rug toe keren

– Dat mijn ouders niet achter me stonden, er ruzie was, er niet over werd gecommuniceerd

– Onbegrip, denken dat ik fout was

– stereo typeringen

– Dat het voelt als een leugen en dat alles nu anders is vind ik oneerlijk omdat het daarmee ook de pijn ontkent en de impact die verlating heeft teniet doet

– karikaturen over de kerk doen pijn

– schaamte, had ik het voordien maar geweten dan had ik kunnen luisteren

– Oh je gaat uit de gemeente, jammer.

– Van familie en ongefundeerde ideeen

– Dat je het juiste geloof verlaat . Dat je moet vergeven en weer lid moet worden

– De opmerkingen van kerkgaande familie die erg altijd maar over dat geloof gaan. Altijd maar, zou je niet toch? Nee dat wil ik niet meer, ik ben er bewust uitgestapt. Ik snap niet dat ze dat iedereen binnen de kerk leren. Daarmee worden mensen juist weggeduwd.

– Mss het archaïsche godsbeeld dat de anderen er nog op nahouden en dat zij dan denken dat ik dat ook heb.

– Je bent gelijk van geen enkel belang meer voor de kerkgangers

– Je bent niet kerkelijk genoeg , God regeert , en de straf van god is corona

– Oordeel en kortzichtigheid

– Toch een gemis bij het verlaten, ondanks de dwang dat ik moest gaan

– Dat je geen morele waarden meer zou hebben

– Je word buitengesloten. Mensen vragen nergens naar. Je hoort er gewoon niet meer bij.

– “Wie God verlaat heeft smart op smart te wachten”

– De stelligheid van het eigen (on)gelijk

– Dat iemand datgene wat voor mij essentieel is verlaat en zelfs haat.

– Jammer dat we je niet gekend hebben (kaartje van de vrouwenvereniging) Na 11 jaar lidmaatschap!

– Het wegkijken

– Kerkgangers zitten vaak zo vast in hun geloof dat ze niet (willen) begrijpen dat er mensen zijn die wel in God geloven maar niet in de ‘kerk geloven. Dat dat 2 heel verschillende dingen zijn

– de kerkverlater beschuldigt mij ervan het haar te verwijten, terwijl ik mij afvraag waarin IK tekort schoot.

– Het verlies van vrienden.

– dat er binnen de ggz helemaal níemand was die mijn angst om zélf te kiezen begreep

– Dat ik na 45 jaar pas de term Religieus Traumasyndroom tegenkwam, waardoor alles op zijn plaats viel. Het lag dus niet aan mij!

– De mensen die mijn ouders naar mij toestuurden om mijn te overtuigen terug te komen en een vriendin die zei dat de vriendschap nu minder waard was nu we het geloof niet meer deelden.

– Angst dat de relatie met God ook wordt verstoord.

– De complete stilte vanuit de kerkgemeenschap, net alsof ze het wel best/beter vonden dat ik wegging

– Ik voelde en voel geen pijn rondom kerkverlating, het was en is een bevrijding. Van mij mogen ze zeggen wat ze willen, maar ik neem geen blad voor mijn mond in mijn reactie daarop.

– Mijn moeder ging het huis uit omdat zij geen apostolisch was. Zondag altijd ruzie, doordeweeks kwam de voorganger en het was altijd hommeles, ik was bang .

– Alle familie en vrienden waar ik mee opgegroeid was in een klap kwijt

– Het verlies van echt contact met ouders. Het was onbespreekbaar. Ik was eenzaam en alleen en dacht dat ik fout was.

– Dat er niemand meer vraagt naar de reden waarom je niet meer komt

– Onbegrip over reden van de kerkverlating

– Beschaamd vertrouwen

– Doorsnijden van familiebanden. Niet omdat relaties in fysieke zin worden doorgesneden, maar in geestelijke zin. Dus meer existentiële banden

– Het me verraden voelen om wie ik hen en om hoe ik geloof

– Mensen zitten vast in het systeem, een stap naar buiten durft men niet.

– Het gevoel dat er daardoor tussen mij en de ander iets veranderde, terwijl omgekeerd toen we deel werden van dezelfde gemeenschap dat gevoel helemaal niet zo bewust was ontstaan.

– Dat er niet meer naar ons omgekeken werd

– Weinig tot geen vragen van mensen

– De realisatie van mijn ‘waan’ daaromtrent.

– Hypocrisie

– Als iemand geen zin meer heeft om te komen hoeft hij dat voor mij niet meer te doen. No hard feelings, maar wees wel eerlijk over de reden. Als iemand zich gekwetst voelt door de geloofsgemeenschap is dat heel erg naar. Dat kan nooit de bedoeling zijn maar gebeurt helaas wel. Maar hopelijk ziet de gekwetste dan dat niet iedereen dit zo voelt en dat er andere mensen zijn die zich wel goed voelen in dit geloof. Je hoeft dan dus niet alles te veroordelen. Vaak Verwacht de gekwetste heel veel begrip  voor zijn situatie maar kan zelf geen enkel begrip opbrengen dat het voor anderen anders kan zijn. Er komt dan een houding: je bent met mij of tegen mij. NAAST elkaar lijkt niet meer te bestaan jammer genoeg

– Vrijheidsbeperking en extreme groepsdruk is nooit goed! Als mensen dat ervaren(hebben) moet er iets mee.

– Dat er geen ruimte is voor een andere werkelijkheid maar dat alleen hun waarheid dé waarheid is

– Wat het meeste pijn doet is natuurlijk het gemis van mijn ouders en broer. Ik mis ze verschrikkelijk. Opmerkingen: “Het is alsof je ernstig ziek bent en je ligt op de operatietafel. Daar mogen wij niet bij zijn”. “Jij hebt ervoor gekozen om gedoopt te worden en je wist wat de consequenties zouden zijn als je uitgesloten werd, dus het is jouw eigen keuze dat we niet met jou omgaan”. Ik ben als getuige opgevoed en op 11-jarige leeftijd gedoopt. Mij werd aangemoedigd om op die leeftijd een beslissing te maken waarvan de consequenties nu zijn dat ik mijn familie al 15 jaar kwijt ben.

– Verstoting, uitsluiting, genegeerd worden enz.

– Dat de één zoveel steun heeft aan het geloof, terwijl de ander er kapot aan gaat en dat er dan over en weer zo weinig begrip is.

– Het ligt aan jou, je ziet het verkeerd, je begrijpt niet waarom we de dingen zo doen, je hebt een te behoudend godsbeeld

– Dat de oorzaak bij mij persoonlijk ligt. De oorzaak ligt niet bij de verlaters persoonlijk, de oorzaak ligt in de beklemmende liefde die persoonlijke ontwikkeling en groei in de weg staat

– Wat in liefde is gedaan blijft altijd bestaan

– Dat je vrije keuze consequenties heeft die je als kind nooit had kunnen voorzien

– Loslaten (anders elkaar vasthouden) kan soms de juiste keus zijn. Elkaar laten gaan ‘in vrede’ vraagt oefening en geduld; over-en-weer

– mijn worsteling

– Dat mensen zich niet meer thuisvoelen.

– Als mensen de kerk verlaten omdat ze beschadigd zijn door anderen

– contact vermijden van kerkverlaters

– Dat je in iets geloofd hebt wat er eigenlijk niet was…. 60 jaar lid…. Je raakt het niet meer kwijt met je geschiedenis moet je leven

– Dictatoriaal beleid.  Vrijheidsbeperking. Geen eigen mening en keuzes

– Dat je niet dingen altijd samen kunt delen

– Dat ik geen verjaardagskaart meer ontving

– Totale desinteresse waarom je bent ‘weggegaan ‘.

– Bij uitsluiting je ineens niet meer bestaat en je je verhaal niet kan vertellen.

– Onbegrip en totaal onbespreekbaar bij ouders.

– Ik werd in de ban gedaan. Maar het is al heel lang geleden

– Het vervelende non-verbale gedrag, er word door velen niet uitgesproken hoe dierbaren denken over je kerkverlating. Je voelt het wel haarfijn aan dat ze het er niet mee eens zijn.

– Dat ik mijn eigen dochter en ouders niet meer mag zien/spreken

– Jammer een gemis voor ons.

– Het onbegrip doet pijn en vooral dat veel mensen niet snapten hoezeer mij mijn kerkelijke opvoeding beschadigd heeft

– Uitsluiting door familie, vrienden en bekenden

– Je wordt vernietigd en komt niet in het paradijs.  Het zal je slecht vergaan. Je bent nu slechte omgang.

– Totaal geen reactie van kennissen of familie gehad

– Rondom kerk verlating niet zoveel eigenlijk. Ik was er vrij zeker van. De “pijn” zit in het verliezen van contacten. Het punt is dat ik niet een persoon ben om ineens  andere vrienden te hebben. Ik beschouwde die mensen ondanks het geloof als vrienden. Helaas wordt je op een vriendelijke manier vermeden. Alsof je de COVID hebt. Je kan niet een normaal gesprek hebben want geloof en wetenschap zijn echt vijanden van elkaar. Dus…leef ik m’n leven …vrouw gaat naar de kerk en ik slaap uit. Zondagen zijn het ergste. Weekdagen bijt je jezelf vast in werk en “vergeet” de rest. Opmerkingen wat ergert mij zijn “je weet het toch nog wel” “denk toch aan opa” “denk toch aan je vader”

– Ik wil graag vrij gelaten worden. En niet proberen met mij te bidden of over te halen om naar de kerk te gaan. Leven en laten leven.

– Het is een persoonlijke keuze, dus ik vind niets hierom heen pijnlijk

– De groep van (…verwijderd om herkenning te voorkomen…) ; alsof ik mijn eigen kerk stichtte binnen de kerk. Het wantrouwen naar mij toe na 25 jaar kerkbezoek.

– Dat het gesprek verbroken wordt, en dat er m.i. vanwege een verkeerd beeld of dogma afstand genomen wordt.

– Schunnige, volledig contact verbreken

– dat het niemand interesseert. Mijn opstappen heeft alleen hun probleem opgelost. Er hoeft niet meer over nagedacht te worden.

– mensen laten denken dat ze erbij horen maar uiteindelijk afwijzen op bijvoorbeeld hun geaardheid (kom zoals je bent en niet met uitzondering van. )

– Het is jouw keuze dat we geen contact meer met je willen. Jij bent de oorzaak van alle problemen. Jij moet normaal doen (als het om mijn misbruik verleden ging)

– Je werd daarna genegeerd… vermeden…en als afvallig gezien terwijl wij onze reden bewust niet geventileerd hebben uit respect voor anderen. Het negeren was binnen familie direct en volledig…en bij gelovigen duurde het enkele weken langer voordat het negeren startte.

– Of de kerk het geloof maakt, de vraagtekens die bij de verkondiging geplaatst werden

– De reden waarom, en dat hier nauwelijks naar gekeken wordt

– Ik heb een aantal jaren vastgezeten in een dwingend denksysteem, wat me enorme spanning opleverde. Daardoor heb ik sinds die periode onafgebroken hoofdpijn. Dat is zo’n 45 jaar..

– Sociale Uitsluiting

– ‘Ik zou het minder erg vinden als je kanker zou hebben dan wanneer je niet meer gelooft.’ De teleurstelling en onbegrip en vooral het gevoel dat mijn geluk ondergeschikt is aan de overtuigingen van anderen

– De kerk verlaten vanwege het instituut kerk is wat makkelijk. Je kan ook Nederland verlaten vanwege de overheid….Kerk zijn is voor mij samen gemeenschap vormen. Hier kan je samen vorm geven aan je geloof. Uiteindelijk gaat het om de mensen, maar dat geldt voor alles.

– Jammer. Moet iedereen zelf weten. Ik heb respect voor ieders keuze in dezen.

– Dat er niemand was die vroeg waarom ik weg was gegaan.

– De rol van bestuur /familie in leiderschap.

– Ik heb jaren geleden een kerk verlaten. Iemand zei dat ze hoopte dat ik, nu ik de kerk verliet, God ook niet zou verlaten.

– Aannames die gedaan worden en ongevraagde adviezen. Liever vragen stellen en het gesprek aan gaan

– Het gevoel dat je krijgt dat je ook NEE tegen God zegt

– dogmatisch denken voelt als een beperking

– Het is mijn schuld dat mijn dochter niet meer gelooft

– Dat ik sinds vorig jaar, toen ik de kerk verliet, in therapie ben en dat mijn therapeut zei dat ik mogelijk de rest van mijn leven met de schade moet dealen.

– Juist de stilte heeft mij wel pijn gedaan. Mijn eigen confrontatie met effecten van geloof (als kind) is ook pijnlijk.

– dat het meevalt, dat ik weer terug kom, dat mijn ouders de verkeerde versie van het geloof hadden en dat er betere zijn.

– Na de scheiding wilde de kinderen niet meer naar GG (Gereformeerde Gemeente, red.) gaan. Naar de (…verwijderd om herkenning te voorkomen…) kerk gegaan. Tegen de kerkeraad GG verteld dat dit de enige manier is om kinderen in de kerk te houden daar waren zij het mee eens. Zelf wel lid gebleven, maar nooit meer iets gehoord van de GG.

– De teleurstelling die mensen ervaren

– Nee, geen opmerkingen, gewoon helemaal geen contact meer, behalve met vrienden die ik al had en daar nog heen gaan. Zijn maar 3 vrienden, dus wel weinig. Rest nooit wat van gehoord. Dat deed en doet wel soms nog pijn.

– Verdriet van ouders.

– Mijn echtgenoot vindt dat de kinderen niet meer geloven  . Ik zie dat anders . Hun geloof is er wel alleen op een andere manier . Geen structuur hierin .

– Mensen krijgen onvoldoende ruimte om te zoeken en (even) afstand te nemen. Wie dan toch zo moedig is dat gewoon te doen wordt vaak verwijtend aangekeken.

– Het op ongenuanceerde wijze uiten van onbegrip bij verlating, recent en in het verleden…

– Dat de erkenning zoals ik die nu vind op de website Dogmavrij en het Freethinkersforum, er niet was toen ik het zo nodig had.

– Dat je werd gezien als iemand die fout was. De opmerkingen als je naar de kroeg etc ging of op zondag dingen deed: “wie God verlaat heeft smart op smart te vrezen”

– Mensen die zeiden dat ik egoïstisch was en dat het fase was. Het niet serieus genomen worden doet pijn. Verder gaven veel mensen aan dat ze ons zo misten. Als we vroegen wat ze dan zo misten was het antwoord altijd gekoppeld aan een taak die we hadden in de gemeenschap. Nooit aan ons als persoon

– Ik merk dat ik altijd geleerd heb dat de bijbel te vertrouwen was boven mijn eigen zintuigen en gedachten, en dat is iets dat ik nog terugzie in gesprekken met gelovigen, dat zij dingen niet kunnen accepteren ómdat het in de bijbel anders staat. Ik heb nu geleerd dergelijke gesprekken te vermijden, omdat ze vaak leiden tot paniekaanvallen en dissociatie bij mij.

– De blijvers durven vaak de diepte niet in, met mij in gesprek.

– Spottend en boos op wat er is gedaan door de organisatie.

– Wat mij pijn doet, eigenlijk ‘deed’, want ik heb die moed opgegeven, is dat de kerk helemaal niet heeft geluisterd naar mijn beweegredenen. Er is absoluut geen goed gesprek geweest. Het voelde na al die jaren alsof mijn geld en uren vrijwilligerswerk graag van mij genomen werden maar toen ik weg was, hield de ‘liefde’ gelijk op. Ik voelde me als het ware uitgekotst. Ook veel zogenaamde vrienden lieten niks meer van zich horen. Een opmerking die een kennis uit de kerk mij vertelde is dat ik niet zo op mijn teentjes getrapt moest zijn, en dat de kerk toch ook zoveel goeds doet.

– Indoctrinatie/ misbruik

– De starheid van het systeem, het loopt jaren achter. Men kijkt onvoldoende buiten de grens vd kerk. Mensen luisteren niet open en verbonden naar elkaar.

– Dat mensen van binnen de kerk/gemeenschap het vertrek absoluut niet begrijpen en juist afkeuren en dat mensen van buiten de kerk/gemeenschap niet begrijpen hoeveel impact zowel het deel zijn geweest van zo’n kerk/groep/denkwijze als het verlaten ervan kan hebben. Het lijden dat ik ervaar, ervaar ik mede daardoor vaak als onrechtmatig of oneigenlijk, en als iets dat niet echt bestaat. Dat is extreem verwarrend

– Ik vind het altijd lastig als mensen die niet meer gereformeerd zijn gaan lopen afkraken. Als in dat zijn allemaal mensen die het geloof vanuit angst beleven etc. Dat is lastig omdat je daar zelf ook nog graag naar toegaat en dat niet zo ervaart. Het wordt soms ook gebracht alsof het ware geloof niet in die kerk zit. Dan voel je je wel persoonlijk aangevallen en denk ik wel eens “Moet ik nu maar niks dan respect hebben voor jouw keus terwijl je mijn keus om te blijven zo te kakken zet?” ik snap best dat je het er om heel terechte redenen niet mee eens bent, maar er zijn ook mensen die hun geloof wel zien groeien in dergelijke gemeenschappen.

– Het direct afgesloten worden van familie en kennissen. Voortdurend ruzie maken zodra er wel contact. Zelfs schriftelijk allerlei verwensingen, hel en verdoemenis ontvangen. Kerkgangers probeerden mijn leven zeer negatief te beïnvloeden nadat ik de kerk had verlaten om ervoor te zorgen dat ik (financieel) afhankelijk van hen zou worden.

– Ben vooral in gevecht met mezelf

– ik mis de vanzelfsprekende saamhorigheid

– Dat ze zeggen dat ze een trauma hebben, terwijl dat niet zo is

– Dat het aan onze opvoeding ligt

– Beschuldigingen en met modder smijten

– Een ouderling zei dat het door onze opvoeding kwam dat twee van onze kinderen niet meer gelovig zijn.

– Toen de onttrekking van mijn dochter was afgelezen zei een zuster uit de gemeente: “Geloof moet je gegeven worden. Hij geeft het Zijn beminden in de slaap. Jouw dochter hoort blijkbaar niet bij Zijn beminden.”

– het feit dat je als vrouw ‘lager’ staat en het ‘nooit’ alleen gaat redden in de grote boze wereld. Ik moest leren mijn seksualteit zonder schaamte toe te laten. Ik moest leren dat een vrouw meer kan dan huisvrouw zijn.

De schaamte naar mijn familie toe.

Er is nauwelijks begrip voor een ander standpunt, men kan zich niet voorstellen dat je überhaupt zou overwegen om weg te gaan.

het verliezen van een ‘spirituele gemeenschap’. Frustratie over dat men in de kerk gelooft een warme en veilige omgeving te bieden, maar dat dat alleen beschikbaar is voor mensen die er bij horen en niet op e.o.a. manier afwijkend zijn. Schijnheiligheid.

Het deed mij pijn dat mijn zoon zich schuldig voelde naar ons en bang was dat hij ons erg teleurgesteld had. Maar ik begrijp ook wel dat dit zo voor hem voelde.

De pogingen me te bekeren en op je emotie te spelen, terwijl ik gewoon niet meer geloofde in god. Elk weekend thuis was super zwaar. Het gaat over eind jaren 80, mijn vader speelde sterke rol in de kerk en híj́ schaamde zich het meest en legde dat bij mij neer.

Het valt nog te bezien of jullie nog Christelijk zijn !

Gek genoemd worden, er werd aan me getwijfeld, er werd een wordt op me neergekeken

als mijn familie mijn keuze koppelt aan (g)een goed mens zijn. als men het ziet als een fase, ‘de makkelijke weg’ of betweterig.

Het onbegrip, en het niet door willen vragen waarom je weg bent. En het constante gevoel dat je volgens familieleden die nog wel geloven ‘iets mist’. Like, nee. Ik ben blijer dan ooit, ik mis niks, projecteer je eigen onzekerheid niet op mij. ‘Ik wil je een reddingsboei toegooien’ is me bijvoorbeeld gezegd.

ik heb er niet veel ervaring mee, maar het lijkt me verdrietig als iemand de gemeenschap als onveilig, onprettig of niet langer de moeite waard ervaart. g

Door overstap van gereformeerd naar baptist genegeerd worden door groep mensen

Het niet voldoende serieus nemen van twijfel/problemen. “Lees de Bijbel maar, dan lost het zich vanzelf op”

Onbegrip

Totaal geen contact meer hebben met mensen   die je al heel lang kent. Opmerkingen: dat heb ik heel anders beleefd, bagataliseren

Mensen die er klakkeloos van uit gaan dat je er nog steeds bij hoort. Verhalen die verteld worden aan kinderen (bijbel) alsof het onomstotelijk zo is.

Dat er zo slecht geluisterd wordt.

Vooral dat er geen nazorg is. Weinig uitgesproken

Onbegrip en verdriet en pogingen te te bekeren.

Dat je op het moment dat je een andere keuze maakt qua kerkgrowpering er gezegd wordt dat je open moet staan voor de andere leden en dat het niet omziet naar de mensen die in de kerk zijn nu je dan zelf een andere keuze maakt, jammer en verdrietig want het gaat niet om de mensen het gaat mij om wat God van mij vraagt en als dat niet kan voor mij met wat er in de kerk gebeurt dan maak ik daarin m’n eigen keuze en die is altijd voor God en niet voor mensen

Dat ze niet over homoseksualiteit wilde praten

Dialoog is niet mogelijk. Vanuit christenen is er één perspectief, dat is het enige juiste perspectief. Dat geeft geen ruimte aan het delen van ervaringen, zoeken, vinden, of wat dan ook. Alles is fout vanuit het enige perspectief. Ik voel altijd dat ik in feite alleen een verloren schaap ben, ongeacht mijn altijd grote en ruime belangstelling voor religie, wat juist de aanleiding was om te vertrekken. Terugkijkend was ik juist heel religieus, en zoekend, ipv iemand die nergens meer van wilde weten. Dat heb ik altijd als een soort van onrecht ervaren, ik wou vroeger dat ze wisten hoe religieus ik juist wel was.

Onbegrip en geen aandacht voor mijn behoeften en mijn integriteit.

Dat ik mijn ouders en hun vrienden liet zitten met een

Dat ik uitgekotst werd en niet als mens gezien werd.

Ik ben zelf ook 7 jaar zonder kerk geweest maar was wel blij weer een gemeenschap gevonden te hebben. Maat omdat ik steeds meer anders ben gaan geloven voel ik mij steeds minder thuis

Dat mensen nog steeds denken dat ze het beste voor een ander weten hoe ze moeten leven, denken en geloven. Ieder mens heeft een eigen wil. En ieder mens leeft met de verantwoordelijkheid voor zijn of haar eigen eigen keuzes.

Je mist de kerkverlater

Eigenwijs. Niet serieus genomen. Je weet toch hoe het hoort. Ik hoop dat het ooit goedkomt met je. Ik zal voor je bidden. Hou rekening met anderen maar anderen nooit met mij. Ik moet me aanpassen andersom is on bespreekbaar.

Als je de kerk verlaat doen vele net alsof je verdoemd bent en zeer slecht

Dat er geen verbinding is en er mij veel succes gewenst werd,zonder blikken of blozen

‘Misschien komt hij wel weer terug naar de kerk.’ (Moet dat? Komt het alleen goed als hij terugkeert?)

Angst voor de gevolgen als het om verlaten van geloof gaat

Al gezegd: het loslaten door de kerk van mijn dierbare; ook naar mij toe (geen vragen meer over hem)

Kerkrentmeesters binnen onze gemeente zorgen door hun manier van doen voor veel meer kerkverlating door leeftijdsgenoten

Dat er met kritiek of moeite met niet iets creatiefs gedaan wordt. Laat (bijna) kerkverlaters eens iets moois organiseren, zingend, vertellend, spelend.

Het gericht zijn op uiterlijk gedrag, datgene wat men opmerkt. Het missen van oprechte interesse naar de argumenten achter keuzes die ik heel bewust gemaakt heb. Het niet gezien voelen. De  misplaatste manier en reageren op gevoelens. De dominantie van de ratio. De stelligheid en gebrek aan ruimte voor anders of jezelf kunnen en mogen zijn met je twijfels. Het rigide sturende van de leer.

Dat oudere mensen uit mijn vorige kerk mij negeren nu ik naar in hun ogen lichtere kerk overgestapt ben

“IK zou het niet accepteren als mijn kinderen niet meer mee gingen. Zo lang ze thuis wonen moeten ze mee.”

Ik heb wat dat betreft weinig pijnlijks meegemaakt. Wel vanuit de kerk waar ik ooit bij hoorde. Maar op dit moment niet.

Ongeloof, maar ook het gemak waarmee mensen weg kunnen

Wat mij nog steeds pijn doet, is het feit dat er binnen korte tijd geen contacten meer overblijven. Ik voel mij vergeten.

Ik geloof in God die van mensen houdt. God die het begin is van alle liefde. God die mensen redt. God die bevrijd en geneest. Ik geloof niet dat waarheid een set overtuigingen is, maar een persoon, Jezus. Ik geloof in God die mensen samenbrengt, maar niet te vangen is in één geloofsgemeenschap of in mijn hoofd. Ik geloof dat Gods hard breekt als mensen te kort worden gedaan. Juist als dit door mensen wordt gedaan die zeggen Hem te volgen. Hij zou geen liefhebbende God zijn, als Hij geen recht zou spreken over onrecht wat Zijn schepsels wordt aangedaan. Maar een rechter oordeelt om te herstellen en door te kunnen. Hij geeft dit oordeel uit handen aan een mens, Hij is en wil niet autoritair oordelen. Dan wel een mens die eerlijk, rechtvaardig is en bereid kwijt te schelden. Er zelfs voor te lijden. Alles wat mensen het zicht ontneemt op Zijn bevrijdende liefde, doet mij pijn.

Dat ik ben afgedwaald

Zolang mensen in het systeem zitten kunnen ze niet zien wat ik ben gaan zien. Ze willen/durven dat niet, want ze voelen aan wat er dan gebeurt: het systeem valt dan in elkaar. Wat ook pijnlijk is: dat er in de vele striktere groepen er geen ruimte is voor de vrouw. Het is buigen of barsten.

De totale stilte, alsof niemand je mist na jarenlang trouw lid te zijn geweest

De meeste pijn deed mij dat er niet gevraagd maar gewoon een mening werd gegeven. Dan is er geen sprake van een dialoog maar van een monoloog.

Veel gelovigen kijken neer op andere geloven/ ongelovigen en dat doet pijn

Het losrulken uit de gemeenschap en uit je enige sociale nettwerk

Niet de hulp gekregen als kind van 6 en  ik mocht niet meer naar mijn moeder

Pesterijen en incest die verzwegen werden.

De contractbreuk met familie, vooral mijn (klein)kinderen.

Geen enkele reactie uit de gemeente.

Je word zo bang gemaakt voor duivels demonen en hel

(2x) Het meeste zeer doet het, dat ik met die lieve kinderen niet meer kan delen wat ikzelf heb moeten bevechten aan vrijheid bínnen de geloofstraditie, de warmte en de waarde ervan. Ze schudden het van zich af alsof het niets meer waard is. Straks, als mijn levenseinde dichtbij komt, kan ik mijn hoop en mijn vertrouwen delen met mijn lief en met lieve vrienden, maar niet meer met mijn kinderen. Dat doet veel pijn.

Dierbaren die je niet meer groeten nu je niet meer bij He kerkt.

Dat ik er geen rekening mee had gehouden hoe mijn uitschrijving zou overkomen op de mensen die mijn ouders kennen. Ik had niet goed genoeg bedacht hoe erg dat voor hen zou zijn dat mijn naam werd ‘afgelezen’. (Waarom ging het hierin niet over hoe ík me voelde?)

Alles wat ik vroeger graag wilde, is nu normaal en doet iedereen.

Het gebrek aan steun deed mij veel pijn. Ik voelde me erg eenzaam in mijn keuze. Ook werd mij verteld dat ik het nooit heb geprobeerd en dat ik mijn twijfels nooit uitsprak. Mijn vader heeft mij minimaal een jaar amper aan kunnen kijken. Het meeste pijn ervaarde ik door het gevoel dat de liefde van mijn ouders voorwaardelijk was. Ook spraken er veel vrienden niet meer tegen me. Ik was niet gedoopt dus er was geen sprake van uitsluiting maar dit deden ze als eigen keuze.

Niet meer gegroet worden door sommigen

Wie God verlaat heeft smart op smart te vrezen

Het meest pijn doet het als mensen teleurgesteld zijn in hun medemensen. Want dat zegt namelijk helemaal niks over wie God is. Ook vind ik het jammer dat “we” (te) weinig zichtbaar verdriet hebben om allen die God nog niet kennen of niet meer willen kennen. De Bijbel is duidelijk over waar dat toe leidt…. Zijn we begaan met hun lot.

BUITENSLUITING, families worden verwoest, Angst, manipulatie, de volledige controle die ze in alle facetten van je leven hebben gecontroleerd waardoor je nooit hebt geweten en hebt geleerd wat ‘jijzelf’ VOELT en wil in dit leven..je raakt letterlijk ALLES kwijt en moet echt als volwassen persoon als een klein kind alles opnieuw ontdekken. Het is WALGELIJK dat religie heeft veroorzaakt dat ik mijn familie ben kwijtgeraakt. Je eigen moeder, vader, zussen en broers jou maar ook je man en kind niet meer wil zien.

Uitsluiting is een misdaad tegen de menselijkheid

Ik speelde geen rol meer in het gezin en werd genegeerd .

De verstoting en keiharde uitspraken zonder liefde ne genade. Alsof ze mij niet zagen meer als medemens en naaste.

Weinig ofgeen contact met mensen

Het gevoel dat je nu toch wel van het enige juiste pad bent

De (doods)bedreigingen, de vervloekingen, de beschuldigingen, het stalken en de heksenjacht van leden om mij terug te halen. Als je niet in hun leider gelooft en vereert, in dit geval de Australische zakenman Phil Pringle, en als je niet 10% / 20% van je maandelijkse bruto salaris doneert en niet 3 a 4 avonden in de week + de zaterdag en zondagen aanwezig bent, komt het “ophaal team” je aan de deur ophalen en worden er keiharde maatregelen getroffen. De “Connect leiders” van de C3 beweging bepalen ALLES in je leven. Bij C3 draait je hele leven alleen nog maar om Phil Pringle en de C3 beweging. Werken voor Phil Pringle, de boeken van Phil Pringle lezen, geld doneren aan C3 en Phil Pringle, altijd aan Phil Pringle blijven denken. De prestatiedruk en hoge verwachtingen zijn killing. Hoeveel geld je ook doneert en hoeveel vrijwilligerswerk je doet, het is NOOIT genoeg. De C3 beweging is een hele gevaarlijke sekte. Ik heb veel mensen psychisch en financieel kapot zien gaan.

Kerkverlater, dat er gepraat werd over mij.. ik was een stuk onkruid zo is het letterlijk gezegd. En ik leed aan borderline.. heeft mij heel pijn gedaan en nog!

Totale verlating van mede kerkgangers

Dat het sexueel misbruik binnen de kerk werd gehouden. Het was sneu voor mijn vader. Hij was organist en diaken. Het belang van het kind was ver te zoeken. Het is nooit bespreekbaar geweest. Ook het gedrag van een andere jeugdouderling niet. Alles werd onderling afgedekt.

het staat geschreven!

Dat ze me blijven zien als het zwarte schaap of erger: een bok.

Een uitspraak in een preek over iemand die het geloof kwijt was: de voorganger kon het maar niet begrijpen…dat herhaalde hij meerdere malen, terwijl ik daar toen al zat en het juist wel begon te begrijpen. Ik vond het bijna kortzichtig dat hij het niet kon begrijpen. Ik ben benieuwd of ik m nog s spreek en of ik het hem kan uitleggen

Weinig medeleven van kerkgangers, vooral veel onbegrip

Ik ben gewisseld van een traditionele (gereformeerd vrijgemaakte) kerk naar een evangelische gemeente. Dit was voor de oude gemeenteleden veelal slecht te begrijpen, ook al was de uitleg van mijn kant erg duidelijk. Ik was en ben niet veroordelend naar mijn oude gemeente en ben hen juist dankbaar voor de periode die ik heb mogen doorbrengen in hun gemeente. Nog steeds zijn er verwijten vanuit mijn oude gemeente naar mij toe en wordt er beweerd dat ik huidige gemeenteleden meetrek naar andere kerken. Terwijl ik juist de opvatting heb dat God overal te dienen is, of dat nu een kerk of bij je thuis is. Het taboe om je gemeente te verlaten omdat je jezelf ergens anders beter op je plek voelt begint te veranderen maar gaat zeker nog wel tijd in beslag nemen.

Toen ik pas weg was heb ik twee moeilijke jaren gehad. Daarna hervond ik mezelf weer en kon ik mijn leven weer oppakken.