Het loslaten van een streng bepalend geloof, is iets waar niet licht over gedacht mag worden. Je schudt het niet zomaar even van je af. Het is geen jas die je uittrekt. Je kunt niet een knop omzetten. Het betreft namelijk niet alleen iets externs, een verhaal buiten jezelf, maar ook vooral iets interns. Het ging over jóu(w persoonlijkheidsontwikkeling)! In elke vezel van je wezen drongen de religieuze dampen door. Het kan voelen als was het gif. Het voelt verscheurend als het gif zich een weg naar buiten vreet. En diep van binnen blijft de giftige blauwdruk opgloeien op de gekste momenten…
Vroeger schrok ik als ik een onbekend geluid hoorde. Was dat de laatste bazuin? Kwam Jezus er aan om te oordelen? Ik voelde dan mijn hart tekeergaan tot in mijn buik. Nog altijd krijg ik fysiek deze reactie bij een onbekend geluid. Zelfs al denkt geen haar op mijn hoofd dat er iemand uit de wolken neer zal dalen om een oordeel uit te spreken, de biochemische reactie in mijn lijf is dezelfde als toen. Aan de buitenkant merk je niets, maar van binnen gebeurt er heel veel. En ook al kalmeer ik mijzelf binnen een seconde, want zo snel gaat het, mijn lijf voelt de spanning in mijn spieren veel langer.
Net als bij PTSS zijn spanning en angst zeer bepalende kenmerken van het traumasyndroom.
En net als bij PTSS zijn zij moeilijk te bestrijden. Toch is er wel wat aan te doen, maar dit vraagt veel inzet en energie van de persoon die het betreft. Niet zelden moet de ‘afvallige’alles alleen doen en zelf een nieuwe weg zien te vinden, al dan niet met behulp van een therapeut. (Meer lezen over hulp: Hulp nodig?)
Ik heb steeds maar het gevoel dat ik niet weet hoe het moet. Dat ik minder ben. Ik heb veel minder ervaring in de wereld dan de anderen om mij heen. Ik ben 58, maar ik kom net kijken. Loop nog maar 3 jaar rond in de wereld waarvan mij altijd geleerd was dat ik er bang voor moest zijn. Het liefst zou ik de hele tijd iemands hand vasthouden. Maar ik wil niet dat ze weten dat ik bang ben. En ik wil niet dat iemand me meetrekt in opnieuw een richting die ik niet zelf gekozen heb.
(Man, 58 jaar)
Wanneer je ‘afvallig’ bent geworden, kom je vaak min of meer alleen te staan. De ‘achterblijvers’ hebben elkaar en zijn het vaak roerend eens over jou(w keuzes). Het is dieptriest! Vele mensen die de stap naar ‘buiten’ hebben gewaagd, spreken over een periode van diepe eenzaamheid in de jaren die volgden. Het blijkt niet voor iedereen even eenvoudig te zijn om aansluiting te vinden bij de ‘wereldse mensen’, waar vroeger zo voor gewaarschuwd werd. Lang niet iedereen heeft het geluk al op het moment van ‘uittreding’ te beschikken over vrienden ‘buiten de kring’. Sterker nog, dit blijkt een uitzondering te zijn.
Ik heb nooit vrienden leren maken. Ik speelde gewoon met mijn leeftijdsgenootjes uit mijn klas, met wie ik zondags ook in de kerk zat. Omdat God ons aan elkaar gegeven had, deed persoonlijke voorkeur niet ter zake en was de omgang met elkaar min of meer vanzelfsprekend.
(Anoniem)
Vriendschap sluiten moet je leren. Het valt niet mee om dit te leren op een leeftijd waarvan je mag verwachten dat mensen dit inmiddels geleerd hebben. De achterstand die je kunt voelen in het sociale verkeer van ‘de wereld’, kan een onzeker gevoel geven.
Je hebt misschien geleerd dat mensen van ‘de wereld’ oppervlakkig zijn en misschien ervaar je dat ook nog steeds zo. Zeker wanneer je het innerlijke, de geestelijke wereld altijd zo belangrijk hebt gevonden en dit niet zomaar aan de kant kunt of wilt zetten.
En toen ben ik maar gaan reizen. Ik kon het niet verdragen om door de hele familie genegeerd te worden, maar wilde evenmin de schone schijn ophouden. Ik dacht maar één ding: wegwezen hier!
(Vrouw, 30 jaar)
Maar… het is wel degelijk mogelijk om je te leren verbinden met de mensen waar je eerst voor op je hoede leerde zijn!
Na 7 jaar keek ik eens rond in mijn nieuwe leven en vond dat ik het best wel goed voor elkaar had. Ik had nieuwe vrienden gemaakt. Ok, het zijn er niet zo veel, maar het zijn leuke, warme, normale mensen. Ze kennen mijn achtergrond en vinden het soms hilarisch wanneer ik erover vertel. Ze kennen ook mijn verdriet dat nog altijd is gebleven. Ik weet nu wat echte acceptatie en vriendschap is. Het is me gelukt!
(Anoniem)
Lees hier meer:
Wat een geweldige site. Ik leef al jaren met een man uit een refo gezin. Een gezin zonder tv, vrouw in rok, door t stof, geen geneugten, zwart en zwarter. Ik verbaas me al 40 jaar over het feit dat zo’n afkomst zoveel kan doen met een identiteit. Of eigenlijk; het niet ervaren van identiteit. Ik vind het een vreselijk schadelijk fenomeen en ik zie dus al 40 jaar dat hij niet uit deze gevangenis te bevrijden is. En ja, als partner en kinderen lijd je hier ook onder. Ook wij moeten ‘in het gareel’. Maar geen religieus gareel. Hij denkt bevrijd te zijn maar niets lijkt minder waar.