Onderstaande tekst schreef iemand vanmorgen op de DogmaVRIJplaats (privé steungroep voor kerkverlaters, twijfelaars en ex-christenen). Met toestemming van de schrijfster mag het ook hier gedeeld worden (onder een schuilnaam), zodat degenen die hun eigen verhaal hierin herkennen weten dat ze niet de enige zijn.

Dit zijn de woorden van Eleanor:

“Vier jaar geleden rond deze tijd had mijn geloof al behoorlijke deuken opgelopen. In vijf jaar tijd had ik me het evangelische christendom eigen gemaakt. Ik was in een baptistengemeente terecht gekomen, was actief binnen de gemeente, had stille tijd, las boeken, luisterde (extra) preken, ging af en toe naar een conferentie, luisterde alleen maar christelijke muziek, had nieuwe christelijke vrienden/kennissen, etc. Maar met mij ging het niet goed.

Schuldig

Ik was er eerst heilig van overtuigd dat dat mijn schuld was: ik had niet genoeg stille tijd, ik moest de Bijbel in de originele taal uitpluizen, ik droeg mijn geloof niet genoeg uit, ik had mijn hart niet ECHT opengesteld voor God of kon mij niet VOLLEDIG overgeven aan God. Het voelde zo verpletterend om maar te horen: “God wacht op je, het zal feest in de hemel zijn als je je hart aan de Heer geeft” terwijl je er zo mee bezig bent! En de vrede, liefde en het “overwinnende” leven die alle gelovigen om je heen wel hebben blijft voor jou uit.

Achteraf gezien liep ik toen al maanden met een burn-out die ik niet serieus heb genomen. Constant doodmoe, iedere avond huilen, trillend naar mijn werk. Maar ik ging er vanuit dat ik me zo rot voelde omdat ik God in mijn leven miste/de Heilige Geest niet had/niet opnieuw geboren was etc.

Somehow, in de tijd is er iets in mij opgestaan en heeft gezegd “genoeg!”.

“Ik roep het iedere avond uit naar God of hij verlichting wil brengen! Ik verwacht alles van hem want dat hoort toch zo? Hij heeft al jaren mijn prioriteit en nu ik me zo rot voel moet ik nog harder mijn best doen en kan hij me niet tegemoet komen?”

Toen ben ik boos gestopt met bidden en Bijbel lezen. Er kwam een grote deuk in de stelling “zoekt in gij zult vinden”.

Trump

Nog een grote deuk in mijn geloof kwam op het moment dat Trump werd gekozen in de VS. Ik volg de Amerikaanse politiek graag en wist dat Trump voornamelijk is gekozen door christenen en met name evangelicals. Hier heb ik dagen over lopen piekeren. Die zondag zat ik in de kerk en tijdens het gebed vroeg de oudste of voorganger aan God om hulp in deze rare nieuwe wereld, nu er zo’n man was gekozen als machtigste man ter wereld. Wauw! Mijn brein maakte overuren: hoe konden we tot hetzelfde geloof behoren en de een ziet de gebeurtenis als een overwinning en de ander ziet hetzelfde als een vloek. Dit was er voor mij nodig om mijn naïeve “een geloof”-gedachte te laten varen. Plus dat ik niet meer kon opkijken naar de mensen met wie ik in de kerk zat: ze wisten niet dat (de meeste van) onze “geloofscollega’s” Trump juist als een soort verlosser zagen?

Echt achter mezelf staan

Door de verkiezingen nu heb ik flashbacks naar deze verwarrende tijd vier jaar geleden. En ik ben nu zo blij met waar ik ben (niet dat alles nu smooth gaat hoor 😜 ).

Het allerlastigste ooit om te doen was om een soort “sense of self” te ontwikkelen, om die minderwaardigheid te laten gaan.

Om niet meer de schuld op me te nemen dat het christendom bij mij “niet werkt”. Om te zeggen: ik heb alles in mijn vermogen geprobeerd om te voldoen. Het was niet perfect maar dat gaat nooit gebeuren en waarom zou het perfect moeten? Is er toch een God en was het niet genoeg wat ik deed? Ik wil hem absoluut niet volgen. En: waarom denk ik automatisch dat de andere mensen in de kerk alles beter weten en doen dan ik?!

Hoe ik dit ooit ben gaan denken is mij nog een raadsel! Geen idee wat mij rond die tijd het lef heeft gegeven om voor het eerst in mijn leven echt achter mezelf te gaan staan. Maar ik ben er heel dankbaar voor! Het was een start om los te laten wat niet voor mij werkt/klopt, mijn eigen dingen te gaan denken/doen, verantwoordelijkheid te nemen voor mijn leven en goed voor mezelf te gaan zorgen.”

©Eleanor

Ben je geraakt door deze gastblog? Wil je reageren? Je kunt je reactie plaatsen onder dit bericht (even omlaag scrollen). LET OP: Opbouwende, verbindende en steunende reacties zijn zeer welkom, kritiek en felle discussies worden niet geplaatst of verwijderd. Gastbloggers op Dogmavrij wordt op deze manier een beschermde omgeving geboden om hun verhaal te vertellen.

Op Dogmavrij kan je lekker gratis lezen zonder reclame of betaalmuur. Zo sluiten we niemand buiten. Neemt niet weg dat er – naast veel liefde – tijd en geld in deze website wordt gestoken. Heb jij misschien iets (gehad) aan de artikelen, de series, de steungroep of andere projecten? Zou je dan willen overwegen om dit werk te steunen? Dat kan via  http://petje.af/ingebosscha Dank je wel!