“En dan plaats je zo’n gedicht en dan denk ik: dat mens is ongelooflijk gelovig! En dan zou ik willen dat je komende zondag naast me zit in de kerk, als ‘zusje’ in de Heer. Soms, als ik jou lees, dan denk ik dat dat best wel kan. Ja toch? Zo ver weg ben je toch helemaal niet?”

Ach lief ‘zusje’, we staan zo dicht bij elkaar. Je moest eens weten. Ik heb je nooit verlaten. Ik geloof zelfs dat dat helemaal niet kan.

Zusje in de Heer, zusje in de leer.. wanneer zijn we eigenlijk zusjes?

Wanneer mijn zusje en ik samen opgroeien, maar uiteindelijk totaal anders gaan leven, blijven we toch zusjes. Ook wanneer zij altijd in het blauw loopt en ik in het groen. Ook wanneer zij ervoor kiest om alleen maar met ‘blauwtjes’ om te gaan en ik met ‘groentjes’. Ook wanneer zij gelooft dat blauw in alle opzichten een betere kleur is dan groen. Ook wanneer ik blauw vind stinken. Het maakt niet uit wat we doen of hoe we over dingen denken: we blijven zusjes. Ook wanneer we elkaar nooit meer zien of spreken. Onze wieg stond op dezelfde plaats. We werden gedragen door dezelfde ouders, we delen dezelfde bron.

En natuurlijk kunnen we dan ieder in onze eigen kleurencirkel zuchten dat we het zo jammer vinden dat we geen zusjes in het Blauw meer zijn. Of zusjes in het Groen. Natuurlijk kunnen we ervoor kiezen om op afstand van elkaar te leven, met gevoelens van verdriet en gekwetstheid in onze harten. Immers, hoe kan ons zusje zich zo afzetten tegen de juiste Kleur? Hoe kan ze zo ontrouw zijn?

Maar we kunnen ook anders kijken naar de verschillen. Nee, we zijn geen zusjes in het Blauw of zusjes in het Groen. We zijn zusjes in onze liefde voor Kleur. We zijn zusjes in ons verlangen uitdrukking te geven aan wat goed is. We zijn zusjes in onze overgave, onze toewijding, onze passie. Zusjes van het Leven. Zusjes voor het Leven.