Lieve allemaal,
Enkele dagen geleden ben ik geïnterviewd door de LINDA, over leven met een Religieus Trauma Syndroom. Het interview kan je hier >KLIK< teruglezen. Ik ben blij met de media-aandacht, want ik ben van mening dat dit onderwerp meer maatschappelijke aandacht verdient en dat slachtoffers de boodschap moeten krijgen dat ze niet alleen en niet gek zijn!
Naar aanleiding van dit interview stroomde mijn mailbox weer vol en heb ik besloten om de komende tijd enkele mails en citaten met jullie te delen in de vorm van gastblogs.
Aan alle schrijvers: wees gerust; dit doe ik alleen als ik daar uitdrukkelijk toestemming voor heb van de betreffende schrijver en als deze akkoord is gegaan met de eindversie van de blog, vóór publicatie. Ik zal nooit zomaar een citaat van iemand delen!
In dit geval heeft Maroeska het me wel heel gemakkelijk gemaakt. Ze mailde me als het ware een kant en klaar gastblog, dat ik zo in zijn geheel mocht plaatsen. Ik wil jullie haar verhaal -in briefvorm- niet onthouden, vandaar dat het vanaf vandaag hier te lezen is. Maroeska, enorm bedankt voor je uitgebreide verhaal en je voor velen ongetwijfeld herkenbare en steunende woorden!
Gastblog van Maroeska
Lieve Inge,
Toen ik de woorden ‘religieus trauma’ las, in de kop van het interview met jou in de Linda, ging er een schok van herkenning door me heen. Ik begon meteen te lezen en al na een paar zinnen, zat ik met kippenvel en tranen op m’n wangen. Dank je wel dat je hier bekendheid aan geeft! Ik had er nog nooit van gehoord, maar dit gaat ook over mij!
Ik ben 27 en groeide op in dezelfde kerk als jij, alleen dan in een andere plaats in Nederland. Ik ben er nu zo’n acht jaar uit, maar ‘de kerk’ is nog lang niet uit mij. Het is net als met oorlogsslachtoffers bedenk ik mij nu. Je kunt een kind wel uit de oorlog halen, maar hoe haal je de oorlog uit een kind? Want oorlog, dat was het. Er woedde een geestelijke strijd en je moest altijd alert zijn. “Leven op de toppen van mijn zenuwen” zeg je en ja, dat herken ik ook zo! Oké, wij waren dan wel ‘binnen’ (want: ‘binnen het verbond geboren’, je kent het wel), maar de duivel ging nog altijd rond als een briesende leeuw, zoekende wie hij kon verslinden. In alle contacten was ik mij bewust van het feit dat die ander aangestuurd werd door de heilige geest of door de duivel. En dat ik sterk moest zijn, biddend, waakzaam en getuigend van de hoop die in mij is. Wat een druk!
Ik zit nu al twee jaar thuis met een burn-out en heb de diagnose PTSS gekregen. Ik heb mij in de therapie gefocust op de onveilige situatie thuis. Mijn ouders hebben niet geleerd om naar zichzelf te kijken en zitten enorm in de slachtofferrol. Alles overkomt hen en zij zien biddend uit en wachten tot God het gaat doen. Ze gaven mij en mijn broers en zussen (Ik ben de vierde van vijf kinderen) altijd de schuld van hun gedrag en gevoelens. “Moet je maar niet zo vervelend doen!” (Ik las dat ook ergens op jouw site, zo frappant!) Ze hebben een houding van: wij doen het biddend, dus is het goed. Maar mooi dat het niet goed is! We zijn geslagen, vernederd en gekleineerd. Ik ga niet in details treden, maar het was verschrikkelijk.
En nu begrijp ik pas hoe groot het verband is met religie en hoe diep in mij dat besef zit dat ik niets waard ben. Oh ja, ze leerden me natuurlijk wel dat ik waardevol ben, maar mijn waarde lag dan alleen maar ‘in Christus’. Ik zelf was waardeloos, maar dankzij het offer van Jezus zag God iets van Jezus als hij naar mij keek en dus was het goed. Dat voelde als kind op zich wel prettig en veilig, dat het niet aan mij lag, maar dat het toch voor elkaar was. Misschien net als hoe mijn ouders leven. Het ligt allemaal niet aan hun, maar ze zijn toch goed.
Nou, en dan leer je met veel pijn en moeite verantwoordelijkheid nemen over je eigen leven. En dan verander je daardoor zo sterk dat je ouders tegen de familie en kerkleden zeggen dat ze denken dat je een psychische aandoening hebt! Op jouw site las ik dat dit dus vaker voorkomt. Wat ben ik blij met de erkenning die ik daar vind! Mijn psycholoog zegt dat het verbijsterend en emotionele verwaarlozing is dat mijn ouders mij totaal niet steunen in het proces waar ik nu doorheen ga. Het enige dat mijn vader onlangs zei was: “Realiseer jij je wel dat je totaal geen problemen had toen je nog gehoorzaamde aan Gods wil?”
Ja, dat realiseer ik mij! Ik zou inderdaad totaal geen problemen hebben als ik nu als een slaafse christen gewoon mijn christelijke ding zou doen, precies zoals het mij was geleerd, zonder ook maar een greintje te denken of te voelen. Maar komen mijn problemen doordat ik nu voel en denk of komen ze doordat mij nooit geleerd is te voelen en te denken? Jij en ik weten het antwoord.
Weet je, ik huil mij vaak in slaap en heb zo vaak nachtmerries. Dat had ik helemaal niet toen ik nog naar de kerk ging. Ik durf dit niet eens te zeggen tegen mijn ouders, dat het momenteel zo slecht met mij gaat. Ze zouden zeggen: “Wie God verlaat heeft smart op smart te vrezen.”
Maar nu ik door mijn burn-out en therapie bij mijn diepere gevoelens terecht ben gekomen, is er ook het bewustzijn van de angsten die er zijn en die er altijd al waren!! Ik las op jouw site dat jij leerde om je angsten te bezweren met de woorden: “Niet bang zijn, de Here is bij je!” Echt precies die woorden zeiden mijn ouders ook, wanneer ik ’s avonds in bed bang was voor een monster in de hoek van de kamer. Alsof je op commando je gevoelens kunt veranderen! Maar ik kon het wel. Ik leerde alles wegdrukken, totdat het me opbrak, want je kunt het nooit echt wegdrukken natuurlijk. Het blijft altijd wel ergens zitten. En nu zit ik ermee en ik kan geen kant op.
Waarom ik je dit schrijf, is omdat ik je ontzettend wil bedanken voor alle inzichten die je me gegeven hebt. En ook omdat ik je wil laten weten hoeveel het voor me betekent dat ik nu gerichter kan gaan werken aan de oorzaak van mijn problemen. Ik heb de link van je website naar mijn therapeut gestuurd, die me overigens al liet weten met zeer veel interesse aan het lezen te zijn. Hij is nogal enthousiast geloof ik, haha! Het voelt echt alsof er allemaal puzzelstukjes op z’n plek vallen.
Ik zag de reacties, ook op Facebook, onder het interview in de Linda en ik las dat meerdere mensen dit herkennen, maar dat er ook zijn die het afdoen als ‘overdreven’ of ‘aandachttrekkerij’. Dat lijkt me best wel pijnlijk voor je, om dat te lezen. Ik vond het in elk geval wel heel erg pijnlijk! Ik wilde er eerst een lange reactie onder zetten, waarin ik vertel over mijn ervaringen met RTS, maar ik durfde niet, omdat je dat met je Facebookaccount doet en ik ook familie in mijn vriendenkring heb. Ik schaam mij en wil niet dat mensen weten dat het zo slecht met mij gaat nu ik niet meer naar de kerk ga.
Maar ik heb iets bedacht. Je mag mijn mail, gewoon in zijn geheel, delen op je website, als je dat tenminste wilt. Zo kan jij laten weten dat er mensen zijn die het wel degelijk herkennen en kan mijn verhaal anderen ook weer helpen. We zijn niet alleen en we zijn niet gek! Dank je wel dat je me dat inzicht hebt gegeven door als intelligente vrouw (jij bent absoluut niet gek) je kwetsbaarheid te laten zien. Ik had dat nooit gedurfd! Maar je hebt mij, en ik weet zeker ook anderen, echt enorm geholpen! Dus doe het maar gewoon, plaats deze mail op je site. Je verdient erkenning voor het werk dat je doet en ik verdien ook erkenning voor het werk dat ik doe. Elke dag overleven en elke dag een stukje dichter bij mezelf komen.
Het ga je heel erg goed!
Heel veel liefs,
Maroeska
PS: Dat is niet mijn echte naam.

Ben je geraakt door deze gastblog? Wil je reageren? Je kunt je reactie plaatsen onder dit bericht (even omlaag scrollen). LET OP: Opbouwende, verbindende en steunende reacties zijn zeer welkom, kritiek en felle discussies worden niet geplaatst of verwijderd. Gastbloggers op Dogma-vrij wordt op deze manier een beschermde omgeving geboden om hun verhaal te vertellen.
Mooi dat lotgenoten elkaar hier kunnen treffen.. Zelf had ik geen flauw idee van ‘religieus trauma’. Door mijn eigen ervaring met PTSS kan ik me er vaag iets bij indenken, maar het ‘wereldje’ waar jullie/de slachtoffers uit moeten ontsnappen is denk ik voor velen (nog) enkel een vaag gebied. Haast geïsoleerd, (b)lijkt wel. Goed bezig Inge en Maroeska, en alle anderen die hier komen voor heling en om zich te uiten..! Dit mag toch niet onopgemerkt blijven, zulke pijn en zulk verdriet.. Fijn ook om te lezen dat er meer media-aandacht aan besteedt wordt. Des te meer het bekend raakt des te beter iedereen steun kan geven/ontvangen. Keep up the good work, en vooral ook het harde werk aan herstel. Moedig vind ik het!
Liefs, Anne
Pas blogde ik over mijn kritiek ten aanzien van het geloof. Ik vind het niet passend om de link hier te plaatsen nu, maar ik kan me indenken dat je na een dergelijke opvoeding heel veel moeite kunt hebben om bij jezelf te komen, je eigen ik te vinden en daarnaast je emoties moet leren (her)kennen en accepteren. Ik hoop dat iedereen die zo dapper is om ‘uit’ een dergelijke omgeving te stappen meer respect en steun krijgt. Want wat jullie doen is zo’n intens teken van kracht en moed! Ik wens jullie alle liefs en sterkte toe! Knuffel van Marije ❤
Wow, mooi.
Inge en dame met de naam Maroeska, alle goeds voor jullie beide. Ik wens jullie herstel en rust toe, mensen om jullie heen die echt luisteren en meevoelen. De moed om door te gaan en hoopvol naar de toekomst te kijken.
Mvg
Divine Decay
Beste Maroeska,
Eerst zit je in een hel, wat je pas goed ziet als je een stap naar buiten hebt gezet. En dan moet je nog door een hel (van angsten, wanhoop en woede). Ja, dat is heel zwaar! Niettemin denk ik dat je op de goeie weg bent! Heel veel sterkte en alle goeds!!!
Jan Willem – ooit artikel 31, sindsdien PTSSer.
Ik miste in de LINDA eigenlijk een volledig begrip voor de ernst van het probleem. Dat vond ook zijn weerslag in de reacties op het interview. Het was op dat moment dat ik mij voor het eerst ging afvragen, hoeveel slachtoffers er eigenlijk in totaal zouden zijn. Voor de VS viel dat na lezing van Free Journey te schatten op zo’n 12 miljoen in deze generatie, waarin er meer dan 18 miljoen kerkverlaters waren. Mensen, dat is niet niks. Natuurlijk, ik weet dat er ook veel mensen minder problemen met die uitstap hebben. Ik heb zelf een nichtje dat er vast niet meer onder lijdt, maar die is dan ook al royaal boven de vijftig en heeft als jong volwassene schluss gemaakt. In elk geval zou er best wat meer begrip mogen zijn voor de slachtoffers. Soms merk je niets aan iemand, tot er opeens een reactie is die verwondering wekt. Ik moet daarbij ook denken aan mijn mijn tante, die als jonge vrouw in een Jappenkamp had gezeten, zwanger en al. Ze praatte er nooit over, tot ze opeens tijdens een maaltijd eruit flapte, dat ze best nog eens zo’n rat zou willen eten, die waren toch zo smakelijk. OK, denk je dan, waarom niet? Ik kan me dat eigenlijk wel voorstellen. Maar het toont wel aan, dat die afschuwelijke ervaringen niet zomaar weg zijn.
Ik ben grotendeels van mijn religieuze trauma afgekomen door veel te kijken naar debatten met Christopher Hitchens (op Youtube). Hij ontrafelde religie haarfijn tot de gevaarlijke onzin die het eigenlijk is. Richard Dawkins, Aron Ra, Seth Andrews, Sam Harris en Matt Dillahunty zijn ook het beluisteren waard. Tegenwoordig ben ik een felle anti-theïst met een persoonlijke hekel aan gelovigen.
Ook ik ben een nogal felle anti theïst, met dit verschil dat ik nooit gelovig ben geweest. Opgegroeid in een ongelovig gezin waar merkwaardigerwijs wel een bijbel in huis was. Als twaalfjarige ben ik daar uit nieuwsgierigheid eens in gaan lezen en ik was meteen verbijsterd over de inhoud daarvan. Niet alleen kwam het bij mij over als totale warrige onzin, maar ik werd vooral getroffen door de bloeddorstige kwaadaardigheid van die religie en zijn pathologische moordzuchtige god.
Ik heb echter geen hekel aan christenen, alleen omdat ze christen zijn. Die mensen kunnen er ook niets aan doen dat ze als kind al gehersenspoeld en geconditioneerd zijn om het geloof als iets moois en een deugd te zien.. Er zijn heel veel verschillende soorten christenen en er zijn absoluut buitengewoon goede mensen onder. Ook kwaadaardige rancuneuze types, maar die vind je overal.
Waarde Isaak,
het is mij een waar genoegen uw bijdrage te lezen. Mooi dat u de weg van religie tot aan volledig mens zijn geheel hebt afgelegd.
Ieder mens is in mijn beleving aan zichzelf verplicht alles in het leven te onderwerpen aan gedegen onderzoek en zo zijn wereldbeeld zo dicht mogelijk bij de werkelijkheid te brengen.
Alleen uw persoonlijke hekel aan gelovigen gaat mij wel wat te ver. Ik voel wel een weerzin tegen de groep maar ik kan niet zomaar een medemens die ik verder niet ken afrekenen op zijn gedachtegang, zeker niet als hij die zelf niet ontworpen heeft.
Wat te denk van iemand die gelukkig is in zijn geloof en de wereld geen kwaad doet. Die heeft zelf geen reden tot twijfel en alleen door te twijfelen kan iemand zijn weg uit de religie gaan.
Ik zou het liefst een wereld zonder religie zien maar ben realistisch genoeg om te weten, dat die er nooit zal komen. Het leeuwendeel van de mensheid is simpelweg niet in staat om “op zichzelf te staan”.
Groet, Jos.
Men moet religie zien zoals het werkelijk is. Het is een volks-cultureel verschijnsel. Mensen hebben behoefte aan een houvast. Spijtig genoeg werd en wordt deze volkscultuur door machtige organisaties misbruikt.
Veel geloof steunt op oude geschriften van zgn profeten. Men moet die geschriften , joods, christelijk of islamitisch, bekijken als een diamantmijn. Men graaft en komt veel afval tegen, maar nu en dan komt men een ruwe diamant tegen. Die diamant moet men koesteren en slijpen zodat hij waardevol wordt.
Ik ben zelf niet gelovig, maar ben overtuigd dat er overal diamanten te vinden zijn. Die vindt men bij de mensen die men leert kennen. De vrienden die men leert kennen moet men, met veel liefde, slijpen.
Het is natuurlijk aangewezen om gezond kritisch te blijven.
[…] Het verhaal van Maroeska >KLIK< […]