Lieve allemaal,

Enkele dagen geleden ben ik geïnterviewd door de LINDA, over leven met een Religieus Trauma Syndroom. Het interview kan je hier >KLIK< teruglezen. Ik ben blij met de media-aandacht, want ik ben van mening dat dit onderwerp meer maatschappelijke aandacht verdient en dat slachtoffers de boodschap moeten krijgen dat ze niet alleen en niet gek zijn!

Naar aanleiding van dit interview stroomde mijn mailbox weer vol en heb ik besloten om de komende tijd enkele mails en citaten met jullie te delen in de vorm van gastblogs.

Aan alle schrijvers: wees gerust; dit doe ik alleen als ik daar uitdrukkelijk toestemming voor heb van de betreffende schrijver en als deze akkoord is gegaan met de eindversie van de blog, vóór publicatie. Ik zal nooit zomaar een citaat van iemand delen!

In dit geval heeft Maroeska het me wel heel gemakkelijk gemaakt. Ze mailde me als het ware een kant en klaar gastblog, dat ik zo in zijn geheel mocht plaatsen. Ik wil jullie haar verhaal -in briefvorm- niet onthouden, vandaar dat het vanaf vandaag hier te lezen is. Maroeska, enorm bedankt voor je uitgebreide verhaal en je voor velen ongetwijfeld herkenbare en steunende woorden!

Gastblog van Maroeska

Lieve Inge,

Toen ik de woorden ‘religieus trauma’ las, in de kop van het interview met jou in de Linda, ging er een schok van herkenning door me heen. Ik begon meteen te lezen en al na een paar zinnen, zat ik met kippenvel en tranen op m’n wangen. Dank je wel dat je hier bekendheid aan geeft! Ik had er nog nooit van gehoord, maar dit gaat ook over mij!

Ik ben 27 en groeide op in dezelfde kerk als jij, alleen dan in een andere plaats in Nederland. Ik ben er nu zo’n acht jaar uit, maar ‘de kerk’ is nog lang niet uit mij. Het is net als met oorlogsslachtoffers bedenk ik mij nu. Je kunt een kind wel uit de oorlog halen, maar hoe haal je de oorlog uit een kind? Want oorlog, dat was het. Er woedde een geestelijke strijd en je moest altijd alert zijn. “Leven op de toppen van mijn zenuwen” zeg je en ja, dat herken ik ook zo! Oké, wij waren dan wel ‘binnen’ (want: ‘binnen het verbond geboren’, je kent het wel), maar de duivel ging nog altijd rond als een briesende leeuw, zoekende wie hij kon verslinden. In alle contacten was ik mij bewust van het feit dat die ander aangestuurd werd door de heilige geest of door de duivel. En dat ik sterk moest zijn, biddend, waakzaam en getuigend van de hoop die in mij is. Wat een druk!

Ik zit nu al twee jaar thuis met een burn-out en heb de diagnose PTSS gekregen. Ik heb mij in de therapie gefocust op de onveilige situatie thuis. Mijn ouders hebben niet geleerd om naar zichzelf te kijken en zitten enorm in de slachtofferrol. Alles overkomt hen en zij zien biddend uit en wachten tot God het gaat doen. Ze gaven mij en mijn broers en zussen (Ik ben de vierde van vijf kinderen) altijd de schuld van hun gedrag en gevoelens. “Moet je maar niet zo vervelend doen!” (Ik las dat ook ergens op jouw site, zo frappant!) Ze hebben een houding van: wij doen het biddend, dus is het goed. Maar mooi dat het niet goed is! We zijn geslagen, vernederd en gekleineerd. Ik ga niet in details treden, maar het was verschrikkelijk.

En nu begrijp ik pas hoe groot het verband is met religie en hoe diep in mij dat besef zit dat ik niets waard ben. Oh ja, ze leerden me natuurlijk wel dat ik waardevol ben, maar mijn waarde lag dan alleen maar ‘in Christus’. Ik zelf was waardeloos, maar dankzij het offer van Jezus zag God iets van Jezus als hij naar mij keek en dus was het goed. Dat voelde als kind op zich wel prettig en veilig, dat het niet aan mij lag, maar dat het toch voor elkaar was. Misschien net als hoe mijn ouders leven. Het ligt allemaal niet aan hun, maar ze zijn toch goed.

Nou, en dan leer je met veel pijn en moeite verantwoordelijkheid nemen over je eigen leven. En dan verander je daardoor zo sterk dat je ouders tegen de familie en kerkleden zeggen dat ze denken dat je een psychische aandoening hebt! Op jouw site las ik dat dit dus vaker voorkomt. Wat ben ik blij met de erkenning die ik daar vind! Mijn psycholoog zegt dat het verbijsterend en emotionele verwaarlozing is dat mijn ouders mij totaal niet steunen in het proces waar ik nu doorheen ga. Het enige dat mijn vader onlangs zei was: “Realiseer jij je wel dat je totaal geen problemen had toen je nog gehoorzaamde aan Gods wil?”

Ja, dat realiseer ik mij! Ik zou inderdaad totaal geen problemen hebben als ik nu als een slaafse christen gewoon mijn christelijke ding zou doen, precies zoals het mij was geleerd, zonder ook maar een greintje te denken of te voelen. Maar komen mijn problemen doordat ik nu voel en denk of komen ze doordat mij nooit geleerd is te voelen en te denken? Jij en ik weten het antwoord.

Weet je, ik huil mij vaak in slaap en heb zo vaak nachtmerries. Dat had ik helemaal niet toen ik nog naar de kerk ging. Ik durf dit niet eens te zeggen tegen mijn ouders, dat het momenteel zo slecht met mij gaat. Ze zouden zeggen: “Wie God verlaat heeft smart op smart te vrezen.”

Maar nu ik door mijn burn-out en therapie bij mijn diepere gevoelens terecht ben gekomen, is er ook het bewustzijn van de angsten die er zijn en die er altijd al waren!! Ik las op jouw site dat jij leerde om je angsten te bezweren met de woorden: “Niet bang zijn, de Here is bij je!” Echt precies die woorden zeiden mijn ouders ook, wanneer ik ’s avonds in bed bang was voor een monster in de hoek van de kamer. Alsof je op commando je gevoelens kunt veranderen! Maar ik kon het wel. Ik leerde alles wegdrukken, totdat het me opbrak, want je kunt het nooit echt wegdrukken natuurlijk. Het blijft altijd wel ergens zitten. En nu zit ik ermee en ik kan geen kant op.

Waarom ik je dit schrijf, is omdat ik je ontzettend wil bedanken voor alle inzichten die je me gegeven hebt. En ook omdat ik je wil laten weten hoeveel het voor me betekent dat ik nu gerichter kan gaan werken aan de oorzaak van mijn problemen. Ik heb de link van je website naar mijn therapeut gestuurd, die me overigens al liet weten met zeer veel interesse aan het lezen te zijn. Hij is nogal enthousiast geloof ik, haha! Het voelt echt alsof er allemaal puzzelstukjes op z’n plek vallen.

Ik zag de reacties, ook op Facebook, onder het interview in de Linda en ik las dat meerdere mensen dit herkennen, maar dat er ook zijn die het afdoen als ‘overdreven’ of ‘aandachttrekkerij’. Dat lijkt me best wel pijnlijk voor je, om dat te lezen. Ik vond het in elk geval wel heel erg pijnlijk! Ik wilde er eerst een lange reactie onder zetten, waarin ik vertel over mijn ervaringen met RTS, maar ik durfde niet, omdat je dat met je Facebookaccount doet en ik ook familie in mijn vriendenkring heb. Ik schaam mij en wil niet dat mensen weten dat het zo slecht met mij gaat nu ik niet meer naar de kerk ga.

Maar ik heb iets bedacht. Je mag mijn mail, gewoon in zijn geheel, delen op je website, als je dat tenminste wilt. Zo kan jij laten weten dat er mensen zijn die het wel degelijk herkennen en kan mijn verhaal anderen ook weer helpen. We zijn niet alleen en we zijn niet gek! Dank je wel dat je me dat inzicht hebt gegeven door als intelligente vrouw (jij bent absoluut niet gek) je kwetsbaarheid te laten zien. Ik had dat nooit gedurfd! Maar je hebt mij, en ik weet zeker ook anderen, echt enorm geholpen! Dus doe het maar gewoon, plaats deze mail op je site. Je verdient erkenning voor het werk dat je doet en ik verdien ook erkenning voor het werk dat ik doe. Elke dag overleven en elke dag een stukje dichter bij mezelf komen.

Het ga je heel erg goed!

Heel veel liefs,

Maroeska

PS: Dat is niet mijn echte naam.

Ben je geraakt door deze gastblog? Wil je reageren? Je kunt je reactie plaatsen onder dit bericht (even omlaag scrollen). LET OP: Opbouwende, verbindende en steunende reacties zijn zeer welkom, kritiek en felle discussies worden niet geplaatst of verwijderd. Gastbloggers op Dogma-vrij wordt op deze manier een beschermde omgeving geboden om hun verhaal te vertellen.