“Oh ja, jij gelooft niet meer he…”
En hoewel dat soort opmerkingen altijd vaag onbehaaglijk voelden, ontkende ik ze niet. Ik geloofde immers ook niet meer. Ik had mijn religieuze keurslijf losgeschud en achter me gelaten.
Maar toch voelde ik in de echo van een dergelijke opmerking altijd iets treurigs, alsof ik Iets of Iemand verloren had. Alsof er iets vergaan was dat er vroeger nog was… mijn geloof, mijn religie, mijn passie, mijn drive…
Maar dat klopt niet! Ik bèn helemaal niet iets kwijtgeraakt! Ik heb juist iets gevonden!
Het enige waar ik niet meer aan doe, is definiëren.
Ik heb alle dogma’s losgelaten en ik geloof niet meer in één ware weg. Ik heb de code gebroken op zoveel manieren.
Wat mij aangeleerd werd als zijnde heilig, heb ik ontdaan van heiligheid om het te vervangen door… ja, door wat… door leegte en stilte… maar niet troosteloos, niet als een verlies… Nee, eerder rijk gevuld met verwondering en ontzag.
Mijn geloof waarvan ik ooit uit mijn hoofd moest leren hoe dit gelijk stond met ‘zeker weten’, veranderde, verrijkte en verdiepte. Het enige dat verdween was het ‘zeker weten’. Meer niet. Er kwam juist veel meer ‘geloof’ bij.
Voor zo lang ik mij kan herinneren was mijn relatie met God het allerbelangrijkste in mijn leven. God was mijn basis, mijn fundament, mijn mal waardoor ik gevormd werd en waarmee ik mijn leven vorm gaf.
Toen mijn godsbeeld veranderde, veranderde mijn hele leven mee.
Alles werd anders toen God anders bleek. Aangezien God voor mij het begin van alle dingen, maar ook het einddoel was.
Naarmate mijn godsbeeld vaker veranderd was, begon ik mij te realiseren dat mijn godsbeeld er totaal niet toe deed. Het was immers altijd maar tijdelijk en volledig afhankelijk van wat ik gehoord en gelezen had, van mijn inzichten en ervaringen.
Toen begon het pas echt. Mijn hart, waarmee ik mij altijd verbonden had met God, leek wel open te klappen, terwijl ik dacht dat het al wijd open stond. Gods ‘schil’ verdween, en daarmee verdween ook de schil rond mijn hart.
Ik zag God niet meer. Ik zag mezelf niet meer. Maar ik voelde hoe we dansten.
Ik wist niks meer. Wie was God zonder godsbeeld? Wie was ik als ik niet wist wie God was? Had God mij gemaakt? Mij gewild? Had Zij een plan met mijn leven?
Ik wist het niet meer.
Ik wist alleen maar dat ik leefde.
Door mijn aderen stroomde het Leven. IK BEN. IK BEN. IK BEN.
Dieper dan ooit voelde ik mij verbonden met de Bron van het leven. Ik had geen flauw idee Wie of Wat deze bron was. Was dat God? Een schepper? Was het toeval? Leiding? Evolutie?
En stel dat ik een antwoord durfde te kiezen op grond van wetenschap, aannames of fantasie… wat zou dit antwoord mij zeggen? Het zou, net als mijn godsbeelden, mij enkel vertellen wat mijn laatst gevonden inzichten waren… inzichten die weer kunnen veranderen…
Is het nodig om de Bron van het leven te kennen? Is het nodig deze te duiden en op de juiste wijze te benoemen?
Wat als ik het mis heb?
Zonder te weten hoe of wat kan ik voluit drinken uit die bron. Mij erin onderdompelen en mij erover verwonderen.
Hoe minder ik invul, hoe meer ruimte er is voor verwondering.
Hoe meer verwondering, hoe meer mijn hart zich openkrult… als de bladeren van een jonge lelie… meer open en meer levend dan ooit.
Ik raakte niks wezenlijks kwijt. Alleen een schil, een buitenkant, een vorm, een verhaal.
Ik kan niet meer ‘vangen’ wat waarheid is en evenmin ben ik zelf te ‘vangen’ in een hokje over geloven of niet-geloven.
Ik ben geen schaap en ik ben geen wolf. Ik ben een dier, een wezen, een persoon, net als iedereen, onderweg naar ik weet niet wat, misschien wel naar niks, maar vol vertrouwen dat het goed is. Ik geef mij over aan wat is en wat nog komen gaat. Of het nou leiding is of toeval, natuurlijk of bovennatuurlijk… dat doet niets af aan het wonder dat ik besta.
Diep in mij is niet iets verdwenen of gestorven. Diep in mij is iets tot leven gekomen. Ik ben het zelf die in alle kwetsbaarheid rechtop is gaan staan, vastbesloten om met lege handen en een open hart het pad te lopen dat ik zelf maak door te gaan en dat zich tegelijkertijd ook wonderlijk voor mij lijkt te ontvouwen.
Ik ga. Ik volg. Ik weet niet wie er aan het roer staat en of er überhaupt wel een roer is, maar ik vertrouw en ik dans mijn weg. Dankbaar. Verwonderd.
IK BEN. IK BEN. IK BEN.
Ik wens ieder die dit leest een veilige jaarwisseling toe en dat 2017 een jaar vol VRIJHEID en TOESTEMMING zal zijn… voor wie jij bent en wat jij (niet) gelooft!
Graag tot volgend jaar! 😉
Met alle liefde,
Inge Bosscha
<3
Mooi, dank je Inge. Laat het leven je welgevallen zonder teveel zorgen in 2017!
Ingelief, ik wens jou, je gezin en alle volgers van deze site alles wat je maar wensen kunt in 2017.
Alle liefde en voorspoed,
Opa Jos.
Weer mooi geschreven, Inge! jij veel succes gewenst dit jaar, ik zal je weer graag volgen!
Allerbeste wensen voor jou,
Kees
Heel mooi verwoord! Ij ook de beste wensen en compliment voor je levenskijk.