Ik zal altijd gehoorzaam zijn – Yvonne Keijer

De zware, sobere, religieuze opvoeding binnen een sektarische gemeenschap heeft nog altijd een grote invloed op het gedrag en gevoel van Yvonne Keijer. Na diverse malen gesprekken te hebben gehad met psychologen, heeft zij inmiddels een diagnose van een cocktail aan stoornissen: PTSS, depressie, een lichte vorm van borderline en een persoonlijkheidsstoornis. Yvonne vertelt hierover: “Alle stoornissen zijn te herleiden naar een verleden, waarin een kind geen kind mag zijn. Ik heb geen eigen identiteit kunnen ontwikkelen en moest alleen leven zoals het in de gemeenschap betaamde. Van alles wat een normaal kind moet kunnen doen, werd ik afgehouden. Mijn kinderbrein is volledig beïnvloed door indoctrinatie.”  

Yvonne’s levensloop van kind tot jong volwassene heeft zij in dagboekvorm opgeschreven. In 2016 is haar boekje uitgegeven met de titel “Ik zal altijd gehoorzaam zijn”. Door de korte verhalen in zowel verleden als tegenwoordige tijd is het boek makkelijk en duidelijk leesbaar. Tevens heeft ze een website, www.yvonnekeijer.nl, waar zij een blog heeft aangemaakt over diverse onderwerpen die haar bezighouden. 

Hieronder een hoofdstuk uit haar boek. 

Ik zal altijd gehoorzaam zijn

De zware woorden over hel en verdoemenis drongen niet of nauwelijks door in mijn kinderlijke gedachten. Een paar keer per week werd ik door mijn ouders meegenomen naar de “zaal” om op deze manier vanaf mijn geboorte het woord Gods tot mij te kunnen nemen. Helaas voor mijn ouders, maar gelukkig voor mijzelf, waren mijn jonge hersentjes nog niet in staat om alles te bevatten van wat er van mij als “heilig” kind werd verwacht. Zoals bij veel van de vrome gezinnen, ging men er vanuit dat de kinderen door angstaanjagende donderpreken zouden inzien hoe bevoorrecht zij waren. Bevoorrecht omdat zij op jonge leeftijd mochten beseffen dat er in de bijbel geschreven staat dat velen zijn geroepen, maar weinig zijn uitverkoren om een kind van God te worden. Er werd geleerd om medelijden te hebben met de kinderen, die in de “boze buitenwereld” in goddeloze gezinnen werden geboren. Zij hadden tenslotte geen weet van de ellende die hen te wachten stond na een werelds en zondig leven?   

De voorganger keek met zijn felle oogjes en met een rood hoofd de zaal rond, terwijl hij al slaande met zijn vuist op het katheter, de gemeente probeerde te overtuigen van de noodzaak van bekering tot het enig juiste geloof. In het straaltje zonlicht dat door een hoog, klein raampje prikte, zag ik kleine druppeltjes speeksel rondvliegen, doordat hij vol overgave zijn Bijbelteksten de ruimte in smeet. 

Mijn aandacht werd afgeleid door dat straaltje licht, dat ik volgde naar het kleine raampje. Ik zag dat de zon scheen en hoorde het geritsel en gekoer van een paar duifjes op het dak. Ik concentreerde me op dit geluid, waardoor de prekende voorganger volledig op de achtergrond kwam en zijn stem ergens in de verte tot mijn gedachten doordrong. Door de lucht dreven wat witte wolkjes en het geluid van de vredig koerende duifjes, maakten mij verdrietig en ik wist niet waarom. Ik vroeg mij af waarom ik hier zat en waarom andere kinderen wel mochten buitenspelen en mochten genieten van het echte leven. Ik probeerde te beseffen dat het nodig was om sober te leven en afstand te nemen van het duivels vermaak in deze wereld, want na dit leven zou de beloning groot zijn? 

“Bekeer u!” donderde de voorganger. Deze kreet tot beter leven was gericht aan nieuwelingen die nog niet tot ons geloof behoorden. “Bekeer u en u zult vrede en wijsheid van boven ontvangen. U zult terstond verlost zijn van al uw zonden”! “Als Jezus aan uw hart klopt, kom naar voren en de geest Gods zal in uw hart nederdalen”.  

Tot de gemeenteleden sprak de voorganger dat zij de handen omhoog moesten heffen om zo de Here te danken voor de grote verlossing. Jezus was in hun hart geboren en Hij had hun zonden op zich genomen. “Dankt God om de genade die u ten deel is gevallen”! De preek ging over in een gebed en de gemeenteleden stonden op van hun stoelen. Mijn moeder, die naast me zat, stond op en joelde door het gebed van de voorganger: “Prijs de Heer, Gij zijt groot”. Een gezoem van “Amen, Amen”, gepreveld door de andere gemeenteleden, gonsde door de ruimte. 

Mijn enige verbinding met de buitenwereld, dat kleine straaltje zonlicht, was verdwenen. De zusters om mij heen, met donkere en vooral zwarte kleding, waren opgestaan en stonden met het gezicht naar het plafond gericht en gesloten ogen te bidden en dankten God dat zij bij de weinige mensen hoorden, die bekeerd waren en verlost van het kwade. Ik voelde mij misselijk worden van de muffe geur van oud zweet en ongewassen kleding, die opsteeg toen de rij zusters voor mij ging staan om deel uit te maken van het verheven gebed. De hoogte van hun achterste zat voor mij als klein meisje, zo’n beetje op neushoogte. Het zicht op een rij vrouwen met lange, plakkerige, wijde rokken en de kleine vochtige plekken op de houten stoeltjes, waar zij hadden gezeten, gaf mij niet echt een fijn gevoel. 

Na het gebed, zette één van de gemeenteleden een lied in. Alle anderen vielen bij en door de opzwepende melodie kwam men snel in hemelse sferen. Tussendoor waren de rouwe stemmen van een aantal broeders te horen, die luidkeels “Looft Hem met heel uw hart” riepen. Zusters raakten in vervoering en huilden en joelden door elkaar. Ook mijn moeder voelde zich één met hen en begon met haar handen boven haar hoofd te klappen om haar blijdschap kracht bij te zetten. 

Voor mij was dit niet nieuw. Elke week weer zat ik in deze situatie, maar voelde me niet vrolijk. Tijdens deze diensten dwaalden mijn gedachten af, probeerde ik aan leuke dingen te denken en droomde regelmatig weg. Na het laatste “amen”, kwam ik weer een beetje in de werkelijkheid terug. Door het geroezemoes van de gemeente na de dienst, wist ik dat ik na enkele minuten weer buiten zou staan, na een paar voor mij zware, donkere uren in een bedompte ruimte met zogenaamd “gelukkige” biddende en zingende mensen.  

Heerlijk, die buitenlucht en eindelijk …. de zon!   

©Yvonne Keijer

Yvonne Keijer, uit eigen archief


Dogmavrij is een platform waar niet alleen inzichten, maar ook ervaringsverhalen rondom het thema kerkverlating, geloofstwijfel en geloofsverlies worden gedeeld. Dit gebeurt bijvoorbeeld in de vorm van reacties, citaten en gastblogs.

Heb je zelf ook één of meerdere gedicht(en) of tekst(en) gemaakt rondom het thema kerkverlating en/of geloofsverlies, overweeg dan eens ze te delen met andere ervaringsdeskundigen. Meer info vind je hier: >KLIK< . Bij voldoende enthousiasme kunnen we misschien een keer met enkele dichters/schrijvers samenkomen om ons werk met elkaar te delen. Lijkt dat jou leuk, stuur me dan even een berichtje! 

  

About Inge Bosscha

Aandachtig, openhartig, (zelf)kritisch en verbindend. Trainer, coach en inspirator. Deskundige op het gebied van (het loslaten van) aangeleerde religieuze dogma's en belemmerende overtuigingen.

1 Response

  1. Klaas

    Hallo wat schokkend en voor mij een klein beetje herkenbaar maar bij u vergeleken pfff
    Ik moest ook altijd nederig en gehoorzaam zijn dat is mij wel ingeprent met 2 woorden praten ja mam ja pap of oma op zondag 2x na de kerk voor en na het eten bidden en danken onder het mocht ik niet praten mn vader zei dat alleen grote mensen mochten praten ik was inmiddels 20 jaar maar nog mocht dat niet iedere avond voor oma op m’n knieën voor het slapen handen vouwen ogen dicht en de 4 oefeningen bidden ik heb wel een een leugentje gemaakt dan moest ik ook op m’n knieën en vergiffenis vragen aan de Heer 1x toen was ik 17 jaar ben ik stiekum niet na de kerk gegaan dat is uitgekomen ben enorm vernederd door mn vader ik was in de badkamer hij heeft me er uitgehaald en maakt mee naar de keuken genomen waar mn moeder en oma bij waren ik moest voor hem staan en hij vroeg of ik na de dienst was geweest ik zei ja en dat is jokken vergiffenis gevraagd en huilend excuus aangeboden en al die tijd stond ik in mn blootje huilen van schaamte maar heb het daarna nooit meer gedurft door niet meer na de kerk te gaan en weet u wat mn oma zei dan heb je er toch wat van geleerd en ik dacht op dat moment ze heeft gelijk maar dat moment in de keuken heeft wel een half uur geduurt zal ik nooit en nooit vergeten

Jouw reactie kan anderen tot steun zijn.