Dogmavrij is een platform waar niet alleen inzichten, maar ook ervaringsverhalen rondom het thema kerkverlating, geloofstwijfel en geloofsverlies worden gedeeld. Dit gebeurt regelmatig in de vorm van reacties, citaten en gastblogs, maar deze keer in de vorm van een poëtisch vierluik, geschreven door Veerle.

Heb je zelf ook één of meerdere gedicht(en) of tekst(en) gemaakt rondom het thema kerkverlating en/of geloofsverlies, overweeg dan eens ze te delen met andere ervaringsdeskundigen. Meer info vind je hier: >KLIK< . Bij voldoende enthousiasme kunnen we misschien een keer met enkele dichters/schrijvers samenkomen om ons werk met elkaar te delen. Lijkt dat jou leuk, stuur me dan even een berichtje! 

Onderstaande vierluik is geschreven door Veerle

1. Twijfel

Ik daal af naar mijn eigen hart,
ondervoed door zoveel regels en geboden.
De lege ruimte daar overvalt me.
Zachtjes kloppend, altijd in beweging, zonder meer
zonder meer, zonder meer!

Dan wil ik schreeuwen
maar ben bang voor de echo.
Mijn eigen echo
weerkaatst tegen de muren van mijn denken.
Het hart kloppend als een razende nu,
tast ik verder in het duister rond
en rond en rond en rond.

Dichtbij hoor ik stemmen,
kom op, hier hoor je te zijn!
Stop toch, weg van daar…
Ik weet het niet
het was mijn eigen stem
verscheurd tussen twee werelden
van denken en voelen
denken en voelen, denken en voelen…

Nog even kijk ik achterom
en zie daar steeds minder lichtpuntjes.
De eerste stappen zijn gezet
Ik moet nu door,
de weg achter me brokkelt af.
Steen voor steen zakt in
wat me eens houvast gaf.
Onherstelbaar ontstaat er
een kloof in mijn geloof.
Onoverbrugbaar tussen
wat gedacht werd en gevoeld wordt.

Maar angst overvalt me.
Mijn stappen worden onzeker.
Zoekend naar een nieuw leven
draag ik heimwee met me mee,
als een zware last uit het verleden.

2. Nieuw lichtpuntje

Vederlicht komt mijn veerkracht terug.
Niet verder denken, maar voelen
ontstaat er een bron, voortkomend uit mezelf.
Als een klein lichtje schijnt het nu
door de duisternis heen.

Verlicht het de duisternis rondom
als een flakkerend kaarsje.
Net genoeg om op te vertrouwen
een lichtje om in handen te houden.
Te klein om vol vertrouwen de weg te zien
net genoeg om in beweging te komen.

Voorzichtig, aftastend, stap voor stap
hoe donker, hoe nauw het ook wordt
hoe bochtig, hoe zwaar
ik ga er doorheen
een moment van beklemming,
houd ik de adem in
…………
totdat het voorbij is.

3. Ontdekking

Aftastend ga ik verder
totdat ik voel dat er meer ruimte is.
Moe, maar met een verscherpt gevoel
nu even tot een rustpunt gekomen.
Een nieuwe stilte kan ervaren worden,
zonder dat het me angst geeft.

Geen totale duisternis meer.
Geen beklemmende benauwdheid.
maar iets anders.
Een nieuwe prikkel
bekend, vertrouwd, onverwachts
volg ik de richting van mijn instinct
en zie daar

GROEI

Groei, is dat het geheim?
Groei, is dat soms de schat
bij schijnbaar onbegaanbare wegen,
na overwinnen van hindernissen
kom ik mijn eigen groei tegen
van binnenuit gevoed.
Een nieuwe ontwikkeling
vanuit ont-wikkeling!

Dan ga ik zitten en huil
zoveel tranen vloeien er nu
en langzaam kom ik tot rust.
Dankbaar voor de keuze die ik heb gemaakt
vanuit het hart, mijn eigen hart.

4. Verder

Even heb ik een rustpunt ervaren.
Nieuwe lichtpuntjes in het leven,
maar opnieuw kijk ik rond.
De leegte vult de ruimte nu
verloren en alleen zit ik hier
en denk aan wat is achtergebleven.

De prijs van mijn vrijheid is zo hoog
door het volgen van mijn hart.
Het verlies van hen
die hun hart toesluiten
door regels en geboden
deze diepe pijn
gaat door merg en been.

Verloren raak ik
in mijn nieuwe ruimte.
Moederziel alleen, door iedereen verlaten
voel ik me nu zo eenzaam en alleen
omdat ik verloren ben voor hen,
die me eens omarmden en vasthielden
mij behoedden voor het volgen
van mijn eigen hart.

Zal ooit de vrije ruimte deze leegte vullen?

Ik sta op maar loop
met onzekere pas
zomaar een richting uit.
Niet wetend of het de goede is,
maar wel de mijne!
Ik ben weer in beweging.
Mijn tred wordt langzaam,
wordt langzaam krachtiger.

Terug is geen optie.
Vooruit het enige dat nog kan.
Het ongewisse tegemoet,
op zoek naar verbinding
van hart tot hart.

Een gekwetst en gewond hart
dat vraagt om tijd
en vertrouwen
om te kunnen helen.

©Veerle

Meer lezen van deze schrijfster? Veerle verwerkte haar ervaringen rondom twijfel en geloofsverlies tot een prachtig sprookje. Dit ontroerende verhaal is te bestellen op 2 manieren. 1. Via de contactpagina. Als je in je reactie aangeeft dat je meer info wilt over het sprookje van Veerle, dan zorg ik dat je mail bij Veerle terechtkomt. 2. Via Facebook, via de tag naar Veerle. Deze tag kan je vinden in het bericht waarin deze blog wordt gedeeld. (o.a. op de Facebookpagina van Dogmavrij, Coach voor Kerkverlaters en Inge Bosscha, d.d. 27 mei 2019.) Als je op de Facebookpagina van Veerle bent, kan je haar zelf een Facebook Messenger berichtje sturen.