Ik laat de citaten spreken…
Nu ik eruit gestapt ben, zie ik pas hoe er nooit ruimte was voor mij en hoe alles wat ‘moeilijk’ aan mij was, de kop ingedrukt werd. Ik was als kind vaak boos. Voelde me zo machteloos en ongezien, ja dat begrijp ik nu achteraf pas, want in die tijd werd er tegen me gezegd dat ik de duivel in mij had. Ik ben doodsbang geweest. Heb zo gevochten tegen mijn boosheid, maar het stak, logisch natuurlijk, steeds weer de kop op.
(man, 55 jaar)
Ik heb een paar keer geprobeerd om mijn ouders te laten zien dat er dingen waren die niet klopten. Dat hun kinderen allemaal psychische en sociale problemen hadden. Maar elke keer als ik ‘moeilijk’ deed, verzonnen ze een psychische aandoening waar ik last van zou hebben en wat maakte dat ik nu zo recalcitrant zou zijn. Dan was ik weer depressief en dan had ik weer borderline. Er was altijd wat mis met mij. Voer voor psychologen was ik inderdaad, maar geen van hen heeft mij ooit kunnen betrappen op het dragen van één van de etiketjes die mijn ouders mij gegeven hadden. Allemaal zeiden ze dat ik een ongezien kind was dat zeer sterk gemanipuleerd en geïndoctrineerd werd. Ik kan niet anders dan hen daarin gelijk geven.
(Anoniem)
Ik kan het niet uitstaan wanneer ik door hen meewarig aangekeken wordt en altijd degene zal zijn die ‘ongehoorzaam’ is. Ik ben een mens! Ik ben niet minder! Het is zo arrogant om te denken dat je in het juiste clubje zit. Er waren twee mensen die nog een tijdje met mij bleven omgaan. Maar dat was, zo bleek later, omdat ze me zielig vonden en hoopten dat ik mij nog zou bekeren. Ik was woest toen ik dat merkte. Donder dan ook maar op! Ik ben geen liefdadigheidsproject, ik ben een zelfstandig denkend mens. Dat is niet zielig of ongehoorzaam. Dat is normaal!
(man, 63 jaar)
Nooit zullen mijn ouders trots op mij zijn. Nooit. Ik heb voorgoed gefaald als hun zoon door uit hun kerk te gaan. Nu hoor ik er niet meer bij.
(man, 22 jaar)
Het ergste vind ik dat ik van hen wèl begrijp en zie dat zij hun best doen en dat ze volgens hun eigen normen en waarden een zo goed mogelijk leven leiden. Ik erken mijn ouders in wie zij zijn, terwijl ik van hen misschien wel nooit erkenning zal krijgen voor wie ik ben. Dat doet intens veel verdriet. Nu ik dit aan jou schrijf, lopen de tranen over mijn wangen.
(Vrouw, 39 jaar)
Ze hebben zoveel voor me bepaald en het heeft me zoveel gekost! Wat heb ik allemaal wel niet opgegeven voor God! Of voor wat zij dan zeiden dat God van mij wilde. Want ze wisten het altijd beter. Ik zet er geen voet meer over de drempel!
(Vrouw, 41)
Ik wou dat ik er nog bij hoorde in ons gezin, met de vanzelfsprekendheid waarmee ik er vroeger bij hoorde. Ik mis de saamhorigheid die er toen nog was. Maar ik wil nooit meer terug!
(Anoniem)
Deden ze iets ‘fout’, deze ouders?
Wat had je zelf gedaan?
Zie ook: Intens en oprecht
Lees hier verder:
Lichamelijkheid en seksualiteit
Heftig om te lezen. Ik ben zelf atheïst en hoewel ik probeer respect op te brengen voor religie maken dit soort dingen dat wel heel lastig. Ik wil absoluut niet zeggen dat het geloof an sich ‘slecht’ is. Het geloven in iets is menselijk, en dat is oké. Dat zie je door de hele geschiedenis heen. Ik denk echter dat het grootste probleem de omgeving waarin je terecht komt is, en de normen en waarden die gebaseerd zijn op angst/onzekerheid in plaats van op liefde (ondanks dat dit zo wordt verkondigd). Geloof is prima, maar iemand moet in zijn waarde gelaten worden en nóóit beperkt worden in zijn of haar ontwikkeling of mening. Dit is 100% mijn mening en ik wil niemand beledigen, maar zo zie ik het.
Dank je wel voor je reactie! Ik denk dat de meeste ouders hun kinderen proberen op te voeden met de normen en waarden die zij zelf als goed ervaren. Dat waarin je gelooft, geef je je kinderen mee. Bewust of onbewust. En hoe meer er van dit geloof afhangt, hoe meer beladen het wordt als kinderen een weg kiezen die hier van afwijkt…
De verhalen die ik lees zijn voor mij herkenbaar daar ik zelf ook uit zo’n religieus gezin kom. Inmiddels ben ik atheïst en wijs ik de mensen, als het ter sprake komt, op de gevaren van godsdienst want zo onschuldig is dit niet. Zelf heb ik ooit een confrontatie met de kerk gehad in de jaren 80 hierbij de voorpagina in een plaatselijk krant en pagina 6 in de Telegraaf weten te halen, dus ik weet hoe ver ze kunnen gaan (ik was toen 26 jaar). In die tijd hebben ze mij ook zonder toestemming uitgeschreven kwam ik een jaar later achter. Dus wat Iris dan ook schrijft dat geloof prima is kan ik me dan ook niet in vinden. Mensen worden door geloof gemanipuleerd geïndoctrineerd en met angsten opgezadeld en dit alles in het geloven in een denkbeeldige vriend die ze niet waar kunnen maken. Het lijkt onschuldig en zo doen de drie Abraham religies zich dan ook voor maar het blijven gevaarlijke clubs. De bijbel, koran en thora staan vol van moorden verkrachtingen (kinder-) mishandelingen etc. uit naam van God, Allah en Jahwe. Ook hebben ze allemaal wel een excuus waarom juist hun geloof de juiste en het enige goede is. Door alleen maar naar de huidige wereld te kijken en het verleden heb je al een antwoord waartoe religie in staat is en wat het met mensen kan doen. Geloven zijn door mensen gemaakt verzinsels en tot een waarheid gemaakt enkele duizenden jaren geleden. Leuk voorbeeld is de Egyptische God Horus en het latere verhaal van Jezus, hier zit wel erg veel overlap in.
Dank je wel voor je reactie, Hans!
Ik herken zelf ook de gevaren die er in een dogmatisch geloof zitten. Het is gevaarlijk als je niet meer aan jezelf kunt twijfelen. Dat laat ruimte voor extremisme. Ik vind het dan ook zorgwekkend dat binnen de leer zo negatief tegen twijfel wordt aangekeken. Twijfel zou zondig en hoogmoedig en gevaarlijk zijn. Maar dat is het niet! Twijfel is menselijk en verbindend. NIET twijfelen is veel gevaarlijker!
Ik ben het met je eens dat er heel wat vervelende christenen rondlopen in de kerk, de ‘betweters’ of de mensen die zich uitverkoren voelen en anderen vertrappen. Sommigen hebben zich een betaalde positie verworven binnen de kring (zie de bijdrage van Inge over de verzuiling). Helaas komt dit fenomeen ook in de seculiere maatschappij in allerlei vormen voor. De mens is overal hetzelfde. Ik maak mij dus geen illusies.
Geweldig dat dit blog er is, Inge. Je vorige blog en het contact dat wij hadden via http://www.freethinker.nl hebben mij geholpen uiteindelijk helemaal uit de kast te komen als voormalig christen. Dank je daarvoor. Ik hoop dat je meer mensen zult kunnen helpen met de openheid die je zoekt en de ruimte die je neemt en geeft. Ik ben inmiddels veilig en wel aan de overkant geland. Hetzelfde wens ik al onze lotgenoten toe!
Dank je wel Jan, voor je waardevolle reactie, waarmee je laat zien hoe bevrijdend het kan zijn om deze verhalen te delen met elkaar. Jij ook bedankt voor het delen van jouw verhaal! (Iedereen die meer wil lezen: bezoek het freethinkersforum, waar onder het kopje ‘getuigenissen van afvalligen en twijfelaars’ nog veel meer verhalen te vinden zijn. Waaronder het ontroerende en prachtig geschreven verhaal van Jan!)
[…] Voor honderden ex-christenen is dit dan ook een (langdurige) periode van ontwrichting, existentiële crisis en diepe eenzaamheid. Een gevoel van volledige ont-reddering. Bron […]
Ik heb je verhaal gelezen en ook de opmerkingen hierboven. Ik word er verdrietig van wanneer ik deze verhalen lees. Ik ben zelf al een tijd christen en ik heb ook dalen gekend en hoogtepunten. Ik kom in veel kerken in Nederland en ook in andere geloofsgemeenschappen. Ik zie veel goede dingen die het christelijke geloof voortbrengt in onze samenleving. Helaas wordt dit door de media doodgezwegen en is er veel aandacht voor het negatieve.
In al die jaren heb ik geleerd dat net als in het echte leven het in de gemeenschap met name draait om mensenwerk. Daar hoort dus ook macht bij en machtsmisbruik. Dat is de aard van het beestje laat maar zeggen.
Het positieve van de reacties die ik boven lees is dat deze mensen zich hebben los weten te worstelen en dat ze hun eigen identiteit hebben gevonden. Ze zijn sterk geworden en niet meer afhankelijk van wie dan ook. Dat is het grootste goed voor ieder mens, Ik heb dat als christen een ander als atheist, Mooi dat we in een land wonen waar dat mogelijk is. Uiteindelijk heeft niemand de waarheid. Ik ook niet.
Ik ben ook zwaar Christelijk opgevoed in een zwartekousenkerk, veel angst gehad voor de dood, na zo’n zware preek over de hel als wij ons niet bekeren was ik weer doodsbang als hooggevoelige jongen. Later ben ik gaan twijfelen dat God zo niet kan zijn dat hij zelfs kinderen in de hel gooit, dat was een hele zoektocht omdat ik toch bleef geloven in God en Jezus, ik zag de emotie bij de mensen die ”gered” waren en de liefde van God ervaren hadden, er waren ook mensen die dit zichzelf inbeeldden om erbij te horen, maar dat had ik al gauw door met mijn sterke intuitie. Ik ben me gaan verdiepen in bijnadoodervaringen, reincarnatie, mediumschap enz., en uiteindelijk vond ik de antwoorden in het Esoterisch Christendom, met name de boeken van Hans Stolp, toen viel voor mij alles op z’n plaats. Ik dacht dat ik mijn strenge en dogmatische verleden achter mij kon laten, dat is best wel gelukt, ik kan nu geloven in een God van liefde, en de angst voor de dood is veel minder geworden, toch blijft er nog een bepaalde onzekerheid hangen, en nu pas merk ik aan klachten die ik al heel lang heb en die niet lichamelijk zijn dat er toch een weggestopt trauma zit. Ik ga daar toch hulp voor zoeken, ik denk bij een hypno en/of regressietherapeut