Gastblog van Marieke Visser.
Ik ben opgegroeid in een strikt, evangelisch milieu. Duidelijk, afgeschermd, veilig. Oftewel: een bubbel. Veel Bijbelkennis, veel ‘naar de letter’, want Gods woord was van kaft tot kaft de waarheid die opgevolgd diende te worden. We hadden duidelijke, rationele regels. Wij leefden met Gods antwoorden, we haalden allerlei teksten uit het verband, maar we kregen de redeneringen altijd rond.
En voor alles was een antwoord. Als je in nood was, kon je bidden. Het kon zijn dat God je verhoorde, maar altijd pas nadat je je wens had uitgesproken. Als je niet verhoord werd was dat ook niet moeilijk te duiden: je moest gesnoeid worden, het was de gebrokenheid van de wereld, of misschien was er wel een zonde in je leven waardoor de verhoring werd belemmerd. Zo ging het verhaal van iemand wiens gebeden allemaal verhoord werden nadat hij gestopt was met roken.
Ook op gebied van relaties wisten we precies wat Gods richtlijnen waren, en wat goed of fout was. Homoseksualiteit was fout. Echtscheiding ook. Dat kwam dus ook allemaal in onze kerk niet voor, want bij ons klopte het: we onderhielden immers Gods geboden en leefden naar Zijn regels..
De regels
Als vrouw moest je je man gehoorzaam zijn, want dat was de scheppingsorde.
De man was het hoofd van het gezin. Dat was ook logisch, want wij vrouwen werden gehinderd door gevoelens. Je man moest jou liefhebben en eren, maar het was zeker niet de bedoeling dat je hem daar op ging wijzen.
Sowieso moest je als christen dienstbaar zijn: de andere wang, de onderste weg, de balk en de splinter, etc etc. Het gevolg was dat je geen grenzen leerde aangeven, en je leerde niet zelf denken. Je leerde wel wát je moest denken. De samenvatting kwam er op neer dat het in de ‘wereld’ om seks en geld draaide, dat de onbekeerden een leegte voelden, dat wij moesten getuigen, dat wij een doel hadden om voor te leven, dat God een plan met ons had, dat wij kracht hadden in moeilijke tijden, en indien we dat niet voelden, moesten we maar denken aan teksten of aan dat Voetstappen in het Zand -gedicht.
Feit is dat ik een goede voedingsbodem had om al deze gedachten op te slaan. Ik was behoorlijk onzeker, wilde het goed doen, wilde God dienen, dus iedere aanwijzing van God was welkom. Daarin, weet ik nu, werd ik ook gedreven door angst. ‘Als je Mij verloochent, zal Ik jou later ook niet kennen’. Of: ‘wie ouders liefheeft boven Mij, is Mij niet waardig’. Dat soort teksten. En dan hebben we het nog niet eens over de angst dat je de zonde tegen de Heilige Geest had begaan.
Eigen schuld?
We waren overwinnaars, want wij waren gered en de rest ging verloren, hoe erg dat ook was. Ik voelde me helemaal geen overwinnaar, maar dat lag aan mij.
Toen ik verkering kreeg was ik bepaald niet volwassen, en had niet genoeg zelfvertrouwen ontwikkeld om vraagtekens te zetten bij bepaald gedrag van anderen. Als me iets hinderde, zocht ik de oorzaak bij mezelf.
Na een jaar werd er getrouwd. Lange verkeringen waren niet aan te raden en als je toch wist dat God je had samengevoegd, waarom dan nog langer wachten. Huwelijksvoorbereiding was niet nodig: de regels waren immers duidelijk? Samenwonen was uiteraard niet aan de orde. Dat ik iemand trouwde die een enorm traumatische jeugd had doorgemaakt stemde mij niet tot nadenken, integendeel: ik wist zeker dat dit de weg van God was. Ik meende ook echt bevestiging van God te ontvangen in bijbelteksten op het juiste moment, liederen op het juiste moment, en wist zeker dat God tot mij sprak. Dit waren precies de aanwijzingen die ik zocht, zo sprak God tegen de mensen in de bijbel, en tegen de christenen in mijn omgeving! God zou me kracht geven. Ik hoefde alleen maar te vertrouwen, en ik zou kracht krijgen en gedragen worden.
Na tien jaar van geen makkelijk huwelijk, bleek mijn man een buitenechtelijke relatie te hebben. De vrouw in kwestie biechtte het op en er was dus geen ontkennen meer aan. Mijn man zat volkomen stuk, en de oudsten stonden om hem heen, als om een kind van God dat een zonde had gedaan maar nu gelukkig berouw had.
Ze veroordeelden het absoluut, maar nu God vergeven had diende er verder niet meer over gesproken te worden.Wat een ontzettend schadelijke gang van zaken was dat! Maar ook toen dacht ik: dit wil God blijkbaar. Later zal ik het begrijpen. Ik ben nu een voorbeeld voor anderen. Het gaat niet om mij.
En ik hield vol, en stopte steeds meer mijn gevoel weg. Ik werd een ‘barbapapa’. Ik voegde me, en ergens onderweg raakte ik het laatste stukje van mezelf ook kwijt. Oja, er werd óok gezegd: in de wereld is het: eens een dief, altijd een dief. Bij God krijg je nieuwe kansen. Ook daar had ik geen weerwoord op.
Recht praten
Het gedoe met vrouwen ging helaas door, en nu openlijker. Gedoe in de breedste zin van het woord: gesprekken (‘Niks mis met praten, hoor!’), klussen (‘ze heeft niemand anders, weet je wel hoe alleen ze staat? En dan moet ik haar ook nog in de steek laten? Zij ziet mij als gebedsverhoring en jij wilt dat in de weg staan? ’), hugs (‘alleen angsthazen als jij doen daar moeilijk over hoor! Alsof we naakt zijn!”), samen naar een christelijk concert (‘jij houdt toch niet van dat soort muziek’). De vrouwen stortten hun hart bij hem uit (‘dat komt omdat er herkenning is, we hebben allebei een moeilijke jeugd gehad, dat snap jij niet’), wandelen (‘In de openbaarheid! Als ik fout zat, deed ik wel stiekem’) , veel mailen, bij hen op bezoek als ze alleen thuis waren (“God ziet mijn hart aan en ziet dat ik zuiver ben, de mensen denken toch wat ze willen denken’)
Hij wilde als christen leven, zoals Jezus zijn, en niet de letter en de regeltjes volgen zoals de farizeeën deden. En ik had geen weerwoord.
En het ging me er niet om dat hij niet met vrouwen mocht omgaan. Het probleem was dat hij mijn gevoelens, bezwaren en behoefte aan verklaring totaal niet serieus nam, maar als mijn ‘zwakte’ zag en gebruikte om mij te beschuldigen en te onderdrukken. Het was manipulatie met een christelijk sausje. En ik had, met dank aan mijn christelijke opvoeding, niet geleerd om zelf grenzen te stellen. Ik denderde over mijn gevoelens heen, en rationaliseerde het weg .
Greep me vast aan de lichtpuntjes, vergoelijkte bijna alles, bedacht dat ik ook een zondig mens met vele fouten was, ging steeds meer in de overleefstand en raakte mezelf kwijt. Dacht op een gegeven moment dat ik degene was die gek was.
Jullie voelen het al aankomen: toen zelfs mij de schellen van mijn ogen gingen hervond ik mijn ruggengraat en vroeg de scheiding aan. En daarna ging de beerput open: vanaf het begin van het huwelijk waren er relaties geweest. Het heeft alles te maken met dissociatie en met grote beschadigingen, dat is het enige dat ik er verder nog over kwijt wil.
De bubbel klapt
Wat ik erg vind is dat ik me zo vergist heb in God. Of eigenlijk in mijn gevoel, gedachten en kennis over God. Ik dacht al die jaren kracht van God te krijgen, lichtpuntjes te zien, zeker te weten dat God wilde dat ik volhield, vergevensgezind te zijn.
Ik wist zeker dat alles van God kwam, terwijl ik nu weet dat ik gedreven werd door angst, inbeelding, het goed willen doen, overtuigd zijn dat ik een getuige moest zijn. Uiteraard wist ik niet van de relaties, maar wel onderging ik als ‘goed christen’ de afwijzing, het aparte gedrag. Mijn man ‘kon er niets aan doen vanwege zijn moeilijke jeugd’, en God wist alles. Voor jezelf opkomen was geen optie, en ik kon het ook niet meer, na al die jaren. Mensen die roepen ‘ik had dat niet gepikt’, begrijpen er niets van hoe dit soort gedrag werkt op de omgeving.
Voor ik definitief afscheid nam van het christendom, heb ik nog een tijd gedacht dat ik dingen verkeerd geïnterpreteerd had.
Dat is wat christenen nu ook tegen mij zeggen: natuurlijk mag je grenzen aangeven! Natuurlijk wil God dat je zegt wat je voelt. Wat dat betreft zijn er ook in de gemeenschap waar ik vandaan kom, wel dingen gezonder geworden, hoewel ik nog steeds zie dat alles aan Gods leiding wordt toegeschreven, God heeft er een bedoeling mee. En dat komt op mij niet gezond over, het is vrij fatalistisch. Maar ondanks alles stortte mijn christenzijn als een kaartenhuis ineen.
De bijbelverhalen kwamen me steeds onlogischer voor, al tijdens mijn huwelijk trouwens. Eerst viel het creationisme weg, daarna de verhalen van Noach, Job en de hel. Dat was allemaal nog geen probleem. Maar op een gegeven moment kwam ik er achter dat er wel heel veel niet klopt. de getallen kloppen niet, de jaartelling klopt niet. Adam en Eva kunnen onmogelijk 6000 jr geleden geleefd hebben. Je moet je in steeds meer bochten wringen om het kloppend te houden. Dit was meer het rationele gedeelte.
Ook kwam ik er achter dat het christendom dat wij hier nu hebben wel heel erg westers is. Het gedachtegoed, bedoel ik. Dingen als een ‘relatie’ met God hebben, God die ‘knipogen’ geeft, persoonlijk met jou een plan heeft. Ook gedachtes als ‘verzoening door voldoening’ zijn helemaal niet zo bijbels als altijd werd aangenomen. En toen ik ook dat laatste stukje losliet, voelde ik een opluchting en bevrijding. Ik kijk met bevreemding naar de evangelische wereld, waar bij velen nog steeds een enorme kort door de bocht indeling is.
Alsof niet-christenen alleen voor geld en seks gaan en als ze eerlijk zouden zijn, erkennen zouden dat er een grote leegte in hun leven is.
Maar ik was net zo, toen ik in die bubbel zat.
Verdriet en rouw
Ik denk nog vaak na over hoe alles zo heeft kunnen lopen en wat had er anders kunnen gaan. Dat je met iemand trouwt die een dubbelleven leidt en waar psychiatrie speelt, dat overkomt veel meer mensen, zeker niet alleen christenen. Dat is sowieso enorm ontwrichtend, en iedere keer als ik dit soort verhalen lees, lees ik mijn verhaal: ‘Ik dacht dat ik degene was die gek was.’ Je gaat kapot aan iemand die je de ene dag naar beneden haalt en de volgende dag vergeving vraagt, of je nu christen bent of niet. Dus dat zie ik als het ‘stomme pech’ gedeelte.
Maar ‘dankzij’ mijn christelijke achtergrond dacht ik met hem te moeten trouwen, dacht ik aanwijzingen en bevestiging van God te krijgen, en koos ik niet voor mezelf. En dankzij mijn christelijke achtergrond leerde ik niet zelf te denken, zelf te vinden, zelf te voelen, zelf grenzen aan te geven. En was ik gevoelig voor mensen die mij vertelden wat God wilde.
De echtscheiding is nu meer dan 5 jaar geleden. Het gaat nu redelijk goed. Ik ben er nog niet. Soms komt er een boosheid op, om de verloren jaren. Ook verdriet, omdat je een aantal tools niet hebt meegekregen. Maar daarnaast ook de bevrijding, het mogen uitspreken wat je echt voelt, en vooral het leren dat dat oke is. Ik mag zelf keuzes maken en naar Timboektoe verhuizen als ik dat wil, en hoef niet te wachten op bevestiging van God. Laat staan dat je dingen kiest om te doen die je tegenstaan, zodat je dan zeker weet dat het niet je eigen vlees is dat dat wil. Wat een kronkels.
Het is oké
Het opbouwen van zelfvertrouwen was een hele klus, maar dat gaat steeds beter! Wat ik leer is dat het oké is dat er pijnpunten blijven, en de vraag is of die weg zullen gaan. Ik merkte dat ik naar christenen wilde uitstralen dat ik nu bevrijd ben en dat alles nu goed gaat. Dat is niet zo en ook dat mag ik loslaten. Trouwens, bij niemand gaat ooit alles goed. We strompelen allemaal af en toe.
Dat ‘wij zijn overwinnaars’-verhaal is zo beschadigend.
Wel prijs ik me gelukkig met de goede mensen om me heen, mijn nieuwe leven, de dingen die goed gaan.
Ik heb goede hulp gehad van een psycholoog die bekend is met het christelijke wereldje, indien iemand de naam van diegene wil weten, mail ik dat wel (midden vh land).
Voor mijn christelijke omgeving ben ik iemand die door haar pijn ‘God is kwijtgeraakt, logisch’. Er is begrip. En God ‘wacht op mij met open armen’ en zolang ik niet kan bidden , bidden zij voor mij. Ik voel verontwaardiging, maar ook begrip, want ik heb precies zo gedacht.
©Marieke Visser
Ben je geraakt door deze gastblog? Wil je reageren? Je kunt je reactie plaatsen onder dit bericht (even omlaag scrollen). LET OP: Opbouwende, verbindende en steunende reacties zijn zeer welkom, kritiek en felle discussies worden niet geplaatst of verwijderd. Gastbloggers op Dogma-vrij wordt op deze manier een beschermde omgeving geboden om hun verhaal te vertellen.
Dag Marieke! Je hebt een duidelijk verhaal geschreven, waarmee je ook anderen een dienst bewijst. Ik ben het in alles met je eens, met name als je schrijft over die tweedeling: ‘de kinderen van God’ en ‘ de wereld’. Dat dacht ik precies zo. Intussen heb ik geleerd dat wijsheid, liefde en compassie zich in beide ‘werelden’ bevinden, net zo als de hardheid en de zucht tot oordelen.
Dat inzicht leidt mij nu om die twee werelden ook in mijzelf te herkennen en vervolgens die lange, avontuurlijke reis naar binnen te maken: kan ik met compassie mijzelf en de wereld om mij heen tegemoet treden? Ik denk ook sporen daarvan in jouw verslag te zien. Hartelijke groet voor jou! Tim
Hoi Tim, dank voor je reactie. Je hebt gelijk, ik geniet er van om in een wereld te leven die niet zo slecht was als dat ik altijd dacht, waar ook gewetensvolle mensen zijn, en mooie vriendschappen ontstaan zijn. En ook in de andere wereld mag ik goede contacten hebben. Met dat ‘met compassie mezelf tegemoet treden’ is soms nog wel wat werk aan de winkel, maar wie heeft dat niet, toch? Nogmaals dank voor je sympathieke reactie!
Marieke. Het geeft uiteindelijke meer zelfrespect om niet alleen in de wereld, maar ook van die wereld te zijn. Ik wens je daarbij dan ook al het goede.
Dankjewel, Wietze!
Hallo Marieke,
Dank voor dit inzichtelijk verslag over de beperkingen aan het gezond verstand die streng gelovigen zichzelf en (erger nog!) hun kinderen opleggen. En de schadelijke gevolgen hiervan die jijzelf en vele anderen – soms levenslang – daarvan ondervinden. Heel moedig van je om jezelf tenslotte op eigen kracht te kunnen onttrekken aan deze ontkenning van de menselijke waardigheid en individuele autonomie.
Helaas hadden we geen van allen een keuze over de geboorteplaats en het milieu (de ouders) waarin we geboren werden. Toch zijn die ouders ons enige volwassen voorbeeld waaraan we ons als kind spiegelen. Maar neem hen dit niet kwalijk, ook zij groeiden onder dezelfde omstandigheden op, zij waren slechts volgzamer dan jij nu blijkt te zijn.
Met jou komt het wel weer goed, daar ben ik van overtuigd en ik hoop dat je te zijner tijd ook weer gelukkig in de liefde zult worden.
Wat een aardige reactie, dank! Nee, ik neem mijn ouders idd niets kwalijk. Eerlijk gezegd realiseer ik me ook dat het zomaar kan dat ik er ook nog in had gezeten..we waren zó overtuigd van onze redding en zo bewogen met de mensheid die verloren ging! Ik vind het zo apart om nu aan de andere kant te staan en bevrijd te zijn van een heleboel dingen, maar ook verbaasd te zijn over ons enorme vermogen destijds om twijfels weg te redeneren en overal een antwoord op te hebben, en zo niet, dan te zeggen: god weet het en het is goed, en dat was dan echt voldoende!
Hallo Marieke, Goed dat je je verhaal hebt gedeeld. Ik heb vanaf ongeveer mijn 16e tot 10 jaar geleden in de evangelische wereld gezeten en herken veel in wat je vertelt. Het ga je goed! Hartelijke groet, Sonja
Dankje voor je vriendelijke reactie. (Hoewel rot voor jou, ben ik toch
blij dat je het herkent 🙂 )
Hoi Marieke, op een of andere manier had ik jouw reactie op de mijne niet meer gezien. Nu Inge jouw blog opnieuw onder de aandacht heeft gebracht, zag ik ‘m wel.
Het zijn voor mij niet allemaal pijnlijke herinneringen, er waren ook veel mooie en fijne dingen. Ik was vooral klaar met me altijd schuldig voelen en dat Ik niks kan met God als Vader.. Het is er zo dat als je er eenmaal langere tijd uit bent, je er ook anders naar gast kijken. De evangelische beweging lijkt vrijer, maar heeft ook veel (ongeschreven) regels…
Mooi en openhartig verhaal. Herkenbaar ook
Dank voor je reactie. Helaas voor jou dus ook herkenbaar..
Zorgvuldig geschreven verhaal dat ik met instemming heb gelezen. Fijn dat je uiteindelijk je eigen bevrijding in gang hebt weten te zetten. Nog steeds lukt dat vele mensen niet. Zij blijven, hoe treurig, onnodig ongelukkig. Want degenen die invloed in hun leven kunnen uitoefenen, blijven hen influisteren zich te blijven vastklampen aan een zinkende reddingboot.
Ja joh. Ik prijs me inderdaad gelukkig! Dank voor je reactie!
Dag Marieke,
Fijn dat je zo een heftig persoonlijke verhaal hebt willen delen.
Je opmerking “Alsof niet-christenen […] erkennen zouden dat er een grote leegte in hun leven is” doet me denken aan een gesprek dat ik ooit met een ouderling had, die zo ongeveer zei hoe ik mijn leven dan ga zin geven. Dat was een van de kwartjes die ik nodig had.
Ik antwoordde denk ik iets in de trant dat het woord zingeving het al zegt. Per definitie is het leven zinloos, je zal er een draai aan moeten geven. Voor de een is dat het bestaan van god (er moet toch iets zijn), voor de ander de liefde, voor weer een ander seks en geld. Het alleen maar in dat verband is een waarde oordeel vanuit een andere koker.
Accepteer wat je niet veranderen kunt en toon respect voor ieders opvatting en gevoelens.
Mooi geschreven Marieke. Geniet het goede !
En voor Inge: fantastisch dat je dit podium biedt.
Dankjewel,Jan!
Wat een herkenbaar verhaal..Alsof het over mezelf gaat. Alleen wat nuance verschillen..
Bedankt voor het delen.
Er blijven pijnpunten en bij mij ook het gevoel van vele verloren jaren.
Verwerken gaat met vallen.en opstaan. Maar liever had ik gewoon nog geloofd in het veilige wereldje waarin ik dacht te zijn.
.
.
Echt waar? Jeetje.En dan denk je al die jaren dat je de enige bent die zo stom is, en wat een klus he, om van Deurmat weer mens te worden. Ik begrijp je laatste zin niet.Of was het bij jou wel een veilige wereld? Het was veilig in d ezin dat alles ‘klopte’ , maar man, wat was ik ongelukkig. Ik was puur aan het overleven, en hoopte maar dat er ooit betere tijden zouden aanbreken.
Veel sterkte in jouw proces, en dank voor je vriendelijke reactie!
Marieke,
Gefeliciteerd met je overwinning, want een overwinning is het. Op jezelf. Op de indoctrinatie die je vanaf de dag van je geboorte hebt ondergaan. Op de groepsdruk van je geloof.
Je moet sterk zijn om dit te kunnen presteren. En moedig. En een groot doorzettingsvermogen hebben. Jij hebt bewezen die eigenschappen te bezitten. Dat is bewonderenswaardig en een felicitatie waard.
Gelovigen beseffen het zelf niet, maar zij zijn gevangenen. Van hun geloof, van de leer, van hun geestelijk leiders.
Zij zitten opgesloten in de benauwde ruimte van hun geloof en door het kleine tralievenstertje zien zij een smalle straat met hoge gevelwanden met vele verlichte ramen.
Links en rechts zijn brede, ruime, lichte zijstraten met het drukke bewegen van mensen die bezig zijn met allerlei interessante dingen.
De deur kan open als ze de sleutel gebruiken, maar de meesters zeggen: “Doe dat niet! Blijf binnen! Hier is het veilig! En kijk niet naar het licht dat uit die ramen komt! Daar huist het kwaad! Bemoei je niet met de mensen op straat want zij zijn besmet met het kwaad! Die brede zijstraten zijn aanlokkelijk. Zij lijken ruim, licht, vrolijk, maar zij zijn gevaarlijk! Daar waart de duivel rond!”
En zij zeggen: “Kijk recht vooruit! Daar aan het eind van de straat, daar is het ware licht! Daar wachten Jezus en de eeuwige gelukzaligheid! Daar vind je alle hoop en troost!. Blijf op de rechte weg!”
Nu heb jij het aangedurfd wèl naar buiten te gaan. En je hebt ontdekt dat de wereld daarbuiten mooi is. Weids en ruim en vol licht en vrijheid.En alle wegen leiden uiteindelijk naar het ultieme einde. Hetzelfde einde dat vanuit dat benauwde straatje van het geloof te zien was. En niemand weet wat daar is.
En je hebt ontdekt dat de mensen daarbuiten –wij moet ik zeggen, want ik ben een van hen– niet anders zijn dan degenen die jij al kende. Met alle goede en slechte eigenschappen die je al kende. Maar wij –en jij nu dus ook– zijn vrij. We maken onze eigen keuzes. We dragen onze eigen verantwoordelijkheid, kennen ons eigen geweten, zonder dat er een alziende, alwetende, almachtige hogere autoriteit over onze schouder meekijkt en met de meest verschrikkelijke straffen dreigt.
Onze moraal komt niet van die hogere autoriteit, maar van onszelf. Als wij goed doen doen wij dat omdat we dat zelf willen, niet omdat die ‘hogere autoriteit’ het wil. Als wij kwaad doen, doen wij dat omdat wij dat zelf willen. Wij dragen er zelf verantwoordelijkheid voor. Wij schuilen niet achter ‘gods wil’.
Nu ben jij een van ons en dat verheugt ons.
Vriendelijke groet
Edward
Dank voor je reactie, Edward! Ja klopt, dat beeld dat wij in de reddingsboot zaten en meenden dat iedereen om ons heen verdronk, en ook echt erbarmen hadden. Het was geen optie dat iemand ontkende dat hij aan het verzuipen was. Dan was hij niet eerlijk tegen zichzelf oid. En we dachten het echt!
het is bevreemdend en bevrijdend om op terug te kijken!
Hoi Marieke. Apart om te lezen en wat een gevangenschap is het vaak! . Zelf voel ik me dolend. Ik kan niks met heel heel veel uit de kerk, maar ik wil het kind niet met het badwater weg gooien.
Ellis,
Door met de kerk te breken gooi je niet het kind met het badwater weg.
Er is geen kind en er is geen badwater. Alleen de keuze: wit of zwart. Beperking of ruimte. Vrijheid of slaafse gehoorzaamheid. Stilstand of groei. Integriteit of immoraliteit.
De kerk, het geloof, is één grote leugen. Een fata morgana dat je regelrecht naar de woestijn van de onverdraagzaamheid, de haat en uiteindelijk naar grootschalige wreedheid leidt. Geloof is hypocriet en immoreel. Geloof gaat om macht. Macht en rijkdom voor een kleine groep die zich een positie heeft verworven binnen de organisatie. Dit valt binnen het christendom vooral op in de katholieke kerk. Maar ook binnen de verschillende protestantse stromingen is het, weliswaar minder extreem, maar toch, zichtbaar. Denk aan ouderlingen die druk uitoefenen op twijfelende lidmaten. Denk aan Amerikaanse tv-dominees die extreme rijkdom vergaren met hun groots opgezette tv-optredens. Denk aan de politieke macht die het geloof in Amerika en dan niet alleen in de VS, heeft, hoe de Orthodoxe kerk in de post-sovjettijd haar machtspositie in heel Oost Europa heeft heroverd. Maar denk ook aan de buitenproportionele macht die het geloof in onze eigen seculiere samenleving uitoefent via de confessionele partijen. Een confessioneel partijtje van niks met maar een paar zetels in de coalitie, terwijl veel grotere, veel integerder partijen machteloos aan de zijlijn staan.
Zelfs de invloeden die als positief beschouwd worden, zoals charitatieve organisaties op christelijke basis, Leger des Heils, kerkelijke vredesoproepen en zo zijn verdacht, want wat zijn de motieven erachter? En waar liggen de grenzen van hun liefdadigheid? Moeder Theresa leefde er goed van, terwijl haar “beschermelingen” onder erbarmelijke omstandigheden op het einde lagen te wachten. De paus roept op tot vrede en verdraagzaamheid, maar in één adem door veroordeelt hij homoseksualiteit en abortus. Hoe rijmt dat? En hoe liefdevol is de man die met de bijbel –of de koran– in de hand zijn vrouw verkracht en dwingt tot het baren van grote aantallen kinderen?
Nee, voor zover ik het zie is religieus gemotiveerde charitas niet gebaseerd op altruïstische medemenselijke gronden, maar op egoïsme “mijn geloof eist dat van mij” Met andere woorden:” Wil ik een plaatsje in de hemel verwerven, moet ik op aarde goede werken verrichten” Ik vind dit hypocriet, immoreel zelfs. Hier is niks ‘goeds’ aan.
Door met het geloof te breken maak je voor jezelf de weg vrij naar vrijheid, medemenselijkheid, ontwikkeling
en werkelijke volwassen beschaving.
Edward
Deze reactie vind ik net zo dogmatisch als hetgeen waar je op af geeft. Geef mensen de ruimte om zelf te bepalen ipv keihard je mening als waarheid teverkondigen. De inhoud verschilt, de toon is hetzelfde. Brrr.
Hallo Test,
Ik vraag me af wat hier dogmatisch aan is. Kan je dit even toelichten a.u.b.?
Is het niet zo dat godsdiensten hun visie opleggen (dwang/hersenspoeling van kinds af aan) aan alle anderen? Is het niet zo dat er een enorme hypocrisie schuilt achter godsdienstige “altruïstische” daden? Mogen feiten niet benoemd worden?
Een visie/feiten verkondigen is niet hetzelfde als een dogma. Dat is de “ziekte” van deze tijd. Vragen bij massamigratie = “racist”. Vragen bij godsdiensten (ook islam) = “blasfemie”. Humor = “belediging”. Enzovoort.
Dat vind ik veel gevaarlijker en dogmatischer.
Als ik jouw reactie lees… Brrr… 😉
Vriendelijke groet
Ik denk wél dat je ouders die hun kinderen zo opvoeden, iets kwalijk kunt nemen. Ik denk ook dat het gezond is om dat te doen. Want het is niet normaal dat je niet zelf nadenkt over je normen en waarden en zo sektarisch leeft. Zelf ben ik ook zo opgevoed en ik had gewild dat ik trots had kunnen zijn op mijn ouders in de zin van dat ze zich ervan af hadden gekeerd in plaats van er zo vol overtuiging aan mee te doen. Meelopen kan wel begrijpelijk zijn maar daarom is meelopen in plaats van eigen verantwoordelijkheid nemen nog wel een groot kwaad.
Zie bv ook https://www.filosofie.nl/nl/artikel/29215/banaliteit-van-het-kwaad.html
Hierboven lees ik een paar keer dat mensen hun eigen ouders niets kwalijk nemen. Nou dat doe dat maar wél zou ik denken. Ik vond de bijdrage over onderdrukte woede dan ook interessant en ga een beetje steigeren van mensen die zeggen dat ze hun ouders niets kwalijk nemen?
Dank je wel voor je reactie. Er is een verschil tussen ouders beschuldigen en ouders verantwoordelijk houden. Je kunt de verantwoordelijkheid voor het onrecht in de opvoeding voor de volle 100% bij je ouders leggen zonder dat je hen beschuldigd.
Beschuldigen betekent dat je een bepaalde mate van schuld toekent. Ik denk dat het niet aan mij is om te bepalen in hoeverre iemand schuldig is. Ik ken iemands diepste motieven en angsten niet. Ik weet niet waarmee iemand belast is en hoe hard iemand werkt.
Ik zal een voorbeeld geven. Ouders die hun kinderen af en toe slaan zie ik als ouders die hun kinderen onrecht aandoen. Ik houd hen daar volledig verantwoordelijk voor. Niemand staat met een pistool op hen gericht hen te dwingen hun kinderen te slaan. Ze doen dit zelf.
Ik weet echter niks over waar ze vandaan komen en waarmee ze belast zijn. Misschien werden ze zelf elke dag volledig in elkaar getrapt door hun eigen labiele ouder. Misschien werken ze keihard om het onrecht te stoppen en doen ze wat ze kunnen. Hen beschuldigen van misdadig gedrag, van liefdeloosheid, werkt averechts. Hen laten weten dat je ziet dat ze hun kinderen af en toe slaan en dat je je kunt voorstellen dat dit heel naar moet zijn (ook voor de ouders, die dan ws volledig in hun onmacht staan) opent de deur naar een gesprek. Zo blijf je ‘vriend’ en houd je de toegang om deze ouders desnoods te adviseren om deskundige hulp in te schakelen.
Met gelovige opvoeding werkt dit ook zo. Je kunt afgeven op ouders die je sterk dogmatisch hebben opgevoed, maar mss hebben ze wel keihard moeten werken om jou in elk geval niet mee te geven wat ze zelf als schadelijk hebben ervaren in hun eigen opvoeding. Sommige mensen komen van heel, heel ver.
Waarmee ik NIKS wil goedpraten. Ik wil het onrecht juist zo helder mogelijk benoemen, de ouders ook volledig verantwoordelijk houden, maar dan zonder de angel van schuld te plaatsen.
Dank voor je reactie. Wat betreft de reactie naar andere ouders die hun kinderen nu slaan, ben ik het met je eens over de aanpak. Toch is het goed als deze ouders zich realiseren, en dat mag er denk ik ook wel bij gezegd worden, dat slaan wettelijk verboden is. Mijn ervaring is dat veel streng christelijke mensen zo hard zijn dat ze zich niet eens schamen over kinderen slaan en zich vaak ook niet realiseren dat het niet mag. De overheid (justitie en jeugdzorg) zullen deze ouders dan ook wel degelijk “beschuldigen” voor een strafzaak of om de kinderen uit huis te halen. Dat is logisch want de wet overschrijden hangt samen met schuldig zijn. Zelf denk ik dat wij – met zo’n zwaar christelijke achtergrond – soms zo schuldbewust zijn dat we doodsbang zijn om hetzelfde te doen als waarmee we opgevoed zijn: beschuldigen en daarin te ver gaan. Ook denk ik het mogelijk een relikwie is van de christelijke opvoeding waarin je officieel niet mag oordelen over anderen, maar werd dat ook niet gebruikt als indoctrinatie? Want volwassenen beschuldigden ons kinderen van van alles, maar zodra het om henzelf ging of het niet uitkwam dan werd er een vroom gezicht getrokken en werd er gezegd dat je niet mag oordelen…
Naar mijn idee mogen kinderen – als ze daar sterk genoeg voor zijn en het recht van de sterkste dat hun ouders ook altijd hanteerden in hun voordeel uitpakt – daarom hun ouders best beschuldigen en het met hen uitvechten en dat mag hard ook. Veel christelijke ouders komen dan met het slappe excuus dat het goed bedoeld was of dat ze niet beter wisten en hopen zo alsnog verantwoordelijkheid te ontlopen. Naar mijn idee hoeven kinderen dat echt niet te accepteren. Pas als de ouders echt reflectie laten zien en spijt betuigen, dan kunnen de kinderen er toe over gaan het te vergeven. Veel reformatorische ouders blijven echter een aanmatigende en autoritaire – grensoverschrijdende – houding houden jegens hun kinderen, simpelweg omdat ze dat hun recht vinden. Deze ouders mogen gerust net zo hard aangepakt worden als zij zelf vroeger waren tegen hun kinderen, als omstander kun je er soms bijna niet op wachten En als kind mag je dat mijns inziens rustig doen en is dat heel gezond. Het alternatief is dat ouders blijven manipuleren soms tot op hoge leeftijd en ook weer over de rug van hun kleinkinderen.
Zo blijven die intergenerationele familiesystemen in stand, ook al hebben kinderen afscheid genomen van het geloof. De familiesystemen van mishandeling, onverantwoordelijkheid en manipulatie werken dan door dmv de zogenaamde mantel der liefde.
Beste WB Bewoner,
Er zit duidelijk heel veel boosheid in je. Dat is terecht, religie doet heel veel kwaad. In het persoonlijk leven van gelovigen, in de samenleving en in de politieke en de algemeen menselijke ontwikkeling van de beschaving.
Maar probeer enige compassie op te brengen met je ouders. Zij zijn niet alleen dader, maar ook slachtoffer. Net als het kleine crimineeltje dat dealt om zijn eigen verslaving te bekostigen, net als de alcoholist die zijn kind laat meedrinken, net als de misdienaartjes misbruikende pastoor die zelf in zijn jeugd is misbruikt, net als de verslaafde vrouw die een verslaafd kind baart.
Is hun gedrag verwijtbaar? Ja, zij begaan misdaden, zij veroorzaken leed bij hun slachtoffers. En zij hadden ervoor kunnen kiezen anders te handelen. Maar verwijten, straffen en je van hen afkeren alleen lost het probleem niet op ze hebben ook hulp nodig. De verslaafden moeten ook geholpen worden hun verslaving te overwinnen. De pastoor moet ook geholpen worden van zijn jeugdtrauma af te komen. Gelovigen moeten ook geholpen worden het foute van hun geloof in te zien.
Geloof is heel goed te vergelijken met verslaving. Beide zijn vluchtgedrag, al beseffen gelovigen dat niet. De heroïnegebruiker zet a.h.w. een roze bril op waardoor de grauwe werkelijkheid van het bestaan wat vriendelijker lijkt. De cokesnuiver kijkt in een vergrotende spiegel, zodat hij het gevoel krijgt de werkelijkheid beter aan te kunnen.
Maar de euforie duurt maar kort en dan moet er opnieuw gescoord worden.
De gelovige vlucht ook. Heel zijn leven.
Hij vlucht voor de eindigheid van het leven. Hij vlucht voor het verlies van zijn dierbaren. Daarvoor heeft hij zijn “eeuwige ziel” bedacht en het “hiernamaals” Op deze manier kunnen hij en zijn dierbaren, mits naar de richtlijnen van zijn “god” die hij als alziende, alwetende, almachtige externe autoriteit beschouwt die op zijn denken en zijn doen toeziet en bepaalt of hij die eeuwige gelukzaligheid verdient.
En hier zit hem de crux van het verhaal dat maakt dat religie immoreel is en één grote leugen.
Door dit te geloven, namelijk, draagt de gelovige de verantwoordelijkheid voor zijn denken en doen over aan die externe autoriteit. Hij handelt ’naar gods wil’. Hij maakt geen keuzes. Hij denkt niet zelfstandig. Hij neemt niet zèlf de verantwoordelijkheid voor zijn daden. Hij gehoorzaamt. Als een kind, bang voor straf, hopend op een beloning. Dit maakt de gelovige tot een egoïstisch en immoreel wezen, helemaal gefocust op zijn “eeuwige ziel” en het leven na de dood. Het middeleeuwse ‘Memento mori’ is in gelovige kringen nog springlevend Zo staat zijn geest wagenwijd open voor indoctrinatie en manipulatie, soms in positieve richting –charitas bijvoorbeeld–, maar ook, en vooral, in de rnegatieve richting van superioriteitsdenken en onverdraagzaamheid. De geschiedenis van de mensheid is bloedrood gekleurd door de gevolgen van deze instelling.
Deze indoctrinatie en manipulatie doordrenken al vele eeuwen onze samenleving (ik beperk me even tot het christendom, maar alle andere religies zijn principieel identiek). Dit gebeurt voortdurend en heel intensief de dagelijkse, wekelijkse, jaarlijkse en incidentele rituelen, gebed, bijbellezing, kerkgang, de religieuze feesten door het jaar heen, doop huwelijksinzegening, sacramenten der stervenden: allemaal onderdeel van de permanente indoctrinatie om de gelovige ‘bij de les’ te houden, de kinderlijke –om niet te zeggen infantiele–angst voor straf en de hoop op beloning in stand te houden.
Het is weinigen gegeven deze leugen te doorzien, laat staan zich eraan te ontworstelen. Gelovige ouders denken echt dat ze er goed aan doen hun kinderen in deze geest op te voeden.
Daarom: Rationaliseer je woede, onderbouw je bezwaren en verwijten met zakelijke argumenten. Richt die niet in de eerste plaats op je ouders. Zij zijn ook slachtoffer. Zet ze aan het denken, confronteer ze met de leugen waarin ze leven. Het immorele karakter ervan, de wrede manipulatie die zij voortdurend ondergaan, het beperkte gezichtsveld dat ze wordt gegund.
Als het je lukt ze te overtuigen help je hen en jezelf.
Sterkte
Edward
Nou nou, wat een preek. Ik vind dat je veel aannames maakt en die op mij projecteert Wie zegt dat ik mij niet kan niet inleven of dat ik zo vol woede zit? Je maakt een karikatuur van mij om een eigen punt te maken. Helpen en redden hoeft niet, eerlijk zijn over je eigen emoties wel. Boosheid mag best en dat zegt helemaal niet dat iemand geen compassie kan hebben of niet van zijn of haar ouder houdt, zoals jij nu aanneemt. Ik zou jou adviseren iets meer bij je gevoel te blijven en er iets minder bang voor te zijn want dat proef ik bij jou. Jij zet een normale emotie neer als iets slechts en dan moet je met zakelijke en rationele argumenten komen en compassie hebben om anderen te helpen. Dat is heel veel vermijding van een gewone emotie: boosheid. En boosheid mag je best uiten en hoef je niet te onderdrukken, het is wel zaak om die zo te uiten dat het anderen zo min mogelijk kwetst. Boosheid afkeuren, onderdrukken en weg rationaliseren en het veranderen in een “ander helpen” is niet goed, daar word je ziek van. En het lijkt me ook een christelijk relikwie uit de opvoeding, emoties onderdrukken, moraliseren en preken. Ook al zijn wij zelf niet meer gelovig, de calvinist zit toch vaak nog niet in ons. Dat proef ik nu bij jou, en om je gerust te stellen kan ik je vertellen dat ik daar ook heus veel last van heb gehad en nog regelmatig heb. Maar gezond is het niet en voordat we het weten dragen wij dat weer over op kinderen en heb je nog steeds de psychische ellende van zwaar gereformeerde opvoedingen, ook al zijn we niet meer gelovig. Dat is het punt dat ik wilde maken.
Beste WB,
Ik vrees dat er van enig misverstand sprake is.
Je hebt het, verspreid over je verschillende stukjes over ‘kwalijk nemen”, ‘de ouders beschuldigen’, ‘het met hen uitvechten’ en ‘pas vergeven als ouders spijt betuigd hebben’.
Ik proef hier woede in. Dat is de enige aanname die ik doe, gebaseerd op je eigen uitingen. Blijkbaar heb ik me vergist. Sorry voor dat.
Het punt dat ik wil scoren is het volgende: Het kwaad zit hem niet in de eerste plaats in de gelovige, maar in het verschijnsel ‘religie’–of ‘geloof’, als je dat liever hebt. De gelovige, ook de gelovige die zijn kind slaat, is in de eerste plaats slachtoffer. Hij is zelf zo opgevoed en in de bijbel staat “Wie zijn kinderen liefheeft spare de roede niet”, m.a.w. “als je van je kinderen houdt, wees dan niet te zuinig met straffen” En in de traditie betekent dat lijfstraffen.
Het advies dat ik geven wil is het volgende: Richt je –gerechtvaardigde– woede op de doctrine die je ouders aanhangen, op de organisatie die deze doctrine op zo geraffineerde manier in stand houdt, op de leermeesters, de exegeten, de voorgangers die de leer er voortdurend op alle mogelijke manier bij hun volgelingen inprenten, maar heb compassie met je ouiders. Zij wisten niet beter. En als je ze dan toch iets wilt kwalijk nemen, neem het ze dan kwalijk dat ze zich door de leer lieten meeslepen, dat ze zich niet konden ontworstelen aan de druk van een al generaties lang durende indoctrinatie.
Maar besef wel dat het veel moed en wilskracht kost om deze druk te weerstaan. Het is een minderheid die dat klaarspeelt.
Wat ik hier en in mijn andere stukjes naar voren breng gaat niet om ouderliefde of kinderliefde of eventueel gebrek daaraan, maar om begrip. Wat is oorzaak, wat is gevolg. Wie is dader, wie is slachtoffer. Oorzaak en gevolg.
Woede mag. Woede uiten kan heel bevrijdend zijn, maar richt die wel op het juiste doel.
Wat mijn achtergrond betreft: Ik ben opgegroeid in een veelkleurig en daardoor heel tolerant religieus milieu. Hierdoor heeft de indoctrinatie geen vat op mij kunnen krijgen, maar heb ik wel een heel behoorlijk inzicht gekregen in de mechanismen ervan.
En als je denkt dat ik geen gevoel of emoties heb, heb je het grondig mis. Vanuit mijn etnische achtergrond heb ik hier in Nederland de nodige problemen gekend, maar daar ga nu niet verder op in. Ik heb de nodige conflicten uitgevochten –in mijn jeugd soms letterlijk, tot bloedens toe en erger, maar ik heb geleerd mijn emoties te hanteren.
Tenslotte dit: Het begint met emotie. Die moet geuit worden. Dat klopt, maar pas met de rationalisatie die daarna behoort te komen kan er een oplossing gevonden worden.
Lees mijn stukje nog eens. Misschien ga je het dan begrijpen.
Vriendelijke groet
Edward
Beste Edward,
Dan voor je reactie. Ik ben niet dom en begrijp je wel maar ik ben het niet met je eens. Je schrijft dat je zelf niet bent opgegroeid in dit milieu maar ik wél. Ik kan je verzekeren dat het kwaad niet alleen de religie betreft en dat religie niet de enige verklaring is, en dat is daarom ook het punt waarom ik het met je oneens ben. In streng christelijke kring kunnen zeer duistere karaktertrekken bloeien en tot wasdom komen, of dat nu gaat om geweld, seksueel misbruik, fraude of zaken die aan het criminele grenzen. Er is ongelooflijk veel ellende is velen van die gezinnen en van een zeldzame liefdeloosheid. Natuurlijk zijn er ook warme gezinnen en ook ouders die wel degelijk veel van hun kinderen en nageslacht en medemensen houden, maar het tegendeel komt ook echt heel veel voor. Dat is niet te wijten aan religie, behalve dan dat religieuze mensen vinden dat zij anderen niet mogen veroordelen en wel erg met hun hoofd bij God zitten in plaats van het bij het aardse. Zij laten het daarom passeren, kijken weg, doen alsof het niet bestaat en komen met een vrome bijbeltekst. Het is daarom een mythe dat iedereen hier liefdevolle ouders heeft die alleen maar waren verblind door hun geloof en niet beter wisten. Meerderen van ons hadden ouders of verwanten die hun religieuze omgeving aangrepen om de kat in het donker te knijpen op de gebieden die ik hierboven noem. Sommige religieuze mensen voelen zich altijd schuldig en hebben een heel sterk ontwikkeld geweten, anderen voelen zich nu juist nooit schuldig en gebruiken het geloof om vooraan in de kerk te zitten en ondertussen alles te doen dat God verboden heeft. Over dat laatste type heb ik het, dat gaat ook over de “schijnheiligheid” waar de buitenwereld het zo vaak over heeft. Dat is een buitengewoon naar slag mensen en dat zijn thuis echt niet de liefdevolle ouders of grootouders die jij kennelijk in gedachten hebt. Mensen die daar het slachtoffer van zijn geweest of veel ellende van hebben meegemaakt, zouden een grote fout maken als ze deze mensen slechts zagen als religieus product. Tot slot, als ik jou was zou ik de reacties niet persoonlijk maken naar een ander in de zin van “jouw ouders”. Want daar weet jij niets van en daar schrijf ik ook niets over, ik geef je mee dat kinderen tot in het extreme loyaal zijn aan hun ouders. En dat je een ander mens niet meer kan kwetsen door die aan te spreken met “jouw ouders” en aannames daarover kan maken die niet kloppen en daar uitspraken over te doen. Misschien kun je proberen dat te vermijden?
WB
Mooi verhaal. Zelf ben ik op een andere manier – veel minder heftig – losgegroeid van het ‘geloof der vaderen’ en van alle evangelische ‘shit’ die daar bij komt kijken. Nog steeds – nu vrijzinnig – christen (ik vind de verhalen prachtig, de levensfilosofie is echt de mijne), maar herken al je thema’s als benoemd in je verhaal. Grappig dat er toch zoveel mensen zijn. Ik houd me maar vast aan dat wat ik mijn leerlingen en eigen kinderen meegeef: geloof nooit de dominee, je leraar of zelfs je vader: denk en zoek zelf….. dank voor je verhaal
https://polldaddy.com/js/rating/rating.js
Wat een lef om zo’n verhaal te durven schrijven. Open en eerlijk en belangrijk om dit soort verhalen naar buiten te laten komen. Heftig om te lezen wat voor effect geloven en een verkeerde relatie op jou hebben gehad. Ik herken mij en het creëeren van een onzekere basis. De gedachte altijd een slecht mens te zijn en het niet waard te zijn om door een god geliefd te worden. Het is een behoorlijke strijd om je daarvan los te maken. Gelukkig is mij dat grotendeels gelukt. Wel merk ik nu irritatie en frustratie naar dat fantasierijke idee wat je als kind wordt opgelegd. Het is erg dat mensen en met name kinderen dingen worden aangeleerd en opgelegd, die zo’n grote impact hebben en waarvoor geen enkel bewijs is.
Ik wens je sterkte in het verwerken en je verleden een plek te geven.
Groet,
Klaas
Hallo Klaas, dank voor je reactie! Het is geschreven onder een andere naam, dus dat lef valt wel mee..Jij herkent dus ook dingen, zoals onzekerheid. Ook zie ik zo vaak langskomen dat het stellen van grenzen een groot probleem is, als je geleerd hebt dat je onderdanig moet zijn. Wat fijn dat je schrijft dat jij er grotendeels los van bent! Vr groet, Marieke
Beste Marieke,
Jij noemt jezelf barbarapapa, ik mezelf een amoebe, altijd vormend om de ander heen. Herkenbaar dus. Dat zit in je karakter. En dat is een slechte combi met een evangelische geloofsopvoeding. Wat ik mis in het evangelische wereldje is het zelf nadenken, het logisch nadenken, het niet weg redeneren van dingen die niet kloppen, zoals je huwelijk.
En Edward, jij bent net zon keiharde anti-gelovige als een gelovige kan zijn. Je snapt er werkelijk niks van. Laat mensen zelf denken, en dingen uitvinden, ipv ze zo dwingend tot het atheïsme te bekeren, werkelijk, je lijkt in die zin heel veel op evangelische christenen.
Dag Marieke,
Dit is intussen twee jaren geleden beschreven. Ik heb een heel ander indruk. Ik denk dat je zonder te beseffen dichterbij God bent dan je denkt. Jezus heeft genade op genade gegeven. Geboden zijn geschreven voor onze bescherming maar niet om ons te gijzelen.
En niet alles komt van God. God verzoekt ons nooit met het kwade. Wij hebben een nieuw verbond in Christus en alle boosheid waar een rechtvaardige God mee kan reageren, is op Jezus gelegd. Jij bent zo vrij als het maar kan zijn wanneer je Jezus aangenomen had.
En je hebt een rotverleden en rothuwelijk achter de rug die je niet verdiende. En terecht moet jij voor jezelf gaan en ook voor jezelf zorgen. God wilt meer dan jou dat jij je kiplekker voelt. Hij is meer met jou bezig dan met zogenaamde wetten. De wet in het oude verbond is geschreven om het kwaad te oordelen en het volk waaruit Jezus geboren moest worden te beschermen voor het kwaad die als een virus is. En toen hadden de mensen nog geen geestelijk inzicht. Nu wel wanneer we ook gedoopt worden in de kracht van de Heilige Geest.
Dat was heel Gods plan om de zonden van de mens door Jezus weg te nemen zodat wij vrij kunnen zijn. Hij heeft ons geschapen om lief te hebben. Niet ons als een tuchtmeester te oordelen.
Zorg goed voor jezelf. God is liefde, zijn liefde kent geen einde. En Hij heeft jou nog steeds heel lief en vindt het zeker vreselijk wat jij ervaren moest. Gods stem is heel rustig en stil, de stemmen van de aanklager en medewerkers zijn veel luidruchtige en zorgen ervoor dat jij nooit rust krijgt en niet de verbinding met God vindt die jou rust en liefde geeft. Hij is als een beekje dat rustig stroomt, als een kat dat spint wanneer hij liefde kan delen. Je kan hem overal in onze schepping vinden.
En de echte kerk is het lichaam van Christus. Helaas zijn er heel veel dode, wettische kerken die hun hart niet op God gezet hebben. Ik ga niet zoveel naar de kerk. God is altijd bij me en ik hoef hem niet in de kerk te vinden. Wij moeten trouwens uitgaan.
Het belangrijkste is dat jij rust vindt in Hem. Dat is het fundament waaruit alle dingen stromen. In feite moet je niets doen, God doet het voor jou. Goed zijn, is niet onze taak. Jezus moest niet komen wanneer we in eigen kracht Heilig kunnen worden. Het is omdat Jezus in ons is komen wonen dat wij veranderen. En dat is vanbinnen naar buiten en niet zoals bij heel veel christenen, van buiten naar binnen. Dan zijn we net Farizeeërs. En weet je, Jezus had een hekel aan hun schijnheiligheid! En Jezus kwam niet voor de rechtvaardigen, maar voor de verloren mensen. En hij ging om met de grootste zondaars. En de Farizeeërs waren hem voortdurend met vinger aan het wijzen. Goed nadenken, gelovigen die met een vinger wijzen, die snappen het niet.
Veel kracht en veel zegens!
Hoi Marieke, bedankt voor je verhaal. Heel erg herkenbaar.. Ik ben zelf op het moment ook op zoek naar een psycholoog. Ik zag dat jij aangaf iemand te kennen die jou in de proces heeft geholpen. Ik ben benieuwd hiernaar. Zou je dat naar mij willen mailen? Hartelijke groet, Tim