Nog een paar dagen…

 

 

Over een paar dagen begin ik aan een lange reis. Letterlijk, omdat ik bijna 4 uur onderweg zal zijn, maar vooral ook figuurlijk. Want aangekomen op de plaats van bestemming, begint de volgende ochtend vroeg mijn intensieve traumatherapie.

 

Afgelopen weken heb ik twee intakes gehad, waarin ik ruim vijf uur moest vertellen over wat voor mij traumatiserend is geweest.

 

In het dagelijks leven ben ik veel minder in contact met mijn angsten dan wanneer ik erover moet praten. En in dit geval gaat het niet alleen om een beetje vertellen, maar moet ik bij wijze van spreken met een zaklampje schijnen op de hoekjes in mijn geheugen waar zich het meeste stof en spinrag heeft verzameld. En monsters, er wonen daar monsters die soms komen spoken. Ik kom daar niet graag. Maar ik heb er wel last van. En daarom ga ik er nu heel bewust naartoe, om de boel eens goed uit te mesten.

 

Soms vliegt de angst me aan en vraag ik me af waaraan ik ben begonnen. Ik zie er ontzettend tegenop om andere getraumatiseerde mensen te ontmoeten. Mensen die er misschien veel erger aan toe zijn dan ik ben. Mensen die zwaar dissociëren of ineens beginnen te huilen of boos worden…  En wat ga ik zelf doen wanneer de beerput open ligt en ik er elke dag een duik in neem? Wat ga ik (her)beleven en voelen?

 

En wat nou als het niet werkt? Als het gewoon niet mijn therapie is?

 

Ik ben bang voor een teleurstelling, maar ik ben ook bang voor succes. Want wat als het me zo helpt, dat ik straks mijn leven totaal anders kan gaan inrichten? Dat vooruitzicht is zowel aantrekkelijk als angstaanjagend.

 

what-if-i-fall

 

Ik weet dat ik hoe dan ook deze kans met beide handen wil aangrijpen. Ik bereid me zo goed mogelijk voor om uit die donkere hoekjes te halen wat erin zit. En uit mezelf.

 

Ik ga in de poel van angst duiken, om er aan de andere kant weer uit te komen. Helemaal zwaar van de blubber en de zooi, maar dat geeft niet. Ik worstel en kom boven. En dan laat ik me drogen in de zon. Ik zal de modder van me afpeuteren, om te ontdekken dat het helemaal vergruist en verpulvert. De zuigende werking zal verdwijnen wanneer ik de blubber meeneem naar het licht.

 

Ach ja, ik kan er wel een mooi beeld bij verzinnen, maar de realiteit kan best heel anders voelen. Ik laat alles maar los en geef me eraan over. Dat loslaten betekent overigens ook dat ik mijn therapiedagen (en -nachten) geen mobiele telefoon of internet tot mijn beschikking mag hebben. Ik ben echt helemaal weg van de wereld, zelfs mijn kinderen kunnen me alleen in geval van nood via de begeleiding bereiken. Hen loslaten vind ik nog het moeilijkst. Maar ik ga het toch doen. Tijdelijk. Om te investeren in hun moeder. In mezelf.

 

Dus lieve mensen, ik ben de komende weken even niet bereikbaar, but I’ll be back! Al was het maar om verslag te doen. Jullie zijn nog niet van mij af! 😉

 

Tot ergens in oktober…

 

Heb het goed!

 

<3

About Inge Bosscha

Aandachtig, openhartig, (zelf)kritisch en verbindend. Trainer, coach en inspirator. Deskundige op het gebied van (het loslaten van) aangeleerde religieuze dogma's en belemmerende overtuigingen.

24 Responses

  1. Els

    Je komt er doorheen, zeker weten! Misschien zal het eerst lijken of je dieper weg zult zakken of je angsten groter worden, maar het komt zeker goed! Je bent eruit gestapt, hebt veel mensen al bemoedigd om hun angsten in de ogen te kijken en je bent niet dood gegaan van de intakegesprekken. Heel veel succes gewenst., Els

  2. r7m9

    Inge, ik ben nu een heel gelukkig Mens,doordat ik dat Calvinistische Puin geruimd heb…..jaren geleden. Er is veel Moed voor nodig,maar…..je bent een moedige vrouw…..anders was je Dogma-Vrij niet begonnen.

    Ik wens je een Goede Reis….je Bescherm-Engel is bij je….of je daar nu in gelooft of niet! Alle Goeds voor jou! Veel Liefs Rikje Maria Ruiter

    >

  3. Van lotgenoten is het mogelijk dat je steun krijgt. Tenslotte voelen ze hetzelfde. Ze moeten dezelfde strijd leveren als jij. Dat kan positief uitdraaien. Mensen die je rillingen bezorgen, hoef je niet op te zoeken.
    Als ik advies mag geven (vrijblijvend natuurlijk 😉 ):
    Ga er naartoe zonder verwachting. Je werkt aan jezelf, je zal naar binnen kijken. Dat is in het begin altijd beangstigend, het is normaal dat je niet op je gemak bent. Gewoon meer inzicht in jezelf is al vooruitgang. Alertheid, bewust worden, dat is het belangrijkste, dat is het begin van genezing. Dat is al vooruitgang op zich. Het is ook iets dat verder zal gaan na de therapie. Ga dus niet uit van een “resultaat”. Het “resultaat” zal voor elk verschillend zijn.

    Ik ben wel curieus naar de therapie die je gaat volgen en waar dit is. Maar misschien lees ik daar meer over als je terug bent. Als je daar achteraf liever niets over vertelt, dan heb ik daar alle respect voor.

    Héél veel succes ! Ik zal in gedachten bij je zijn.

    Tot ergens in oktober ! X <3

  4. Jos de Bleyser

    Prachtig, dapper medemens,

    met trillende zenuwen maar open vizier en vastbesloten treedt jij het onbekende tegemoet.

    Alle respect, mijn gedachten zijn bij jou.

    Liefs en heel veel sterkte,

    Jos.

  5. Jolande

    Lieve Inge,

    Veel succes met deze reis terug naar jezelf.
    Herbeleven, hoe heftig ook, is misschien de enige weg om jezelf te kunnen bevrijden

    Bevrijd jezelf van alle dogma’s
    Je kunt het!!

    Liefs, Jolande

  6. Jan Z.

    Hallo Inge,

    Heel veel succes gewenst! Geduld, doorzettingsvermogen en moed, maar je hebt al getoond dat je daarover beschikt! Dat moet dus goed komen!
    Uit ervaring weet ik dat je eerst door een (diep) dal moet om daarna bergopwaarts te kunnen! En daar waar je eerst opruiming houdt, ontstaat ruimte voor nieuwe invulling. Nieuwe inzichten, vooral EIGEN inzichten.
    Loslaten kan pijn doen, maar pijn is tijdelijk.
    Persoonlijk weet ik dat door de pijn ook weer nieuwe glans verschijnt.

    Ik wens je heel veel sterkte, en vertrouw op jezelf!
    Niemand kan jou zeggen wat te doen, dat kun je alleen zelf!

    Groet,
    Jan

  7. Johan Nijhof

    Lieve Inge,
    Weer een tekst die heel gaaf onder woorden brengt hoe het aanvoelt. Eenvoudig zal het niet zijn, maar het zal je beslist lukken in die stoffige hoekjes van je brein grote schoonmaak te houden. Dan zul je de vrijgekomen ruimte voor andere activiteiten kunnen gebruiken. Heerlijk toch? Precies onder woorden brengen wat je daar aantreft is voorwaarde voor die loutering. En daar ben je nu juist heel sterk in. Je staat als een kleine David tegenover een afschrikwekkende reusachtige Goliath. Maar je moet hem daar precies tussen de ogen raken met je slinger. En daar valt hij dan. Wij geloven hier allemaal in jou zoals je ziet. Je kunt het best.
    Liefs, en tot gauw,
    Johan

  8. Lieve mensen, dank jullie allemaal heel hartelijk voor jullie inspirerende woorden, knuffels, virtuele vriendschap en steun! Doet me echt zo goed! <3
    Ik zal na afloop uitgebreid verslag doen en dan ook meer details vertellen over de behandeling zelf.

  9. John Mieras

    Inge, succes met alles en je weet: angst is een slechte raadgever, je hoeft niets te bewijzen en je hebt niets verkeerd gedaan, je kan alleen maar winnen let it go en ik ben benieuwd naar je ervaringen groet John

  10. Rien

    Hoi Inge, heel veel sterkte en succes met deze volgende stap. Ik wens je echt toe dat zowel je brein als je lijf angstvrij zullen zijn. Ik heb er vertrouwen in, want als er iemand is die het Zeeuwse motto mag hanteren dan ben jij het wel! Luctor et emergo.

  11. Jos de Bleyser

    Lieve Inge,

    ik wil je nog graag even een couplet meegeven uit “Onderweg” van 16 september 2015 :

    De weg die ze gaat is een zware,
    En zeker niet zonder gevaren,
    Toch staat ze daar stoer,
    Nu zelf aan het roer,
    Ik denk dat ze het wel zal klaren.

    Ga er voor lieverd……..

Laat een reactie achter bij AnitaReactie annuleren