Op zondagmorgen las mijn vader aan de ontbijttafel Psalm 122.

Ik voelde me dan een soort pelgrim, klaar om op reis te gaan.

Met z’n allen naar de kerk.

Vrede over Jeruzalem 

Psalm 122

Een bedevaartslied. Van David.

Ik was verheugd, toen men mij zeide:
Laten wij naar het huis des HEREN gaan.

Onze voeten staan

in uw poorten, o Jeruzalem.

Jeruzalem is gebouwd als een stad,
die wèl samengevoegd is;

waarheen de stammen opgaan,

de stammen des HEREN.
Een voorschrift voor Israël is het
de naam des HEREN te loven.
Want daar staan de zetels ten gerichte,
de zetels van het huis van David.

Bidt Jeruzalem vrede toe:
mogen wie u liefhebben, rust genieten;
vrede zij binnen uw muur,
rust in uw burchten.

Om mijn broeders en mijn vrienden
wil ik zeggen: vrede zij in u;

om het huis van de HERE, onze God,
wil ik het goede voor u zoeken.

Ik ken het nog bijna helemaal uit mijn hoofd. Ongelooflijk, hoe vasthoudend mijn hersencellen soms zijn. Maar ze doen maar, ik heb er geen last van en laat op mijn gemak de woorden door mijn bewustzijn gaan. En dan merk ik dat ik het totaal anders lees dan ik vroeger deed.

Het is alsof ik de tekst zojuist gevonden heb ik een onbekend en zeer oud boek, en geen idee heb door wie, met welke achtergrond en met welk doel het geschreven is. (Zoals je de bijbel wat mij betreft zou ‘moeten’ lezen.)

Zonder in te vullen wat mij geleerd werd over ‘het huis des HEREN’, ‘Jeruzalem’ en ‘de stammen’, voel ik mij vrij om enkel te letten op wat de tekst instinctief bij me oproept.

Ik zal zo vertellen hoe deze oude psalm mij vandaag nog inspireert, maar eerst een klein uitstapje naar een andere oude psalm, die mij vandaag ook totaal iets anders zegt dan vroeger:

“Alles wat adem heeft, love de HERE”

Psalm 150

Vroeger las ik daarin een opdracht, een bevel. Omdat je van God de levensadem had gekregen, behoorde je hem te ‘loven’. Wat volgens mij zoveel betekende als: hem groot maken, over hem vertellen, hem liefhebben en leven tot eer van hem.

Nu ik niet meer invul wat ‘de HERE’ precies is, lees ik iets heel anders.

Ik lees slechts een constatering. Alles wat ademt looft/drukt uit ‘de HERE’. Waarbij ik ‘HERE’ zie als het grote geheel, het leven, het systeem, het proces, alles wat er is… of hoe je dat ook maar noemen wilt.

Wanneer je leeft, druk je daar iets van uit. Je hoeft daar niets voor te doen.

Gewoon… alleen maar ZIJN.

IK BEN.

Vanmiddag ga ik met de trein naar de locatie waar ik 2 weken lang intensieve traumatherapie ga volgen. Ik zie er tegenop en kijk er tegelijk naar uit om mezelf nog intenser te ontmoeten op een nieuw niveau.

Het is een soort pelgrimstocht naar binnen.

Ik was verheugd toen ik besloot:

Laat ik naar het huis van mijn zelf gaan.

Mijn voeten staan

aan de poorten van mijn hart.

Ik aanschouw hoe alles zich samenvoegt

op volmaakte wijze.

Gedachten, gevoelens, behoeften en dromen,

hebben hier hun zetels.

Ik bid mijn ziel vrede toe

Rust stroomt in mijn burchten.

Om voor anderen goed te zijn

Zorg ik eerst voor mijzelf

Om mijn wezen, mijn zijn,

zal ik het goede blijven zoeken.

We zijn allemaal op pelgrimstocht.

We komen allemaal ergens vandaag en zijn ergens naar onderweg.

Wees zacht voor jezelf en voor elkaar. <3

Fijne zondag! 🙂

Liefs,

Inge