“Mijn hele leven draaide om God en het Evangelie. Nooit heb ik mij hoeven afvragen wat ik met mijn leven wilde, want dat deed niet terzake. Ik moest evangeliseren en leven tot eer van God. Gehoorzaam dragen wat God mij te dragen gaf en bidden om kracht.  
Hoe kom ik er nu achter wat mijn eigen verlangens zijn? Hoe kan ik dit vormgeven vanuit mijn ‘nieuwe ik’, los van God en zendingsijver?

Met vriendelijke groet,
E.”

Beste E.,

Jouw zoektocht naar wie je was/bent en naar wat je écht wilt, is er één die vaker voorkomt bij mensen die opgroeiden in een religieus milieu. Het kan zeer confronterend zijn om er op latere leeftijd achter te komen dat je een basis van zelfkennis mist. Het kan haast voelen alsof je stuurloos bent. Waar word je nou écht blij van? Wat past bij jou? Waar ga je van ‘aan’? Waar gaat je hart van ‘zingen’?

Je meest zintuiglijke herinneringen kunnen je de weg wijzen. Ze vertellen je wie je was/bent voorbij de aangeleerde regels en voorwaarden. Ze laten jouw kern zien op de momenten dat je de rest vergeten was.

Momenten waarbij je volledig aanwezig was (in het moment) zonder je nog druk te maken over (onuitgesproken) regels en voorwaarden. Bijvoorbeeld toen je een tekening maakte omdat je moeder boos op je was en je het goed wilde maken. In het begin was je misschien nog heel erg bezig met wat je moeder mooi zou vinden, maar naarmate je langer aan het tekenen was, ‘verdween’ je in de tekening en was je bewustzijn vrij van aanklagende gedachten en angsten. Je genoot van het scheppen.

Dat soort momenten. Dat zijn kleine schatten van ‘puurheid’ waar je naar terug kunt gaan. Als je in je herinnering die sfeer weet op te roepen, dat zorgeloze, dat onbevangene, dan verdwijnt de kramp die je kunt voelen naar aanleiding van de verwachtingen van de buitenwereld of de angst om te falen. Dan sta je weer op standje verwondering en nieuwsgierigheid. En dat is precies van waaruit je ontdekkingstocht mag beginnen.

Weet je nog?

De geur van potlood
en hoe het voelde
wanneer je zacht krassend
over het papier bewoog?

Hoe steeltjes van madeliefjes
knakten onder je nagels,
toen je er gaatjes in drukte
om er een krans van te rijgen?

Dat je met je spaken
glinsterende zonnevlekjes
op de stoep maakte,
overal waar jij reed?

Hoe zacht die rups was
en de geur van zijn poep?
De krekel op je hand
met die plakkerige pootjes?

Dat je ademloos
en gehurkt keek naar
hoe een omgevallen tor
weer rechtop ging staan?

Hoe je je voelde
toen je nergens meer aan dacht
en alleen maar aandachtig
zintuiglijk aanwezig was?

Ga zo vaak als je kunt naar dit soort momenten. Niet alleen in je herinnering, maar creëer deze momenten vooral ook in je dagelijks leven. Zintuiglijke momenten zonder scherm of afleiding. Alleen maar jij.

Wat maakte je zo gelukkig? Welke behoeften werden vervuld? Was het de behoefte om te creëren? De behoefte om je te verbinden (bijvoorbeeld met die kriebelende en wezenlijk andere levensvorm op je warme kinderhandje)? De behoefte tot spelen, plezier en/of avontuur? De behoefte om te ontdekken, te verkennen en/of te leren?

Hoe voorzie je nu in deze behoeften? Zijn ze inmiddels vervuld of gaat het om een onvervulde kernbehoefte van je, een blijvende kwetsbaarheid dat maakt dat je op dat vlak zeer gevoelig bent?

In de meeste gevallen brengt de herinnering en ontdekking van je eigen ‘puurheid’ een diep verdriet met zich mee. Dat is normaal. Het is het verdriet om al die jaren dat je er niet kon zijn (als jezelf). Het verdriet om de (onbewuste) onderdrukking, de miskenning, het onzichtbaar zijn, en de onvervulde behoeften.

Rouw volop

Omdat je niet alleen vertedering en ontroering voelt, maar ook een snijdend diepe pijn. Om wat nooit was en had kunnen zijn. Om wat zo onbekend is en toch zo vertrouwd. Probeer er niet voor terug te deinzen, maar ermee te zijn en erbij te blijven.

Wanneer je je met je ‘pure zelf’ wilt verbinden, verbind je je ook met de pijn die daarin ligt opgeslagen. Als het je lukt om je hiervoor open te stellen, zal je naast het verdriet ook een nieuwe krachtbron ontdekken. Je zult merken hoe helend het is wanneer jouw diepste verdriet de ruimte krijgt. Hoeveel lucht dit geeft en hoe het je soms vanuit je tenen zal doen zuchten.  

Wanneer het lastig is om te definiëren wat je nu echt wilt en wie je bent: heb geduld. Misschien is het heel moeilijk om te voelen of misschien merk je dat je steeds weer iets anders wilt.

Heb geduld met jezelf, terwijl je opnieuw of voor het eerst leert spelen. Gun jezelf alle tijd en aandacht die nodig is om jezelf stukje bij beetje te leren kennen. Veroordeel jezelf niet. Misschien ontdek je dat je dingen wilt waarvan je leerde dat dat niet hóórt. Misschien wil je iets dat ronduit onverstandig lijkt. Probeer er steeds achter te komen in welke behoefte je probeert te voorzien en neem jezelf in alles volkomen serieus. Dit doe je bij voorkeur door volop te spelen.

Hartelijke groet,
Inge Bosscha
Coach voor Kerkverlaters

P.S.: Wil je in contact komen met mensen die uit eigen ervaring weten hoe moeilijk het is om op latere leeftijd nog te moeten uitvinden wie je diep van binnen bent? Je bent van harte welkom om mee te praten in de DogmaVRIJplaats op Facebook. Als je dat wilt, kan ik je lid maken (je Facebookvrienden krijgen hier geen melding van en kunnen de groep niet zien, behalve wanneer ze zelf ook lid zijn). Je kunt daar je verhaal doen, maar bent ook welkom als je alleen wilt lezen en/of een schuilnaam gebruikt. Laat het gerust weten wanneer je dit wilt. Voel je vrij!

Bovenstaande vraag en antwoord verscheen eerder op de Facebookpagina Coach voor Kerkverlaters. Tip: like en volg de pagina voor dit soort berichten en meer!

Het doel van deze vragenserie is: ruimte maken voor lastige, pijnlijke gevoelens rondom het thema ‘kerkverlating’.

Jouw vraag in deze rubriek? Regelmatig beantwoord ik op de Facebookpagina ‘Coach voor Kerkverlaters’ een nieuwe vraag. Stuur je vraag naar: ingebosscha (apenstaartje) outlook (punt) com en vermeld duidelijk dat je vraag bedoeld is voor de Facebookpagina (en de website). Wanneer jouw vraag gekozen wordt voor plaatsing, laat ik dit vooraf aan je weten. Elke vraag wordt anoniem geplaatst.

Op Dogmavrij kan je lekker gratis lezen zonder reclame of betaalmuur. Zo sluiten we niemand buiten. Neemt niet weg dat er – naast veel liefde – tijd en geld in deze website wordt gestoken. Heb jij misschien iets (gehad) aan de artikelen, de series, de steungroep of andere projecten? Zou je dan willen overwegen om dit werk te steunen? Dat kan via  http://petje.af/ingebosscha Dank je wel!