Sinds ik niet meer zwijg over mijn verhaal, krijg ik reacties op het feit dat ik erover spreek.
De reacties zijn zeer divers:
Je bent een egoïst! Wat je doet is haatdragend en walgelijk! Je denkt alleen maar aan jezelf! Je verkloot mijn leven! Je had onder een andere naam moeten schrijven! Ik heb last van je!
Je bent een lichtbrenger! Je bent openend en verbindend! Ik zie Jezus in jou! Je bent liefdevol! Ik heb heel veel aan wat je schrijft! Je bent moedig! Ik ben je zo dankbaar!
Wat ik probeer, wanneer ik iemand iets hoor zeggen over mij(n functioneren), is in de eerste plaats om te voelen hoe het voelt. Welke emoties roepen de woorden van de ander in mij op? Als ik hier rustig naar kan kijken, zonder mezelf te veroordelen, dan geeft het me een gevoel van ruimte. Ik mag gewoon zijn wie ik ben en doen wat ik doe, ongeacht wat de ander ervan vindt.
Ik probeer ook te luisteren naar wat de ander zegt. Naar het gevoel en de behoefte daarachter.
Het levert vaak hele fijne, verbindende gesprekken op. Maar soms ook niet. Soms willen mensen niet luisteren, maar alleen hun eigen zegje doen. En soms wil ik niet naar anderen luisteren. Stel dat iemand aanbelt, en mij vervolgens de huid vol scheldt, dan hoef ik die persoon niet binnen te laten onder het mom van “ach, heb je zoveel pijn en voel je je zo gekwetst, kom binnen, dan praten we erover.” Een houding die ik meestal heb (gehad), maar die me ontzettend veel (ge)kost (heeft). Ik haalde daarmee soms letterlijk agressie en onderdrukking binnen. Ik deed dat zelf, door mezelf niet te begrenzen op de momenten dat dit wel nodig was. Door (zoals me geleerd was) meer belang te hechten aan de emoties en behoeften van de ander, dan aan die van mezelf.
Mijn behoefte aan veiligheid en erkenning maakt echter dat ik nu kan beslissen om in sommige gevallen mijn deur dicht te doen. Dicht te slaan zelfs. Ik kan heel gedecideerd zeggen dat ik best wil praten, maar niet op deze manier mij laat afbekken en dat die persoon het maar moet laten weten wanneer hij of zij in staat is om mij op een respectvolle wijze te woord te staan. Ik kan ook boos roepen: ‘Opgedonderd!’ en ondanks de paniekaanval die daarop volgt (want: ‘zo ga je niet met mensen om, jij moet het goede voorbeeld geven, nu doe je precies hetzelfde, je moet wijzer zijn, je bent verkeerd bezig, hoe durf je, wie denk je wel dat je bent?’), is er ook toestemming. Toestemming om een mens te zijn met gevoelens, met grenzen, met macht èn met onmacht. Waarom zou ik altijd ‘de sterkste’ en ‘de wijste’ moeten zijn wanneer ik dat helemaal niet ben!?
Ik ben ook maar een mens. Ik ben onderweg, ik maak fouten, ik ben onhandig, ik struikel, ik ben me niet overal van bewust, ik vergeet, ik ben onduidelijk, ik mis het overzicht, en ik ga ook gewoon wel eens keihard op m’n bek.
Daarom ben ik meestal erg blij met feedback, ongeacht of deze ‘positief’ of ‘negatief’ is. Het geeft me het gevoel dat er mensen zijn die met me willen meedenken en meelopen en dat ik er niet alleen voor sta.
Het geeft me ook veel inzicht in hoe het werkt met menselijke behoeften en emoties. Met wat er kan gebeuren wanneer verschillende manieren van zorgen en belangen met elkaar in conflict zijn.
Veel van de kritiek die ik krijg, gaat over het feit dat ik praat over pijn. Er zijn mensen die me vanuit het diepst van hun hart bedanken, omdat ik woorden geef aan hun stille verdriet. Ze voelen zich gehoord, erkend en bemoedigd. Er zijn ook mensen die vinden dat je nooit ‘lelijk’ mag praten over ‘de groep’. Groepsbelangen gaan dan voor individuele belangen. Het individu hoort zich te voegen naar de meerderheid en anders te zwijgen uit respect voor de groep. Zo niet, is deze persoon al snel egoïstisch, narcistisch of gewoon ‘boos’ en destructief.
Dat iemand die praat over pijnlijke dingen misschien een constructieve bijdrage probeert te leveren komt in deze mensen niet op. Het druist teveel in tegen wat zij als ‘goed’ ervaren en waar zij belang aan hechten.
Een dominee, voorganger of pastor die gaat twijfelen, mag dit niet openbaar doen. Dat zou namelijk kunnen resulteren in groeiende twijfels bij de meest kwetsbare groepsleden. Dat er binnen diezelfde groep nog meer mensen in stilte dezelfde twijfels hebben en hier bijna in stikken, omdat het zo eenzaam is er niet over te kunnen spreken, doet niet ter zake, want dat dient het ‘groepsbelang’ niet.
Wat doe je dan, als goede ‘herder’? Voor welke belangen kom je op? Welke weg je ook kiest, er gaan altijd deuren voor je open en deuren voor je dicht. En wat doet het soms pijn wanneer een deur voor je neus dicht geknald wordt. Wat kan je je miskend voelen in je goede bedoelingen!
Waar doe ik goed aan?
Ik probeer zo goed mogelijk te doen waarvan ik geloof dat goed is. Ik wil aandacht geven aan wat pijn doet. Ook als ik geen oplossing heb voor die pijn. Ik geloof in erkenning en openheid. Maar of het werkelijk helpend is wat ik doe, weet ik niet. Ik denk het. En daarom ga ik door. Omdat ik geloof dat het nodig is. Mensen die ook geloven in ‘openheid’ en ‘aandacht geven aan pijn’, kunnen er iets aan hebben. Mensen die geloven in ‘daar praat je niet over’, zullen zich misschien miskend en beledigd voelen.
Ik volg zo goed als ik durf mijn eigen hart en gevoel.
En ik hoop dat iedereen dat doet.
Fijn en goed dat je doorgaat!!
wat voor jou goed voelt
dat is goed voor jou
wat voor mij goed voelt
dat is goed voor mij
niemand kan voor n ander leven
feitelijk heb je de goed- of de afkeuring van n ander niet nodig
“Je bent een egoïst! Wat je doet is haatdragend en walgelijk! Je denkt alleen maar aan jezelf! Je verkloot mijn leven! Je had onder een andere naam moeten schrijven! Ik heb last van je!” Mensen die dergelijke hatelijkheden tegen je schreeuwen, bewijzen daarmee alleen maar dat hun eigen leven serieus uit de rails is gelopen. Ik zie helemaal geen Jezus in jou, de vraag is zelfs of die figuur, historisch gezien, wel ooit echt bestaan heeft, maar dat terzijde, maar jouw stukjes vind ik telkens opnieuw de moeite om te lezen, zeer herkenbaar. En allicht ook zeer herkenbaar voor vele anderen.
Dag Inge,
Als iemand aan jou schrijft, dat je ‘haatdragend’ en ‘walgelijk’ bent dan bewijst zo iemand volgens mij, dat hij/zij zelf helemaal niet gelovig is. Want wie gelovig is en geleid wordt door liefde (van God zeg ik er dan als gelovige bij) die kan en mag nooit zo over een medemens oordelen. Wie zegt God te kennen maar zijn medemens haat en veroordeelt die kent God niet.
Ik kan me voorstellen, dat zulke woorden je erg veel pijn doen en ik hoop van harte, dat ze niet komen van mensen, die je kent en dicht bij je staan of stonden. Maar hoe dan ook, je hoeft ze niet te ervaren als een trap-na van een gelovige. Iemand die zulke dingen zegt is zelf ver bij God vandaan. Je kunt dat rustig tegen zo iemand zeggen en ik zeg het hierbij ook tegen hem als hij het leest.
Ook een gelovige wordt soms erg gegriefd en teleurgesteld door mensen. Maar dan word je er toch niet echt door geraakt. Niet omdat je ‘er boven staat’ of ‘je ervoor afsluit’ of zoiets. Maar omdat je weet, dat God alles ziet en hoort. En dat geeft rust,mdie je ook vaak krijgt in de vorm van meeleven en liefde van andere mensen. Ik gun je van harte, dat jij ook (weer) zulke rust zult ervaren.
Hartelijke groeten, Henk Karssenberg
En als iemand zegt: ‘je verkloot mijn leven’ dan denk ik: wat is dat voor een gelovige? Wie gelooft zal toch niet omvallen, als iemand, die je kent een andere weg gaat. Dat kan teleurstellend zijn en verdriet geven, maar niet zodanig dat je eigen leven dan volledig naar de knoppen is. Is de God op wie je vertrouwt dan toch niet zo machtig als je wel gedacht had?
Nogmaals: wie zulke dingen zegt bewijst het spoor volledig bijster te zijn en moet beseffen dat de God in wie hij zegt te geloven dan ook alles ziet en hoort.
Laat je door niets of niemand de kracht en het lef ontnemen om je verhaal te vertellen. Ik heb er ook jaren over na gedacht voor ik er aan durfde te beginnen. Soms twijfel ik ook nog wel eens en stel me dan de vraag of ik er wel goed aan heb gedaan. Het antwoord laat ik me dan ingeven door mijn hart en dat zegt, nee, dat schreeuwt dan keihard dat ik er goed aan heb gedaan.
Dat is voor jou niet anders. Velen zullen een mening hebben over wat je schrijft. De een positief, de ander wat wat minder positief of zelfs negatief maar nooit, nóóit zullen zij kunnen voelen en inleven hoe het voor jou is geweest en waarom het voor jou dus zo belangrijk is om uit te breken.
Heel veel kracht en doorzettingsvermogen toegewenst.
Jij doet goed aan Inge zijn, meer heb je niet nodig. De rest van de wereld moet zijn eigen weg maar vinden, dat is hun probleem, laat dat vooral niet het jouwe worden. Ik sta naast je voor wat dat waard is…….
Je bent gewoon goed bezig hoor en ik denk dat je voor velen een steun in de rug bent. Ga zo door Inge.
Goed dat je doorgaat! Respect voor wat je doet en hoe je in mijn ogen heel succesvol probeert iedereen in zijn of haar waarde te laten.
Heb altijd al respect voor andere reliegies gehad.
Maar in mijn woonplaats is een grootte aanhang.
Is bij de laatste verkiezingen als grootste geëindigd.
Er komen dan triomfantelijke brieven in het huis aan huisblad.
Daar reageer ik dan op met fijten, en het stemgedrag van Wilders.
Het is vechten tegen de bierkaai, en het heeft me al de bijnaam roeptoeter opgeleverd.