Lieve mensen,
Het is misschien raar, maar ondanks de positieve reacties die ik krijg, ben ik toch ook onzeker over deze site. Dat komt doordat ik er mijn wens tot verbinding heel duidelijk laat zien en dit voelt zo ontzettend kwetsbaar! Ik voel mij tussen twee werelden in staan. Met aan de ene kant de ‘nestblijvers’, die zich soms gekwetst voelen door wat ik allemaal schrijf, en aan de andere kant de ‘nestverlaters’ die zich misschien verraden voelen doordat ik pleit voor begrip voor de mensen die zij, niet zonder reden, verlaten hebben.
Eerlijk gezegd voelt mijn plekje hierdoor best wel eens eenzaam. Ik kijk naar rechts en ik voel liefde. Ik kijk naar links en ik voel liefde. Maar ik sta hier wel alleen. Of nou ja, zo lijkt het soms.
Ik weet namelijk dat ik niet de enige ben die zoekt naar mogelijkheden tot verbinding. En dat ik ook niet de enige ben die verdriet voelt omdat verbinding vaak zo moeilijk te vinden is.
Ruim tien jaar geleden begon ik mij met het thema ‘verbinding’ bezig te houden. Dit was in de eerste plaats gericht op het krijgen van een betekenisvolle band met mijn ouders. Ik heb hiervoor jarenlang aan mezelf, mijn communicatieve vaardigheden en mijn houding gewerkt. Het voelde alsof ik parels aan het maken was. En wanneer mijn parelketting klaar zou zijn, zou ik deze aanbieden aan mijn ouders.
Maar op de één of andere manier rijg ik aan mijn ketting kralen die lang niet door iedereen als ‘parels’ worden herkend. (Ik moet toegeven dat ik er ook niet zo goed in ben om mijn parels eruit te laten zien als parels.) Wat voor mij kostbaar is, kan een ander als waardeloze troep ervaren. Dat heeft misschien ook wel te maken met het dragen van verschillende ‘brillen’.
Ontelbare keren heb ik boos en verdrietig mijn parels in een hoekje gesmeten, nadat anderen er de waarde van ontkenden of simpelweg niet opmerkten.
Tot ik op een dag besloot dat mijn parels waardevol waren. Punt. Ook als anderen de waarde er niet van inzien. Dan nog blijven ze hun waarde behouden voor mij.
Ik besloot mijn parels uit het verdomhoekje te halen en in een mandje te stoppen.
Mijn parels, die gemaakt zijn om te delen, zijn nu voor iedereen die er de waarde van inziet.
Mijn nieuwe website is voor mij als het mandje met de parels.
Ik voel me meestal sterk en blij, omdat ik de parels nu kan delen en omdat ik erin geloof. Maar soms voel ik mij onzeker en alleen. Dan voelt het alsof het mandje er veel te kwetsbaar staat en dat er mensen voorbij lopen die er tegenaan schoppen of erin spugen.
Maar ik haal het mandje niet weg. En ik bedwing de neiging om de parels weer in hun oude hoekje te gooien, waar niemand ze ziet en ik ook niet meer met die kwetsbaarheid geconfronteerd hoef te worden.
Ik blijf staan op deze plek, met dit mandje parels. Want ik geloof in deze plek en in de mensen die ik links en rechts van mij zie staan. Ik geloof in kwetsbaarheid en openheid. Ik voel mijn kracht die daarin ligt. Ik geloof in mijn parels en ik geloof ook in de parels die ik opmerk bij de mensen om mij heen.
Ik zie overal parels!
Ik blijf hier staan en ik zoek naar mogelijkheden tot verbinding.
Ik zoek naar rijgdraad waaraan alle liefdevol gedeelde parels tot hun recht komen…
Je mag je parels aanbieden maar niet verlangen dat men ze aan neemt denk ik Inge . Je bent goed bezig vind ik het zijn jouw parels jou mooiste dingen in je leven.
Het siert je dat je ze wilt delen.
Volhouden hoor.
Iemand die zo nodig moet spugen, voelt zich waarschijnlijk beledigd. En een belediging is of een waarheid als een koe die je liever niet wilt horen, of het slaat nergens op.
Er is helaas weinig remedie tegen mensen die willen beledigen. Het enige wat helpt: laat het van je af glijden, ontwikkel een dikke huid. Kennelijk heeft iemand een slecht humeur, heeft geen relativeringsvermogen, is vast overtuigd van z’n eigen gelijk. Allemaal heel vervelend; voor die mensen. Grote boog omheen lopen dus. Houd je eigen doel in de gaten, laat je niet afleiden en zoek mensen waarmee je het wel fijn hebt.
Sommige mensen laten zich niet verbinden, en dat mag natuurlijk ook.
Beste Inge, ik vind de beelden die je gebruikt erg heilzaam. Mijn parelketting vond jouw parelketting, liep even parallel en daarna boog mijn ketting weer af, verrijkt door het contact met jou. Voor mij ligt nu het boek van Marschall Rosenberg, ik ben daar door jou mee in contact en ben daar zo blij mee.
Zolang de website goed voelt voor jou is het goed. Schrijven dient vele doelen. Ik heb een tijdje een blog gehad dat op een goed moment klaar was omdat ik erachter kwam dat het schrijven een soort verantwoording werd. Op een gegeven moment was alles gezegd en was er iets anders nodig in mijn leven. Ieders parelketting ziet er anders uit. Ik ben je zeer dankbaar voor het woorden geven, ik zou bijna willen zeggen, voor het ontwikkelen van een “afvalligentaal”
Dank je wel, Daniella! Wat goed om te lezen dat je je verrijkt en geïnspireerd voelde, mede door een boek dat je n.a.v. mijn woorden besloot aan te schaffen! Zo laat je mij weten dat je een parel meenam, omdat je er de waarde van inzag. Dank je wel! 🙂
Ik kan je reactie op de een of andere manier niet liken, ik doe vast iets fout, maar hierbij dank voor je reactie. Wat ik nog toevoegen wilde is dat naar mate we toenemen in wijsheid, of ervaring of groei, we andere dingen waarderen dan voor die groei! Dus het niet signaleren van de schoonheid van een parel zegt niet speciaal iets over die parel maar wel iets over het proces van de waarnemer. Waarmee ik wel graag termen als verder zijn of bewuster zijn graag wil vermijden omdat die een zekere arrogantie kunnen hebben. Inzichten zijn een zegen, en stemmen tot dankbaarheid. Waar ze ook vandaan mogen komen. En iemand die over een bepaalde parel heenkijkt ziet vast ook weer iets wat ik niet zie. Veel succes Inge. Je zorgvuldigheid in woordkeuze is werkelijk een grote inspiratie. Hartelijke groet,
En dus als ik je reactie niet like betekent het niet dat ik hem niet heb gezien, ik blijf proberen de website te snappen, technisch.
Jij zoekt en je zult vinden. Om er maar eens een soort bijbelcitaat tegen aan te gooien. Jij bereikt mensen. Mensen die het (grotendeels) met je eens zijn.
Mensen die het totaal niet met je eens zijn, zullen jouw goed bedoelde woorden over slaan.
Alleen ben je zeker niet. Het is de kunst om gevonden te worden door mensen die er soortgelijke gedachten op na houden. En door jouw schrijven bereik je dat. Zeker als ook nog eens de mogelijkheid wordt geboden om er op te reageren.
Ik strooi uitbundig met informatie rond waarvan ik denk dat het ook goed voor anderen is om daar eens over na te denken. Sommige mensen zijn er dankbaar voor. Andere mensen willen het niet weten. De één heeft oogkleppen op en de ander een compleet open blik naar de wereld.
Dank voor jullie reacties en erkenning. Ook via Facebook en mail kreeg ik reacties binnen. Sommigen noemen de relatie die ik met mijn ouders heb. Zij zouden trots op mij moeten zijn en ik zou niet eerst aan mezelf moeten werken voor ik hun liefde zou verdienen. Ik weet echter dat mijn ouders van mij houden en trots op mij zijn. Op hun manier. Ze zijn niet trots op mijn website en mijn keuze om mijn eigen weg te gaan, maar ze spreken wel hun waardering uit over andere dingen in mijn leven. Ze doen wat ze kunnen en dragen op hun manier bij aan een goede relatie.
Veel van wat ik ‘mijn parels’ noem, kan door hen niet op waarde geschat worden. Maar ik realiseer mij dat dit mij niet tot slachtoffer maakt. Zo voelt het ook niet. Het heeft namelijk te maken met de keuzes die ik zèlf gemaakt heb en waar ik nu gewoon de consequenties van ondervind.
Mijn ouders hebben ook zeer kostbare parels aan mij aangeboden. In hun beleving de meest kostbare parels die er bestaan: het evangelie van Jezus Christus. Ik heb hun parels ook niet op waarde geschat. Niet om hen te kwetsen, maar omdat ik op een andere manier kijk en daardoor op andere plekken waarde ontdek. Ik ben niet het slachtoffer van mijn ouders, net zo min als mijn ouders slachtoffers van mij zijn. We zijn verschillend, we hebben pijn, maar we houden van elkaar en we doen wat we kunnen en waarvan we zelf geloven dat dit goed is.
Hoi Inge, ik vind het heel herkenbaar allemaal. Het is deemoed wat je ervaart; je verlaat het dogma en voelt schuld.
Maar schuld en onschuld zijn niet hetzelfde als goed en kwaad.
Ergens bijhoren verlangt uitsluiting van wie anders zijn. Dat is de functie van het dogma; mensen zijn kudde-dieren. Gevoelens van schuld en onschuld kunnen heel misleidend zijn. Wanneer schuld en onschuld ten dienste staan van de groep die we nodig hebben om te overleven, dan kunnen we met een zuiver geweten komen tot agressieve en destructieve daden. En we voelen ons in onze constructieve daden bezwaard, wanneer ons lidmaatschap van dezelfde groep in gevaar komt.
‘De verborgen dynamiek van familiebanden’ ; een boek van Bert Hellinger beschrijft dit proces.
Maar ik wil je vooral bemoedigen Inge! Ik vind dat je goed schrijft en je kwetsbaarheid geeft juist veel verbinding.
Liefs Hildegard
Hoi Inge, Nou ik ervaar jouw woorden wel als parels hoor, juist door de zorgvuldigheid waarop je je uit. Zelf ben ik Christen en verlang ernaar dat we zonder oordeel gewoon naar elkaar kunnen luisteren en van elkaar kunnen leren. Als het gaat over spiritualiteit heeft niemand de objectieve waarheid in pacht. Voor liefdevolle verbinding is de manier waarop je elkaar benaderd (betrekking) van veel meer belang dan of het het wel of niet overal over eens bent ( inhoud). Dat doe jij goed!
p.s.: Volgens mij kun je enkel ‘liken’ als je zelf ook een account hebt bij wordpress.
Dank je!
Lieve Inge!
Zo herkenbaar…. je bent een parel en ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt soms voor de zwijnen gegooid te worden. Die eenzaamheid herken ik. Het is als een niemandsland. Een twighlight zone..
Ik denk dat je waardevoller bent dat jezelf kunt bevroeden. Wellicht is dat ook de plaats waar je nu dient te zijn. Vaak als we “gearriveerd” zijn, kan de passiviteit toe slaan. Nu houdt dit gevoel je scherp. Je bent er nog niet.. en toch al helemaal.
Ik denk dat je deze “weerstand” nodig hebt om door te gaan.. we hebben die weerstand nodig om te kunnen ontplooien, als je gesettled bent, gearriveerd, is het doel behaald en zul je een andere weerstand zoeken..
Je bent een prachtige parel!!! Xxx
“Beauty is in the eye of the beholder.”
Lieve Inge,
ik weet dat het ontstellend bitter voor je is dat degenen, waarvoor jij je parels verzamelt, ze niet op waarde kunnen of willen schatten. Zij, die er de waarde niet zien, zijn ze ook niet waard. Dat jij je parels wel eens in de hoek moest smijten maakte ze niet minder mooi, die hoek werd er alleen maar mooier door.
Gelukkig bracht de afwijzing van je ouders jou tot het delen van jouw woorden met mij en ieder ander die er de moeite voor wilde doen om ze te lezen. Het zijn echter niet allemaal parels, nee, voor mij zitten er ook briljanten en diamanten tussen. Met die diamanten slijp ik de scherpste kantjes van mijn eigen, oude, vertrouwde inzichten af en krijg zo een ander, misschien wel beter, uitzicht.
Al voelt het soms wel zo, je staat niet alleen en dat zie ik in heel veel reacties hier.
Jij gaat je eigen weg en ik loop graag een stukje mee…..
Liefs, Jos.
Lieve Jos, ik ben blij dat je mee wil lopen! Mijn scherpe kantjes moeten ook geslepen worden en dat kan ik niet alleen.. Dank je wel voor de diamanten en briljanten die je met me deelt! Liefs, Inge
Lieve Inge,
ik moest spontaan denken aan deze tekst, die nu reeds enkele weken met me meeloopt (in m’n dagboekschrijfsels, …):
Je hebt de dingen niet nodig om te kunnen zien,
de dingen hebben jou nodig om gezien te kunnen worden.
(K. Schippers)
Wat jij ziet is zo waardevol voor jezelf. De moedige daad jouw ervaringen hier te delen is ook voor jou van belang. Ik weet zeker dat er veel mensen geraakt zijn door je schrijfsels. Blijven doorgaan! en zoals iemand hierboven schreef: zolang dat voor jou van waarde blijft. Zolang jij hierdoor de glans van de parels kan blijven zien! Wat een ander er mee doet is de verantwoordelijkheid van die ander. Door jou daad van delen zet je dingen in gang die je niet ziet, maar waar je zeker van mag zijn. Mensen die er klaar voor zijn om parels te ontvangen, zullen dit doen!
liefs,
Vanessa
Na het lezen van jouw ontboezeming rond jouw kwetsbaarheid, kwam de volgende metafoor in mijn gedachten: Ik zag een vlucht krijsende spreeuwen voor me. Waardevol in hun manier van leven en een bekend beeld voor de meeste mensen. Dan is er het roodborstje, een beetje verscholen in een struik en laat z’n eigen karakteristieke klanken horen. Nauwelijks gehoord door de omgeving. M.a.w. wat we gewend zijn, heeft een plekje, wat anders is, bescheiden, niet om aandacht schreeuwt, wordt niet of nauwelijks opgemerkt, omdat de doorsnee oren er (nog) niet op afgestemd zijn. Men moet stil zijn, eigen gedachten uitschakelen om jouw pareltjes werkelijk te zien en er naar te luisteren, wat deze parels te vertellen hebben. Dat is een keuze die ieder mens zou moeten kunnen maken. Een keuze, om binnen het gekrijs van de spreeuwen ook het lied van het roodborstje te horen. Het roodborstje is kwetsbaar in verhouding tot de groep spreeuwen, maar hij is het….. hij KAN niet anders!
Dank je wel lieve Aaltje… wat een prachtig, helend beeld!
Inge, lief parelmeisje,
Ik haal steeds een and’re parel,
Uit jouw mand, beschouw ‘m goed,
En verbaas mij telkenmale,
Hoe jouw licht ‘m glanzen doet.
Stuk voor stuk zijn ze bijzonder,
In hun schoonheid ongekend,
En ze tonen mij om beurten,
Schitterend wie of jij bent.
Ik geef lucht aan mijn waardering,
Bekijk ze weer van alle kant,
Dan leg ik ze heel voorzichtig,
Weer zorgvuldig in hun mand.
Maar de allermooiste parel,
Nee, die ligt niet in die mand,
Want die parel, lieve Inge,
Houdt het mandje in haar hand.
Kwetsbaar toon je mij jouw schoonheid,
En verbindt ons zo aldus,
Ik stuur jou in alle liefde,
Mijn grootvaderlijke kus,
Liefs, Jos.
Dank je wel….! :'(
Ik ben er stil van…..
Ingelief,
Ik schrijf jou wat ik voel en hoop dat jij niet echt stil valt want dat zou echt zonde zijn. Wat jou nu stil maakt is de ontdekking van een kwaliteit die jij bezit maar die jij kennelijk zelf nog niet ziet. De weg die wij beide gingen was voor jou zo veel zwaarder dan voor mij en de manier waarop jij gekomen bent waar je nu staat verdient mijn allergrootste hoogachting en die geef ik je op deze manier dan ook.
Dat maakt overigens de uitingen van alle anderen die jou erkennen niets minder en ik denk dat wij allemaal jou zien voor wat jij bent, een heel bijzonder medemens.
Liefs, Jos.
inge
je bent zelf n pareltje
mensen die jou pareltjes niet zien zien jou niet
de meeste mensen zijn ziende blind
en niet liefde doet altijd pijn
er is moed voor nodig om die pijn te voelen
eenzaamheid is je afgescheiden voelen
en dat is niet fijn
ik heb er ook vaak last van
we are one
maar vergeten dat vaak
Dank je wel voor jouw woorden als pareltjes, Emola!
“Ontelbare keren heb ik boos en verdrietig mijn parels in een hoekje gesmeten, nadat anderen er de waarde van ontkenden of simpelweg niet opmerkten.”
=======
Dit wordt geen zeer inhoudelijke reactie, vrees ik…
Ik liep bij toeval tegen je site op toen ik naar iets anders zocht en ik vind ‘m sympathiek. Je beeldspraak over die parels doet me zomaar denken aan een kwatrijntje van Omar Khayyam (de vertaling, een kunstwerk op zichzelf, is van J.H. Leopold):
“Ik scheidde; onverstand was allerwegen,
“van al mijn parels werd niet één geregen.
“De dwazen! honderd dingen, nooit beseft
“en nooit bereikt, zijn in mij doodgezwegen.”
Als ‘ie naar meer smaakt: hier zijn er nog een stuk of wat:
http://www.omarkhayyam.nl/downloads/leopoldkhayam.html
Wat mooi! Dank voor dit mandje met parels! 🙂
You;re welcome…! 😉