Photo by Nijwam Swargiary on Unsplash
Wat doet het met je wanneer je terugdenkt aan hoe het was binnen de religieuze groepering waarin je opgroeide en beseft dat je nog steeds last hebt van wat daar gebeurde en van wat je daar leerde? Wat doe je met de opkomende woede en frustratie om het onrecht, terwijl je tegelijkertijd begrijpt dat niemand jou bewust pijn heeft willen doen en dat de bedoelingen goed zijn geweest? Maar het onrecht is zo groot! Je herinnert je hoe je zelf buitengesloten werd en hoe je dit met anderen zag – en ook ziet – gebeuren. Je voelt de onmacht en de pijn. Wat kan je doen?
Joost schreef over deze gevoelens onderstaand stuk.
Let op, dit stuk kan triggeren qua sfeer en emoties.
Zacht als een watje, geen zachtgekookt ei
Kan de besmettelijke haat dan niet eindeloos duren, in een ruimte dichtgetimmerd,
bevestigend, eindeloos weerkaatsend, het eigen gelijk tegen harde gevangenismuren.
–
Hoe moeilijk is het om niet terug te slaan om niet te haten, duizendmaal gelijk te hebben.
Doe het niet, stop het verdriet, vergeten kun je proberen maar je geheugen onthult.
Alles komt weer terug, hoe makkelijk te willen wreken, in het recht menen te staan.
Hoe makkelijk ik de trekker overhaalde, dogma’s van haat, zo jong, een vent moet je wezen.
–
Een vijand een gemarkeerde zondaar? Nee God, nee een mens is het net als ik.
Ik huil nog om het gemak, de oorverdovende knal van de executie, het oordeel.
Wat heb ik geboft, het was maar een oefening, leerstof, opleiding, niet echt?
Waar ligt de grens van het voelen, het beleven, wanneer ben je geraakt?
–
Ik wil geen watje zijn, ik niet, de kwetsbaarheid verbergen zodat niemand ziet.
Jankert, huilstruik, zeikstengel roept de geluksdrammer, de hekelaar, de leedweger.
Bang ben ik van mij, ben ik stoer genoeg, veeg je tranen weg, toon je zwakheid niet.
Sla d’r op dat is je recht, wees niet kwetsbaar. Voelen? Voel eens aan je voorhoofd!
–
Mens jij bent niet te meten, niet te wegen, pijn is pijn, van binnen of van buiten.
Wat ben jij moedig en krachtig als je weer de storm, de beuken, de slagen doorstond.
Op je geweten, je lichaam, je ziel vertrapt, goed zal dat nooit worden, om de donder niet.
Met krassen over je smoel, je innerlijke kracht, tegen wil en dank worden helden geboren.
–
Ik ben een man, een mens net als jij, ik wil vechten, vechten voor zachtheid.
Put kracht uit kwetsbaarheid en bouw aan zachtheid, versla haat, vecht met mij mee.
Rust maar, vier de zachtheid, de overwinning, voor jou, voor mij, voor ons allemaal.
Het begint met zachtheid voor jezelf, beoordelen met mededogen, met liefdeogen.
Ik schreef dit vanuit het doorleven van mijn woede, mijn haat, mijn onmacht, mijn verdriet.
Huilend om erkenning, omringd, gesteund door lotgenoten, jij bent niet alleen, ik zie je.
©Joost
Naast dat Joost graag schrijft – eerder werd dit gastblog van hem gepubliceerd – is hij ook medebeheerder van de steungroep DogmaVRIJplaats.
Heb je zelf ook gevoelens van boosheid? Hier een uitgebreid artikel over hoe je deze constructief kunt uiten:
Hier een artikel over hoe je recht kunt doen aan jezelf, óók wanneer jou geen recht wordt gedaan door degenen die jou pijn hebben gedaan:
Ben je geraakt door deze gastblog? Wil je reageren? Je kunt je reactie plaatsen onder dit bericht (even omlaag scrollen). LET OP: Opbouwende, verbindende en steunende reacties zijn zeer welkom, kritiek en felle discussies worden niet geplaatst of verwijderd. Gastbloggers op Dogmavrij wordt op deze manier een beschermde omgeving geboden om hun verhaal te vertellen.
Op Dogmavrij kan je lekker gratis lezen zonder reclame of betaalmuur. Zo sluiten we niemand buiten. Neemt niet weg dat er – naast veel liefde – tijd en geld in deze website wordt gestoken. Heb jij misschien iets (gehad) aan de artikelen, de series, de steungroep of andere projecten? Zou je dan willen overwegen om dit werk te steunen? Dat kan via http://petje.af/ingebosscha Dank je wel!
