Lieve volgers en belangstellenden,

Afgelopen maand heb ik volop de tijd genomen om te doen (en vooral te laten!) wat nodig was om zoveel mogelijk te herstellen van een nare blessure aan mijn arm. Deze blessure was niet alleen idioot pijnlijk, maar verhinderde ook dat ik überhaupt kón werken. Mijn lijf deed wat ze altijd doet als ik eraan voorbijloop: ze dwong me te stoppen. En dat vond ik moeilijk. Want mails, hulpvragen en mijn bruisende hoofd vol scheppingsdrang bleven een beroep op mij doen. Maar ik kon niets. Ik was stilgezet. En dat was hard nodig.

Het werkt niet

Nog voor ik goed en wel geregistreerd stond als ‘coach voor kerkverlaters’ (sinds 2017) moest ik al werken met een wachtlijst. Dit had twee oorzaken: 1. De vele hulpvragen en 2. Mijn leven als chronisch pijnpatiënt, waardoor ik regelmatig dagen op bed moest doorbrengen en ik op de overige dagen snel door mijn energie heen was. Deze twee punten zijn nog steeds onveranderd aanwezig, met dit verschil dat de wachtlijst alleen maar langer is geworden, omdat het aantal hulpvragen blijft toenemen. Om het met een Bijbelse uitdrukking te zeggen: “de velden zijn wit om te oogsten, maar arbeiders zijn er te weinig.”

Gelukkig heb ik in de loop van de tijd steeds meer professionele én ervaringsdeskundige hulpverleners leren kennen en kunnen vermelden op een lijst op mijn website, zodat doorverwijzen eenvoudiger is geworden. In de praktijk blijkt echter dat mensen vaak liever een paar maanden wachten, omdat ze bij mij het gevoel hebben dat ze me al een beetje kennen.

Het moet anders

Doordat ik steeds duidelijker ging zien hoe de doorstroom in de behandeling aan het dichtslibben was en ik bezig was een systeem draaiende te houden dat simpelweg niet werkt, of in elk geval niet naar behoren, groeide ook het besef dat er structureel dingen moeten veranderen wil mijn doelgroep nog beter geholpen kunnen worden. Dingen buiten mij om, aangezien ik zelf een vertragende factor ben.

Ik begon steeds meer te investeren in het informeren en mobiliseren van reguliere hulpverleners. Achter de schermen ontwikkel ik gastlessen en een laagdrempelige, informatieve website over het Religieus Traumasyndroom (RTS), die binnenkort online komt (!). Deze ‘tools’ wil ik inzetten om nog meer betrokkenen, kerkwerkers en hulpverleners te informeren.

Één op één coaching stopt

Omdat alles mij uiteraard energie kost en ik daar maar weinig van heb, moet ik keuzes maken. Keuzes die pijn doen, maar noodzakelijk zijn. Ik zal de komende tijd mijn werkzaamheden als één op één coach afbouwen. (Wees gerust: iedereen die op dit moment coachafspraken heeft staan of een coachcontract heeft lopen, blijf ik gewoon coachen.) Als ik één op één blijf werken, kan ik veel minder mensen helpen dan nodig is, gezien de groeiende lijst met hulpaanvragen. Ik blijf nog wel ‘coach voor kerkverlaters’, maar zal mij vooral richten op het coachen van groepen en het informeren en bijscholen van hulpverleners, kerkwerkers en andere betrokkenen. Daarnaast zal ik op de Facebookpagina ‘Coach voor Kerkverlaters’ regelmatig een ingestuurde coach-vraag bespreken, zodat niet alleen de inzender, maar iedereen die meeleest er misschien iets aan heeft.

Gratis

Zoveel mogelijk zichtbaar en beschikbaar maken, dat is mijn doel. Gratis, zodat niemand buitengesloten wordt.

Financieel

Ik krijg al ruim 10 jaar van het UWV een uitkering op bijstandsniveau. In overleg met het UWV heb ik mij in 2017 officieel laten registreren als coach voor kerkverlaters. Het geld dat ik verdien, trekken zij van mijn uitkering af. Ik verdien niet genoeg om boven dat niveau uit te komen, omdat ik maar beperkt arbeidsvermogen heb en bovendien relatief vaak gratis heb gecoacht, aangezien veel van mijn cliënten ook in een uitkeringssituatie zitten en ik totaal geen ambitie heb om hier financieel ‘beter’ van te worden.

Toch is het wel belangrijk dat ik inkomsten blijf genereren. Voor het UWV, maar ook voor mezelf. Van het geld dat ik verdiend heb, mag ik mijn onkosten aftrekken, wat betekent dat ik eindelijk een soort potje heb waarvan ik de website, software, reiskosten en andere onkosten kan betalen, vóór het UWV alles inhoudt op mijn uitkering. De eerste jaren dat ik dit werk deed zonder enige vorm van inkomen of compensatie was het vaak knap lastig voor me om deze investeringen te doen, omdat ik geen enkele ruimte in mijn budget had. Mijn creativiteit, zuinigheid en doorzettingsvermogen hebben dit gelukkig steeds kunnen compenseren.

Steun gevraagd

Binnenkort open ik een account op https://petje.af. Dit is een soort crowdfundingsplatform waar mensen kleine bedragen per maand kunnen betalen om een creator te steunen. Ik ben een creator van content (zoals de nieuwe website over RTS, series, filmpjes, artikelen en stukjes) die ik zoveel mogelijk gratis en voor iedereen toegankelijk zal blijven delen. Als er elke maand een klein beetje geld binnenkomt, laat ik aan het UWV zien dat ik inkomen genereer en kunnen ze me hopelijk ongestoord mijn gang laten gaan, in plaats van mij te verplichten ander betaald werk te gaan doen.

Ik heb lang nagedacht over deze constructie, en ben tot de conclusie gekomen dat dit voor mij de manier is waarop ik mijn beperkte energie zo efficiënt mogelijk kan inzetten om een positieve bijdrage te leveren in de levens van zoveel mogelijk mensen.

Ondertussen

Ondertussen blijf ik mij onverminderd inzetten om gelovigen te helpen inzien wat het (positieve, maar ook negatieve) verband kan zijn tussen religie en identiteitsvorming, het verspreiden van informatie over RTS en het steunen van personen die zich in meer of mindere mate beperkt, onderdrukt, beschadigd of getraumatiseerd voelen door religieuze denkbeelden en overtuigingen. En natuurlijk blijf ik ontmoetingsdagen en themadagen organiseren. Binnenkort een bijeenkomst voor RTS-hulpverleners. Het gaat allemaal gewoon door. 😊

Wil jij mij steunen? Houd deze pagina dan in de gaten, dan lees je hier t.z.t. wanneer mijn account op Petje.af klaar is.

Zo. Nou, dat was me weer een lap van jewelste. Dank je wel voor je tijd en belangstelling!  

Met liefde,

Inge