Corona

Het komt steeds dichterbij. En hoewel ik het liefst zou geloven dat het zo’n vaart niet zal lopen, verontrusten de cijfers, beelden en berichten me steeds meer. Samen vormen ze een grote, dreigende kluwen, die steeds dichterbij komt.

Wat me momenteel vooral helpt, zijn herinneringen aan een tijd waarin ik mezelf ook door een grote kluwen narigheid heb moeten worstelen. Ik wil op geen enkele manier de kluwen van toen vergelijken met de kluwen van nu, maar toch ontdekte ik iets over die moeilijke tijd van toen dat me op een bepaalde manier vertrouwen en troost geeft voor de moeilijke tijd van nu. En jou misschien ook.

Ik wilde dit het liefst in de vorm van een filmpje delen, maar omdat ik longontsteking heb, heb ik weinig ‘peut’ om te spreken, vandaar dat ik voor deze manier kies. In eerste instantie wilde ik mijn verhaal buiten beschouwing laten en alleen de ‘les’ delen. Maar dat werd zo klinisch en weinig concreet, dat ik besloot om toch in het kort iets over mijn verleden te vertellen, zodat ik daarmee als het ware kan illustreren wat ik bedoel. Ik realiseer me dat iedereen zo een eigen verhaal heeft en wil je vooral aanmoedigen dat te gebruiken als een spiegel waarin je kunt zien hoe sterk je bent.

De kluwen van toen

Ik was 21, woonde tijdelijk in een vrouwenopvanghuis, was zwanger van mijn eerste kindje en wilde om dringende redenen scheiden, terwijl het kerkelijk gezag en mijn familie zeiden dat God mij dan mogelijk naar de hel zou sturen. ´s Nachts lag ik zwetend van doodsangst in bed of geknield ervoor, urenlang te bidden en te smeken om genade. Overdag had ik o.a. gesprekken met het kerkelijk gezag, de advocaat, mijn therapeut, de sociale dienst, de woningbouwvereniging, de verloskundige en vrijwilligers en medebewoners van het opvanghuis.

Geen van deze dingen had ik ooit eerder gedaan. Dat mijn leven op alle vlakken onbekend terrein was geworden, maakte me onzeker, onrustig en bang. De bevalling naderde. Zou ik het wel kunnen? Zou het wel goed gaan? Hoeveel pijn zou het doen? Zou het kindje wel gezond zijn? Zou God me straffen? Had Hij me misschien al lang verlaten? Zou ik naar de hel gaan en mijn kindje meesleuren in mijn val? De knagende onrust over wat mijn lichaam zou moeten doorstaan en angsten over leven en dood waren altijd wel ergens aanwezig. Maar – en dat is één van de dingen die mij nu tot troost is – niet altijd op de voorgrond en niet altijd zo intens dat het zweet me uitbrak.

Mijn onzekerheden en angsten waren er wel, als een dreigende kluwen ergens in mijn ‘systeem’, maar ik was met mijn aandacht ook heel vaak bij andere dingen. Als je middenin een kluwen van narigheid zit, zit je als het ware tussen vele kleine ‘draadjes’. En er is steeds maar één ‘draadje’ dat je aandacht het meeste trekt. Er is steeds maar één ding tegelijk dat je kunt doen.

Eén draadje tegelijk

Zoals – in mijn geval en in willekeurige volgorde – veters strikken met een zwangere buik, moed verzamelen, bellen om te zeggen dat ik vanavond toch niet naar de partnerles wil van zwangerschapsgym, huilen, kleding wassen, kamer opruimen, gesprek voeren met kerkelijk gezag, huilen, bidden, proberen te slapen, lezen over de bevalling, uitkering aanvragen, papieren naar de advocaat brengen, babykleertjes kopen, bloed laten prikken, naar therapie, een brief schrijven, fiets reserveren, jongensnaam en meisjesnaam kiezen, enzovoorts.

Er was steeds maar één missie, één taak op de voorgrond. En elke missie bestond ook weer uit duizenden kleine stapjes die stuk voor stuk te doen waren. Als ik kijk naar alles bij elkaar, dan lijkt het inderdaad een grote kluwen, maar als ik me herinner hoe dat in de praktijk ging, dan besef ik dat ik altijd alleen maar één stapje hoefde te zetten. Eén per keer.

En dan zijn er ook altijd nog de ‘gewone draadjes’. Er moet nog altijd iets te eten in elkaar geflanst worden, er moeten boodschappen in huis komen en je moet af en toe naar de wc. Zelfs al ben je doodmoe, heb je veel pijn en kost het je de grootste moeite, toch zit er iets troostrijks in deze vertrouwde handelingen, omdat ze te maken hebben met de instandhouding van je lichaam en het leven. Het leven dat – hoe dan ook – altijd een weg zoekt om door te gaan.

Samen

We weten niet wat ons nog te wachten staat.

Maar zelfs wanneer datgene gebeurt waar je nu het meest bang voor bent, zelfs dan heb je niet te maken met ‘dat ene grote’, maar met misschien wel duizend stapjes die je één voor één zult zetten. Van moment tot moment.

Wat er ook gebeuren gaat, het gaat gebeuren.

En we zullen er doorheen gaan.

En dat zullen we kunnen.

Stap voor stap.

Moment na moment.

Samen.

Want vergeet niet dat er altijd mensen zullen zijn die je willen helpen. Zelfs al heb je ze nu nog niet ontmoet.

Focus niet op de kluwen, maar blijf in het moment.

Adem in. Adem uit.

Je kunt dit.

Wij kunnen dit.

Op Dogmavrij kan je lekker gratis lezen zonder reclame of betaalmuur. Zo sluiten we niemand buiten. Neemt niet weg dat er – naast veel liefde – tijd en geld in deze website wordt gestoken. Heb jij misschien iets (gehad) aan de artikelen, de series, de steungroep of andere projecten? Zou je dan willen overwegen om dit werk te steunen? Dat kan via  http://petje.af/ingebosscha Dank je wel!