In deze week tegen kindermishandeling zou ik het liefst bij alle gelovige ouders het thema religieuze kindermishandeling onder de aandacht brengen. Ik doe dit met vastberadenheid vanwege de noodzaak, maar ook met schroom. Ik ben me ervan bewust dat dit een zeer pijnlijk en confronterend onderwerp is, dat bovendien heftige reacties kan oproepen.

Wanneer ik vertel dat honderden mensen mij lieten weten dat zij als kind beschadigd of zelfs getraumatiseerd raakten binnen de kerk, zijn gelovige mensen geschokt en voelen sommigen zich zelfs aangevallen. Hoe durf ik zulke lelijke dingen te zeggen? Hoe durf ik te veronderstellen dat zij niet goed met hun kinderen omgaan? Hoe durf ik de kerk in een kwaad daglicht te stellen en mijn nest te bevuilen?

Toch is dit alles niet mijn bedoeling.

Ik schop niet, ik ben niet tegen de kerk of tegen religie. Ik ben wel tegen bagatelliseren, negeren en ontkennen. Ik ben tegen wegkijken.

Daarom probeer ik met een figuurlijk lampje te schijnen op een nare kant, een donkere plek, die er kan zijn binnen een godsdienstige opvoeding. Let op: kán zijn. Dit hoeft dus niet altijd zo te zijn. Maar denk nu vooral niet te snel dat het dan bij jou/jullie niet voorkomt…! Ik wil deze pijnlijke plek belichten, zodat christelijke opvoeders zelf kunnen verkennen en ontdekken of zij (onbewust) te maken hebben (gehad) met religieuze kindermishandeling.

Niet om met modder te smijten, maar om vertrouwen te schenken.

Ik weet uit eigen ervaring hoe liefdevol christelijke ouders kunnen zijn, ook wanneer er sprake is van religieuze kindermishandeling.

Ik weet dat dit bijna altijd onbewust en met de beste bedoelingen gebeurt, maar dat onwetendheid wel tot blijvende schade kan leiden.

Dat is de reden dat ik spreek. Juist ook met gelovige ouders. Omdat de kerk me aan het hart gaat, omdat ik mijn broeders en zusters liefheb en omdat ik wil dat het goed met hen gaat. En met hun kinderen.

Dus alsjeblieft, liefhebbende christelijke ouders, lees de verhalen en maak er een serieus werkthema van binnen gespreks- en bijbelkringen. Ik vraag jullie niet de leer aan te passen, maar ik vraag wel om heel goed na te denken over het effect dat de boodschap op kwetsbare, nog te vormen kinderen kan hebben.

Praat net zo lang tot de kerk voor iederéén een veilige, pedagogisch gezonde plek is om op te groeien. Vergeet daarbij vooral niet te luisteren naar degenen die aangeven dat de kerk hen beschadigd heeft. Luister naar ex-leden.

Zij gingen niet weg omdat zij dwars, arrogant, ‘ziek in het hoofd’ of ‘bezeten’ waren. Zij gingen niet weg omdat ze ‘verkeerde’ ideeën hadden, ‘verkeerde’ boeken lazen of ‘foute’ vrienden hadden. Zij gingen omdat zij zich niet welkom en gezien voelden. Ze gingen omdat ze zich veroordeeld, onderdrukt en afgewezen voelden. Ze gingen omdat ze het gevoel hadden dat ze wel móesten.

Ik ken geen enkele kerkverlater die dacht: ‘Hé ja, weet je wat ik ga doen? Ik ga eens gezellig bij de kerk weg waarin ik ben opgegroeid! Lijkt me gewéldig om mee te maken!’ De kerk verlaten kan hart-verscheurend zijn. Zeker wanneer je een gewetensvol, gevoelig persoon bent, gericht op verbinding met God en mensen.

Als iemand besluit om de kerk te verlaten, dan is daar een dringende reden voor. Oók wanneer jij deze reden zelf niet ziet of ervaart. Een ander ervaart dit blijkbaar wél zo, met net zoveel recht.

Alleen dát zou al reden moeten zijn om er goed naar te luisteren en ervan te leren. Zeker wanneer kerkverlating zo massaal gebeurt als tegenwoordig (opnieuw) het geval is.

Als je een veilige groep wilt zijn, dan moet het binnen de groep niet draaien om de groep, maar om het individu. Zij vormen immers de groep.

Een individu mag nooit het zwijgen opgelegd krijgen, om de goede naam van de groep te beschermen.

Elke groep die (één van) haar leden tot zwijgen dwingt, is in de basis een onveilige, ongezonde groep. Als lid ben je daar ‘veilig’ zolang je het eens bent met wat er gebeurd. Zodra er onenigheid of problemen komen, kan je stuiten op de nare kant van de ongezonde groepscultuur.

Let op: ik zeg niet dat élke religieuze groepering een ongezonde groep is. Ik probeer alleen duidelijk te maken dat de stem van het individu zwaar zou moeten wegen. Oók, misschien wel júist, wanneer deze persoon zich gedrongen voelt de groep te verlaten.

De website www.dogmavrij.nl is een platform voor verhalen van kerkverlaters. Het gaat dan met name om degenen die met pijn de kerk hebben verlaten en/of die zich beperkt, beschadigd en soms zelfs getraumatiseerd voelden en voelen n.a.v. wat hen binnen de kerk werd geleerd en overkwam. Ik wil elke gelovige (aanstaande) ouder oproepen om zorgvuldig naar deze verhalen te luisteren.

Ik begrijp en erken dat jullie willen dat het goed met jullie kinderen gaat. Ook wanneer zij volwassen zijn. Ook wanneer zij eigen wegen kiezen. Ik begrijp dat jullie het liefst zouden zien dat jullie kinderen in de kerk blijven. De beste manier om daarvoor te zorgen is hen alle ruimte en veiligheid te bieden die mogelijk is.

Een groep die veilig en steunend is voor haar leden, zal leden trekken in plaats van afstoten.

Wanneer je begrijpt wat mensen doet besluiten om de groep te verlaten, kan je overgaan tot actie om de groep, indien nodig, gezonder te maken voor individuen.

Ik vind het bijzonder fijn om met gelovige ouders in gesprek te gaan en laat mij graag uitnodigen om van gedachten te wisselen. Daarnaast wil ik gelovige ouders vragen om in elk geval de volgende pagina’s te lezen. Het is niet fijn om te lezen, dat begrijp ik heel goed. Maar het is wel noodzakelijk. Voor de kinderen, bij wie op dit moment de blauwdruk wordt gelegd die hen de rest van hun leven zal bijblijven.

Voorkom schade en scheefgroei. Wees bewust van wat er kan misgaan, vooral wanneer het gevoelige, ernstige kinderen betreft.

Wanneer je een artikel (te) moeilijk vindt om te lezen, probeer je dan in te denken hoe het moet zijn voor degenen die het op deze manier ervaren (hebben).

Alsjeblieft: luister goed.

• Blog: ‘Religieus kindermisbruik, een groot taboe’  >KLIK<
• Het verhaal van Maroeska  >KLIK<
• Interview met psych. Dr. Marlene Winell over de gevolgen van een autoritaire religieuze opvoeding >KLIK<
• Blog: ‘Negeren is geen optie, zwijgen evenmin’ >KLIK<
• Meerdere korte artikelen over religieuze opvoeding, die hier beginnen >KLIK< 
• Meerdere artikelen over Religieus Trauma Syndroom, die hier beginnen >KLIK<
• Film/Docu/Interview over o.a. angst voor de laatste bazuin <KLIK<  
• Kort filmpje over religieuze angst bij kinderen en volwassenen >KLIK< 
• Blog: ‘Gezocht: heel veel liefde’ >KLIK<