Dit artikel maakt deel uit van een serie over aangeleerde, op religie gebaseerde, belemmerende overtuigingen en de mogelijke gevolgen die deze kunnen hebben. Doel van deze serie is: herkenning en erkenning. Doelgroep: (onbewust) betrokkenen /slachtoffers (zowel gelovig als niet meer gelovig), therapeuten en kerkwerkers. Deze serie laat bewust het waarheidsgehalte van de overtuigingen buiten beschouwing en zoomt enkel in op de mogelijke gevolgen. Deze mogelijke gevolgen zijn samengesteld aan de hand van meer dan 1000 reacties en mails van twijfelaars en (ex-)gelovigen. In dit artikel worden de meest genoemde en als ‘klachtengevend’ ervaren gevolgen besproken. Meer info over dit project: >KLIK<

Dit is deel 12. 

Eerst religie, dan het kind

Onder het filmpje ongeveer dezelfde inhoud, maar dan in geschreven tekst.

Als ernstig gereformeerd vrijgemaakt meisje wist ik het wel: God en Jezus staan bovenaan, dan komt er een hele tijd niets en dan komen mijn ouders, daaronder mijn broertjes en zusjes, daaronder mijn gereformeerd vrijgemaakte familie, daarna de mensen van de gereformeerd vrijgemaakte kerk, daarna de mensen van de wereld en helemaal onderaan kwam ik zelf.

Niemand corrigeerde mij wanneer ik dit zei. Integendeel, ik werd geprezen omdat ik het had begrepen. Aangeleerde nederigheid maakte dat het normaal voelde om jezelf te verachten en op te offeren.

“Achte de een de ander uitnemender dan zichzelf”.

Fil. 2: 3

Ondergeschikt

Normaal gesproken komt er niet snel iets tussen de ouder-kind band. Biologisch gezien is het normaal en gezond wanneer ouders voor hun kinderen door het vuur gaan, zelfs instinctief hun leven geven om hun kind te redden. Wanneer dit niet zo is, speelt er vaak iets anders, zoals emotionele beschadiging van de ouders, verslavingsproblematiek of … de ouders zijn zo streng religieus, dat hun religie/god vóór het kind komt.

God: “Abraham, wil je je enige zoon, die je zo liefhebt, voor Mij offeren?”

Abraham: “Ja hoor, dat is goed.”

Genesis 22

We kennen waarschijnlijk allemaal de schrijnende verhalen van kinderen die niet meer welkom zijn bij hun ouders, omdat hun levensstijl niet overeenkomt met de religieuze leefregels van de ouders. Voor deze ouders telt vooral het eeuwige geluk van hun kind. Het huidige geluk van hun kind is daaraan ondergeschikt. Liever straffen zij hardvochtig in de hoop daarmee de ziel van het kind te redden, dan dat zij plezierig contact onderhouden terwijl hun kind – volgens de ouders – in zonde leeft.

Deze manier van omgaan met elkaar is gebaseerd op o.a. de bijbelteksten:

“Indien iemand tot Mij komt, en niet haat zijn vader, en moeder, en vrouw, en kinderen, en broeders, en zusters, ja, ook zelfs zijn eigen leven, die kan Mijn discipel niet zijn.”

 Lukas 14:26

“Die vader of moeder liefheeft boven Mij, is Mijns niet waardig; en die zoon of dochter liefheeft boven Mij, is Mijns niet waardig.”

Mattheüs 10:37

Leven op de weg van God, met de leefregels van God (uitgelegd volgens de leer van de eigen groepering) moet volgens deze ouders het belangrijkste zijn. Zij mogen zich door niemand laten hinderen en zijn zelfs verplicht deze ‘stoorzenders’ te negeren. De zaken van de eeuwigheid komen boven het aardse. Alles, alles is ondergeschikt aan de religie.

“Mam? U zei net dat u zich zorgen maakt omdat ik niet meer naar de kerk ga, en dat u elke dag voor mij bidt. Maar zijn er ook wel eens andere dingen in mijn leven waarover u zich zorgen maakt? Vraagt u zich bijvoorbeeld wel eens af of ik gelukkig ben?”

Met opgewekte stem, als was het een poging om mij gerust te stellen, zegt ze, terwijl ze de blaadjes in haar hand verkruimelt en naar de keuken loopt: “nee hoor kind, totaal niet! Dat interesseert me werkelijk niets!”

Bron

Omslachtig

De constructie ‘eerst God, dan de ander dan ikzelf’ is nogal kunstmatig en het was soms moeilijk om de juiste prioriteiten te stellen. Ik was onzeker over hoe ik het er vanaf zou brengen wanneer het erop aankwam. Daarom testte ik mezelf met denkbeeldige voorvallen.

Ik stelde mij bijvoorbeeld voor dat mijn ouders ineens in de greep van de duivel waren gekomen en ons zouden zeggen dat wij niet meer naar de kerk mochten gaan. Dan moest ik, als oudste, het voortouw nemen, mijn ouders ongehoorzaam zijn en mijn broertjes en zusjes meenemen naar de kerk.

Het hebben van de juiste prioriteiten en het maken van de juiste keuzes was een ernstige zaak voor mij. (Overigens is dit nog steeds zo.)
Hoe meer er van een keuze afhing, hoe helderder de prioriteiten zichtbaar konden worden. Daarom werkte ik bij voorkeur met denkbeeldige situaties waarin er sprake was van doodsbedreiging. Hoe dat in zijn werk ging, kan je hier lezen: >KLIK<

Eerst God, dan het kind. Maar ook: eerst God, dan de partner. Ik leerde dat het huwelijk een soort 3-eenheid was: God, mijn partner en ikzelf. Een drievoudig snoer zou niet snel verbroken worden. Toen wij huwelijksproblemen kregen, werd ons gezegd dat wanneer we beiden dichter naar God zouden gaan, we vanzelf dichter bij elkaar zouden komen. De focus op God, niet op elkaar.

Fanatisme

Ik verliet de vrijgemaakte kerk toen mijn oudste kind 2 was. Ik heb hem nog laten dopen. Maar als mijn geloof mij opdroeg om hem te besnijden, had ik dit ook gedaan. Misschien had ik het ook gedaan wanneer mijn geloof mij opdroeg om zijn rechteroor af te snijden. Ik hoop het niet, de gedachte alleen al doet me gruwelen. Toch heb ik er zo diep in gezeten, dat ik mij wel kan voorstellen dat zelfs het verminken van je kind mogelijk is. (Is dat ook niet wat besnijdenis is?) Natuurlijk niet zomaar, maar omdat we ernstig zouden geloven dat dit het bedoelde teken en zegel van God zou zijn. We zouden het prachtig vinden. (In bovenstaand filmpje komt dit uitgebreider aan de orde.) 

Wanneer ik terugkijk naar mezelf als christelijke moeder, dan schrik ik van de combinatie van mijn eigen fanatisme en de weerloosheid van mijn zoontje. Het draaide niet om hem, het draaide om ‘het’ geloof, dat ook zijn geloof moest worden. Alles voor het behoud van zijn ziel.

Abraham was mijn geloofsheld. Zijn bereidheid zijn bloedeigen zoon te offeren aan God vervulde mij ooit met bewondering. Maar nu denk ik: als iemand mij zou zeggen dat God hem opdraagt zijn kind te doden, zou ik toch de politie bellen en hopen dat er nog ergens een plek is op een gesloten afdeling.

Gevolgen

“Wie zichzelf wegcijfert, voelt zich uiteindelijk een nul.”

Bron onbekend

De gevolgen van het jezelf wegcijferen kunnen zijn dat je jezelf totaal geen waarde meer toekent. Je eigen belangen doen er niet meer toe. Heeft de ander mogelijk last van wat jij zegt, draagt of doet? Dan pas je je bij voorbaat al aan. Je laat de belangen van de ander zwaarder wegen en vindt dat de normaalste zaak van de wereld.

Ongezien geef je dus heel veel. Ongezien door de ander, maar ook ongezien door jezelf. Veel geven is mooi en waardevol wanneer je dit bewust doet en je jezelf kunt erkennen in wat het je kost. Wanneer je je vrij voelt om níet te geven. Alleen dan is jouw geven een geschenk dat je in vrijheid geeft. In alle andere gevallen kan het voor disbalans en disharmonie zorgen, voor een groeiend gevoel van onvrede en wrok, omdat je jezelf (onbewust) leeg geeft en je (onbewust) vindt dat de ander daarvoor moet boeten.

Is dit herkenbaar? 

Graag ga ik met je in gesprek over hoe het voor je was om te leren dat God bovenaan staat en jij helemaal onderaan. Hoe het is om ‘jezelf wegcijferen’  in je blauwdruk te hebben zitten. Herken je de druk van het maken van de juiste keuzes? Herken je de gevolgen die ik noem? Ik zou het heel fijn vinden wanneer je onder deze blog wilt laten weten hoe e.e.a. voor jou was/is. Laten we samen de religieuze blauwdruk ontrafelen!

Met alle liefde,

Inge

PS: Ik lees al jullie reacties, maar wegens het hoge aantal mails dat ik krijg sinds ik deze serie ben begonnen, lukt het me nog niet om ook op de website te reageren. Ik zie jullie wel op elkaar reageren en vind dat heel fijn. Ik krijg ook regelmatig te horen dat mensen de reacties hier ook zo helpend vinden, dus weet dat het zeer gewaardeerd wordt! Dank jullie wel! <3