Dit artikel maakt deel uit van een serie over aangeleerde, op religie gebaseerde, belemmerende overtuigingen en de mogelijke gevolgen die deze kunnen hebben. Doel van deze serie is: herkenning en erkenning. Doelgroep: (onbewust) betrokkenen /slachtoffers (zowel gelovig als niet meer gelovig), therapeuten en kerkwerkers. Deze serie laat bewust het waarheidsgehalte van de overtuigingen buiten beschouwing en zoomt enkel in op de mogelijke gevolgen. Deze mogelijke gevolgen zijn samengesteld aan de hand van meer dan 1000 reacties en mails van twijfelaars en (ex-)gelovigen. In dit artikel worden de meest genoemde en als ‘klachtengevend’ ervaren gevolgen besproken. Meer info over dit project: >KLIK<
Dit is deel 2.
Wij zijn niet van deze wereld
Voor degenen die liever een filmpje kijken, hier een filmpje. Voor alle anderen staat onder het filmpje ongeveer dezelfde inhoud, maar dan in tekstvorm.
In orthodox religieuze kringen kan verzuiling een rol spelen of hebben gespeeld. De groep kan erg gesloten zijn naar de buitenwereld.
Uiterlijke kenmerken, bepaalde muziek en specifieke regels en gebruiken versterken het groepsgevoel. En omdat dit goed te controleren is, heerst er vaak een sterke sociale controle en heeft het kerkelijk gezag veel macht. De leden wordt angst aangeleerd voor de buitenwereld. Er kan veel wantrouwen zijn, maar ook onwetendheid. In de bios draait het om seks en in cafés zitten hoeren en pooiers.
De informatie over ‘buiten’ komt van ‘binnen’. De meningsvorming over ‘wereldse zaken’ wordt ook ‘binnen’ gedaan.
En wàt er ook speelde in de wereld of in je eigen leven, je kon altijd de dominee of de wijkouderling om advies vragen over hoe ‘wij’ hierover behoorden te denken. Hij kon vertellen wat de ‘bijbelse visie’ was op abortus, euthanasie, vreemdelingenbeleid, zorg, onderwijs, milieu, maar ook zeer persoonlijke dingen zoals of je wel of niet naar de bioscoop of een café mocht en of een jongen wel of niet voor het huwelijk al aan de borsten van zijn vriendin mocht zitten. Bron
Wanneer je in zo’n groepering bent opgegroeid, kan het zijn dat je moeilijk of geen verbinding kunt aangaan met mensen buiten de groep. Je hebt misschien zelfs nooit geleerd om vrienden te maken. Binnen de groep was iedereen je ‘broeder’ of je ‘zuster’ en ging je gewoon met iedereen om, omdat je elkaar moest liefhebben.
Binnen de groep zijn de schapen. Zij kunnen dankzij de Goede Herder liefdevol met elkaar omgaan. Buiten de groep zijn de wolven. Zij kennen de échte liefde niet, al denken ze soms van wel. Als je daarmee omgaat, loop je gevaar. En dus blijf je zoveel mogelijk binnen de groep en regel je je zaken zoveel mogelijk met mensen van binnen de groep. Je waant je veilig. Wat kan je gebeuren? God zal zorgen dat je je voet niet aan een steen stoot.
Toen ik steeds meer ‘in de wereld’ kwam te staan, heb ik serieus een tijd rondgelopen met de gedachte ‘ik moet goed uitkijken dat ik m’n voet niet stoot’. Van het idee dat er iemand om mij heen ‘hing’ die alles voor me regelde en me overal bij hielp, kwam ik terecht in het idee dat ik er mogelijk helemaal alleen voor stond en op mezelf was aangewezen. Ik heb me jarenlang zeer onveilig en zelfs bedreigd gevoeld, als liep ik in vijandig gebied.
Je hebt niet geleerd te functioneren in de wereld, je kent de regels en gebruiken niet. Je kunt het gevoel hebben een ontwikkelingsachterstand te hebben op emotioneel, intellectueel, seksueel en sociaal gebied.
Kortom: wanneer je hebt leren indelen in ‘wij’ en ‘de wereld’, en je uiteindelijk steeds meer ‘in de wereld’ komt te staan, kan het zijn dat je je nog jarenlang onhandig en onveilig voelt.
Doordat je je geen houding weet te geven, kan het zijn dat je jezelf overschreeuwt en helemaal los gaat en daardoor mogelijk keer op keer in de problemen raakt. Het kan ook zijn dat je jezelf juist terugtrekt en daardoor vaker alleen bent dan goed voor je is.
Graag ga ik met jullie in gesprek over wat de overtuiging ‘wij zijn niet van deze wereld’ met jullie heeft gedaan en of de door mij genoemde gevolgen voor jullie herkenbaar zijn. Heb je misschien gevolgen ontdekt die ik niet noem? Deel dit dan gerust in een reactie onder deze blog. Laten we elkaar tot een hand en een voet zijn 😉 in het ontrafelen van onze religieuze blauwdruk.
Met alle liefde,
Inge
Het is precies zoals je het zegt
Een tijd terug las ik ergens een uitspraak van jou…. van betweter naar niksweter…. of zoiets…. het raakte me, want het was zo herkenbaar.
Toen ik na de gereformeerde middelbare school een beroepsopleiding ging doen, kwam ik voor het eerst in aanraking met andersdenkenden… ik dacht echt dat ik hen wel kon en moest vertellen hoe het zat…. tenslotte had god ze op mijn pad gebracht….zoals mijn wijkouderling stelde.
De reakties die ik daarop kreeg waren niet mals… maar zo leerzaam…. ik schaam mij nog diep voor de naieve betweter die ik was…
Op school was er stoelendans ,ik durfde niet mee te doen was bang dat de bliksem in zou slaan ,want God ziet alles ,ook als ik mee zou doen met dingen van ‘de brede weg”.Op school stond altijd alleen op het school plein ,want ik was schuw voor ‘de wereld’.Ook was ik niet in ge ent tegen polio ,toen het heerste zei ik ‘mijn ouders vertrouwen op God ”,een klas genoot zei toen God heeft die middelen ook gegeven ,en zo leerde ik dingen ook van een andere kant bekijken .
Heb vaak een schuldgevoel naar de ‘wereldsen’ 😉 toe. Waarom ik ze zo lang bewust op een afstand heb gehouden terwijl ik ‘destijds’ ze ook onvoorwaardelijke liefde had kunnen geven en vooral mijn ‘ik en zijn’ en gevoel had kunnen geven en ik alleen in ‘zwart of wit’ kon denken terwijl ik ook zoveel mooie dingen had kunnen leren van hen. Of het gevoel dat ik nog steeds als een soort van ‘vreemdeling’ of ‘wereldvreemde’ in de huidige wereld sta, terwijl ik al heel erg ben gegroeid om ‘los te laten’ en ik tegelijkertijd wel mijn dochter een zo’n open-minded mogelijke opvoeding geef en ik toch de onzekerheid heb dat ik op veel vlakken haar nog tekort doe.
Ik vind dit zo een mooie reactie het lijkt zo op mijn verhaal ook wat betreft mijn dochter zo open -minded ik ben voor haar blij dat ze kan leven zonder belmeringen of angsten !!
Lief! Dankje…. Is inderdaad al een hele geruststelling dat we onze eigen kinderen een andere opvoeding geven. Elke week komt er wel een momentje voorbij in haar doen en laten waar ik zie hoe anders en onbevangen en vrij ze in het leven staat en maakt mijn hart een sprongetje.
Helaas heel herkenbaar voor mij. Ik had echt angst voor die ‘boze wereld’, daarom koos ik altijd maar safe voor de refo scholen etc. Totdat ik stage ging lopen en me eigen rot schrok, ik stond midden in die ‘boze wereld’ en moest alles alleen doen.
Een van mijn laatste kerkbezoeken hoorde ik de voorganger zeggen dat we geschapen zijn voor de eeuwigheid. Ik schrok hier echt van! Wat een zot! mooi verhaal lieve heer, wat doen we hier dan op deze aardkloot?? Bizar….
Het heeft mij ook heel naïef en vroom gemaakt, overal zoek je wat achter zoals Jolande het hierboven ook omschrijft: je denkt dat jij het wel even gaat fixen dat is tenslotte jouw taak want je bent hier niet zomaar op deze plek, komt deze persoon niet zomaar tegen en zal god wel een bedoeling mee hebben, en dat leerde ook de kerk. Ze maken inderdaad een naïeve betweter van je, maar dat zie je pas achteraf. Ben echt zo dankbaar dat ik er op tijd achter ben gekomen dat het niet normaal is om zo opgevoed te worden in deze maatschappij en ik het bij mijn kids zo anders kan gaan doen! En dat door zelf te gaan nadenken 🙂
Dit is zo herkenbaar! En dat terwijl ik niet eens in een heel gesloten gemeenschap of zware kerk opgegroeid ben. Als kind heb ik met mijn serieuze karakter allerlei angsten feilloos opgepikt, terwijl familieleden daar soms niets van herkennen. Ik voel me behoorlijk onbekwaam en onzeker in de wereld. En ook voor mij geld dat ik het heel fijn vind dat mijn kind een andere jeugd gaat krijgen.
Heel herkenbaar, het idee dat je een vreemde bent in deze wereld vind je aanvankelijk aangenaam, het geeft je een soort zekerheid, alsof er iemand is die je steunt in jouw kijk op die wereld-vol-zonde. Maar dan word je jaloers op de makkelijke en open manier waarop mensen in deze samenleving met elkaar omgaan, waar zoveel soldaten hun leven voor hebben gegegeven…….. en dan zie je jezelf opeens staan als een wereldvreemd figuur die eigenlijk moet verlangen naar iets hoger. De liefde voor de aarde, het leven en alles wat er te genieten valt, je hebt het gewoon niet. Je kunt en durft niet intens te genieten hoewel al je zintuigen gespitst zijn op wat er om je heen gebeurt. Schilderijen, kunstwerken, muziek, festivals, het mooie weer, de weergaloze natuur, het weer, geuren, kleuren: het komt niet ECHT binnen. Je blijft er als een vreemde naar kijken: het is niet van jou, het is van deze vergankelijke wereld. Tot je opeens beseft dat een bloem juist mooi is omdatie vergankelijk is. Plastic bloemen vinden we immers lelijk…… maar 100 procent met je lijf in dit leven – op deze aarde – durven staan, dat krijg je niet voor elkaar als je met dergelijke gedachten bent opgevoed. Het idee dat je nu je unieke leven leeft zou je moeten vervullen met onmetelijke vreugde – maar je moet je vreugde vinden in dingen die niet van deze wereld zijn…….. een onmogelijke spagaat.
[…] Artikel over aangeleerde angst voor de buitenwereld. […]
[…] En daarnaast bestaat er dikwijls een sterk wantrouwen naar de ‘wereld’ en is men niet zelden wereldvreemd opgevoed, wat tot ernstige onzekerheid, faalangst en problemen kan […]