Dit artikel maakt deel uit van een serie over aangeleerde, op religie gebaseerde, belemmerende overtuigingen en de mogelijke gevolgen die deze kunnen hebben. Doel van deze serie is: herkenning en erkenning. Doelgroep: (onbewust) betrokkenen /slachtoffers (zowel gelovig als niet meer gelovig), therapeuten en kerkwerkers. Deze serie laat bewust het waarheidsgehalte van de overtuigingen buiten beschouwing en zoomt enkel in op de mogelijke gevolgen. Deze mogelijke gevolgen zijn samengesteld aan de hand van meer dan 1000 reacties en mails van twijfelaars en (ex-)gelovigen. In dit artikel worden de meest genoemde en als ‘klachtengevend’ ervaren gevolgen besproken. Meer info over dit project: >KLIK<
Dit is deel 3.
Negatief zelfbeeld/kindbeeld
Voor degenen die liever een filmpje kijken, hier een filmpje. Voor alle anderen staat onder het filmpje ongeveer dezelfde inhoud, maar dan in tekstvorm.
Binnen sommige religieuze groeperingen heerst de overtuiging dat een kind als het ware ‘afgericht’ moet worden en dat de wil moet worden gebroken. Dit komt omdat men gelooft dat een kind in de basis slecht is. Al vóór de geboorte is een kind schuldig, zondig, geneigd tot alle kwaad, door en door slecht, onwaardig, zwak en verloren.
Stel, er is jou verteld dat je zo’n kind bent, en je hebt iets goeds gedaan, dan kwam dit niet door jou(w inzet/investering), maar enkel en alleen door Gods genade. Hij had dit in jouw bewerkt door zijn Heilige Geest.
“Gefeliciteerd met je diploma! Wat een prestatie! Knap hoor!”
“Ik heb het niet zélf gedaan, het is door Gods genade…”
“Huh? Maar jíj hebt toch zitten leren?”
“Ja, maar Gód gaf me daar de kracht voor. Hij deed het door mij. Als het aan mij had gelegen had ik nooit een diploma gekregen.”
Wanneer je je per ongeluk toch ergens trots over voelde, was dit niet meer dan het bewijs van je zondige aard. Er was altijd angst voor trots. Trots was volledig ongepast. Zelfs zonder schuldbesef diende je te weten dat er ook nog ‘onbewuste zonden’ waren. Er was altijd het vermoeden van schuld. “Het zal wel aan mij liggen.” Je droeg de volledige verantwoordelijkheid over alles dat niet goed ging.
Dus je kunt nergens ook maar iets aan doen, je bent volledig hulpeloos, maar tegelijk ben je wel voor de volle 100% schuldig. Oftewel, zoals Aleid Schilder schreef in haar gelijknamige boek: hulpeloos, maar schuldig.
Je hebt groeperingen waarin het accent ligt op het feit dat wij in een gebroken wereld leven en gebroken mensen zijn. De enige verlossing uit dit tranendal is de hoop op een eeuwig leven in de hemel. Er zijn ook groeperingen waarbinnen wordt geloofd dat je de overwinning nú al kunt claimen. Als je je maar ontdoet van alles wat zondig is, van elke wereldse invloed, als je maar voldoende geloof hebt en vaak genoeg bidt. Er wordt gesteld dat ziekte en ongeluk van de duivel komt en dat bidden en heilig leven genezing kan brengen. Dit veroorzaakt bij mensen die lijden een enorme druk, omdat hun lijden gekoppeld wordt aan persoonlijke schuld. Deze manier van denken is zeer schadelijk en kan diepe trauma’s veroorzaken bij de slachtoffers, omdat zij geen steun, maar de schuld krijgen.
Ook binnen deze kringen zie je overigens weer die ongelijke verdeling rondom schuld en verantwoordelijkheid. Bij genezing krijgt God de eer, maar wanneer herstel uitblijft of de ziekte terugkeert, draagt de betrokkene de volledige schuld. Al het goede komt van buiten jezelf. Al het kwade komt van binnenuit.
Wanneer je met dit zelfbeeld opgroeit, ontwikkel je geen gezonde eigenwaarde.
En of je nou gelooft dat dit aangeleerde zelfbeeld recht doet aan de werkelijkheid of niet, feit is dat wanneer je zo’n zelfbeeld hebt, je qua zelfvertrouwen een enorme achterstand hebt vergeleken met mensen die met een positiever zelfbeeld zijn opgegroeid. Het kan bijzonder moeilijk zijn je te handhaven tussen mensen die een krachtige wil hebben, die wél ergens iets van mogen vinden en die wél in zichzelf mogen geloven.
Je kunt je schamen voor wie je bent, enorm onzeker zijn en het gevoel hebben chronisch tekort te schieten. Misschien heb je faalangst, ben je perfectionistisch of juist fatalistisch, zo van ‘laat ook maar, het wordt toch nooit meer wat’. En dat maakt je gevoelig voor een depressie, spanningsklachten en een burn-out.
In deel 1 van deze serie noemde ik al het onrecht wanneer de ander bepaalt of jij ten diepste goed bent. Ook hier zie je dat verschijnsel terugkeren. Anderen bepaalden dat jij ten diepste door- en doorslecht bent. En zelfs al kreeg je daarnaast te horen dat je gelukkig dankzij het offer van Christus toch voor ‘goed’ werd aangezien, dan nog kan het grote impact hebben te weten dat het goede in elk geval nooit jóuw verdienste was.
Op het moment dat je wél iets goeds over jezelf denkt, kan dit meteen ontkracht worden door de diepe aangeleerde overtuiging dat dit gebaseerd moet zijn op een leugen.
Geeft iemand je een compliment, ervaar je mogelijk angst om door de mand te vallen, omdat je zeker weet dat jij door- en doorslecht bent en dat die ander dat op dat moment nog niet doorheeft…
Graag ga ik met jullie in gesprek over wat het negatieve zelfbeeld -hulpeloos, maar schuldig- met jullie heeft gedaan en of de door mij genoemde gevolgen voor jullie herkenbaar zijn. Heb je misschien gevolgen ontdekt die ik niet noem? Deel dit dan gerust in een reactie onder deze blog. Laten we samen de religieuze blauwdruk ontrafelen!
Met alle liefde,
Inge
Vooral het onbekommerd intens ‘mogen’ genieten van bijvoorbeeld een concert of dat je idolaat bent van een muzikant, een schilderij in een musea die je zo mooi vindt of een festival waar je heerlijk de sterren van de hemel danst en dan zijn er nog 100 andere voorbeelden;). Iets wat ik vanuit mijn hart en gevoel heerlijk zou vinden, maar compleet de kop ingedrukt werd door religieus denken; Er zat altijd een zwarte waas overheen….ik moest me eerst door 20 religieuze vragen worstelen of deze dingen wel goed voor mij zouden zijn voordat ik de ‘keuze’ pas maakte of ik daar heen ging ja of nee…..en 9 van de 10x ging ik dus niet heen en was het wel weer een bewijs dat ik mijn focus teveel op wereldse activiteiten had, en ik God bedankte dat hij mij die inzichten gaf….want ik had toch alleen maar die wereldse neigingen. Of dat wanneer ik die ene keer dus ‘wel’ besloot om heen te gaan, waar ik achteraf vaak dus spijt van had omdat ik niet goed genoeg was voor god en mij schuldig voelde dat ik al die entertainment zo prachtig vond. Het was niet oké om zo te genieten van ‘wereldse’ (bij voorbaat al slecht) entertainment. Want al die wereldse entertainment was van Satan, en hij gebruikte al die dingen om mij van mijn geestelijke activiteiten af te houden. Altijd maar die angstpraat meerdere keren per week; Je zou je aandacht wel eens kunnen verliezen als je teveel aan het genieten bent van al die wereldse activiteiten en je focus niet hebt op de toekomst in het eeuwige paradijs. Want in dat paradijs was alles veel mooier en beter. Veel beter om je tijd en energie nu te richten op gebed, religieuze activiteiten (zoals mensen vertellen over God)…of alleen maar op pad mogen met geloofsgenootjes en/of liederen gaan zingen…..want alles wat er nu op deze aardbol te doen, te beleven en te zien was, was alleen maar afleiding en was maar van korte duur, en bij voorbaat slecht. Het ‘mogen’ en ‘intens genieten’ zonder schuldgevoel of angst, onbekommerd en vooral wat ‘ikzelf’ voelde en wilde zonder al die religieuze vraagstukken heb ik echt moeten leren. En vooral te leren ‘wat ikzelf’ voel, wil en kan.
Hallo allemaal, het is héél eenvoudig te verklaren en te bewijzen dat ALLE kinderen die geboren worden in welke religieuze groepering dan ook, kinderen zijn van religieuze ouders. Alle religie is min of meer “dwingend” echter sommige zijn fanatieker of dwingender dan andere, het zijn bijv. kinderen van christelijke- of moslim ouders.(in eerste instantie dus geen christelijk- of moslim kind). Het kind zal worden opgevoed (lees geindoctrineerd of onderricht krijgen) volgens of met de bijbel of de koran. De ouders bepalen dus voor het kind.(die ouders waren ooit kind en zijn ook geindoctrineerd) Het kind zelf heeft nog niet het vermogen om een keuze te maken over complexe zaken zoals “geloof” of bijv. politiek en zal worden opgevoed zoals de ouders bepalen. (de wil van een god)? Ouders van kinderen en kinderen van ouders denk daar a.u.b. eens goed over na. groet John
Pas op hun 18e zouden kinderen moeten (kunnen) kiezen: wel of niet de keuze voor een bepaald geloof of religie. Tot die tijd pleit ik voor dezelfde situatie als met alcohol of drugs, ‘gewoon’ verbieden.
Ouders zouden hierin kinderen volledig de vrije keuze moeten geven en pas als ze die keuze ook zelf écht kunnen maken.
Beste Wim, zou iemand op zijn 18e jaar of later nog echt gaan geloven in Sinterklaas of de Kerstman (want je krijgt toch cadeautjes en je bent dan gezellig met je familie bij elkaar om het feest te vieren en zonder te geloven in Sinterklaas mag je niet op zijn feestje komen)? Wat denk je? Je bedoeling is goed maar jouw optie is totaal verwerpelijk. Waarom? omdat “religie” iets is wat door mensen is bedacht en je iemand (als kind of op latere leeftijd na het 18e jaar) nooit een vorm van indoctrinatie of een optie of keuze zou moeten kunnen aanbieden die gebaseerd is op “gebakken lucht” of te wel één grote leugen. De bewijzen ervoor liggen voor het oprapen en zijn werkelijk talloos…… echter een “gelovige” is zodanig geindoctrineerd dat men zelf nooit een gedegen onderzoek naar hun geloof of god en de bijbel instelt. Over sport of politiek wil men nog wel praten maar als het over religie gaat treedt ineens hun “firewall” in werking om alle virussen van buitenaf (satan) buiten de deur te houden. Voor onze kinderen en hun toekomst pleit ik voor een onderwijssysteem op alle scholen dat duidelijk maakt wat geloof of religie is en wat het met mensen doet, ook hoe het tot stand is gekomen met alle beschikbare feiten en zeker ook de gevolgen. Wim, Je maakt voor religie een vergelijking met de gevaren van alcohol en drugs en pleit je voor een verbod voor het 18e levensjaar (omdat het slecht is voor de gezondheid) Echter heeft “geloof” of religie na het 18e levensjaar dan ineens géén slechte invloed meer op iemands gezondheid? Zou er dan ook na het 18e jaar een verbod moeten komen? Om bewuste en belangrijke keuzes te kunnen maken heeft men onderscheidingsvermogen nodig en zal men over de juiste feiten en bewijzen moeten beschikken vandaar het voorgestelde onderwijs programma.
John Mieras,
Mijns inziens moeten we oppassen met alles onder ‘religie’, onder dezelfde ziekte (machtswellust, bedrog,…) te plaatsen. Niet elke religie is een godsdienst, dat is al een heel belangrijk verschil.
De bijbel en de koran zijn gebaseerd op bedrog, daar bestaat geen twijfel over, het is zelfs gemakkelijk terug te vinden in de geschiedenis. Maar wat er vóór de bijbel en koran bestond, was gebaseerd op kennis. Kennis is geen misbruik of dwaas geloof. Kerken hebben van die kennis misbruik gemaakt om de mensen te onderwerpen, om macht over het volk te krijgen.
Het is dus niet omdat kerken alles verkracht en misbruikt hebben tot een fabeltje, dat de oorspronkelijke kennis ook een fabeltje is. Natuurlijk is de aangerichte schade heel groot. Halve waarheden vertellen is schadelijker dan een volledige leugen.
Ik ben het dus niet met je eens wat religie betreft. Als men op 18 jarige leeftijd, zoals Wim voorstelt, vrijwillig kan kiezen (zonder dwang) om daar onderzoek naar te doen, dan vind ik dat dit een goed idee. Er zullen altijd mensen geïnteresseerd zijn. Iemand die echt onderzoekt, zal tot datgene komen dat al vóór de bijbel en koran bestond. Als men op 18 jarige leeftijd naïef is en vrijwillig kiest voor een fabeltje, dan is dat ook die persoon zijn keuze. En als iemand daar vrijwillig voor kiest, zonder iemand te schaden, dan heb ik daar niets op tegen. Dan zou het goed zijn, als die naïeve mensen later kinderen krijgen, om die kinderen te beschermen tegen de geloofswaanzin. Daar zou het voorstel van Wim misschien wel van pas kunnen komen.
Ik denk dat Wim de alcohol en drugs ook wil verbieden tot 18 jaar, omdat pubers niet altijd in staat zijn om daar verstandig mee om te gaan. Je hoort steeds vaker dat jongeren zich in een coma zuipen. Maar ook ouderen doen soms domme dingen met alcohol, leeftijd is dus geen garantie. Ik zou eerder pleiten voor het informeren, niet voor het verbieden. Jongeren bewust maken van de gevolgen van sommige daden. Jongeren worden ook niet verplicht tot het nuttigen van alcohol en drugs. Bij een geloof is die verplichting er wel. Dat is mijns inziens ook weer een heel groot verschil.
Vriendelijke groet
Beste internettoerist, In eerste instantie moeten we het doel en onderwerp niet uit het oog verliezen nl. NEGATIEF ZELFBEELD BIJ KINDEREN. Hoe is dat negatieve zelfbeeld ontstaan? En wat zijn de gevolgen daarvan?
Dan denk ik wat verder….. Hoe kunnen wij als ouders, opvoeders, leraren deze dingen voorkomen? Juist, beginnen bij de bron en de oorzaak wegnemen of voorkomen d.m.v, opvoeding, scholing, etc.bewustwording dus.
Er zijn een paar interessante punten waar u over schrijft.
Onder religie (van het Latijnse religio) wordt gewoonlijk een van de vele vormen van zingeving, of het zoeken naar betekenisvolle verbindingen, verstaan, waarbij meestal een hogere macht, opperwezen, leider of god centraal staat. Dat geldt ook voor vormen van bepaalde “levensovertuigingen”.
Nog even over kinderen, jongeren, pubers, volwassenen,
Waarom roken mensen als men weet dat het slecht is voor de gezondheid?
Kijk eens naar dit onderwerp:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Cognitieve_dissonantie
Is dat ook van toepassing op “religie”, geloof of overtuiging ???
P.s het is niet mijn bedoeling om een hele persoonlijke discussie te gaan voeren en probeer bij het onderwerp te blijven door vragen te stellen en onderzoek te doen naar de oorzaak.
Groet John
Na alle ernst ook even grinniken:
Mijn vader, (jarenlang ouderling), kon met smaak de volgende anekdote vertellen:
Een dominee gaat op kennismakingsbezoek in zijn nieuwe gemeente. Daarbij komt hij ook bij een vrouw die kennelijk in een goed blaadje bij hem wil komen:
‘Ik weet, dominee, dat ik een zondig mens ben’.
Hij: ‘ja, ik had al gehoord, dat u niet wilt deugen’.
Zij (furieus): ‘wie heeft er over mij gepraat?’
[…] vaak dankbaar zijn en het idee hebben dat ze bevoorrecht zijn ten opzichte van degenen die geen ziekmakend zelfbeeld kregen aangereikt. Zij geloven dat ze genade en verlossing gepredikt krijgen, omdat dat inderdaad […]