Na lang beraad (soms met anderen, maar voornamelijk met mezelf) besluit ik toch iets te schrijven over de kinderen van Ruinerwold. Of eigenlijk: voor de kinderen van Ruinerwold. En voor allen die zichzelf (deels) in hun verhalen hebben herkend.

Mocht je niet weten wie de kinderen van Ruinerwold zijn en wat hun verhaal is, dan is een enkele internet zoekopdracht voldoende om meer te weten te komen. Ik ga er vanuit dat degenen die dit lezen weten waar ik het over heb en/of zelf ook gekeken hebben naar de indringende documentaire die door Jessica Villerius en collega´s zo integer en vakkundig werd gemaakt.

En dan kan het haast niet anders of je voelt – net als ik – diepe empathie en bewondering voor de vier oudste kinderen, tevens vertellers in de documentaire: Shin, Mar Jan, Edino en Israël (ook bekend als Jan, degene die in het café terechtkwam en zijn verhaal deed, waarna deze geschiedenis wereldnieuws werd).

Zoveel soorten leed

Verwarring, loyaliteit, verbijstering, kracht, machteloosheid, frustratie, moed, verdriet, hoop … het kwam allemaal voorbij in de verhalen, houdingen en gezichtsuitdrukkingen van deze prachtige mensen. En liefde. Zoveel liefde. Liefde voor hun overleden moeder. Liefde voor hun vader. Liefde voor de jongste vijf van het gezin. Liefde voor elkaar. Liefde voor het waarachtige. Liefde voor het goede.  

De verhalen van Shin, Mar Jan, Edino en Israël bevatten zoveel soorten leed en onrecht dat ook veel anderen daarin iets herkennen. Degenen die zelf te maken hebben (gehad) met een vorm van mishandeling en/of verwaarlozing, degenen die te maken kregen met manipulatie, narcisme en/of machtsmisbruik en degenen die opgroeiden in een gezin en/of groepering met sektarische kenmerken vinden veel herkenning in de gebeurtenissen, gedachten en gevoelens die voorbij komen in de documentaire De kinderen van Ruinerwold.

Ik merk dat ik ervoor moet waken om niet ‘aan de haal’ te gaan met dit verhaal dat níet het mijne is. Ik wil er niet op ‘meeliften’, maar ik weet tegelijkertijd ook hoe helpend en verbindend het kan zijn wanneer iemand aangeeft een klein stukje van je verhaal te kunnen invoelen/begrijpen. Ik weet hoe helend het voor mij was toen ik ontdekte dat er verbanden waren tussen de vele verhalen van kerk – en sekteverlaters en dat, hoewel ieder het eigen verhaal heeft, er ook zoveel herkenning is, juist in dingen die maar zo weinig mensen kunnen begrijpen.

Maar ik weet ook dat dit hún verhaal is. Of, laat ik me tot hen/jullie zelf richten:

Lieve Shin, lieve Mar Jan, lieve Edino en lieve Israël/Jan

Dit is júllie verhaal. En niemand – ik ook niet – kan ooit weten hoe het voor júllie was, voor elk van jullie afzonderlijk, om mee te maken wat jullie hebben meegemaakt en nóg meemaken. Niemand beseft ten diepste de impact van bijvoorbeeld chronische angst. Misschien is het zelfs voor júllie onmogelijk om de impact daarvan ten volle te beseffen, al was het maar omdat ‘angst’ mogelijk lange tijd voelde als ‘normaal’ en een diepe imprint achterliet in jullie cellen. Zo diep, dat een deel daarvan misschien nooit als ‘wezensvreemd’ kan worden herkend en altijd ergens blijft sluimeren.

Moed der wanhoop is ook moed

Wat zijn jullie ongelooflijk moedig, elk met jullie eigen verhaal en jullie eigen rol in het gezinssysteem. Ook in de enorme stroom aan reacties die jullie verhaal oproept, lees ik dat velen jullie – net als ik – bewonderen om jullie moed. En dat is terecht! Ook al voelt dit voor jullie misschien ongemakkelijk. Mogelijk voel(d)en jullie niet zozeer moed, maar was het vooral angst, wanhoop en het besef niet anders meer te kúnnen. Maar ‘moed der wanhoop’ is óók moed!

Als coach voor kerkverlaters hoor ik vele verhalen van mensen die zich losmaakten uit gezinnen en groeperingen die soms zeer gesloten, onderdrukkend en sektarisch waren. Verhalen waarin vaak ook een diepe angst voor een hogere macht een rol speelt, evenals het aangeleerde besef dat de ‘leider’ namens deze hogere macht spreekt en handelt en dat absolute gehoorzaamheid van levensbelang is. Vaak heeft men van kinds af aan geleefd met het besef dat zowel de aanbeden godheid als de leider goed is en ervaart men een diepe liefde tot degene(n) die hen het ‘licht’ brengt/brengen.

Ik hoef jullie dit niet uit te leggen, maar ik wil jullie wel laten weten dat er meer mensen zijn die weten hoe complex en ontwrichtend de processen zijn van het loslaten van een volledig denksysteem, gezinssysteem en zelfs ook bestaanssysteem. Ik wil hiermee op geen enkele manier pretenderen of suggereren dat bij kerkverlaters volledig begrip te vinden is, want zoals ik al zei: niemand kan ooit volledig begrijpen wat jullie (hebben) moeten doorstaan.

Steungroep

Ik wil jullie wel laten weten dat jullie welkom zijn in de verborgen Facebookgroep voor kerk- en sekteverlaters. We screenen elk lid zorgvuldig en adviseren mensen soms om met een Facebookprofiel onder een schuilnaam lid te worden, bijvoorbeeld wanneer iemand nog niet (volledig) uit de kast is of wanneer iemand ongewone belangstelling ‘geniet’, zoals bij jullie het geval is. Jullie zijn welkom om mee te lezen en/of mee te praten en nogmaals: dit mag onder een schuilnaam. Het enige dat nodig is (om te voorkomen dat ‘iedereen’ straks kan zeggen één van jullie te zijn en zo probeert de groep binnen te komen) is dat één van de beheerders (Joost, Veerle of ik) van jullie zélf doorkrijgt welke schuilnaam gekozen is. Geen van ons zal ooit uitspraken doen over of (één van) jullie nou wel of niet in de groep zit(ten). We willen er voor jullie zijn op een manier die jullie werkelijk ten goede komt en die jullie zal helpen om een eigen leven en een eigen ‘ik’ (verder) op te bouwen in een persoonlijke ruimte die zo groot en veilig mogelijk is.  

Mogelijk steunende artikelen

Ik heb voor jullie een lijst met links samengesteld naar pagina’s waarvan ik vermoed dat jullie daar nu of later iets aan kunnen hebben. De artikelen zijn niet speciaal voor jullie geschreven, maar bevatten inhoud die op jullie van toepassing zou kunnen zijn. Sommige artikelen kunnen confronterend zijn.

Artikel over aangeleerde angst voor de buitenwereld.

Artikel over hoe het is om op te groeien in een kring waar narcistische eigenschappen als ‘normaal’ en zelfs ‘goed’ ervaren worden en wat dit met je zelfbeeld en partnerkeuze kan doen.

Bovenstaande twee artikelen komen uit een serie waarvan ik vermoed dat meerdere artikelen voor jullie interessant zouden kunnen zijn. Hier de link naar de overzichtspagina van alle artikelen uit deze serie.

Artikel over vergeving. Nee, niet omdat ik jullie daartoe (stiekem) aan wil sporen, maar juist omdat in dit artikel wordt besproken hoe helpend het kan zijn om (voorlopig) níet te vergeven. Artikel over recht doen aan jezelf én aan de ander.  

Artikel over het onrecht onder woorden brengen, óók wanneer familieleden dat liever niet hadden gewild.

Artikel over jezelf op de laatste plaats hebben leren stellen en over het feit dat goede bedoelingen niet altijd leiden tot goed gedrag.

Longread over het (leren) stellen van grenzen, (leren) loslaten wat niet van jou is en het (leren) dragen van de eigen verantwoordelijkheid. Ook te downloaden als pdf!

Artikel over recht doen aan het onderdrukte kind in jezelf.

Artikel over het uiten van woede, en de belemmerende overtuigingen die je kunt hebben over ‘boos’ of ‘lelijk’ doen, in het bijzonder wanneer je leerde boosheid te onderdrukken.

Artikel over dingen onder woorden brengen die eigenlijk niemand wil horen en waar je het zelf ook liever niet over zou hebben, maar wat tóch gezegd moet worden.  

Artikel over waar je binnen het gezin zoal tegenaan kunt lopen als één of meerdere gezinsleden ‘een andere bril’ opzetten en ‘een andere manier van zorgen’ kiezen.

Artikel over hoe je een nieuw leven creëert en nieuwe manieren van denken zonder je schuldig te voelen vanwege wat je daarover aangeleerd kreeg.

En mocht één van jullie het (ooit) fijn vinden om te spreken met een deskundige die zelf óók heeft ervaren hoe het is om op te groeien in een gesloten religieus gezin of religieuze groepering én waar je zoal tegenaan kunt lopen wanneer je daarvan los wilt komen, dan is hier een lijst met ervaringsdeskundige professionals.  

Dank jullie wel

Tenslotte wil ik jullie alles toewensen wat jullie nodig hebben, zowel de vier oudste kinderen als de vijf jongste, ieder op het eigen pad, in de eigen ´gezins-rol´, met de eigen gedachten en gevoelens. Jullie zijn stuk voor stuk krachtig én prachtig in hoe jullie (voor elkaar) zorgen en liefhebben, ieder volgens eigen inzichten en vanuit eigen manieren om trouw te zijn aan wat je zelf gelooft dat het juiste is om te doen.

Lieve Shin, Mar Jan, Edino en Israël/Jan, dank jullie wel voor jullie moed om te vertrekken en om te spreken. Ieder op eigen wijze en in het eigen tempo. Jullie zijn van onschatbare waarde voor de andere gezinsleden – die dit hopelijk zelf ook (gaan) beseffen – en voor ontelbaar vele anderen die zichzelf in meer of mindere mate in jullie verhaal hebben herkend, waaronder ikzelf. Duizend maal dank. <3

©Inge Bosscha

Op Dogmavrij kan je lekker gratis lezen zonder reclame of betaalmuur. Zo sluiten we niemand buiten. Neemt niet weg dat er – naast veel liefde – tijd en geld in deze website wordt gestoken. Heb jij misschien iets (gehad) aan de artikelen, de series, de steungroep of andere projecten? Zou je dan willen overwegen om dit werk te steunen? Dat kan via  http://petje.af/ingebosscha Dank je wel!