Ik weet nog goed hoe het voelde toen ik in therapie begon te ontdekken dat datgene wat ik altijd als ´normaal´ en ´goed´ had beschouwd, misschien niet zo normaal was als ik dacht en mij ook zeker niet alleen maar goed had gedaan.
Ik herinner me de verbijstering en de weerstand. Ik wilde dit niet weten. Laat staan voelen. Het verdriet, de boosheid, de verwarring en de angst waren zo heftig dat ik overwoog te stoppen met de sessies. Ik voelde me een verrader. Ik was bang dat ik minder positief zou gaan denken over dierbare mensen uit mijn omgeving. Of zij over mij, als ik teveel zou veranderen.

Het liefst had ik alle nieuwe inzichten en angstige vermoedens in een doosje gepropt, met daaromheen een touw waarin ik vierendertig knopen zou leggen, om dan alles te begraven in het diepste diep van mijn ‘systeem’, waarna ik het voorgoed zou vergeten.

Maar ik had al teveel gevoeld om te weten dat dit pakketje iets bevatte dat keer op keer om aandacht zou blijven vragen. Dat, en het feit dat ik kinderen had, maakte dat ik besloot de doos zélf te openen. Ik wilde niet dat de inhoud ons later zou lastigvallen, me zou belemmeren in mijn rol als moeder, of dat ik een ongeopende pakket zou doorgeven aan mijn kinderen. Het is dat ik die noodzaak voelde – niet omdat ik nou zo dapper was – dat ik mijn ´pakket vol onrecht´ langzaam maar zeker en vaak met professionele hulp, opende en dat wat ik daarin aantrof onder ogen kwam. Toen ik uiteindelijk besloot er dwars doorheen te gaan, bleek dat lastiger dan ik dacht. Regelmatig werd ik door mijn therapeuten bij de kladden gepakt. Hier blijven. Niet vermijden. Kijk en voel. Voel. Voel. Voel en blijf. Blijf. In godsnaam, blijf.

Nog steeds merk ik in mezelf de neiging om weg te willen kijken van pijn en ongemak. Ik heb lang niet altijd zin om me erin te verdiepen of er ruimte voor te maken. Ik voel soms weerstand of gêne om alweer ‘moeilijk te lopen doen’ of anderen lastig te vallen met m’n ‘gezeik over religieus trauma’. En ik weet dat ik niet de enige ben die er vaak geen zin in heeft of zich liever niet hierover uitlaat. Soms meen ik dit te merken aan de reacties of juist aan het uitblijven daarvan. Trauma en onrecht is geen populair thema.

Toch is het wel belangrijk. Het bestaat namelijk wel. En het leed is echt. Sterker nog: wanneer leed geen gehoor vindt, komt er meer leed bij.

Daarom moeten we erover praten.

Ook wanneer we niet altijd woorden hebben.

Ook wanneer we niet volledig begrijpen hoe het kwam en waarom het gebeurde en wie er in welke mate schuldig is.

Ook wanneer we niet precies weten hoe groot de impact is van het onrecht dat ons overkwam.

We moeten erover praten terwijl we in ontwikkeling zijn, terwijl we leren, ontdekken en veranderen.

We moeten anderen deelgenoot maken van wat ons verontrust, boos, bang of verdrietig maakt.

Zodat we niet alleen zijn.

Zodat anderen weten dat zij niet alleen zijn.

Herkenning leidt tot erkenning en erkenning is helend en verbindend.

Ja, we moeten erover praten én we moeten ernaar luisteren.

Ook wanneer we het niet altijd begrijpen.

Ook wanneer we het zelf soms anders hebben ervaren.

Ook wanneer we (stiekem) vinden dat iemand overdrijft of zich aanstelt.

Ook wanneer we ons ongemakkelijk, machteloos, beschaamd of beschuldigd voelen.

Als we proberen onze eigen emoties tijdelijk te parkeren en ruimte te maken voor de ander, creëren we ruimte waarin gedeeld en geheeld kan worden.

Waarin uiteindelijk een zucht van verlichting kan klinken.

Omdat iemand zich gezien en gehoord weet.

Omdat iemand beseft er niet alleen voor te staan.

Het is de Week tegen Kindermishandeling. Alle vormen van kindermishandeling, ook religieuze, kunnen ons machteloos doen voelen. Het leed is zo groot en het lijkt maar door te gaan.

En toch.

En toch.

Toch kan het helpend en zelfs levensreddend zijn om je uit te spreken en om te luisteren.

Toch kan herkenning en erkenning een sleutel zijn.

Niet alleen naar heling, maar ook naar preventie.

Dank je wel voor je tijd en aandacht. ❤️

Wil je iets lezen over religieus kindermisbruik, kijk dan eens op deze pagina, met onderaan nog meer links: https://dogmavrij.nl/religieus-kindermisbruik-een-groot-taboe/